Ούτε μια συγγνώμη…

Εξακολουθώ να μην μπορώ να συλλάβω, να μην μπορώ να δεχτώ, να μην μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι όλοι αυτοί που επί σειρά ετών μάς έβριζαν, μας απειλούσαν, μας χλεύαζαν, μας περνούσαν γενεές δεκατέσσαρες, όντας τόσο σίγουροι πως η αφιονισμένη πίστη τους στον ΣΥΡΙΖΑ και στις γελοιότητες που ευαγγελιζόταν είχε βάση αληθείας (γιατί, απίστευτο-ξεαπίστευτο, στ’ αλήθεια είχαν πειστεί — νέοι άνθρωποι, τι να πεις…), από τη μία, και, από την άλλη, πως...
είχαμε άδικο σε όσα πολύ-πολύ απλά και προφανή λέγαμε και πως, άρα, ήμαστε μίσθαρνα όργανα του σκότους και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ κλπ. κλπ…
Όλα αυτά τα παλαβά που έλεγε και ο Λιακόπουλος δηλαδή απευθυνόμενος στη θεία μου την ανοϊκή, κανείς από δαύτους, λέω, δεν έχει βγει, με καμία εξαίρεση, να μας ζητήσει συγγνώμη. Ένας. Ένας!
Και όχι δημόσια, προς Θεού. Με ένα προσωπικό μήνυμα, με δυο κουβέντες στα κρυφά, με ένα «meaculpa», με ένα «σόρι, ρε φίλε», με κάτι. Ούτε ένας. Ούτε ένας!
Το πιστεύετε; Δεν είναι αστείο, ούτε έχει παρατηρηθεί πουθενά αλλού. Και είναι πολύ περισσότερο, πολύ παραπάνω από παράλογο.
Παρά ταύτα, είναι μια σταθερή, αδιάψευστη αλήθεια. Και όλοι ξέρουμε ποια αλήθεια είναι αυτή, και τι κρύβεται βαθιά μέσα στην καρδιά της: αυτό τοπράγμα, αυτή η αρρώστια που μας έφερε εδώ, αυτό το σαράκι που διάλυσε το παν, και που θα διαλύσει αύριο ακόμη και αυτά τα ερείπια που (θα φτάσει στιγμή να καταλάβουμε όλοι ότι) πάνω τους ζούμε (γιατί ακόμη δεν ήρθε ο λογαριασμός). Πες το ελληνική ιδιαιτερότητα, πες το διαρκή εμφύλιο μιας χώρας με δοτό παρελθόν και με μηδενική ιστορία, πραγματικά δεν με νοιάζει.
Το μόνο που με νοιάζει είναι που φίλοι μου με τρομερό έργο στις πλάτες τους μεταμφιέζονταν με καπέλα και γυαλιά πέντε χρόνια τώρα για να κυκλοφορήσουν στο κέντρο της Αθήνας.
Και κανείς δεν τους ζήτησε συγγνώμη μετά την πρώτη επταμηνία τής ΠΦΑ, έστω και για τους τύπους.
Και ακόμη μεταμφιέζονται. Ακόμη κινδυνεύουν…


Κυριάκος Αθανασιάδης
The Book's Journal
orthografos