«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον»

Φανταστικός στίχος. 
Γράφτηκε από τον Διονύση Τσακνή και τους αδελφούς Κατσιμίχα. 
Δεν υπάρχει πιο επαναστατικός στίχος στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. 
«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε». 
Αγαπητέ κύριε πρόεδρε της ΕΡΤ, 
φαντάζομαι ότι δεν σας ενοχλούν ορισμένα καλοπροαίρετα σχόλια πάνω στους στίχους σας από έναν νεοφιλελεύθερο...

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Το ίδιο φαντάζομαι ότι θα κάνουν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Θα ακούν τους στίχους αυτούς και ο καθένας θα ταξιδεύει στον δικό του κόσμο και θα κάνει τους δικούς του συνειρμούς. Για παράδειγμα, ακούει κάποιος το «αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν (το μέλλον) αν επιμένετε». Τι θα σκεφτεί; Αν είναι Αριστερός μπορεί να σκέφτεται Δεξιούς στρατοκράτες με μπότες να εμποδίζουν μία ειρηνική διαδήλωση φοιτητών προς τιμή της Ειρήνης και της αδελφοσύνης των λαών. Αν είναι Φιλελεύθερος, θα μεταφέρεται αυτόματα στην Βενεζουέλα και θα φαντάζεται ότι βρίσκεται ανάμεσα σε αυτό το πύρινο πλήθος που αναζητά την ελευθερία του απέναντι στην χούντα του Μαδούρο.

Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε

«Το έργο το χω δει μη με τρελαίνετε». Τι θέλει να πει ο ποιητής; Το έχουμε πράγματι δει το έργο; Διότι κάθε μέρα που περνά, κύριε Διονύση, βλέπουμε και νέες εκδοχές του έργου. Ας γυρίσουμε το ρολόι τρία χρόνια πίσω. Μπορούσατε να φανταστείτε τότε ότι εσείς και η κυρία Μακρή θα φτάνατε στο σημείο που φτάσατε;  Και ποιος σας λέει, κύριε Διονύση, ότι αύριο θα είστε στο ίδιο μετερίζι (που έλεγε και ο Ανδρέας) με αυτούς που σήμερα κάθεστε δίπλα – δίπλα; Τι θα πείτε τότε; Ό,τι είπατε στην κυρία Μακρή; Πόσα «σκάσε» αντέχει να πει ένας άνθρωπος;  Η πολιτική, κύριε Τσακνή, είναι μοναχική εργασία. «Καθένας μόνος του, νησί του ο πόνος του», που τραγούδησε ένας άλλος συνάδελφός σας, ο Μάριος Φραγκούλης. Και σήμερα, κύριε Τσακνή, δεν είστε ο δημιουργός. Είστε ο πρόεδρος της ΕΡΤ. Θέση καθαρά πολιτική. Εντάξει, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Θα μπορούσε η ΕΡΤ να γίνει επί των ημερών σας,  ένα πραγματικό εργαστήριο πολιτισμού κι ένας φάρος ενημέρωσης. Αυτή την ευκαιρία την έχετε χάσει. Την παρέσυρε η αίθουσα Τύπου της κυρίας Ακριβοπούλου…

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται 
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε

Αυτό ακριβώς είναι το θέμα μας κύριε Τσακνή. Προσπαθούμε να σώσουμε οτιδήποτε είναι δυνατόν να σωθεί από την λαίλαπα που μας κυβερνά. Δεν το βλέπετε; Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψω ότι ταυτίζεστε με τον κ. Πολάκη ή με τον κ. Καμμένο. Δεν θέλω να το πιστέψω.  Θα μου διαλύατε κάθε όνειρο που έκτισα πετραδάκι – πετραδάκι, ακούγοντας τους στίχους σας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εκείνη την ώρα που γράφατε σκεφτόσασταν έναν τύπο σαν τον Πολάκη.

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας

«Το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας». Πείτε το, επιτέλους, κύριε Τσακνή μας! Εσείς που γράψατε τόσα αντιεξουσιαστικά τραγούδια, τι έχετε να πείτε τώρα που είχατε την ευκαιρία να γνωρίσετε πως λειτουργεί η εξουσία από τα μέσα; Εκτός κι αν πιστεύετε ότι από την θέση του προέδρου της ΕΡΤ κάνετε αντίσταση στο σύστημα. Είναι φυσικό οι άνθρωποι να σκέφτονται διάφορα για λόγους άμυνας. Αλλά πάντα πίστευα ότι εσείς είστε ένας διαφορετικός άνθρωπος. Αυτό μου έλεγαν οι στίχοι σας. Γι αυτό σας αγάπησα. Επειδή κρύβατε μέσα σας την ίδια οργή που κρύβει κι ένας νεοφιλελεύθερος για το κράτος. Το κοινό σας, δεν είναι εμείς οι φιλελέδες. Το γνωρίζω. Αν και θα μπορούσε να είναι. Απλά κάνω μία προσπάθεια να βρω εκείνα που μας ενώνουν. Επιστρέφουμε στο θέμα μας! Το κοινό σας, κύριε Τσακνή, οι αντικρατιστές και αντιεξουσιαστές της Αριστεράς και του Φιλελεύθερου χώρου θα σας εκτιμούσαν αν ζητούσατε πράγματι να σας ξεγράψουν από τα καταστιχά τους. Διαφορετικά μπαίνετε και στον κόπο της (εξουσίας) και στα έργα της. 

Αντί επιλόγου: 
Δεν σου πήγαινε Διονύση το «σκάσε». Μου επιτρέπεις φαντάζομαι τον ενικό, με το θάρρος του θαυμαστή σου. Δεν νομίζω ότι αυτό το «σκάσε» σε χαρακτηρίζει. 
Την ΕΡΤ την κάνατε σαν τον Πολάκη, αλλά αυτό το «σκάσε» είχε ένα έντονο προσωπικό χαρακτήρα. Έχει σχέση με εσένα, με αυτό που είσαι. Κι επειδή ένας καλλιτέχνης δεν ξεπέφτει έτσι στα μάτια των θαυμαστών του, νομίζω ότι μας οφείλεις μία συγνώμη. 
Επειδή δεν είσαι αυτό που βγήκε και επειδή εμείς οι θαυμαστές σου δεν φταίμε που σε αγαπήσαμε και που πλανηθήκαμε  μαζί σου, με το πλοίο των ονείρων σου,  σε κόσμους που οι άλλοι (εκείνοι με τις μπότες και τα παράσημα) δεν τους αντέχουνε. 
Άκου έναν νεοφιλελεύθερο θαυμαστή σου Διονύση και πάρε πίσω αυτό το «σκάσε». Δεν σου ταιριάζει. Δεν μας ταιριάζει. Όλοι κάνουμε λάθη. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να επιμένουμε σε αυτά.

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@liberal.gr