Μόνο ένα κακομαθημένο μπορεί να απαιτεί δικαιοσύνη από ένα σύστημα που το ίδιο λέει ότι είναι άδικο.
Το να διαδηλώνουν όμως μπροστά από το σπίτι της Ντόρας Μπακογιάννη απαιτώντας άδεια εξόδου για τον Δημήτρη Κουφοντίνα είναι καφρίλα.
Αντίστοιχη με το να...
διαδηλώσουν αστυφύλακες μπροστά από το σπίτι της μητέρας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου για άδεια στον Κορκονέα ή όταν είπε ο χρυσαυγίτης στο δικαστήριο στην μητέρα του Φύσσα «Που είναι ο Παύλος;». Και οι πράξεις περισσότερο από την θεωρία χαρακτηρίζουν τα κινήματα.
Η ενέργεια της «Συνέλευσης Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές» να σηκώσει πανό έξω από το σπίτι της Μπακογιάννη δεν ήταν μια γενική διαμαρτυρία. Ήταν μια στοχευμένη επίδειξη δύναμης, με την οποία ζητούσε την απελευθέρωση ενός δολοφόνου έξω από το σπίτι της γυναίκας του θύματος. Στην λογική του «εδώ μόνο εμείς» που γράφουν οι χούλιγκαν στους τοίχους. Και με τους αντιεξουσιαστές και τους χούλιγκαν να έχουν κοινά συνθήματα και μαχητές, θυμήθηκα μια παλιά ιστορία. Η οποία διδάσκει ότι το κράτος μπορεί να πάρει μέτρα που λειτουργούν. Μόνο που αν λειτουργήσουν θα τα καταργήσει. Θυμήθηκα τον νόμο 3262/2004 για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα του Γιώργου Ορφανού.
Ο «νόμος Ορφανού» ανάμεσα στις κλασικές σαχλαμάρες που η Βουλή ψηφίζει, σαν η Ελλάδα να είναι Ελβετία, όπως ότι όποιος παροτρύνει ηλεκτρονικά σε πράξεις βίας θα τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξη μηνών, είχε και ένα άρθρο που χτυπούσε τον χουλιγκανισμό στην ρίζα του. Το άρθρο 5/παρ.3 και παρ.6 που ανέφεραν ότι για τις πράξεις χουλιγκανισμού αρμόδιο είναι το τριμελές πλημμελειοδικείο. Ότι τα αδικήματα εκδικάζονται εντός 30 ημερών. Και κυρίως ότι δεν υπάρχει χρηματική μετατροπή. Σε συνδυασμό με το ότι οι ποινές ήταν μικρές, τα δικαστήρια άρχισαν να ρίχνουν. Όχι τίποτα «εξοντωτικές ποινές» που υπάρχουν μόνο στην θεωρία αλλά αρκετά ενοχλητικές ώστε κάποιος να σκέφτεται πριν πάρει τον δαυλό ή το πιστόλι των φωτοβολίδων στο γήπεδο. Μέσα σε εβδομάδες η κοινή εγκληματικότητα στις εξέδρες είχε εξαφανιστεί.
Το πάτημα για να καταργηθεί ο νόμος Ορφανού ήταν η δολοφονία του Φιλόπουλου, στην σύγκρουση Ολυμπιακών με Παναθηναϊκούς πριν από αγώνα βόλεϊ γυναικών στην οδό Λαυρίου. Με το επιχείρημα ότι ο νόμος δεν απέτρεψε την δολοφονία. Μόνο που ο νόμος δεν είχε φτιαχτεί για την βαριά εγκληματικότητα αλλά την κοινή στις εξέδρες των γηπέδων.
Η δικαιολογία όμως είχε βρεθεί. Το 2009 η Βουλή με ρύθμιση του Γιάννη Ιωαννίδη υπερψήφισε την κατάργηση του νόμου, με σκεπτικό ότι το ιδιώνυμο καταργούσε το τεκμήριο της αθωότητας. Ο νόμος είχε καταργηθεί. Αλλά όπως με το Κάμελοτ, που η μνήμη των Αγγλοσαξόνων διατήρησε την εποχή του ρωμαϊκού δικαίου, η ανάμνηση του νόμου του Ορφανού έμεινε να θυμίζει ότι στους νόμους δεν χρειάζεται παρά λογική και αποφασιστικότητα.
Μεταφέροντας στο χθες εάν για παράδειγμα η ρύπανση από πρόθεση δημοσίων χώρων ήταν ιδιώνυμο τα τέσσερα άτομα που συνελήφθησαν για την διαδήλωση έξω από το σπίτι της Μπακογιάννη δεν θα έμεναν ελεύθερα μετά από λίγο χρόνο για να το επαναλάβουν αλλά θα δικαζόντουσαν. Και εάν το δικαστήριο έκρινε ότι ήταν ένοχα θα είχαν καταδικαστεί. Όχι με τίποτα δρακόντειες ποινές. Μια εβδομάδα μη εξαγοράσιμη για ρίψη των φυλλαδίων. Αυτοί που πλάκωσαν στο ξύλο τον καθηγητή του Παντείου Άγγελο Συρίγο επειδή τους έκανε παρατήρηση που έγραφαν στους τοίχους δεν θα το είχαν δοκιμάσει. Γιατί το δικαστήριο δεν θα έριχνε ένα χρόνο με τριετή αναστολή αλλά 10 μέρες χωρίς αναστολή.
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν μισή ντουζίνα επιχειρήματα για τους οποίους τα ιδιώνυμα δεν πρέπει να υπάρχουν. Το γεγονός όμως ότι κάποιοι μπορούν να διαδηλώνουν ατιμώρητα έξω από το σπίτι της χήρας του θύματος ζητώντας την απελευθέρωση του δολοφόνου είναι αρκετό επιχείρημα για να το σκεφτούμε.
Του Αντώνη Πανούτσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου