Αυτό το αστείο των οκτώ ετών πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει.
Η χώρα πρέπει να κάνει αλλαγές για να επιβιώσει στον σύγχρονο κόσμο.
Αν θέλει να τις κάνει θα επιζήσει, αν δεν θέλει απλώς θα εξακολουθεί να βρίσκεται στην κωματώδη κατάσταση μέχρι να επέλθει το αναπόφευκτο.
Η πολιτική γκρίνια και η αυτοθυματοποίηση το μόνο...που κατορθώνει είναι να απαξιώνει τη χώρα διεθνώς και να κρατά την κοινωνία και την οικονομία στον πάγο.
Δηλώσεις συμπάθειας από Ευρωπαίους, επιβεβαιώνουν απλώς την απαξίωσή μας και σε καμία περίπτωση δε σημαίνουν επίλυση των προβλημάτων μας. Τα προβλήματά μας θα αρχίσουν να λύνονται όταν εμείς οι ίδιοι (ως χώρα) αποφασίσουμε από μόνοι μας να κάνουμε τις αλλαγές που χρειάζονται. Όταν σταματήσουμε να παίζουμε το ίδιο έργο κάθε φόρα που γίνεται η απελευθέρωση μιας Αγοράς ή η ιδιωτικοποίηση μιας εταιρίας. Αλήθεια, υπάρχει πολίτης που έχει ζημιωθεί από την απελευθέρωση της αγοράς των τηλεπικοινωνιών και την πώληση του ΟΤΕ; Ή μήπως αντιθέτως έχει λειτουργήσει προς όφελος του πολίτη και το δημοσίου συμφέροντος; Θυμάται κανείς τι γινόταν στις αρχές του 2000, όταν όλοι μιλούσαν για ξεπούλημα; Αλήθεια έχει πάθει τίποτε η χώρα από το κλείσιμο της Ολυμπιακής Αεροπορίας (που είναι μάλιστα δεύτερη στη λίστα με τις υψηλότερες οφειλές προς το δημόσιο με 1,3 δις ευρώ περίπου). Ή μήπως έχει ζημιωθεί το δημόσιο από την παραχώρηση του ΟΛΠ;
Αλήθεια τα νοσοκομεία λειτουργούσαν υποδειγματικά πριν την κρίση; Τα σχολεία ήταν πρότυπα και τα Πανεπιστήμια καθαρά, υγιή και ακομμάτιστα; Οι δε δημόσιες υπηρεσίες πως λειτουργούσαν πριν την κρίση; Υποδειγματικά; Δεν χρειάζεται καμία αλλαγή, καμία μεταρρύθμιση; H δε νομοθετική διαδικασία είναι καλή; Καταλαβαίνει ή γνωρίζει ο μέσος πολίτης τη νομοθεσία για θέματα που το αφορούν άμεσα; Γνωρίζει τη διαδικασία για να ανοίξει μια μικρή επιχείρηση, τι υποχρεώσεις θα έχει απέναντι στο κράτος, τι φόρους και εισφορές θα πληρώνει; Ή ψάχνεται μονίμως; H δικαιοσύνη λειτουργεί ικανοποιητικά ή πρέπει να περιμένει κανείς καμιά πενταετία για την παραμικρή υπόθεση, να μην πούμε για τις μεγάλες υποθέσεις, ακόμη και ποινικού χαρακτήρα, που διαρκούν χρόνια. Γνωρίζει κανείς τι θα πληρώσει για την ιδιοκτησία του τα επόμενα χρόνια; Δεν είναι παράλογο να αναγνωρίζονται τα πτυχία των ιδιωτικών Πανεπιστημίων του εξωτερικού, αλλά να μην επιτρέπονται ιδιωτικά Πανεπιστήμια στη χώρα; Ο μακροχρόνια άνεργος που παίρνει ένα επίδομα για τον πρώτο χρόνο ανεργίας, πως ζει τα επόμενα χρόνια; Δεν είναι παράλογο που η δημόσια πολιτική συζήτηση αφιερώνει ώρες στα επιδόματα των συνταξιούχων, αλλά αδιαφορεί για τους νέους και τους ανέργους; Είναι λογικό η μέση σύνταξη να είναι της τάξης των 900 ευρώ και οι νέοι εργαζόμενοι να αμείβονται με 600 ευρώ; Με ποιο κριτήριο δικαιούται κάποιος κρατικής βοήθειας;
Η χώρα χρειάζεται βαθιές τομές. Όχι στη βάση ιδεοληψιών και δήθεν αριστερο-δεξιών προκαταλήψεων αλλά στη βάση της νέας πραγματικότητας, της λογικής, του ήθους και της κριτικής σκέψης. Και όσο δεν κάνουμε τις βαθιές τομές με δική μας πρωτοβουλία, όσο δεν προτείνονται νέες λύσεις και επιμένουμε σε ανακύκλωση των ίδιων πολιτικών με διαφορετικό περιτύλιγμα, τόσο θα βρισκόμαστε ως χώρα σε κώμα. Δεν είναι εύκολο φυσικά. Πιο εύκολο είναι να ρίχνουμε το ανάθεμα στους ξένους.
Του Ζαφείρη Βάλβη*
* Ο κ. Ζαφείρης Βάλβης είναι επιστημονικός συνεργάτης στο ΠΟΤΑΜΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου