Δεν ειμαι ο Αντώναρος... δλδ ο Αντώναρος είμαι...

Με τρώνε τα ακροδάχτυλα μου πάνω από το πληκτρολόγιο εδώ και αρκετά χρόνια.

Κάτι σαν την σταγόνα που σκάει δειλά-δειλά από το στόμιο μιας βρύσης… αργά ή γρήγορα θα στάξει.

Θέλω να σας διηγηθώ μια διαρκή ιστορία, που σε όποιον την λέω προφορικά μου απαντά:
- Χαχαχαχα… εντάξει… για πες τι άλλα νέα; Ο αδελφός σου θα κατέβει στις επόμενες εκλογές;

Γκρρρρρρρρρρρ...

Διαβάστε λοιπόν.

Ειχα την τύχη (ή και την ατυχία δεν έχω καταλήξει ακόμα) να γνωρίσω τι σημαίνει δημοσιοτητα απο ποοοοοολύ μικρός.

Ο πατέρας μας* ήταν στην εποχή του πολύ διάσημος… κάτι σαν τον Χατζηνικολάου να σας δωσω να καταλάβετε… οι γελοιογραφίες εκείνη την εποχή ήταν η μόνη ζωντανή εικόνα… κι ο πατερας μου στα 50'ς και 60'ς , όπου η γελοιογραφία δέσποζε) ήταν πάνω στην ακμή του.

Ηταν τεράστιος , με μεγάλα μουστάκια και γαλανά μάτια και πάντα χαμογελαστός… τον αναγνωριζαν όλοι.

Οπου και να πηγαίναμε οικογενειακώς…ταβερνάκια, εκδρομές, βόλτα...ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ πλησιάζαν μερικοί άνθρωποι, να του μιλήσουν, να φωτογραφηθούν μαζί του, να τους κάνει ενα σκιτσάκι.

Ηταν το καλύτερο του…γιατι οι γελοιογράφοι είναι κατ εξοχήν λαϊκοί καλλιτέχνες.

Στα παιδικά μάτια του αδελφού μου και εμένα ήταν κάτι το απολύτως φυσιολογικό να σε αναγνωρίζουν. Δεν έτρεχε τίποτα.

Νομίζω (και νομίζω και εκ μερους του αδελφού μου) ότι ποτέ δεν ειδα την εξουσία σαν κάτι περίεργο. Ούτε της εσκυψα το κεφάλι, ούτε τη φοβήθηκα κι όταν χρειάστηκε την είχα κιόλας. Σιγα τα αβγα.

Κάποτε μου είπε ο δημοσιογραφος Στάμος Ζούλας:

-Εσυ παιδί μου δεν θα κανεις ποτέ καριέρα στην τηλεόραση.

-Γιατι κ. Ζούλα;

-Επειδή όταν τους βλέπεις (τους ανθρωπους της) αντί να χαμηλώνεις το βλέμμα εσύ σηκώνεις επιδεικτικά το φρύδι… Δεν θα στο συγχωρέσουν ποτέ.

Οταν σου'χει κανει αναλυση της Μήδειας ο Κώστας Γεωργουσόπουλος τρωγωντας μακαρονάδα της μάνας μου και μπύρες…όταν είσαι έφηβος…τότε πολύ δύσκολα μπορείς να εντυπωσιοασθείς από τον τάδε παπάρα που κανει αναλύσεις στην τηλεόραση… όλα μπορω να τα κάνω…αλλά με τον ψευτικο ενθουσιασμό έχω πρόβλημα.

Λόγω δουλιεάς και ιδιοσυγκρασίας έχω συναντήσει ιερά-τέρατα και χθες και σήμερα…

Με κανέναν δεν ένιωσα δέος… ενιωσα θαυμασμό πάντα ...συχνα και σεβασμό, αλλά όχι δέος;….

Γιατί;

Μα επειδή δεν με εντυπωσιαζε ποτέ η κοινωνική του δυναμη… η διασημότητα του δλδ… με άλλα λόγια η εξουσία του.

Τοχα φαει με το κουτάλι απο παιδί… εξ απαλών ονύχων που λέμε που σημαίνει: απο παιδί" τότε δλδ που τα νύχια μου ήταν ακόμα μαλακά… κι όχι "επιδερμικά" όπως πολλοί θεωρούν ότι σημαίνει.

Αντε να μαθαίνουμε και τίποτα….

Τέσπα 

Ο αδελφός μου κι εγω γινόμαστε και οι δυο δημοσιογραφοι… εκείνος λόγω της θητείας για ξένα ΜΜΜ γνωρίζει ακόμα πιο τρομερούς ανθρωπους. Εγω επειδή εμφανίζομαι στην τηλεόραση είμαι αναγνωρισιμος...

Στο δικο μου μυαλό ΟΛΑ είναι γελοιογραφίες… ετσι και η εξουσία… ακόμα και ο κύριος που με πλησιάζει για να μου πει μια λέξη…είτε γιατι κάτι έχει διαβάσει πουχω γραψει, είτε γιατι είναι ΠΑΟΚ είτε γιατι με μπέρδεψε με τον αδελφό μου….εγω εκείνη ακριβώς τη στιγμή…το very moment που λένε…του κάνω στο μυαλό μου τη γελοιογραφία του… ετσι αγαπώ…ετσι συμπαθώ…έτσι αντιπαθώ… έτσι ερωτευομαι.

Και ξαφνικά (εμεινα μαλάκας) ο αδελφός μου πολιτεύεται. Δεςν ειχα ιδεα οτι του αρεσε η πολιτική… ποτε δεν μουχε πει κάτι… Ανάβυσσος η ψυχή των ανθρωπων.

Και μάλιστα γίνεται επί 6-7 χρόνια κυβερνητικός εκπρόσωπος των κυβερνήσεων Καραμανλή.

Φυσικά στο μυαλό μου σχεδιάσθηκε αμέσως η γελοιογραφία του.

Εδώ σχεδιάστηκαν τα παιδάκια μου αμα τη εμφανίσει …δεν θα σχεδιαζόταν ο αδελφός μου που έβγαινε 452 φορες την ημέρα στα κανάλιαΧ 7χρόνια!!!

Τότε είδα τι σημαίνει πραγματική εξουσία.

Ημουν ο αδελφός του και μάλιστα μοιάζουμε πολύ (κρατήστε το αυτό)

Με το που ανακοινώθηκε το ονομά του αρχισαν το επόμενο λεπτο να βαράνε το σταθερό και το κινητό μου…. ακαταπαυστα… βασικά μου τηλεφώνησαν άνθρωποι που είχαν να μου μιλήσουν περισσότερο από 15-20 χρόνια… ΟΛΟΙ ήθελα ένα ρουσφέτι… και παρα πολλοί είχαν προτάσεις που ήταν στο όριο του νόμιμου.

Δεν υπερβάλω

Τα τηλεφωνα βαραγαν το επόμενο 5 λεπτο… ακαταπαυαστα.

Μεχρι τότε οι άνθρωποι που μου μιλούσαν στον δρόμο, μου μιλούσαν με χαμόγελο… συνηθως κάτι είχα γραψει ή ειχα πει που τους άρεσε…

Μολις ο αδελφός μου έγινε κυβερνητικός εκπρόσωπος… ο αριθμός αυτων των ανθρωπων που μου μιλούσαν στον δρόμο τουλάχιστον 100πλάσιάστηκε…ολοι με χαμόγελο μέχρι τα αυτια.

-Τα σέβη μου κ. Υπουργέ.

(Ουψ! Ποια σεβη;)

Χαμογελο… ΜΕΓΑΛΟ…πάντα-

-Δεν είμαι εγω… ο αδελφός μου είναι…

Αμεσως πάει το χαμόγελο… και αντ' αυτού η απογοήτευση… 

Ωχ δεν είναι ωραίο αυτό.

-Τι δεν είστε εσεις ο κύριος Αντώναρος;

Το περιπλέκουμε όλο και περισσότερο. 

Για πείτε μου...πως θα αντιδρουσατε εσείς όταν προχωρούσατε αμέριμνοι στο Συνταγμα και οι αστυνομικοί σας τραβουσαν χαιρετούρες στο πηλίκιο. Τι κανεις ακριβώς; Για σκεφθείτε το...

Καταλαβα λοιπόν αμέσως αφου το ενιωθα στο πετσί μου και όχι απλώς παρατηρωντας η κανοντας το γελοιογραφία ότι η εξουσία της πολιτικής είναι απίστευτα βαρειά και αν συνοδευεται και απο αναγνωρισιμότητα γινεται πυρηνικό όπλο.

Απειρες φορές ανθρωποι αγνωστοι μου ζητησαν να μεταφέρω μνμ τους στον…Πρωθυπουργό.

Καθημερινά με κερνούσαν, με φλερτάριζαν, μου εκαναν χωρο, δεν με αφηναν να περιμενω στην ουρά κ.λ.π.

Δεν είναι ωραίο… εχει πλάκα στην αρχή… αλλά σας διαβεβαιωνω ότι δεν είναι ωραίο… Δεν ειναι ωραιο γιατι δεν μπορεις να ξεφυγεις απ' αυτο.

Το θεμα στη ζωη δεν είναι ποιος είσαι…αλλα ποιός νομίζουν οι άλλοι ότι εισαι.

Οι αλλοι λοιπόν νομιζαν ότι είμαι ο κολλητός του Πρωθυπουργού…

ΤΕΛΟΣ.

Δεν τους αλλαζες γνωμη με τίποτα. Πολλοί πίστευαν οτι λεω ψέμματα για να τους ξεφυγω.

Κι αφου καμμια φορά πειθόντουσαν οτι δεν ειμαι εγω εκείνος… δεν τους σταματουσε… ε ημουν ο αδελφός εκείνου που είναι κολλητός του Πρωθυπουργού… βόλευε κι αυτο.

Δεν είναι η ζωή μου όμως εμενα αυτή.

Απο μικρός ειχα συνηθίσει να μου μιλάνε…στον πατερα μου…αρα και σε μένα…. αλλα να μου μιλανε γιατι νομιζουν οτι ειμαι κάποιος άλλος…αυτο δεν μουχε τυχει.

Δεν με βοήθησε.

Επαγγελματικά ήταν καταστροφικό για μένα…γιατι στην πιο ώριμη ηλικία μου με προσλαμβάνανε για να εχουν την εύνοιά του…ετσι δεν κάνουμε δουλεια όμως…

Στα πρώτα 1-2 χρόνια δεν φτάνει που ημουν "κυβερνητικός εκπρόσωπος" στον δρομο, ήμουν και στα κανάλια.

Τι είχε συμβεί;

Οι σουπερατζούδες - οι κοπελες δλδ που ριχνουν'/βαζουν τους τίτλους στις ειδήσεις- μόλις εβλεπαν Αντώναρος στο χαρτί του αντίστοιχου βιντεο, γραφανε αυτόματα ΜΑΝΟΣ Αντώναρος… επειδή απλόύστατα ειχαμε συνεργαστει επι χρόνια μαζί… το κανανε απο κεκτημένη ταχύτητα.

Χαχαχαχαχαχα

Ετσι ο αδελφός μου αντιμετωπιζε ενα άλλο πρόβλημα. Ηταν γνωστός στους τηλεθεατές ώς… ΜΑΝΟΣ Αντωναρος. επρεπε κι αυτος με τη σειρά του να εξηγήσει ΄τοι δεν είμαι εγώ αλλά …εκείνος.

Το θεατρο του παραλόγου.

Ενας σπουδαίος αρθρογραφος μεγάλης αθηναϊκής εφημερίδας έγραψε κάποτε ενα αρθρο κατα του αδελφού μου…του'σουρνε τα εξ αμαξης…

Του τηλεφωνησα. Δεν τον ηξερα προσωπίκά.

Οταν του είπα το ονομά μου σφίκτηκε.

Ήξερε οτι μιλάει μαζί μου κι όχι με τον αδελφό μου.

Οταν του'πα λοιπόν ότι του τηλεφωνησα για το αρθρο του για τον κυβ.εκπρόσωπο… πήρε (σωστά) πέτρινη/απόμακρη στάση …

-Ξερετε δεν πήρα για τον αδελφό μου…για μένα πήρα.

-Τι εννοείς;

-Στο αρθρο σας εμένα βρίζετε, όχι τον αδελφό μου… και πήρα να σας πω ότι το διασκέδασα παρα πολύ κι όχι φυσικά για να σας παραπονεθώ...

Εμεινε με ανοικτο το στόμα.

-Σου ζητώ συγγνωμη…. Να επανορθώσω αμέσως.

-Οχι ..οχι… πήρα απλώς να σας το πω για να γελάσουμε.

Ετσι απο τότε εβριζε τον σωστό άνθρωπο.

Ολοι μας εχουμε τραυματική εμπειρία στη μονδρομη σχεση μας την πολιτική. Την ασκηση εξουσίας δλ στην πλάτη μας.

Εγω γνωρισα και την αντίστροφη.

Τον α π α ρ ά δ ε κ τ ο ραγιάδικο τρόπο που ο κόσμος πλησιάζει τους πολιτικούς… τους εξουσιαστες εν γένει.

Οταν εισαι πολιτικός πιθανότατα να σε κολακεύει… Οταν δεν είσαι όμως…όπως εγω καλή ώρα… τότε το συναίσθημα είναι σκούρο.

Ξερετε ωραίο είναι να σε κερνανε…αλλα το συναίσθημα "κερνάω" είναι καλύτερο.

Ωραίο είναι να σε φλερτάρουν δεν λέω… αλλά προτιμώ να φλερτάρω.

Οχι φίλε μ' αρέσει περιμένω στην ουρά… παρατηρώ τον κόσμο…περνάω ωραία… Κρίμα που δεν το καταλαβαίνεις.

Δεν ταιριάζουν οι αλήθειες μας…. καταλαβατε;

Μου εκανε αλγεινη εντυπωση ότι… άνθρωποι που δεν ηταν Νέα Δημοκρατία με χάϊδευαν… Θέλω να πω: άντε και απο τους νεοδημοκράτες αντε και το καταλαβα… οι άλλοι; Γιατί; όχι δεν το κανανε απο πολιτικό τακτ… το κανανε γιατι η εξουσία δεν εχει χρώμα. Το κανανε για το "μπας και... ποτέ δεν ξέρεις..."

Δεν υπάρχει εξουσία… υπάρχει μόνο αποδοχή της εξουσίας.

Την περασμένη εβδομάδα έτρωγα με την φίλη μου την Ολγα σε ενα εστιατόριο. 

Πήραμε απο ενα ποτήρι κόκκινο κρασί.

Αφου το ήπιαμε και τα λέγαμε ξαφνικά ο σερβιτόρος φέρνει ακόμα δυο ποτηρια.

-Απο τον κύριο… μου λέει.

Κοιτάζω…δεν τον γνωριζω τον ανθρωπο… του κανω απο μακρυά "στην υγειά σας…ευχαριστώ!"

Σηκώνεται…πλησιάζει.

-Μην μιλήσεις…λεω στην Ολγα.

-Χαιρεται υπουργέ μου…

-Γεια σας.

-Χαραλαμποπουπουλιάρης…δικηγόρος… 

-Η κυρία… του συστηνω την Ολγα που φορά αβυσαλέο ντεκολτέ.

Του γυρίζει το μάτι… αλλά γρηγορα επανέρχεται στο ζητούμενο.

-Νας μην σαε ενοχλώ υπουργέ μου…ηθελα απλώς να δωσετε δυο φιλιά στον Προεδρό μας εκ μέρους μου και να τον μαλώσετε που δεν κατεβαίνει.

-Ευχαρίστως… θα του δωσω και μια καρπαζιά στο χοντρό του σβερκο!

Κοιτάζει έκπληκτος… δεν λέει τίποτα… χαιρετά την Ολγα…του γυρίζει το μάτι…επανέρχεται…τα σεβη του …εφυγε.

Τι να'κανα δλδ? 

Να του γυρίσω τα ποτήρια με το κρασί;

Να του πω οτι δεν ειμαι ο υπουργός και να πιω το κρασί;

Τον αφησα να πιστεύει οτι αν γυρίσει ο Πρόεδρας … αυτος τον είχε συμβουλέψει.

Αστε που πολυ το διασκέδασε η Ολγα.

Μάνος Αντώναρος

* Ο Σκιτσογράφος "ΑΡΧΕΛΑΟΣ"