Είστε ευχαριστημένοι από όσα έγιναν χτες;
Νιώθετε ότι όλα πήγαν καλά;
Δεν είδα την απόλυτη στήριξη του προέδρου των ΗΠΑ στις ελληνικές θέσεις και για να είμαι και ειλικρινής δεν περίμενα κάτι τέτοιο.
Δεν είδα όμως και την ικανοποίηση να τρέχει από τα μπατζάκια του κ. Τσίπρα! Κι αυτό ήταν κάτι που δεν το είχαμε προβλέψει!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πρόεδρος Ομπάμα δεν ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές.
Για κάποιον συγκεκριμένο λόγο μπήκε σε όλο αυτόν τον κόπο.
Το τι ακριβώς ειπώθηκε θα το μάθουμε μετά από καιρό, αν και τις πρώτες ενδείξεις θα τις δούμε στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα στο πεδίο της πραγματικής ζωής.
Εκείνο που μπορούμε να κρίνουμε είναι την εικόνα από την συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον πρόεδρο Ομπάμα, όπως αυτή μπήκε στα σαλόνια των σπιτιών μας και μέσω της τηλεόρασης.
Ε λοιπόν, η εικόνα του Έλληνα πρωθυπουργού να κάθεται στην πολυθρόνα όπως αυτός τελικά καθότανε (κι όλοι μας είδαμε το πώς καθότανε), δεν μας έδειξε ότι επρόκειτο για έναν χαρούμενο άνθρωπο.
Να πάρει η ευχή, είχε την τύχη να υποδέχεται τον πλανητάρχη στο σπίτι του. Δεν συμβαίνει αυτό κάθε ημέρα. Ακόμη κι από πλευράς συλλογής εντυπώσεων ήταν μία εξαιρετική ευκαιρία. Και ποιον πρόεδρο! Τον χαρισματικό Ομπάμα.
Προσπαθούμε να μαντέψουμε τι συμβαίνει από την γλώσσα του σώματος; Ναι! Είναι ένας τρόπος. Θα πει κάποιος ότι μπορεί ο Αλέξης να έφαγε κάτι και να τον πείραξε, μπορεί να τσακώθηκε το πρωί με κάποιον συνεργάτη του ή με την σύζυγό του. Σύμφωνοι! Αυτά θα μπορούσαν να έχουν συμβεί μία οποιαδήποτε άλλη ημέρα. Όχι όμως αυτή την ημέρα!
Τι είδαμε εμείς; Έναν κουρασμένο Αλέξη. Έναν εξουθενωμένο Αλέξη. Για κάποιον λόγο δεν είχε διάθεση. Σαν να ήξερε κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε.
Οι συναντήσεις αυτές δεν γίνονται στο πόδι. Προετοιμάζονται καιρό σε ανώτερο επίπεδο. Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουν τι θα ειπωθεί. Δεν υπάρχουν απρόοπτα. Τι ήταν λοιπόν εκείνο που έκανε τον Αλέξη Τσίπρα να μοιάζει ότι βρίσκεται σε έναν δικό του κόσμο; Προς το παρόν μπορούμε να κάνουμε μόνο εικασίες.
Εκείνο που μπορούμε να κρίνουμε είναι την εικόνα από την συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον πρόεδρο Ομπάμα, όπως αυτή μπήκε στα σαλόνια των σπιτιών μας και μέσω της τηλεόρασης.
Ε λοιπόν, η εικόνα του Έλληνα πρωθυπουργού να κάθεται στην πολυθρόνα όπως αυτός τελικά καθότανε (κι όλοι μας είδαμε το πώς καθότανε), δεν μας έδειξε ότι επρόκειτο για έναν χαρούμενο άνθρωπο.
Να πάρει η ευχή, είχε την τύχη να υποδέχεται τον πλανητάρχη στο σπίτι του. Δεν συμβαίνει αυτό κάθε ημέρα. Ακόμη κι από πλευράς συλλογής εντυπώσεων ήταν μία εξαιρετική ευκαιρία. Και ποιον πρόεδρο! Τον χαρισματικό Ομπάμα.
Προσπαθούμε να μαντέψουμε τι συμβαίνει από την γλώσσα του σώματος; Ναι! Είναι ένας τρόπος. Θα πει κάποιος ότι μπορεί ο Αλέξης να έφαγε κάτι και να τον πείραξε, μπορεί να τσακώθηκε το πρωί με κάποιον συνεργάτη του ή με την σύζυγό του. Σύμφωνοι! Αυτά θα μπορούσαν να έχουν συμβεί μία οποιαδήποτε άλλη ημέρα. Όχι όμως αυτή την ημέρα!
Τι είδαμε εμείς; Έναν κουρασμένο Αλέξη. Έναν εξουθενωμένο Αλέξη. Για κάποιον λόγο δεν είχε διάθεση. Σαν να ήξερε κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε.
Οι συναντήσεις αυτές δεν γίνονται στο πόδι. Προετοιμάζονται καιρό σε ανώτερο επίπεδο. Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουν τι θα ειπωθεί. Δεν υπάρχουν απρόοπτα. Τι ήταν λοιπόν εκείνο που έκανε τον Αλέξη Τσίπρα να μοιάζει ότι βρίσκεται σε έναν δικό του κόσμο; Προς το παρόν μπορούμε να κάνουμε μόνο εικασίες.
Ίσως η ελληνική αποστολή είχε επενδύσει πολλά στην υπόθεση του χρέους. Ίσως δέχτηκε πολλές πιέσεις για τα εθνικά μας θέματα. Ίσως περίμενε πολλά περισσότερα από όσα ήταν διατεθειμένος να δώσει ο πρόεδρος Ομπάμα.
Αλλά ακόμη κι έτσι, σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται κανείς να «πουλάει» περισσότερη αισιοδοξία και να μοιράζει περισσότερα χαμόγελα.
Η μάχη των εντυπώσεων δεν είναι σημαντική μόνο για το εσωτερικό της χώρας. Πολύ περισσότερο είναι σημαντική για το εξωτερικό και για τις μάχες που δίνει η Ελλάδα στα διεθνή φόρουμ για να υπερασπιστεί τα δίκαιά της.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Αλλά ακόμη κι έτσι, σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται κανείς να «πουλάει» περισσότερη αισιοδοξία και να μοιράζει περισσότερα χαμόγελα.
Η μάχη των εντυπώσεων δεν είναι σημαντική μόνο για το εσωτερικό της χώρας. Πολύ περισσότερο είναι σημαντική για το εξωτερικό και για τις μάχες που δίνει η Ελλάδα στα διεθνή φόρουμ για να υπερασπιστεί τα δίκαιά της.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Όλοι λένε - και γράφουν- ότι ήταν εξαιρετική η ομιλία του Ομπάμα. Συμφωνώ. Ήταν εξαιρετική για τον ίδιο. Γιατί έκλεισε - ουσιαστικά- τη θητεία του, μιλώντας από τη μητέρα Γη της δημοκρατίας. και ανέπτυξε το θέμα "πόσο καλή είναι η δημοκρατία και στο τέλος θα επικρατήσει του ισλαμικού κράτους - και μέσω του ΝΑΤΟ".
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την Ελλάδα, όμως;
Ακούσαμε κάτι, εκτός από...ευχές για την οικονομική κατάσταση, την ...ανάπτυξη και την παραμονή των νέων στον τόπο τους; Ή απλές αναφορές για τη διαγραφή του χρέους;
Ακούσαμε κάτι για την Κύπρο; Για το Αιγαίο; Για τη Μακεδονία μας; Για την διωκόμενη ελληνική μειονότητα στην Αλβανία;
Δεν μίλησε, δυστυχώς, για όλα αυτά που συνθέτουν τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα και αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για όποιον θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα. Και δεν τόλμησε - ακόμη και τώρα που τελειώνει η θητεία του - να κατονομάσει τον υπεύθυνο για την κατάσταση, που επικρατεί σ αυτή τη γωνιά της Μεσογείου. Τη γειτονική Τουρκία, μια χώρα επίσης μέλος του ΝΑΤΟ, στο οποίο έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία ο Μπαράκ Ομπάμα.
Γι αυτό , όσοι ενθουσιάστηκαν από την ομιλία του Αμερικανού προέδρου, ας πατήσουν...φρένο.
Μόνο ο Ομπάμα κέρδισε σήμερα. Όχι η Ελλάδα.