Τι να έφερνε ο Αη-Βασίλης, στην οικονομία και στην κοινωνία μας…

Δεν πιστεύω στον Αη-Βασίλη… Δυστυχώς…
Κι όμως έρχονται στιγμές που θα ήθελα τόσο να πιστέψω…
Το γιατί, απλό.
Γιατί δύσκολα βλέπω να μπορεί η παρούσα συγκυβέρνηση και, συνολικότερα, το πολιτικό μας σύστημα στην παρούσα του κατάσταση, να μπορεί να αποδώσει στην οικονομία και στην κοινωνία μας αυτά που έχουν πραγματική και άμεση ανάγκη.
Τι; Και πάλι απλό και ξεκάθαρο.
Σταθερότητα, διαύγεια, μεταρρυθμιστικό πνεύμα, αποτελεσματικότητα.
Αλλά πούν’τα;
Η οικονομία μας συνεχίζει να ζει την εποχή της τιμωρίας της «ευφυούς» δημιουργικής ασάφειας του κυρίου Βαρουφάκη και της κυβέρνησης που τον διόρισε και τον στήριξε, τόσους καταστροφικούς μήνες...

Ζει την εποχή των συνεπειών της ανόητης επιλογής του «δημοψηφίσματος» που κάρφωσε στην πλάτη του βαθιά ταλαιπωρημένου οικονομικού μας συστήματος τα capital controls και τροχοδρόμησε, αναγκαστικά, την ραγδαία απίσχναση του, ήδη βαριά ασθενούς, τραπεζικού μας συστήματος.

Συγχρόνως, όλα δείχνουν πως ακόμα και τα «μυαλά που- δήθεν- άλλαξε», έκτοτε, η κυβέρνηση, δεν οδηγούν στις αναγκαίες πρακτικές και τελεσφόρες λύσεις. Στην αποτελεσματική εφαρμογή των «συμφωνημένων και ψηφισμένων».
Ο ασταθής φορολογικός λαβύρινθος παραμένει απείραχτος, η φοροδιαφυγή συνεχίζει το πανεθνικό πάρτι της, ο θεσμός της δικαιοσύνης συνεχίζει να συναγωνίζεται σε ταχύτητα την κουτσή χελώνα, ο θεσμός της παιδείας μας οδηγείται από το κακό στο χειρότερο και, γενικότερα, όλα αποτυπώνουν την βαθιά καταστροφική επίδραση της χρόνιας κυριαρχίας του λαϊκισμού, της ευθυνοφοβίας, του κομματισμού και της αναξιοκρατίας στον τόπο.
Παράλληλα, όλα αυτά μέσα σε μια κοινωνία που συνεχίζει να ταλαντεύεται μεταξύ μιας τζούφιας και αδιέξοδης «αγανάκτησης» και μιας νοητικής αφασίας και παραίτησης.
Αλλά πάλι, κάθομαι και σκέφτομαι, και τι να έκανε ένας Αη-Βασίλης, μόνος του, ακόμα και να υπήρχε, ε;
Τι να του πρωτοζητούσαμε;
Πες ότι μας έφερνε, μέσα σε μια τεράστια γυαλιστερή συσκευασία, κι όλες τις ψεύτικες υποσχέσεις της παρούσας συγκυβέρνησης, μαζί: 13 σύνταξη, αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους και στις αγροτικές επιδοτήσεις, διαγραφή χρεών, λεφτόδεντρα και τα ρέστα…
Και πάλι.
Τίποτα δεν θα άλλαζε, στο βάθος, στην ουσία των πραγμάτων.
Γιατί το πρόβλημα μας, τελικά, δεν μπορεί να λυθεί με δώρα άλλων.
Πρέπει μόνοι μας να φτιάξουμε το πιο ακριβό δώρο προς την οικονομία και την κοινωνία μας, για να πιάσει τόπο.
Και αυτό είναι ένα, τελικά, το ακριβότερο σε όλες τις περιπτώσεις, ακόμα και στις ανθρώπινες: Υγεία, ναι.
Υγεία, που προϋποθέτει όμως σε όρους πολιτικούς, ευθυκρισία, ψυχραιμία, ρεαλισμό και αξιοκρατία.
Που απαιτεί, τελικά, την βαθιά ανανέωση της πατρίδας μας σε ιδέες, νοοτροπίες, πολιτικές προτάσεις και πρόσωπα.
Κι εδώ ο Αη Βασίλης, και να υπήρχε ακόμα, θα σήκωνε τα χέρια ψηλά.
Εμείς, όμως, δεν έχουμε την πολυτέλεια για κάτι τέτοιο.
Δικιά μας η ευθύνη και η προσπάθεια.
Ολόκληρη. Αναγκαστικά.

του Δρ. Χάρη Βλάδου
ο Δρ. Χάρης Βλάδος είναι Οικονομολόγος
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης