Δεν δουλεύουν, αλλά αμείβονται…

Νομίζω πως η πατρίδα μας είναι η χώρα των θαυμάτων. 

Ο επίγειος παράδεισος κάθε ανθρώπου. 

Ο τόπος όπου πραγματώνεται ένα πανανθρώπινο όνειρο. Να αμείβεται κάποιος χωρίς να δουλεύει. 

Ακόμα, αν ρωτούσαμε και έναν προτεστάντη Γερμανό, υπέρμαχο της ηθικής της εργασίας, αφού το σκεφτόνταν για λίγο, θα συμφωνούσε πως, όντως, είναι ένα γλυκό όνειρο η αμοιβή χωρίς εργασία...

Αφορμή για τις παραπάνω «αισιόδοξες» και «χαρμόσυνες» σκέψεις έδωσε η καταγγελία είκοσι βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ πως στα hot spots προσελήφθησαν 2500 εργαζόμενοι, εκ των οποίων το 80% είναι άφαντο στους χώρους εργασίας. Το συνολικό κονδύλι που διασπαθίζεται από τον ΕΣΠΑ και τον ΟΑΕΔ είναι 17.523.136 ευρώ…

Χωρίς να κάνω δίκη προθέσεων, είμαι σίγουρος πως οι είκοσι βουλευτές δεν ενδιαφέρονται για την ρεμούλα, αλλά γιατί δεν συμμετείχαν και αυτοί στο πάρτυ των διορισμών. Γιατί, για να είμαι δίκαιος, αυτή η θλιβερή φάμπρικα του «αμείβομαι, χωρίς να δουλεύω» ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του 80, όταν οι χιλιάδες διορισθέντες « πρασινοφρουροί»-- κατά την ορολογία της εποχής – τις χρονιές 1982-83, διαπίστωσαν πολύ γρήγορα, πως δεν ήταν αναγκαία η φυσική παρουσία τους στους χώρους δουλειάς. Έτσι, δημιούργησαν μια βιοτεχνιούλα, ένα πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ, ένα ψιλικατζίδικο, κλπ, που κατέστη η κύρια απασχόληση τους. Σταθερά περνούσαν από την υπηρεσία για την μισθοδοσία τους και κάπου-κάπου έδιναν και μια παρουσία, για να μην τους ξεχάσουν.

Αυτό το καθεστώς συνεχίστηκε αδιαλείπτως μέχρι και το 2009. Ακόμα και η πασοκοποιημένη Νέα Δημοκρατία δεν έκανε τίποτα για να  αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο. Απεναντίας. Πιεζόμενη από τις διάφορες ΔΑΚΕ επέτρεψε και στα «δικά της παιδιά» να χρησιμοποιήσουν την μέθοδο ΠΑΣΟΚ.

Είναι προφανές, πως οι παλαιοπασόκοι που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, μετέφεραν και την σχετική τεχνογνωσία. 
Οι Συριζαίοι ούτε ανόητοι είναι, ούτε παρακατιανοί. Συμμετέχουν και αυτοί στο πάρτυ. Βέβαια, είναι άλλο πράγμα η ρεμούλα που γίνεται σε εποχές πλούτου, ευημερίας και χρηματικής ρευστότητας και άλλο πράγμα όταν γίνεται σε εποχή φτώχειας και μιζέριας. 
Στην πρώτη περίπτωση όλοι κλείνουν τα μάτια. Κακώς. Στην δεύτερη περίπτωση διαμαρτύρονται, αντιδρούν, θυμώνουν.

Γιατί αυτή η πελατειακή κακοδιαχείριση χρηματοδοτείται, σε τελευταία ανάλυση, από την υπερφορολόγηση των πάντων που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι μόνον αυτοί οι 2000. Είναι και οι 27.700 που διορίσθηκαν το 2016 στο Δημόσιο, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. 
Δηλαδή, ένα αμετανόητο πολιτικό σύστημα συνεχίζει την πολιτική που μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

Ηθικόν δίδαγμα: 

Να φροντίσει η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας να αποβάλλει αυτήν την νοσηρή νοοτροπία από τα στελέχη της. 

Οι κάθε είδους συνδικαλιστές—μια από τις κατάρες της Μεταπολίτευσης- να πάνε στα σπίτια τους. 

Η Νέα ηγεσία ας αντιληφθεί, πως σε καιρούς κρίσης, δεν μπορεί όλοι να είναι ευχαριστημένοι. 

Το δίλημμα στο οποίο θα κληθεί να λάβει θέση θα είναι: 

είμαστε με αυτούς που δουλεύουν και αμείβονται ή με τα κάθε είδους τρωκτικά; Η απάντηση όσο εύκολη φαντάζει στα λόγια, άλλο τόσο δύσκολη είναι στην πράξη. 

Σάκης Μουμτζής
Liberal
orthografos