Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Ανασύνταξη τώρα!


Από μέρες ήθελα να σχολιάσω την ωμή κυβερνητική παρέμβαση στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, αλλά και γενικότερα τη δομή και τις δραστηριότητες των Ανεξάρτητων(;) Αρχών. 
Σκοπός μου ήτανε να δείξω τον αδιαφανή τρόπο λειτουργίας τους και το πώς, αντί να προστατεύουν τον πολίτη έναντι των –αναμενόμενων, κατά το μάλλον ή ήττον– κυβερνητικών και κρατικών αυθαιρεσιών, έχουν μεταβληθεί σε ένα ακόμη εργαλείο αυθαιρεσίας και αδιαφάνειας.
Θεωρώ πως αυτό το φαινόμενο, όπως και η αντισυνταγματική κυβερνητική παρέμβαση, αλλά και ο κυοφορούμενος αντισυνταγματικός νόμος για...

τις τηλεοπτικές άδειες δεν είναι παρά επεισόδια στο σήριαλ που τιτλοφορείται «κατάρρευση μιας προβληματικής συνταγματικής τάξεως» ή, πιο σωστά, «μετατροπή ενός προβληματικού πολιτεύματος σε συγκαλυμμένη τυραννία»!

Μάλλον, όμως, πρέπει να αναθεωρήσω τα σχέδιά μου. Κατ’ αρχήν, το πολύ ενδιαφέρον πρόσφατο άρθρο του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Ποταμιού, κ. Θεοχάρη, με το οποίο ο κ. Θεοχάρης τάσσεται ευθέως υπέρ της μετατροπής του πολιτεύματος σε προεδρικό, βλέποντας το θέμα κυρίως μέσα από το πρίσμα της αντιμετωπίσεως της διαφθοράς. Έχει δίκιο ο κ. Θεοχάρης! Ο πλήρης διαχωρισμός των εξουσιών, ο οποίος επέρχεται με το προεδρικό σύστημα, είναι η αναγκαία συνθήκη για τη ριζική καταπολέμηση όχι μόνο της διαφθοράς, αλλά και της διαπλοκής. Συμφωνώ με όσα παραθέτει ο κ. Θεοχάρης, αλλά έχω πολλά να συμπληρώσω, τόσο στο παρόν, όσο και στα κείμενα που θα ακολουθήσουν. Οπωσδήποτε, θεωρώ εξαιρετική εξέλιξη την ξεκάθαρη τοποθέτηση του κ. Θεοχάρη, παρ’ ότι στο κόμμα του υπάρχει ισχυρή τάση που θεωρεί αυτές τις προτάσεις μαξιμαλιστικές.

Πλέον, όμως, του κ. Θεοχάρη, είναι το άρθρο του insider, πάλι εδώ στο Liberal, το οποίο, εν μέσω σεναρίων πολιτικής συνωμοσίας (επί των οποίων δεν έχω άποψη), παραθέτει ένα σενάριο αλλαγής του πολιτεύματος σε προεδρικό. Μου φάνηκε περίεργο αυτό το σενάριο, τόσο επειδή η περιγραφή των θεσμών του μοιάζει ανάποδη (ελεγκτική Βουλή και νομοθετική Γερουσία), αλλά και –κυρίως– επειδή η διαδικασία αλλαγής του πολιτεύματος προϋποθέτει και απαιτεί παράκαμψη του άρθρου 110 του συντάγματος, δηλαδή συσταλτική του ερμηνεία, άρα πλειοψηφία των 2/3 του κοινοβουλίου. Κατά τη γνώμη μου, απαιτεί και δημοψήφισμα, αλλά αυτό θα το αναλύσω σε επόμενο κείμενο.

Σήμερα, θα περιορισθώ στην παρουσίαση των βασικών αρχών ενός προεδρικού πολιτειακού συστήματος, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μέσα από έναν αθόρυβο διάλογο που διεξάγεται τα οκτώ τελευταία χρόνια στο πλαίσιο της συζητήσεως που άνοιξε η πρωτοβουλία της Νέας Μεταπολιτεύσεως, τον Ιούλιο του 2008, αλλά η οποία ουδέποτε κατόρθωσε να λάβει τη δημοσιότητα που θα μπορούσε να έχει μια ανάλογη πρωτοβουλία ενός κοινοβουλευτικού κόμματος.

Όμως, ποτέ δεν είναι αργά. Ανεξαρτήτως τι επιδιώκει όποιος αναφέρεται στο ενδεχόμενο της αλλαγής του πολιτεύματος, είναι πλέον σαφές ότι αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Η χώρα χρειάζεται ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ! Χρειαζόμαστε ένα νέο πολίτευμα ώστε να επέλθει ριζική ανανέωση και εξυγίανση της δημοκρατίας και να εξαλειφθούν οι σημερινές ολιγαρχικές και φαυλοκρατικές δομές. Χρειαζόμαστε θεσμούς, όπως η λαϊκή πρωτοβουλία για δημοψήφισμα, που να ενισχύσουν την άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διακυβέρνηση της χώρας και, ταυτοχρόνως, να τους καταστήσουν πιο υπεύθυνους. Χρειαζόμαστε θεσμούς –όπως μια ισχυρή και ανεξάρτητη Γερουσία– που θα εγγυηθούν τη διαφάνεια των δημοσίων λειτουργιών και τον αυστηρό έλεγχο της εξουσίας. Χρειαζόμαστε ένα πολιτειακό σύστημα που θα λειτουργεί ως ισχυρή ασπίδα της αστικής δημοκρατίας έναντι κάθε λαϊκισμού και ολοκληρωτισμού, ακροδεξιού ή ακροαριστερού!

Χρειαζόμαστε ένα σύστημα στο οποίο:

α. Την εκτελεστική εξουσία ασκεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία. Για την εκλογή του απαιτείται πλειοψηφία του 50%+1 ψήφο, επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Εάν η πλειοψηφία δεν επιτευχθεί στην πρώτη ψηφοφορία, τότε αυτή επαναλαμβάνεται μεταξύ των δύο πρώτων υποψηφίων. Τον ΠτΔ συνεπικουρεί, αναπληρώνει και αντικαθιστά ο Αντιπρόεδρος, ο οποίος εκλέγεται μαζί του.
β. Επέρχεται πλήρης διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, με τη θέσπιση ασυμβίβαστου του υπουργικού προς το βουλευτικό αξίωμα. Οι υπουργοί προτείνονται από τον Πρόεδρο και διορίζονται από τη Γερουσία, κατόπιν ακροάσεως από την αρμόδια επιτροπή της.
γ. Καθορίζεται περιορισμένος αριθμός θητειών σε εκτελεστικά δημόσια αξιώματα για όλους. Κανείς δεν μπορεί να υπηρετήσει σε δημόσιες θέσεις για περισσότερα από 12 έτη. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να εκλεγεί για περισσότερες από 2 θητείες.
δ. Η Δικαιοσύνη ενοποιείται με τη συγχώνευση των ανωτάτων δικαστηρίων στον Άρειο Πάγο. Η πλήρης ανεξαρτησία της επιτυγχάνεται με την εκλογή της ηγεσίας της από τη Γερουσία και όχι από το υπουργικό συμβούλιο. Συνεπώς, καταργείται η εκλογή της ηγεσίας των πρωτοβαθμίων δικαστηρίων και επανέρχεται η επιλογή των προϊσταμένων από την ηγεσία και τα υπηρεσιακά συμβούλια. Έτσι, επιτυγχάνεται η πλήρης αποκοπή της Δικαιοσύνης από την επιρροή κομματικών μηχανισμών, ενώ περιορίζεται έως εξαλείφεται η δημιουργία παραδικαστικών κυκλωμάτων. Οι εισαγγελείς εκλέγονται σε περιφερειακό επίπεδο, μεταξύ υποψηφίων που έχουν ασκήσει δικηγορία τουλάχιστον 15 έτη, αλλά συνεχίζουν να υπάγονται στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
ε. Κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Η βουλευτική ασυλία ισχύει μόνο για πολιτικές υποθέσεις σχετιζόμενες με το βουλευτικό αξίωμα. Βουλευτής που καταδικάζεται έστω και για πλημμέλημα εκπίπτει αυτοδικαίως του αξιώματός του. Κατάργηση των παράλογων και υπερβολικών βουλευτικών προνομίων, π.χ. σύνταξη, διορισμό βοηθών στο Δημόσιο, ατέλειες κλπ.
στ. Βουλή 200 μελών. Τα 150 μέλη εκλέγονται σε νομαρχιακό ή περιφερειακό επίπεδο με απλή αναλογική και ενιαίο ψηφοδέλτιο. Τα υπόλοιπα 50 μέλη εκλέγονται με ενιαίο εθνικό ψηφοδέλτιο. Το σύστημα αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του ρόλου του βουλευτή, αφού δίνει τη δυνατότητα της σταυροδοσίας ανεξαρτήτως κόμματος, άρα ωθεί στην εκλογή των αρίστων και όχι των εκλεκτών των κομματικών μηχανισμών. Το εθνικό ψηφοδέλτιο δίνει τη δυνατότητα της εκλογής ανθρώπων που χαίρουν πανελληνίας αναγνώρισης, οι οποίοι δεν ανήκουν οπωσδήποτε σε κόμμα, δηλαδή επιτρέπει την εκλογή και ανεξαρτήτων υποψηφίων. Το σύστημα αυτό εμποδίζει την ανάπτυξη διαπλοκής και ενισχύει τη λαϊκή κυριαρχία και την άμεση αντιπροσώπευση.
ζ. Θέσπιση Γερουσίας, 100 μελών, με ισχυρές ελεγκτικές αρμοδιότητες και εκλογή της από ενιαίο εθνικό ψηφοδέλτιο, συμπεριλαμβανομένων αριστίνδην (π.χ. οι διατελέσαντες Αρχηγοί Γενικών Επιτελείων, Πρόεδροι Ανωτάτων Δικαστηρίων κ.α.) και ανεξαρτήτων υποψηφίων. Στην αρμοδιότητα και τον έλεγχό της υπάγεται ο διορισμός και η εποπτεία όλων των ανεξαρτήτων αρχών, η έγκριση του διορισμού των υπουργών, πρέσβεων και λοιπών ανωτάτων κρατικών λειτουργών, ενώ επέχει θέση Συνταγματικού Δικαστηρίου. Επίσης, από κοινού με τη Βουλή, αποφασίζει επί νόμων που ανέπεμψε ο ΠτΔ.
η. Θέσπιση της λαϊκής πρωτοβουλίας για δημοψήφισμα και εισαγωγή νομοσχεδίων.
θ. Αυστηρός έλεγχος του «πόθεν έσχες» των πολιτικών προσώπων από ειδική υπηρεσία π.χ. ΣΔΟΕ και θέσπιση «πόθεν έσχες» για όλα τα πρόσωπα που κατέχουν δημόσια αξιώματα, καθώς και για δημοσίους υπαλλήλους με δικαίωμα υπογραφής.
ι. Το υπουργικό συμβούλιο περιλαμβάνει μόνο τους υπουργούς. Τα υπουργεία ορίζονται σε 9 (Εξωτερικών, Εσωτερικών, Εθνικής Αμύνης, Οικονομικών, Ανάπτυξης, Δικαιοσύνης, Πολιτισμού & Παιδείας, Υποδομών, Κοινωνικής Πρόνοιας,) και αλλάζουν μόνο κατόπιν νόμου ειδικής πλειοψηφίας και εγκρίσεως της Γερουσίας. Η προστασία του περιβάλλοντος ανατίθεται στην Ανεξάρτητη Αρχή Προστασίας Περιβάλλοντος, η οποία διορίζεται από τη Γερουσία. Ομοίως, σε ανεξάρτητη αρχή μετατρέπεται η Τράπεζα της Ελλάδος και η διοίκησή της διορίζεται από τη Γερουσία.
Του Ιπποκράτη Χατζηαγγελίδη
liberal.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου