Υπόθεση Καλύβα. Μια ιστορία με μπόλικη κριτική και ελάχιστη αλληλεγγύη

Αστεϊσμοί από χουμορίστες και αστειάτορες

Του Αντώνη Πανούτσου
Κάποιοι τον κατηγόρησαν ευθέως. Το έγραψε για να δικαιώσει την δικτατορία. 
Οι εστέτ στάθηκαν στην ποιότητα. Το άρθρο στην Καθημερινή ήταν κατώτερο του επιπέδου του. 
Μερικοί θυμήθηκαν τις θυσίες των προγόνων τους. «Δεν θα μου πεις εμένα που οι δικοί μου βασανίστηκαν στην Γυάρο ότι η δικτατορία ήταν ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία». Ορισμένοι προσπάθησαν να βρουν ulterior motive. «Ο Καλύβας προσπαθεί να προκαλέσει την προσοχή προβοκάροντας». Κάποια είχαν γραφτεί με τις καλύτερες των προθέσεων. Άλλα ήταν...
μνημεία μνησικακίας. Ο σκοπός όμως αυτών που το είχαν ξεκινήσει είχε επιτευχθεί. Τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια του Στάθη Καλύβα είχαν τεθεί εν αμφιβόλω.

Άρα και το Εμφύλια Πάθη, το βιβλίο του Καλύβα που αμφισβητούσε την αριστερή οπτική της ιστορίας του εμφυλίου, γινόταν εργασία ενός χουντικού και όσοι τον στήριζαν γινόντουσαν ύποπτοι για φιλοχουντικές τάσεις. Όχι και άσχημα για ένα άρθρο εφημερίδας. Στο οποίο αν κάτι για να διορθωθεί ήταν το «συνέβαλαν» για τους πραξικοπηματίες και τον εκδημοκρατισμό της Δεξιάς. Και για το οποίο, όπως και για κάθε άλλο γραφτό ισχύει η  ρήση του Καρδινάλιου Ρισελιέ «Εάν κάποιος μου έδινε έξη αράδες γραμμένες από τον πιο τίμιο άνθρωπο θα έβρισκα κάτι σε αυτές για να τον κρεμάσω».

Στην ιστορία όμως του Στάθη Καλύβα δεν εντυπωσιάζει η προθυμία των αριστερών να τον ενοχοποιήσουν αλλά η απροθυμία των δεξιών να τον στηρίξουν. 

Στην απροθυμία μπορούν να διακριθούν δύο λόγοι. 

Ο πρώτος το guilt by association, που αναφέρθηκε προηγουμένως.  Ο φόβος ότι υπερασπίζοντας την θέση του «χουντικού» Καλύβα κάποιος γίνεται  ύποπτος ανάλογες τάσεις. 

Ο δεύτερος λόγος είναι το σύνδρομο της πριγκίπισσας με το μπιζέλι. Στην παράταξη της δεξιάς έχει δημιουργηθεί μια τάξη πριγκίπων και πριγκιπισσών, που πρέπει να αποδεικνύει την ευαισθησίες της ανακαλύπτοντας παντού μπιζέλια. Πράγματα που ενοχλούν.

Ο Άδωνις τους την λέει ωραία αλλά δεν είναι αυτή συμπεριφορά. Ο Δένδιας έκανε καλή δουλειά στο κέντρο της πόλης αλλά αυτό που είπε για την Βασιλειάδου στον Τσακαλώτο δεν έπρεπε να το είχε πει. Είναι η κατάθεση προσωπικής ευαισθησίας «τίποτα δεν υπάρχει που μπορεί να είναι αρκετά καλό για εμένα». Και προφανώς όχι ο Γιακουμάτος και η Βούλτεψη που έτσι και αναφερθούν ο σωστός ψηφοφόρος της πρέπει να κουνήσει με θλίψη το κεφάλι. 

Γιατί; Γιατί έτσι. 

Το αδίκημα είναι ιδιώνυμο λέγεται «Γιακουμάτος και Βούλτεψη» και όποτε τα ονόματα ακούγονται τα κεφάλια πρέπει να σκύβουν και με μετάνοια ο πιστός να λέει «Ξέρω, ξέρω… Για να δούμε αν ο Κυριάκος τους αλλάξει…».

Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Έχει δει κάποιος ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ που να σκύψει το κεφάλι και να λέει ότι ο Τσίπρας θα τους αλλάξει, αν οπαδός της ΝΔ αναφερθεί στον Βουτσά και τον Πολάκη; 

Υπάρχει αριστερός που θα άφηνε ανυπεράσπιστο τον Ψυρούκη που είπε την μικρασιατική εκστρατεία «υπερπόντια κατακτητική πολεμική επιχείρηση» με την ευκολία που αφήνουν οι δεξιοί ξεκρέμαστο τον Καλύβα;

Όπως και στον αθλητισμό και στην πολιτική δεν είναι κακό να μαθαίνεις από τον αντίπαλό σου. 

Τα κόμματα βελτιώνονται με την κριτική αλλά αποκτούν συνοχή με την αλληλεγγύη. 

Η περίπτωση του Στάθη Καλύβα έδειξε ότι στην ΝΔ υπάρχει πολύ από το πρώτο αλλά λίγο από το δεύτερο. 

http://www.liberal.gr/arthro/146945/apopsi/a-panoutsos/ypothesi-kaluba-mia-istoria-me-mpoliki-kritiki-kai-elachisti-allileggui.html#.WUrgl5mqXHA.twitter