Η μάχη ανάμεσα στον Βαγγέλη Μειμαράκη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αρχίζει να θυμίζει την αντίστοιχη σύγκρουση που είχαν το 1997 ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Σουφλιάς.
Όπως και τότε, δυο κυρίαρχες αλλά διαφορετικές αναγνώσεις της φιλελεύθερης φυσιογνωμίας της Νέας Δημοκρατίας έρχονται να συγκρουστούν, με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη να εκφράζει την καραμανλική ανάνγνωση, που...δίνει έμφαση στον πολιτικό φιλελευθερισμό και εστιάζει στην κοινωνική αλληλεγγύη, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκφράζει τον οικονομικό φιλελευθερισμό της αγοράς, που διακρίνεται από την ψυχρή προσέγγιση της πραγματικότητας.
Η μάχη άλλωστε των καραμανλικών με τους μητσοτακικούς, δεν είναι μάχη μηχανισμών. Είναι ιστορική, βαθιά πολιτική και εδράζεται στην πάλη των ιδεών.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θυμίζει σήμερα πολύ έντονα τον Γιώργο Σουφλιά του 1997. Με εκσυγχρονιστικό προφίλ, δίνει έμφαση στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της υποψηφιότητάς του, όπως τουλάχιστον τα βλέπει εκείνος, δηλαδή της μεγαλύτερης πολυσυλλεκτικότητας από άλλους πολιτικούς χώρους.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης από την άλλη… μπαίνει στα παπούτσια του Κώστα Καραμανλή το 1997. Τότε η Κεντροδεξιά άλλαξε γενιά. Σήμερα, η υποψηφιότητα Μεϊμαράκη εστιάζει στην “αλλαγή καθεστώτος” που επικράτησε τα τελευταία 6 χρόνια στη Νέα Δημοκρατία, υπό τον Αντώνη Σαμαρά, και τη στροφή στα άκρα.
Το 1997, η μάχη είχε κριθεί σε εκλεκτορικό σώμα 5.000 συνέδρων. Σήμερα, καλούνται να ψηφίσουν οι περισσότεροι από τους 400.000 πολίτες που προσήλθαν στις κάλπες στις 20 Δεκεμβρίου.
Τότε, το 1997, το ισοζύγιο δυνάμεων διαμορφώθηκε στο 65%-35% υπέρ του Κώστα Καραμανλή. Αν προσέξει κανείς τα σημερινά ποσοστά, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ξεκινάει από το 40%, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται λίγο κάτω από το 30%, που συνιστά και τη διαχρονική δύναμη του μητσοτακικού στρατοπέδου στη Νέα Δημοκρατία.
Οι εποχές φυσικά έχουν αλλάξει. Η συμπεριφορά της εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας όμως όχι. Και μιλάμε για την πιο συμπαγή κοινωνική βάση πολιτικού φορέα, καθώς άντεξε ακόμη και τα Μνημόνια των τελευταίων ετών.
Στο επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη θεωρούν ότι η μάχη της 10ης Ιανουαρίου ξεκινάει από το μηδέν. Δεν έχουν άδικο. Προσθέτουν ότι το 60% ψήφισε τρεις υποψηφίους που είχαν ως αίτημα την ανανέωση. Εδώ… δεν έχουν και τόσο δίκιο.
Γιατί εκείνοι που ψήφισαν στις εκλογές της 20ης Δεκεμβρίου, δεν είναι… πρόβατα, για να κατευθυνθούν όπου τους πει ο “αρχηγός”. Αντιθέτως, εμφάνισαν μια εντυπωσιακή ομοιογένεια σε όλη τη χώρα: Μεϊμαράκης πρώτος με 40%, Κυριάκος Μητσοτάκης δεύτερος με κάτι λιγότερο από 30%.
65%-35% ήταν το σκορ Καραμανλή-Σουφλιά το 1997. Και όσοι δεν κατάλαβαν ότι, η αυξημένη συμμετοχή στις κάλπες της 20ης Δεκεμβρίου οφείλεται σε παραδοσιακούς καραμανλικούς ψηφοφόρους (εξ ου και το μεγάλο προβάδισμα Μεϊμαράκη) προφανώς δεν διαβάζουν σωστά την παραταξιακή πραγματικότητα.
Γιατί, στις 10 Ιανουαρίου δεν θα ψηφίσουν… εξωγήινοι. Οι ίδιοι θα ψηφίσουν. Και όταν με τέσσερις υποψηφίους, ο ένας συγκεντρώνει 40%, η κοινή λογική “φωνάζει”.
Κάπως έτσι, η 10η Ιανουαρίου του 2016 θυμίζει έντονα την 21η Μαρτίου του 1997. Όπως τότε, έτσι και τώρα, η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί μια πολιτική επανεκκίνηση, για να ξανασυναντηθεί με την κοινωνία. Με την προσδοκία, όπως τότε, επί Κώστα Καραμανλή, να αναπτύξει δυναμική πολιτικής κυριαρχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου