Από την εποχή του πρώτου Μνημονίου, η υπόθεση της εξόδου της Ελλάδας από την κρίση, είχε δύο "κακούς": τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Dr. Wolfgang Schäuble και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Κατά καιρούς υπήρξαν και άλλοι, αλλά τους δύο κεντρικούς ρόλους κρατούσαν μόνιμα, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ και το Ταμείο...
Η δαιμονοποίηση των παραπάνω, προέρχεται κυρίως από την ιδεοληψία η οποία επικρατεί σε ορισμένους πολιτικούς χώρους στην Ελλάδα και την υιοθέτησή της από πολλούς άλλους.Φυσικά, ευθύνη φέρουν και όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις. Με το μεγαλύτερο μέρος της βέβαια, να ανήκει στην σημερινή, λόγω του αγώνα που κάνει ακόμη και σήμερα για να δυσφημίσει το Δ.Ν.Τ., ενώ βρίσκεται στην εξουσία.
Οπωσδήποτε δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις (σοβαρές) ευθύνες που φέρει ο ίδιος ο διεθνής οργανισμός. Το φιάσκο με τον λανθασμένο υπολογισμό των λανθασμένων συντελεστών υπολογισμού των δημοσιονομικών μεγεθών, ήταν τεράστιο. Αλλά δεν πρέπει επίσης να παραβλέψουμε το γεγονός ότι το Δ.Ν.Τ. έκανε την αυτοκριτική του (μέσω του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολογήσεων) και απολογήθηκε για αυτό (σε συγκεκριμένη συνέντευξη Τύπου, όταν ανακοινώθηκε επίσημα η σχετική αξιολόγηση). Κάτι που δεν έκανε κανείς άλλος, για μεγαλύτερα λάθη...
Το ποιος είναι ο "κακός" της Ελληνικής κρίσης μοιάζει κάτι άχρηστο. Ένα απλό κουτσομπολιό, ένα "διακοσμητικό" στοιχείο του Ελληνικού δράματος. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Μακάρι να ήταν, δηλαδή. Αλλά δεν είναι...
Η δαιμονοποίηση (του Δ.Ν.Τ., του Σόιμπλε, του Παπακωνσταντίνου, του Σαμαρά κ.ο.κ.) έχει κατευθείαν σχέση με το αποτέλεσμα, όλων των Προγραμμάτων Δημοσιονομικής Προσαρμογής. Όχι μόνο με το Ελληνικό.
Η αιτία της ελληνικής αποτυχίας ή το "μυστικό της επιτυχίας" ενός Προγράμματος, όπως το δει κανείς, βρίσκεται στην "ιδιοκτησία" του. Δηλαδή στο εάν και πόσο πιστεύει η ίδια η χώρα και οι κάτοικοί της, στο Πρόγραμμα, στα πιθανά του αποτελέσματα και την επιτυχία του.
Η Ελλάδα και οι πολίτες της, δεν πίστεψαν ποτέ σε κανένα Μνημόνιο. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις μέχρι το 2015, άλλη λίγο, άλλη πολύ, πίστεψαν. Σε διαφορετικούς βαθμούς η κάθε μία, αλλά πίστεψαν. Με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, εκ του αποτελέσματος, να παίρνει τον υψηλότερο βαθμό "πίστης".
Σε καμία περίπτωση όμως, δεν πίστεψαν οι πολίτες. Σε αυτό φέρουν τεράστια ευθύνη όλοι οι πολιτικοί της περιόδου αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες. Ας μην ξεχνάμε ότι, το να είναι κάποιος πολιτικός, υποστηρικτής των Μνημονίων, ισοδυναμούσε με εκλογική ήττα μέχρι πρόσφατα. Ευτυχώς, φρόντισε ο κύριος Τσίπρας να αλλάξει, τουλάχιστον αυτό…
Το θέμα είναι ότι, οι πολίτες δεν πιστεύουν στα Προγράμματα. Και χωρίς πίστη από τους πολίτες, τα Προγράμματα αποτυγχάνουν. Αλλά η Ελλάδα δεν διαθέτει άλλα περιθώρια αποτυχίας. Δεν έχει κανένα, απολύτως.
"Και τι θες; Να στηρίξουμε την κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. να εφαρμόσει το 3ο Μνημόνιο;" Όχι, προς Θεού! Εκτός όλων των άλλων, η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει και ένα τεράστιο, ένα απέραντο πρόβλημα ανικανότητας. Τέτοιου μεγέθους που, ακόμη και ορισμένοι υπουργοί ν’ απορούν για τον τρόπο με τον οποίο, κάποιοι συνάδελφοί τους, καταφέρνουν να δένουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους το πρωί...
Η ιδέα, είναι λίγο διαφορετική.
Η παρούσα κυβέρνηση, "μετράει ψωμιά". Κυβέρνηση η οποία χάνει την λαϊκή στήριξη (και μάλιστα στο βαθμό που το έχει "επιτύχει" η παρούσα), δεν διατηρείται για πολύ. Σε ένα μήνα, σε δύο, σε τρεις, σε έξη, θα υπάρξει αλλαγή.
Μήπως ν’ αρχίζαμε από τώρα, να σκεφτόμαστε τον τρόπο που είναι ανάγκη ν’ αντιμετωπιστεί η (όποια) επόμενη σε σχέση με το φλέγον θέμα "στήριξη Προγράμματος" (Μνημόνιο μάθαμε να το λέμε, αλλά περιέχει πολλά περισσότερα);
Για να μην υπάρχει η δικαιολογία "Δεν ήξερα, δεν είδα, δεν άκουσα";
Έτσι απλά, για να γίνουν τα πράγματα μια φορά διαφορετικά; Λέω μήπως…
Σ.Σ. 1 Η χθεσινή ημέρα ήταν ιστορική για το Κυπριακό πρόβλημα και την Ελληνοκυπριακή κοινότητα. Η επίσημη αποδοχή της επιστροφής (ορισμένων) κατεχομένων εδαφών (εδαφών τα οποία κερδήθηκαν με όπλα και αίμα), μέσω της κατάθεσης χάρτη, αποτελεί κοσμοϊστορικό γεγονός. Και δίνει νέα ώθηση και αυξάνει τις πιθανότητες για την εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης, στο ορατό μέλλον. Ας ελπίσουμε ότι οι αμυδρές ελπίδες, με τις οποίες ξεκίνησε αυτή φάση διαπραγματεύσεων στην Γενεύη, θα αποδειχθούν αρκετές. Όχι πολύ πιθανόν, αλλά dum spiro spero…
Σ.Σ. 2 Αγοράστε ανθεκτικές ομπρέλες και αντιαεροπορικά καταφύγια με γερά ταβάνια. Βρέχει επώνυμους "πεφτοσυννεφάκηδες" ("κλεμμένο" από το Facebook), που ανακάλυψαν ότι δεν έπρεπε να υποστηρίξουν και να ψηφίσουν ΣΥ.ΡΙΖ.Α…
Πέτρος Λάζος
capital.gr
Η δαιμονοποίηση των παραπάνω, προέρχεται κυρίως από την ιδεοληψία η οποία επικρατεί σε ορισμένους πολιτικούς χώρους στην Ελλάδα και την υιοθέτησή της από πολλούς άλλους.Φυσικά, ευθύνη φέρουν και όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις. Με το μεγαλύτερο μέρος της βέβαια, να ανήκει στην σημερινή, λόγω του αγώνα που κάνει ακόμη και σήμερα για να δυσφημίσει το Δ.Ν.Τ., ενώ βρίσκεται στην εξουσία.
Οπωσδήποτε δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις (σοβαρές) ευθύνες που φέρει ο ίδιος ο διεθνής οργανισμός. Το φιάσκο με τον λανθασμένο υπολογισμό των λανθασμένων συντελεστών υπολογισμού των δημοσιονομικών μεγεθών, ήταν τεράστιο. Αλλά δεν πρέπει επίσης να παραβλέψουμε το γεγονός ότι το Δ.Ν.Τ. έκανε την αυτοκριτική του (μέσω του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολογήσεων) και απολογήθηκε για αυτό (σε συγκεκριμένη συνέντευξη Τύπου, όταν ανακοινώθηκε επίσημα η σχετική αξιολόγηση). Κάτι που δεν έκανε κανείς άλλος, για μεγαλύτερα λάθη...
Η δαιμονοποίηση (του Δ.Ν.Τ., του Σόιμπλε, του Παπακωνσταντίνου, του Σαμαρά κ.ο.κ.) έχει κατευθείαν σχέση με το αποτέλεσμα, όλων των Προγραμμάτων Δημοσιονομικής Προσαρμογής. Όχι μόνο με το Ελληνικό.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, ενώ όλες οι άλλες χώρες που μπήκαν σε αντίστοιχα Προγράμματα πριν ή μετά την Ελλάδα (Ιρλανδία, Λετονία, Κύπρος, Πορτογαλία κ.λπ.), τα έχουν ήδη ολοκληρώσει μ’ επιτυχία, αυτή βρίσκεται στο τρίτο της Πρόγραμμα και αγκομαχά να κλείσει μια αξιολόγηση...
Η αιτία της ελληνικής αποτυχίας ή το "μυστικό της επιτυχίας" ενός Προγράμματος, όπως το δει κανείς, βρίσκεται στην "ιδιοκτησία" του. Δηλαδή στο εάν και πόσο πιστεύει η ίδια η χώρα και οι κάτοικοί της, στο Πρόγραμμα, στα πιθανά του αποτελέσματα και την επιτυχία του.
Η Ελλάδα και οι πολίτες της, δεν πίστεψαν ποτέ σε κανένα Μνημόνιο. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις μέχρι το 2015, άλλη λίγο, άλλη πολύ, πίστεψαν. Σε διαφορετικούς βαθμούς η κάθε μία, αλλά πίστεψαν. Με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, εκ του αποτελέσματος, να παίρνει τον υψηλότερο βαθμό "πίστης".
Σε καμία περίπτωση όμως, δεν πίστεψαν οι πολίτες. Σε αυτό φέρουν τεράστια ευθύνη όλοι οι πολιτικοί της περιόδου αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες. Ας μην ξεχνάμε ότι, το να είναι κάποιος πολιτικός, υποστηρικτής των Μνημονίων, ισοδυναμούσε με εκλογική ήττα μέχρι πρόσφατα. Ευτυχώς, φρόντισε ο κύριος Τσίπρας να αλλάξει, τουλάχιστον αυτό…
Το θέμα είναι ότι, οι πολίτες δεν πιστεύουν στα Προγράμματα. Και χωρίς πίστη από τους πολίτες, τα Προγράμματα αποτυγχάνουν. Αλλά η Ελλάδα δεν διαθέτει άλλα περιθώρια αποτυχίας. Δεν έχει κανένα, απολύτως.
"Και τι θες; Να στηρίξουμε την κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. να εφαρμόσει το 3ο Μνημόνιο;" Όχι, προς Θεού! Εκτός όλων των άλλων, η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει και ένα τεράστιο, ένα απέραντο πρόβλημα ανικανότητας. Τέτοιου μεγέθους που, ακόμη και ορισμένοι υπουργοί ν’ απορούν για τον τρόπο με τον οποίο, κάποιοι συνάδελφοί τους, καταφέρνουν να δένουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους το πρωί...
Η ιδέα, είναι λίγο διαφορετική.
Η παρούσα κυβέρνηση, "μετράει ψωμιά". Κυβέρνηση η οποία χάνει την λαϊκή στήριξη (και μάλιστα στο βαθμό που το έχει "επιτύχει" η παρούσα), δεν διατηρείται για πολύ. Σε ένα μήνα, σε δύο, σε τρεις, σε έξη, θα υπάρξει αλλαγή.
Μήπως ν’ αρχίζαμε από τώρα, να σκεφτόμαστε τον τρόπο που είναι ανάγκη ν’ αντιμετωπιστεί η (όποια) επόμενη σε σχέση με το φλέγον θέμα "στήριξη Προγράμματος" (Μνημόνιο μάθαμε να το λέμε, αλλά περιέχει πολλά περισσότερα);
Για να μην υπάρχει η δικαιολογία "Δεν ήξερα, δεν είδα, δεν άκουσα";
Έτσι απλά, για να γίνουν τα πράγματα μια φορά διαφορετικά; Λέω μήπως…
Σ.Σ. 1 Η χθεσινή ημέρα ήταν ιστορική για το Κυπριακό πρόβλημα και την Ελληνοκυπριακή κοινότητα. Η επίσημη αποδοχή της επιστροφής (ορισμένων) κατεχομένων εδαφών (εδαφών τα οποία κερδήθηκαν με όπλα και αίμα), μέσω της κατάθεσης χάρτη, αποτελεί κοσμοϊστορικό γεγονός. Και δίνει νέα ώθηση και αυξάνει τις πιθανότητες για την εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης, στο ορατό μέλλον. Ας ελπίσουμε ότι οι αμυδρές ελπίδες, με τις οποίες ξεκίνησε αυτή φάση διαπραγματεύσεων στην Γενεύη, θα αποδειχθούν αρκετές. Όχι πολύ πιθανόν, αλλά dum spiro spero…
Σ.Σ. 2 Αγοράστε ανθεκτικές ομπρέλες και αντιαεροπορικά καταφύγια με γερά ταβάνια. Βρέχει επώνυμους "πεφτοσυννεφάκηδες" ("κλεμμένο" από το Facebook), που ανακάλυψαν ότι δεν έπρεπε να υποστηρίξουν και να ψηφίσουν ΣΥ.ΡΙΖ.Α…
Πέτρος Λάζος
capital.gr
politika-gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου