Του Βασίλη ΓεώργαΜισόλογα από την ελληνική κυβέρνηση και ηχηρή σιωπή από όλες τις υπόλοιπες πλευρές συνοδεύουν την «ιδέα» να αποταθεί η Ελλάδα στην Παγκόσμια Τράπεζα για ένα νέο δάνειο 3 δισ. ευρώ.
Λες κι έχει πέσει ένα παχύ πέπλο σιωπής και όλα γίνονται συνωμοτικά, κανείς δεν θέλει να πει κάτι περισσότερο για αυτό...
το πρωτότυπο όσο και παράξενο αίτημα να δανειστεί η Ελλάδα ένα ποσό μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Ερυθραίας και της Σιέρα Λεόνε, για να χρηματοδοτήσει την πρόσληψη 450.000 ανέργων και άλλων ευπαθών ομάδων στο Δημόσιο.
Εκ πρώτης όψεως ένα τέτοιο πρόγραμμα που υπόσχεται ότι σχεδόν οι μισοί άνεργοι στην Ελλάδα θα μπορούν σε λίγο καιρό να δουλεύουν στο Δημόσιο ως κηπουροί, φύλακες ή οδοκαθαριστές παίρνοντας 550 ευρώ το μήνα για τρία χρόνια, ακούγεται ονειρικό σε μια χώρα με ανεργία 23%.
Αν θέλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς, η διοχέτευσή του από τους μηχανισμούς του Μαξίμου λειτουργεί πάνω από όλα σαν μια τεράστια παγίδα ψήφων που απλώνεται σαν ιστός αράχνης και εγκλωβίζει τις προσδοκίες απογοητευμένων ανθρώπων.
Αυτή τη στιγμή και για όσο δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από «ψιθύρους», διαρροές και προπαγάνδα, το να πιστεύει κανείς ότι θα βρέξει ο ουρανός λεφτά και θα προσληφθούν μισό εκατομμύριο δημόσιο υπάλληλοι δεν είναι παρά μια υποσχετική χωρίς κανένα αντίκρισμα.
Ούτως ή άλλως η ιστορία με την Παγκόσμια Τράπεζα δείχνει να «μυρίζει» από μακριά. Η κυβέρνηση τη διέρρευσε το ίδιο βράδυ του Eurogroup όπου αποφασίστηκαν οι μειώσεις στις συντάξεις και στο αφορολόγητο και η περαιτέρω απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Στο άκουσμα της, υψηλά ιστάμενοι παράγοντες της ελληνικής οικονομίας και των ευρωπαϊκών θεσμών αρνούνται να κάνουν το παραμικρό σχόλιο. Κάποιοι δείχνουν ότι το θεωρούν «ανύπαρκτο» και κάποιοι άλλοι ιδιαιτέρως επικίνδυνο σχέδιο που μπορεί να βάλει σε περιπέτειες το ελληνικό πρόγραμμα.
Τα ερωτήματα εκ των πραγμάτων είναι πολλά περισσότερα από τις απαντήσεις. Και επειδή οι καιροί είναι πονηροί και σενάρια εξυφαίνονται, ίσως δεν πρέπει να εκπλήσσει ότι το συγκεκριμένο δάνειο επιχειρείται να συνδεθεί από κάποιους με την αντικατάσταση του «κακού» ΔΝΤ που είναι ο εκφραστής της λιτότητας, από το «φιλόπτωχο ταμείο» της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Το θέμα είναι πως για να υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Και τη φωτιά αυτή συντηρεί τόσο η ελληνική κυβέρνηση με τα non paper και τις διαρροές της, όσο και η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα αλλά και στελέχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που εμμέσως πλην σαφώς υπαινίσσονται αόριστα ότι γίνεται κάποια γενική συζήτηση, χωρίς όμως να μπαίνει κανείς στην ουσία.
Αν δηλαδή η Ελλάδα μπορεί να λάβει τέτοιο δάνειο κατ’ εξαίρεση ως αναπτυγμένη χώρα, τι ύψους ποσά μπορεί να αντλήσει, με τι κόστος δανεισμού θα το κάνει σε σχέση με τα δάνεια που ήδη λαμβάνει, πως ακριβώς θα αξιοποιήσει τα χρήματα, αν θα υπογράψει κάποιο νέο μνημόνιο προϋποθέσεων με την Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και αν τα χρήματα αυτά θα αφαιρεθούν από το έλλειμμα όπως διατείνεται η κυβέρνηση.
Από όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα γνωστά η πρόταση αυτή η οποία παρουσιάστηκε και στους δανειστές την περασμένη εβδομάδα από την Αναπληρώτρια Υπουργό Εργασίας Ράνια Αντωνοπούλου, προβάλλεται ως πυλώνας του αναπτυξιακού σχεδίου που έχει καταστρώσει η κυβέρνηση προκειμένου να προκαλέσει ένα «σοκ απασχόλησης» στη χώρα τα επόμενα χρόνια.
Ένα σοκ που σύμφωνα με το αφήγημα που επιστρατεύεται αποσκοπεί να αποδομήσει τα «Τομσεν statistics» και να ρίξει την ανεργία σε μονοψήφια επίπεδα όχι σε 21 χρόνια όπως προέβλεψε ο Δανός αναπληρωτής γενικός διευθυντής Ευρώπης του ΔΝΤ, αλλά πολύ συντομότερο διάστημα.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης είναι από τα στελέχη εκείνα που υπερασπίζονται δημόσια με πάθος το δικαίωμα της Ελλάδας να αποκτήσει πρόσβαση σε χρήματα των οποίων τη διαδρομή δεν θα ελέγχουν ασφυκτικά οι «παραδοσιακοί» δανειστές της χώρας. Θεωρεί πως αν η Ελλάδα βρει τρόπο να διαχειριστεί μόνη της ένα σεβαστό ποσό το οποίο ούτως ή άλλως δεν είναι σε θέση να αντλήσει από τις αγορές, θα μπορούσε να βελτιώσει θεαματικά την ανεργία και την ανάπτυξη.
Το «παράλληλο τραπεζικό σύστημα» ήταν επίσης μια ιδέα για την οποία έδωσε μάχες στο παρελθόν, όπως τώρα επιχειρηματολογεί υπέρ της άποψης ότι τα δανεικά της Παγκόσμιας Τράπεζας θα ήταν ένας ιδανικός «επιταχυντής της ανάπτυξης» αρκεί η κυβέρνηση να αφεθεί να τα αξιοποιήσει με τον τρόπο που εκείνη πιστεύει αναλαμβάνοντας την «ιδιοκτησία» ενός αναπτυξιακού «παράλληλου προγράμματος».
Η ιδέα για την πρόσληψη μισού εκατομμυρίου ανέργων στο Δημόσιο δεν είναι καινούρια. Την είχε διατυπώσει σε μελέτη του ενόσω ήταν στο Levy Institute ο σημερινός υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημήτρης Παπαδημητρίου πολύ πριν την παρουσιάσει στην τρόικα η σύζυγός του Ράνια Αντωνοπούλου. Με τη διαφορά ότι το 2016 η ιδέα ήταν ένα μέρος των μισθών όσων προσληφθούν να πληρώνεται σε “Geuro” και ένα άλλο σε ευρώ, ενώ τώρα μπήκε στη μέση το δάνειο της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Το κοινό σημείο στη μελέτη του Δ.Παπαδημητρίου και στην ιδέα της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί ένα δάνειο 3 δισ. ευρώ από την Παγκόσμια Τράπεζα είναι ότι αμφότερες έχουν ως επίκεντρο το Δημόσιο.
Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε ήδη να συζητούμε το σχέδιο για το πως θα αναπτυχθεί ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, θα ανοίξουν δουλειές και θα προσελκυστούν επενδύσεις ικανές να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.
Συζητάμε όμως για ένα σχέδιο τέτοιο που να θυμίζει το αλησμόνητο «Τσοβόλα δώστα όλα», ακόμη κι αν αυτά τα «όλα» είναι να προσλάβουμε μισό εκατομμύριο κηπουρούς στο κράτος που μετά από τρία χρόνια κάποιος θα πρέπει να τους απολύσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου