Τώρα πλέον είναι υποχρεωμένος να βαδίσει τον μονόδρομο που οδηγεί στην τρίτη αξιολόγηση και στην έξοδο από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018.
Αυτή η προσαρμογή, απαιτεί και την ιδεολογική μετάλλαξη του κόμματος.
Δεν μπορεί ένας φορέας της ριζοσπαστικής Αριστεράς να περικόπτει συλλήβδην συντάξεις, να επιτρέπει τις μαζικές απολύσεις και να θέτει εμπόδια στην κήρυξη των απεργιών. Βρίσκεται μπροστά σε υπαρξιακή κρίση...
Αυτήν την ανακολουθία την αντιλήφθηκε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, και επειδή δεν μπορεί να αλλάξει πολιτική, προσπαθεί να αλλάξει τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του κόμματος. Να μετατραπεί, σταδιακά, σε ένα σχηματισμό που θα θυμίζει πιο πολύ σοσιαλδημοκρατία περασμένων δεκαετιών, παρά την ριζοσπαστική Αριστερά του σήμερα.
Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολο. Όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά πάνω στην λογική των ρήξεων και των συγκρούσεων, πάνω στην λογική της συνεχούς ανακάλυψης εχθρών, πάνω στην αντίληψη πως αυτοί εκφράζουν το νέο.
Έτσι, η πρόσφατη προσπάθεια προσέγγισης με την ΔΗ.ΣΥ. εντάσσεται σε αυτήν την πορεία της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς, όλο αυτό το σκηνικό στήνεται με τρόπο φτηνιάρικο και κραυγαλέο.
Και είναι λογικό να προκαλεί αντιδράσεις, τόσο μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στο σύνολο της ΔΗ.ΣΥ. Δεν ακούστηκε ούτε μια φωνή, από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, που να συνηγορεί υπέρ του κυριακάτικου άρθρου που υπογράφει ο Α.Τσίπρας.
Αυτές οι αντιφάσεις καθιστούν πολύ δύσκολο το συγκεκριμένο εγχείρημα, καθώς οι μνήμες της αντιμνημονιακής ρητορείας και των τραμπουκισμών της περιόδου 2011-2012, δεν έχουν σβήσει.
Έτσι λοιπόν φαίνεται, πως αυτή η προσπάθεια για σύγκλιση των δύο χώρων, θα περιορισθεί σε μια πολιτική πίεση που θα ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην ΔΗ.ΣΥ. για να μην συνεργασθεί αυτή με την Νέα Δημοκρατία. Γιατί αυτός είναι ο στρατηγικός στόχος του Α.Τσίπρα.
Να μην μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ώστε στην συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί ρυθμιστής των εξελίξεων. Βέβαια, για να γίνει αυτό θα πρέπει στις επόμενες εκλογές απλώς να ηττηθεί και όχι να συντριβεί.
Γιατί αν οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ εγκαταλείψουν μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ και επαναπατρισθούν, τότε η δεύτερη θέση δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Όμως αυτός ο σχεδιασμός της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται χωρίς να λαμβάνονται υπ΄όψη δύο κρίσιμες παράμετροι: οι μαρξιστές του κόμματος και ο Π. Καμμένος. Δύο παράμετροι που μπορούν να ανατρέψουν την συγκεκριμένη στρατηγική.
Οι μεν μαρξιστές, για λόγους αρχής, αποστρέφονται όχι μόνον το ΠΑΣΟΚ και τον Α.Παπανδρέου, αλλά κυρίως την νέα πολιτική που θα πρέπει να ακολουθήσει το κόμμα τους, ως τον Αύγουστο του 2018. Έτσι απορρίπτουν και την τακτική των συμμαχιών που υπηρετεί αυτήν την πορεία.
Ο Π. Καμμένος, αντιλαμβάνεται πως αν επιτύχει η σύγκλιση του ΣΥΡΙΖΑ με την ΔΗ.ΣΥ. η παρουσία του στην κυβέρνηση και στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Και επειδή ο ίδιος είναι απρόβλεπτος και εκρηκτικός, απρόβλεπτη και εκρηκτική μπορεί να είναι και η αντίδραση του.
Αυτές οι στρατηγικές μεταλλαγές θέλουν τον χρόνο τους και, κυρίως, δεν μπορούν να γίνουν από κόμματα που ασκούν εξουσία, καθώς προκύπτουν μέσα από έντονες εσωκομματικές συγκρούσεις.
Πάντως, αυτή η αιφνίδια και «άτσαλη» αναφορά στον Α.Παπανδρέου από τον Α.Τσίπρα, φανερώνει το άγχος του για τον επαναπροσανατολισμό της ιδεολογικής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Με αυτά όμως που έχει κάνει και τα ψέμματα που έχει πει, κανείς δεν τον πιστεύει, κανείς δεν τον εμπιστεύεται.
Του Σάκη Μουμτζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου