Ως σημαντικότερο γεγονός των «αγίων» εκείνων ημερών θεωρώ την επιστολή του Σταύρου Κοντονή στην Ε.Ε. με την οποία εξέφραζε την άρνησή του να συμμετάσχει σε συνέδριο που διοργάνωνε η εσθονική προεδρία με θέμα τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων...
Σε μια νορμάλ χώρα βεβαία , η τοποθέτηση αυτή του αρμόδιου υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (μου αρέσουν αυτές οι ονομασίες) θα είχε περάσει στα ψιλά, στο ντούκου. Θα είχαμε σκάσει όλοι μας ένα χαμόγελο για τις παλαιοκομμουνιστικές εμμονές του –πάλαι ποτέ- «Ρηγά» Κοντονή και θα επιστρέφαμε στην δύσκολη καθημερινότητά μας. Στην Ελλαδάρα που ζούμε όμως αποτέλεσε την θρυαλλίδα για το άνοιγμα τους κουτιού της Πανδώρας (όχι αυτό του Βαξεβάνη) μέσα από το οποίο ξεχύθηκαν μνήμες μιας από τις πιο δυσάρεστες εποχές της ελληνικής ιστορίας.
Ο Κοντονής ήξερε τι έκανε. Το έχω επαναλάβει: Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν λειτουργούν στα κουτουρού. Κάθε κίνησή τους είναι μελετημένη και αποφασισμένη από κοινού. Aκόμα και κάτι που θα θεωρηθεί εξωφρενική γκάφα στην πραγματικότητα έχει το δικό του τάργκετ γκρουπ.
Ο Κοντονής λοιπόν έδωσε σε ένα συνέδριο ρουτίνας (στο αντίστοιχο περσινό η Ελλάδα είχε συμμετάσχει χωρίς αντιρρήσεις) ένα ιδεολογικό πρόσημο. Για εγχώρια κατανάλωση και μόνο. Στο κείμενό του εξαπέλυσε ένα δριμύτατο Κατηγορώ εναντίον της Θεωρίας των Δύο Άκρων και, βασικά, έπλεξε το εγκώμιο της σοβιετικής αντίστασης απέναντι στους Ναζί η οποία (όντως) έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Φυσικά, η στιβαρή συμμετοχή του Γιόζεφ Στάλιν στην νίκη των συμμάχων δεν έχει καμία σχέση με τα εγκλήματα του καθεστώτος του. Ακόμα περισσότερο όμως, στο συνέδριο των Εσθονών αλλά και στο κείμενο που το συνοδεύει, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στην Θεωρία των Δύο Άκρων. Πουθενά δεν επιχειρείται κάποιος συμψηφισμός ανάμεσα σε Ναζισμό και Κομμουνισμό, πολύ απλά επειδή το συνέδριο ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με το ζήτημα των προβλημάτων του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Όλα αυτά ωστόσο μικρή σημασία έχουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει πως καταποντίζεται στις δημοσκοπήσεις. Προσλαμβάνει όσους μπορεί στο Δημόσιο αλλά σιγά σιγά η κάνουλα στερεύει. Η προπαγάνδα των συριζοsite, των συριζοτρόλ και –εσχάτως- της ΕΡΤ και του ΑΠΕ δεν πείθει πλέον κανέναν. Άλλο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης δεν μπορεί να εξαγγείλει. Παίζει λοιπόν το χαρτί του εθνικού διχασμού. Του βίαιου διαχωρισμού Αριστεράς-Δεξιάς, μιας άτυπης ρεβάνς του Εμφυλίου, με τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά στον ρόλο της Κυβέρνησης του Βουνού. Δεν πρόκειται για καινούργια τακτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε βασιστεί σε αυτήν από το ξεκίνημα της μετάλλαξής του και του καλπασμού του προς την εξουσία. Τότε, στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, όπου μετά από τις συγκεντρώσεις του έβλεπες στο έδαφος φέιγ βολάν που έγραφαν «ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ» και «Βάρκιζα τέλος».
Την σκυτάλη από τον Κοντονή πήρε ο Γιώργος Κυρίτσης, με το σαχλό αλλά και ανιστόρητο τουίτ: ««Έλληνες νεκροί από Χίτλερ - 400.000. Έλληνες νεκροί από Στάλιν 0» καθώς και η φρεσκοσυριζαία Μαρία Γιαννακάκη που χαρακτήρισε συλλήβδην τους Εσθονούς Ναζί. Εξυπακούεται πως το συριζαίικο διαδίκτυο πήρε φωτιά.
Το κακό όμως είναι πως η άλλη πλευρά «τσίμπησε». Αν και επίσημα η Νέα Δημοκρατία εξέδωσε (καθυστερημένα) μια μεσοβέζικη ανακοίνωση πολλά μικρομεσαία στελέχη της άρχισαν να απαριθμούν τα θύματα του συμμοριτοπόλεμου» (sic) μπαίνοντας κι αυτά στη λογική του εμφυλιοπολεμικού ρεβανσισμού.
Το ΠΑΣΟΚ-ΔΗΣΥ αντιμετώπισε την κατάσταση εξαιρετικά νηφάλια και ορθολογικά (σε βαθμό που δεν μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια) ζητώντας από τους Έλληνες να «κοιτάξουν μπροστά». Πάλι όμως δεν ήταν λίγοι οι εκπρόσωποι του πολύπαθου «Μεσαίου χώρου» που σήκωσαν με τη σειρά τους το λάβαρο του πολέμου κόντρα στους «κουμμουνιστοσυμορίτας» με επικεφαλής την ευρωβουλευτή της Ελιάς, Εύα Καϊλη, η οποία σε άρθρο της επιτέθηκε στον Κοντονή κατηγορώντας τον για την δολοφονία του παππού της από «κομμουνιστές εγκληματίες». Για να κάνουμε βέβαια τον δικηγόρο του διαβόλου, στο κείμενό του ο Κοντονής δε λέει κουβέντα για τον Εμφύλιο. Τι ψάχνετε να βρείτε όμως; Την άσπρη μύγα;
Αποτέλεσμα: Στην καρδιά του καλοκαιριού η Ελλάδα γύρισε εβδομήντα χρόνια πίσω. Και ποιος ευνοείται από αυτή την νοσηρή κατάσταση; Μα φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ που συσπειρώνει τους αριστερούς (;) που τον είχαν κάποτε ψηφίσει απέναντι στην Επάρατο ΔεξΧιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ που κάνει την ελληνική κοινωνία να ασχολείται με το παρελθόν και να ξεχνάει τα αίσχη του παρόντος.
Το άρθρο αυτό δεν έχει ως στόχο να προκαλέσει σχόλια για το ποια πλευρά την έχει μακρύτερη (τη λίστα των εγκλημάτων της).
Ο Εμφύλιος υπήρξε μια εθνική τραγωδία, πιθανότατα χειρότερη και από την καταστροφή της Σμύρνης. Χιλιάδες νεκροί και, πιστέψτε με, πολλές οικογένειες κόπηκαν στα δύο, θρήνησαν δικούς τους ανθρώπους με τους θύτες να προέρχονται και από τις δύο πλευρές. Οι πληγές του ήταν ορθάνοιχτες για δεκαετίες με την Ελλάδα να παραμένει χωρισμένη στα δύο. Με την νίκη του ΠΑΣΟΚ (ναι, έκανε και καλά πράγματα) στις αρχές τις δεκαετίας του ’80 οι πληγές αυτές άρχισαν να επουλώνονται. Τα «μπλε» και «κόκκινα» καφενεία στη χώρα εξαφανίστηκαν.
Στην αυγή του 21ου αιώνα η περίοδος 44-49 ήταν για τα καλά κλεισμένη στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας. Μέχρι που την ξέθαψαν με τον χειρότερο τρόπο ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του.
Η διάδοχη κατάσταση (όποτε εμφανιστεί) οφείλει να κατευνάσει τα σκοτεινά αυτά πάθη. Και για να το καταφέρει αυτό πρέπει να φιμώσει από τώρα τις κραυγές μίσους που ακούγονται από την δική της πλευρά.
Του Θανάση Χειμωνά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου