Ο σοσιαλδημοκράτης κύριος Τσίπρας

Η αφρόκρεμα του επιχειρηματικού κόσμου στηρίζει την προοπτική της «πολιτικής σταθερότητας». 

Αυτό δεν πρέπει να προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση.
Η ηγεσία της επιχειρηματικής ελίτ το μόνο που θέλει είναι να τα έχει κάθε φορά καλά με το γκουβέρνο. Αυτή την φορά, πάντως, έχουν και ιδεολογικό στόχο: Να κάνουν τον Αλέξη σοσιαλδημοκράτη!...


Η μετατόπιση του Αλέξη Τσίπρα από την αριστερά των συνιστωσών προς το Κέντρο είναι μία επιθυμητή εξέλιξη για τους αρχιτέκτονες της πολιτικής σούπας που κτίζεται με επιμέλεια στο παρασκήνιο εδώ και τέσσερα χρόνια. Οι άνθρωποι δεν έχουν επιδείξει μέχρι σήμερα σπουδαίο πολιτικό αισθητήριο. Άλλωστε, δεν ήταν αυτό το κριτήριο των επιλογών τους, ποτέ στο παρελθόν.
 Εκείνο που τους ενδιέφερε και εξακολουθεί να τους ενδιαφέρει ήταν και είναι να τα έχουν καλά με το γκουβέρνο. Να λύνουν τα όποια θέματά τους με μία απλή υπουργική απόφαση. Σαν να στέλνουν τον κλητήρα τους στο περίπτερο να τους πάρει ένα πακέτο τσιγάρα. Τι πρόβλημα υπάρχει σε μία τέτοια περίπτωση; Για να είναι σε θέση ένα κράτος να υπηρετεί και να εκτελεί τις επιθυμίες μιας επιχειρηματικής ελίτ, θα πρέπει να υπάρχει μία δημοκρατία αλά καρτ. Κάπως έτσι μας προέκυψαν στο παρελθόν κι οι εθνικοί πρωταθλητές!
Τι ζητούν από τον κ. Τσίπρα;
Να γίνει ένας σύγχρονος Σημίτης. Ένας μεταρρυθμιστής που θα εφαρμόσει με συνέπεια το μνημόνιο και ταυτόχρονα θα οδηγήσει το αριστερό του κίνημα στην ωρίμανση και στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Αν ο κ. Τσίπρας δεν έχει μεθύσει εντελώς από την γεύση της εξουσίας, θα έχει σίγουρα κλείσει πίσω του την πόρτα και θα έχει ξεσπάσει στα γέλια με τους στενούς του συνεργάτες.
Η αλλαγή στάσης από τον κ. Τσίπρα στα όσα ακραία έχει υιοθετήσει στο παρελθόν είναι ευπρόσδεκτα. Ότι κάποιοι θα ήθελαν να δουν τον κ. Τσίπρα ντυμένο με τον μανδύα της μεταμέλειας να πηγαίνει αγκαλιά με τον κ. Γιώργο Παπανδρέου στην λέσχη των ευρωπαίων «σοσιαλιστών» , είναι κάτι που όντως υπάρχει στο φαντασιακό πεδίο κάποιων που νομίζουν ότι μετά από το τρίτο ουίσκι μπορούν να παράγουν «πολιτική». Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να αλλάξει την ταμπέλα έξω από το γραφείο του και αντί για Ριζοσπαστική Αριστερά να γράφει Σοσιαλιστική Αριστερά. Και λοιπόν; Δουλειά θα γίνει; Θα μπορέσει η χώρα να βγει από τα αδιέξοδά της;
Η απάντηση είναι πως όχι! Το πρόβλημα δεν ήταν αν ο κ. Τσίπρας ήταν πιο αριστερά ή πιο δεξιά από εκεί που τον τοποθέτησαν οι Έλληνες βιομήχανοι και μεταπράτες. Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να κάνει την δουλειά. Δεν μπορεί να βγάλει την χώρα από την κρίση.
Θα λέγαμε ότι σε αυτή την πορεία της «συνεννόησης» έχουν χαθεί κι ορισμένα θετικά στοιχεία που υπήρχαν στον προεκλογικό λόγο του κ. Τσίπρα και τα οποία είχαν να κάνουν με την Δικαιοσύνη και τους κανόνες στον χώρο του επιχειρείν. Αλ λοιπόν η επιχειρηματική ελίτ ήθελε να προστατεύσει τον εαυτό της έναντι κάποιων πιθανών αλλαγών, αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Μπορούμε να καταλάβουμε την αγωνία τους. Αλλά να μην μας λένε ότι προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον μέσω της… πολιτικής σταθερότητας! Ούτε ότι έχουν άγιο σκοπό, να φέρουν τον κ. Τσίπρα στην σοσιαλδημοκρατία.
Κάποτε οι πολιτικές εξελίξεις καθοριζόντουσαν σε αυτή την χώρα πίσω από τις κλειστές πόρτες, με την συμμετοχή ολίγων και ισχυρών. Κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Διαθέτουν χρήματα, ελέγχουν την εξουσία και τους Θεσμούς. Αυτή την φορά, όμως, υπάρχει ένα αντικειμενικό πρόβλημα: Η χώρα, το δημιούργημά τους, έχει καταστραφεί. Και ναι μεν η λύση δεν είναι να γίνει η χώρα Βόρεια Κορέα, αλλά ούτε και να συνεχίσουν οι ίδιοι να καθορίζουν τις εξελίξεις. Εκείνο που χρειάζεται είναι να αναδειχτεί μία νέα επιχειρηματική τάξη, γαλουχημένη τους κανόνες της Δικαιοσύνης. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουμε μία αστική τάξη. Μία χρήσιμη κοινωνική οντότητα στην υπηρεσία του λαού και του Έθνους.

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr