Το πείραμα που δεν μπορεί να γίνει…

Είναι σκοπιμότητα ή ανικανότητα; 

Καλλιεργούν βάσει σχεδίου τον σκεπτικισμό προς την Ευρωπαϊκή Ένωση ή άθελά τους παρασύρουν τον κόσμο σε παραίτηση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο;

Μόνο εκείνοι ξέρουν. 

Είναι φανερό, ότι δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα, όταν αναγκάζονται να ασχοληθούν με την πραγματικότητα.

Τα θαλάσσωσαν με την οικονομία, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία, το σωφρονιστικό σύστημα, τη Δικαιοσύνη, παντού! Αλλά ξέρουν τη δολοπλοκία και την προπαγάνδα απ’ έξω κι ανακατωτά. Και είναι αδίστακτοι όταν πρόκειται για τον έλεγχο του κράτους, γιατί αυτό τους έμαθε η λενινιστική παιδεία...


Ό,τι από τα δύο και αν ισχύει, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι διακινούν το τοξικό ερώτημα “μήπως πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή;”. 
Δεν χρειάζεται να το πουν οι έρευνες κοινής γνώμης. Το καταλαβαίνεις στο δρόμο. Συναντάς ανθρώπους, που μέχρι χθες νόμιζες φυσιολογικούς και στη δεύτερη στροφή της συζήτησης σου λένε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται, ότι πρέπει να βγούμε από το ευρώ, ότι τον πρώτο καιρό ίσως έχουμε δυσκολίες αλλά σε δύο χρόνια όλα θα έχουν στρώσει. Σε δύο, όχι σε τρία! Με την ίδια βεβαιότητα με την οποία χόρευαν για το “Όχι” του δημοψηφίσματος.
Δεν είναι όλοι λαμόγια, που σιγούρεψαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό και ονειρεύονται την εξευτελισμένη δραχμή για να πολλαπλασιάσουν την αξία τους. Ούτε κουτοπόνηροι, που νομίζουν ότι μέσα από την καταστροφή θα σβηστούν τα χρέη τους. 
Ούτε φθονεροί, που υπαίτια ή ανυπαίτια απέτυχαν στη ζωή τους και θέλουν να μηδενιστεί το κοντέρ, ώστε όλοι να ξεκινήσουν πάλι από την ίδια αφετηρία. 
Ούτε ανόητοι, που μεγάλωσαν αλλά χαμπάρι δεν πήραν τι έγινε στις χώρες, όπου κυβέρνησαν οι φοιτητικές φαντασιώσεις τους -δεν κάνουν τον κόπο να ρωτήσουν έναν μεσήλικα Αλβανό τι πέρασε στον “παράδεισο” του Χότζα και θέλουν σώνει και καλά να χάσουμε άλλες τρεις γενιές, γιατί τώρα θα εφαρμοστεί σωστά η “συνταγή” που μαγείρεψαν τριάντα διαφορετικοί μάγειροι, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις το φαγητό βγήκε δηλητηριασμένο. 
Ούτε κομματόσκυλα του ΣΥΡΙΖΑ, που τους πέφτει στενός ο κορσές της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και καταλαβαίνουν ότι, όσο κρατάει το νήμα που μας συνδέει με τις Βρυξέλλες, δεν μπορούν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Βενεζουέλα, να επιβάλουν δικτατορία και να μοιράσουν τη δημόσια περιουσία μεταξύ τους. Υπάρχουν και τέτοιοι. Περισσότεροι απ’ όσο νομίζουμε. 
Αλλά, στην πλειοψηφία της δραχμής που τείνει να διαμορφωθεί, τη διαφορά την κάνουν άνθρωποι χωρίς υστεροβουλία, που μέσα στην απελπισία τους παίρνουν στα σοβαρά εκείνους που τους λένε ότι τα μνημόνια ευθύνονται για την κρίση και όχι η κρίση για τα μνημόνια.

Θα βοηθούσε αν μπορούσαμε να κάνουμε ένα πείραμα. 
Να χωρίσουμε τη χώρα στα δύο και να συμφωνήσουμε ότι θα ξαναενωθούμε σε δέκα χρόνια. Όποιος θέλει να ζήσει στο ευρωπαϊκό μέρος, όποιος θέλει στο εθνικολαϊκιστικό. 
Ξέρουμε από τώρα ποιοι θα περνούσαν λαθραία τα σύνορα τον πρώτο χρόνο. Ποιοι θα έχτιζαν ηλεκτροφόρο φράχτη τον δεύτερο. Και ποιοι θα πυροβολούσαν τους πολίτες τους τον τρίτο. 
Αλλά επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει, η χώρα θα συνεχίσει να είναι έρμαιο απατεώνων, που θα εκμεταλλεύονται την ευπιστία των πολιτών και την αδυναμία τους να κατανοήσουν, ότι όταν υποφέρεις από πνευμονία, το φάρμακο δεν είναι να βουτήξεις από τον όγδοο όροφο.

Μάκης Βοϊτσίδης
Μακεδονία
orthografos