Χρησιμοποιούν φράσεις όπως «Ευρώπη των λαών», «ανοιχτά σύνορα» και «ανθρωπιστική βοήθεια», ταυτίζουν σκόπιμα τον πολιτικό πρόσφυγα με τον μετανάστη.
Ανοησία, αφέλεια ή σκοπιμότητα;...
Και κάποιοι από αυτούς, επαγελματίες της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου, αδιαφορούν πλήρως για το αν θα υπάρξει λύση, αφού τους συμφέρει η διαιώνιση του προβλήματος.
Ας τα ξεκαθαρίσουμε λοιόν και ας δούμε τι λύσεις υπάρχουν.
Ευρώπη των λαών ή Ευρώπη των λαών της Ευρώπης;
Κάποιοι (και αναφέρομαι στους ανθρώπους καλής πίστης) τα έχουν μπερδέψει χοντρά. Ή δεν καταλαβαίνουν τα αυτονόητα ή δεν θέλουν να τα καταλάβουν.
1. Ευρώπη των λαών, σημαίνει Ευρώπη των Ευρωπαίων, όχι των λαών του πλανήτη.
2. Ευρώπη χωρίς σύνορα, σημαίνει Ευρώπη χωρίς ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ σύνορα, όχι χωρίς εξωτερικά σύνορα.
Η μικρότερη σε έκταση ήπειρος του πλανήτη, η Ευρώπη, δεν μπορεί να γίνει σπίτι όλων των λαών του. Η Αφρική είναι πολύ μεγαλύτερη, αλλά και πιο πλούσια σε παραγωγικές πηγές. Το ίδιο και η Ασία. Μια ματιά στην υδρόγειο, είναι αρκετή.
Η θωρία των «μεταναστευτικών ρευμάτων»
Η Ιστορία της Ευρώπης, αρέσκονται να λένε πολλοί, δήθεν «προοδευτικοί», είναι Ιστορία Μεταναστεύσεων. Οι Αχαιοί, οι Δωριείς, οι Φράγκοι, οι Ούννοι και τόσοι άλλοι, δεν φύτρωσαν στην Ευρώπη, ήλθαν σε αυτή από αλλού. Ναι, έτσι είναι. Αλλά τι σημαίνει αυτό;
Ήλθαν ειρηνικά μετά από πρόσκληση ή ήλθαν σφάζοντας και εκτοπίζοντας τους προηγούμενους; Αυτό θέλετε να συμβεί και τώρα; Αν εσείς το θέλετε, εγώ δεν το θέλω. Και δεν είμαι ο μόνος που δεν το θέλει. Ούτε ο μόνος που θα υπερασπιστεί τα κεκτημένα. Η «υπεράσπιση των κεκτημένων», είναι και αυτή μέρος της Ιστορίας μας. Και ονομάζεται και «υπεράσπιση του πατρίου εδάφους». Και υπεράσπιση του πολιτισμού και των ηθών και αξιών μας. Σεβασμός στους πολιτισμούς των άλλων δεν σημαίνει υποταγή του πολιτισμού μας σε άλλους.
Λυπόμαστε για τους λαούς που ζουν σε συνθήκες χειρότερες από εμάς, αλλά η μικρή σε έκταση Ευρώπη, δεν μπορεί (και να ήθελε) να γίνει λιμάνι του κάθε δυστυχισμένου. Αρκετό αίμα χύθηκε ως τώρα, από τον κάθε επίδοξο κατακτητή. Σήμερα, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να βελτιωθεί η ζωή των όπου γης δυστυχισμένων, χωρίς να χυθεί αίμα αθώων. Η Ευρώπη του 21ου αιώνα, μπορεί (και θέλει) να βοηθήσει σε αυτό. Με επενδύσεις στις υποανάπτυκτες χώρες και με την επέκταση του διαφωτισμού και του πολιτισμού της. Όχι «the other way around”, με λεηλασία του πολιτισμού και των αγαθών της. Το «σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω», δεν αποτελεί επιλογή μας.
Ανοιχτά σύνορα: Προς τα έξω ή προς τα μέσα;
Με την κατάργηση του αποικισμού σταμάτησε το ρεύμα των Ευρωπαίων προς την Αφρική και την Ασία. Εμείς οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι του 21ου αιώνα, που καταδικάσαμε οριστικά την αποικιοκρατία, θα δεχθούμε να μετατραπούμε σε αποικίες άλλων;
Ο όρος «ανοιχτά σύνορα» αφορά την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων, μεταξύ χωρών της συνθήκης Σένγκεν. Δεν σημαίνει κατάργηση των συνόρων. Και για εμάς τους Ευρωπαίους, δεν σημαίνει κατάργηση των εξωτερικών συνόρων. Αν ήταν έτσι, θα είχαν καταργηθεί και οι Στρατοί.
Τα εσωτερικά σύνορα στη ζώνη Σένγκεν καταργήθηκαν επειδή οι χώρες που υπέγραψαν την συνθήκη συμφώνησαν σε όρους και κανόνες, που εφαρμόζονται και ισχύουν για όλους. Οι χώρες εκτός Σένγκεν, είτε διαφώνησαν είτε δεν πληρούσαν αντικειμενικά τους όρους αυτούς.
Πρόσφυγες ή μετανάστες;
Ας το ξεκαθαρίσουμε: Άσυλο (ή πολιτικό άσυλο) είναι ένα είδος διεθνούς προστασίας που χορηγεί μια χώρα σε άτομο που έχει φύγει από τη χώρα του διότι φοβάται ότι θα υποστεί δίωξη. Χορηγείται σύμφωνα με όσα προβλέπει η Σύμβαση της Γενεύης του 1951 σχετικά με το Καθεστώς των Προσφύγων. Για να αναγνωριστείς ως πρόσφυγας πρέπει να έχεις φύγει από τη χώρα σου και να μην μπορείς να γυρίσεις γιατί υπάρχει βάσιμος φόβος δίωξης. Έτσι λέει η ιστοσελίδα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Ο δικαιούμενος ασύλου ονομάζεται πολιτικός πρόσφυγας.
Όπως είναι φανερό, ο παραπάνω ορισμός δεν καλύπτει όσους φεύγουν από την χώρα τους για λόγους οικονομικούς. Αυτοί λέγονται μετανάστες. Και αν εισέρχονται σε άλλη χώρα παράνομα, δίχως την άδειά της, λέγονται λαθρομετανάστες ή παράνομοι μετανάστες.
Συχνά, για λόγους συντομίας, λέμε απλά «πρόσφυγες» αντί να λέμε «πολιτικοί πρόσφυγες». Αυτό οδηγεί σε ένα λάθος.
Διότι σαν πρόσφυγας, μπορεί να θεωρηθεί και ο «πρόσφυγας πολέμου». Μιλάμε για «πρόσφυγες από τη Συρία ή το Ιράκ», επειδή είμαστε ευαίσθητοι στο δράμα που ζουν οι άνθρωποι στις χώρες αυτές. Αυτοί όμως δεν είναι πολιτικοί πρόσφυγες. Θα ήταν αν διώκονταν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους. Από τους δολοφόνους του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) κινδυνεύει η ζωή τους, αλλά και αυτή η Πατρίδα τους. Και όταν βλέπουμε χιλιάδες άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας, αυτοί δεν λέγονται πρόσφυγες πολέμου. Λιποτάκτες .
Καμία χώρα δεν υποχρεώνεται να δώσει άσυλο σε λιποτάκτες.
Ούτε χωρούν δεκάδες εκατομμύρια Σύρων ή Ιρακινών στην μικρή Ελλάδα.
Υπάρχει λύση; Και βέβαια υπάρχει και άρχισε να υλοποιείται. Με την στρατιωτική επέμβαση της διεθνούς κοινότητας, που βοηθάει τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών να συντρίψουν το τέρος που ονομάζεται Ισλαμικό Κράτος.
Υπάρχει λύση;
Και βέβαια υπάρχει, δεν υπάρχει πρόβλημα στην πολιτική που δεν λύνεται.
Αρκεί να εξετασθούν με καθαρό μυαλό και σοβαρότητα όλες οι παράμετροι του προβλήματος.
α) Η παράμετρος «Τουρκία»
Ας είναι ξεκάθαρο: Αν δεν ήθελε η Τουρκία, καμιά βάρκα δεν θα ξεκινούσε και κανένα «μαϊμού» σωσίβιο δεν θα πουλιόταν στους απελπισμένους. Μπορεί εμείς να είμαστε ανοργάνωτοι, μπορεί η κυβερνητική πολιτική στο μεταναστευτικό να είναι λάθος, αλλά η βασική αιτία του δράματος είναι στην εκκίνηση και όχι στον προορισμό. Και γι’ αυτό οποιαδήποτε λύση σε βάθος, εξαρτάται και από αυτήν (την Τουρκία).
Η Ε.Ε., έχει την δυνατότητα να πιέσει: Ούτε ένα ευρώ προς την Τουρκία, όσο δεν χτυπούν τα δίκτυα διακίνησης. Και δεν είναι αυτός ο μόνος τρόπος.
Η Ε.Ε. πρέπει να αλλάξει εντελώς τους κανόνες υποδοχής. Αντί να αναγγέλει πχ η Γερμανία ότι θα απορροφήσει 1.000.000 πρόσφυγες, που στα αυτιά κάθε μετανάστη ακούγεται σαν 10.000.000 αλλά και σαν «πάμε γρήγορα, με κάθε τρόπο, πριν κλείσουν οι θέσεις», θα μπορούσε η Γερμανία να στείλει τους ανθρώπους της στα στρατόπεδα υποδοχής προσφύγων, που βρίσκονται στα νότια σύνορα της Τουρκίας. Να στήσει εκεί τα «hot spots», και εκεί, οργανωμένα και με τάξη, να κάνει την επιλογή όσων δικαιούνται ασύλου. Και αφού κάνει την επιλογή, να τους δώσει ταξιδιωτικά έγγραφα, έτσι ώστε οι άνθρωποι αυτοί, να πάρουν ένα αεροπλάνο και να φτάσουν με ασφάλεια στην Γερμανία, αντί να πνίγονται και να διασχίζουν με τα πόδια χιλιάδες χιλιόμετρα, ξοδεύοντας και περισσότερα χρήματα.
Έτσι κάνουν τα πολιτισμένα κράτη. Όχι, ελάτε ως εδώ, και όσοι επιζήσετε θα έχετε μια ευκαιρία …
Και με τον τρόπο αυτό, ξεδιαλέγεις και όσους είναι πρόσφυγες πραγματικοί και δεν ψάχνεις εκ των υστέρων να δεις ποιοι είναι Μαροκινοί ή ποιοι είναι καλυμμένοι τρομοκράτες.
Και αν θέλει οικονομική βοήθεια η Τουρκία, θα υποχρεωθεί να δεχθεί τη λύση αυτή. Να δουλέψει και η Turkish Airlines, όχι μόνο οι θαλασσοπνίχτες.
β) Η παράμετρος «Ισλαμικό Κράτος»
Ας είναι εξ ίσου ξεκάθαρο: Αν δεν υπήρχε ο πόλεμος, εξ αιτίας των παλαβών του ISIS, δεν θα υπήρχαν πρόσφυγες από Συρία και Ιράκ.
Και αν θέλουμε να ακριβολογούμε, με βάση το πώς ορίζεται ο «πολιτικός πρόσφυγας», ούτε τώρα υπάρχουν, αφού ο όρος θα σήμαινε αυτούς που διώκονται πολιτικά από την Ιρακινή ή την Συριακή Κυβέρνηση. Δηλαδή τους Τζιχαντιστές. Γιατί αυτοί είναι σήμερα οι βασικοί εχθροί των καθεστώτων της Συρίας ή του Ιράκ.
Επεκτείνοντας όμως την χρήση του όρου, για ανθρωπιστικούς και μόνο λόγους, σε όσους κινδυνεύει από τον πόλεμο η ζωή τους, ας διαχωρίσουμε πρώτα τα γυναικόπαιδα από τους λιποτάκτες. Ο νεαρός άνδρας δεν είναι πρόσφυγας πολέμου, κι ας κινδυνεύει η ζωή του.Λιποτάκτης είναι, ένας δειλός που αντί να κάνει το καθήκον του, εγκαταλείπει τη χώρα του που κινδυνεύει για να σώσει το τομάρι του.
Σε κάθε όμως περίπτωση, η λύση είναι μία και μοναδική:
Συστράτευση του πολιτισμένου κόσμου, για την ολοσχερή εξόντωση του ISIS. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες χειρισμού του ζητήματος. Νομίζω πως σωστά το χειρίζονται ήδη οι μεγάλες δυνάμεις, ενισχύοντας με αεροπορία, συμβούλους και όπλα, τις επιχειρήσεις των εθνικών στρατών Συρίας και Ιράκ. Θεωρώ όμως λάθος, που αυτή η συστράτευση δεν γίνεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Όλος ο κόσμος ωφελείται από την εξόντωση των παλαβών του ISIS. Και η συστράτευση μουσουλμανικών χωρών, όπως η Αίγυπτος, το Μαρόκο, η Ινδονησία κλπ, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, θα συνέβαλε και στην παρεμπόδιση της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης της Ισλαμοφοβίας.
Αν έχουμε ίχνος φιλανθρωπίας μέσα μας, δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε να περνάει χρόνος και το τέρας να δυναμώνει και να επεκτείνεται. Ο πόλεμος κατά του “Χαλιφάτου” (ΙΚ), δεν είναι πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Είναι πόλεμος ανθρωπιστικός και απελευθερωτικός: Για την απελευθέρωση των ανθρώπων που δολοφονούνται και υποφέρουν κάτω από την τυρρανία του ΙΚ. Το οποίο, αν αφεθεί να δυναμώσει, θα μετατραπεί σε ένα καθεστώς πολύ πιο επικίνδυνο και πολύ πιο απάνθρωπο και από αυτό του Χίτλερ.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι δεν είναι μόνο οι (Σουνίτες) του ΙΚ. Είναι κι οι (Σιίτες) της Αλ Κάιντα και της Χαμάς, οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν, και οι κάθε λογής παλαβοί του Σουδάν, της Σομαλίας, της Υεμένης, της Αλγερίας, της Λιβύης κλπ. Το ότι σήμερα είναι (περιστασιακοί) εχθροί του ΙΚ, δεν σημαίνει ότι αύριο δεν θα αποτελέσουν τον επόμενο εχθρό. ‘Αλλωστε και σήμερα σφάζουν σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται.
γ) Η «Ελληνική» παράμετρος
Την περίοδο 2012-2014, η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά είχε ρίξει μεγάλο βάρος στην αντιμετώπιση του «μεταναστευτικού» που ταλαιπωρούσε τη χώρα κινούμενη κυρίως στην κατεύθυνση αποτροπής εισόδου παράνομων μεταναστών.
Αφού εγκαινίασε τον φράχτη στον Έβρο περιορίζοντας κατά 99% την είσοδο από την χερσαία δίοδο, απλώς εφάρμοσε τον Νόμο, με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα. Ξεκίνησε εφαρμόζοντας εξαντλητικούς ελέγχους στην Αθήνα και τα κέντρα των πόλεων, προχωρώντας στον διαχωρισμό των προσφύγων από τους παράνομους μετανά-στες, δίνοντας τα νόμιμα έγγραφα στους πρώτους για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην Ευρώπη. Για όσους δεν ήταν πρόσφυγες και δεν διέθεταν τα νόμιμα έγγραφα, δημιούργησε (κλειστά) κέντρα φιλοξενίας, όπου οι φιλοξενούμενοι είχαν δύο επιλογές: Είτε να γυρίσουν πίσω στον τόπο καταγωγής τους, είτε να παραμείνουν περιορισμένοι στους χώρους αυτούς, χωρίς νόμιμα έγγραφα!(πρόγραμμα Ξένιος Ζευς).
Η στρατηγική αυτή της προηγούμενης κυβέρνησης, στόχευε κυρίως στην “αποτροπή”. Οι επίδοξοι μετανάστες γνώριζαν ότι δεν θα ήταν εύκολο να μπουν στην χώρα, αλλά ακόμα και αν τα καταφέρουν, θα πρέπει είτε να περιοριστούν σε κέντρα φιλοξενίας, είτε να επιστρέψουν πίσω. Κάτι αντίστοιχο με εκείνο που κάνουν σήμερα οι σκανδιναβικές χώρες.
Όλα αυτά, μέχρι που ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Με σκοπό να κάνει τις ιδεοληψίες του πράξη. Και τα κατάφερε. H επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την παράνομη μετανάστευση ήταν και είναι η θέση της κ. Τασίας, για «ανοιχτά σύνορα», η «κατάργηση του φράχτη» και η παροχή ιθαγένειας σε όλους;
Η λύση, όσον αφορά την ελληνική πλευρά, είναι: Οι επίδοξοι μετανάστες πρέπει να γνωρίζουν ότι και αν καταφέρουν να μπουν στην χώρα, είτε θα περιοριστούν σε κέντρα φιλοξενίας, είτε θα αναγκαστούν να επιστρέψουν.
δ) Εκδίωξη από την ζώνη Σένγκεν: Λύση ή τιμωρία;
Τιμωρία είναι. Στην πραγματικότητα, απειλή τιμωρίας. Αλλά η απειλή τιμωρίας, πιέζει για να δοθούν λύσεις.
Αν επιτρέψουμε στην Κυβέρνηση να παριστάνει ότι κωφεύει, η απειλή θα γίνει κάποτε πράξη, και τότε θα φταίμε όλοι.
Οι συνέπειες;
Ας το καταλάβουν αυτοί που βλακωδώς λένε «και τι με νοιάζει εμένα, εγώ δεν κάνω ταξιδάκια», ότι ούτε οι λαθρομετανάστες θα κάνουν «ταξιδάκια». Εδώ θα μείνουν και ετοιμάσου να το αντιμετωπίσεις αυτό βλακούλη μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου