Διαβάζω για τις εξελίξεις στην κεντροαριστερά. Η πιο πρόσφατη, μια νέα κίνηση από τρεις πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο ΠΑΣΟΚ ηγείται της Δημοκρατικής Συμπαράταξης όπου φιλοξενείται και η ΔΗΜΑΡ, ενώ το Ποτάμι μάλλον φλερτάρει με τη νέα κίνηση.
Παράλληλα, ένα μέρος στελεχών του χώρου, δεν βρίσκει κακή ιδέα αυτή της προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο όνομα της κεντροαριστεράς πάντα.
Όλα αυτά οδηγούν κάπου; Και αν ναι, τι ακριβώς αναζητούν όλοι αυτοί κάτω...
από αυτή την ταμπέλα;
Μήπως απλά πρόκειται για έναν ανταγωνισμό για το ποιο θα είναι το βασιλόπουλο που θα τους φέρει κοντά στην εξουσία;
Αν κρίνεις από τον συνωστισμό αρχηγών, επίδοξων αρχηγών, πρώην αρχηγών που αναζητούν επανάκαμψη και γενικά στελεχών που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν, δεν δυσκολεύεσαι να απαντήσεις καταφατικά στο ερώτημα, ναι το ζητούμενο είναι ένα βασιλόπουλο που θα σταθεί ενδιάμεσα του Τσίπρα και του Μητσοτάκη. Φοβάμαι πως αυτό είναι και το λάθος στην ιστορία. Ακόμα και αν βρεθεί αυτό, το πρόβλημα θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Ζητούμενο είναι να δώσουν ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο στον όρο που επικαλούνται ιδιαίτερα σε μια εποχή σαν την σημερινή, μια εποχής απόλυτης ιδεολογικής σύγχυσης.
Περίπου δυο μήνες πριν, ο διπλανός αρθρογράφος Θ. Χειμωνάς, αποχωρώντας από το ΠΑΣΟΚ σημείωσε μεταξύ άλλων πως «δεν είναι καν σίγουρος ποιες είναι οι θέσεις του και οι απόψεις του». Του ΠΑΣΟΚ, εννοείται.
Το ίδιο θα ομολογούσαν πολλά ακόμα στελέχη και του ΠΑΣΟΚ και όλων των φορέων που εκφράζουν ή δηλώνουν ότι εκφράζουν την λεγόμενη κεντροαριστερά.
Είναι ενδεικτικό πως υπάρχουν στελέχη διαφόρων κομμάτων που θέλουν σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη που θέλουν κοινή πορεία με την Ν.Δ., στελέχη που θέλουν αυτόνομη πορεία, στελέχη που δεν είναι σίγουρα τι θέλουν.
Είναι προφανές πως μια κοινή συνισταμένη των περισσότερων τουλάχιστον στελεχών του χώρου, είναι ο αντι-ΣΥΡΙΖΙσμός (αν και αδόκιμος όρος). Μια απόλυτη εναντίωση δηλαδή σ αυτό που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί πολιτική θέση και προγραμματικό λόγο ο οποίος θα απαντάει στα προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε, δεν αποτελεί κάτι ενιαίο αλλά ένα πολιτικό συνονθύλευμα, με κάθε πολιτικής καρυδιάς καρύδι μέσα, που ήρθε να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τους διαχωρισμούς του παρελθόντος. Οι οποίοι ήδη είχαν απαλυνθεί μετά τα μνημόνια. Άρα, όσοι αναζητούν κεντροαριστερή ταυτότητα, θα πρέπει ν απαντήσουν με πιο ουσιαστικό, για την ακρίβεια με πιο πολιτικό τρόπο.
Το πρόβλημα της σοσιαλδημοκρατίας προφανώς και είναι πανευρωπαϊκό και κατά βάση οφείλεται στην αδυναμία της να απαντήσει πειστικά στην απόλυτη κυριαρχία των αγορών. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες ελάχιστες παραδοχές που θα μπορούσαν να την προσδιορίζουν. Παγκοσμιοποίηση χωρίς ανεξέλεγκτη λειτουργία των αγορών, ανοικτά σύνορα και ελεύθερη διακίνηση, προτεραιότητα στο περιβάλλον, το κοινωνικό κράτος, τα ατομικά δικαιώματα κ.ο.κ.
Βλέπουμε κάποιες από τις αυτονόητες αυτές παραδοχές να γίνονται αντικείμενο ζυμώσεων, συζητήσεων και διαμόρφωσης προτάσεων απ’ όσους αυτοπροσδιορίζονται κεντροαριστεροί;
Έχουμε δει την παραγωγή πολιτικής και ολοκληρωμένων προτάσεων που είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία στις εποχές των μνημονίων;
Είδαμε σαφή και ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση διαχείρισης της εξουσίας η οποία θα απαντάει στα προβλήματα μιας χώρας σε παρακμή;
Αντί για όλα αυτά, αυτό που βλέπουμε είναι ανταγωνισμό για την ηγεμονία στον χώρο, άρνηση ενιαίας έκφρασης, αποσπασματικές προτάσεις, ανυπαρξία θέσεων, αδυναμία παραγωγής πολιτικής, κατακερματισμό πολιτικών δυνάμεων και δυσκολία αναζήτησης συμμαχιών.
Με δυο λόγια, βλέπουμε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο να παραμένει αυτός ο χώρος μακριά από την προοπτική εξουσίας...
Του Γιάννη Παντελάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου