Εκείνος το είχε πει…

Πόσο δίκιο είχε ο Μάρτιν Σουλτς και πόσο γρήγορα επιβεβαιώθηκε!

Όταν ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συνεχάρη τηλεφωνικώς τον Τσίπρα για τη νίκη του και εξέφρασε την απορία πώς καταφέρνει να συνεργάζεται ένα κόμμα της Αριστεράς ―και δη της ριζοσπαστικής τοιαύτης― με ένα «ακροδεξιό μόρφωμα» (γιατί έτσι χαρακτήρισε τη νέα συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, την «κυβερνητική» συνιστώσα, τους ΑΝΕΛ) κατηγορήθηκε από διάφορες φωνές της συμπολίτευσης ότι...
παρενέβη στα εσωτερικά της χώρας.
Τόλμησε να θίξει τη λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε! Μιλούμε για τέτοια ρίγη φρίκης, που σκόρπισε στους αγωνιστές της «δημοκρατίας» το τραχύ, αλλά εύστοχο, σχόλιο του Σουλτς για τους ΑΝΕΛ. (Σ.σ. Οφείλω να βάζω τη δημοκρατία σε εισαγωγικά, όταν αναφέρομαι στους αγωνιστές της, διότι η κρατούσα αντίληψη για τη δημοκρατία στην Ελλάδα είναι ότι η πλειοψηφία, αν θέλει, μπορεί να καταργήσει ―ίσως με κάποια επιτροπή αλήθειας;― ακόμη και τον νόμο της βαρύτητας...).
Για τους καθωσπρέπει, λοιπόν, υπερέβη το όριο της διπλωματικής ευπρέπειας ο Σουλτς, πράγματι· δείτε όμως πως δικαιώθηκε με την περίπτωση του προεδρικού εξαδέλφου Δημήτρη Καμμένου.
Η ωμή χυδαιότητα των επίμαχων σχολίων μιλά από μόνη της για τις ιδέες του συγγραφέα τους. Η περίπτωση να τα έγραψε «για πλάκα, ρε παιδί μου, για να εκτονωθεί» αποκλείεται. Διότι ένας άνθρωπος ο οποίος εκτονώνει την οργή του (και, πάλι καλά, που μένει στην οργή...) μέσω των κοινωνικών δικτύων του Ιντερνετ είναι σαν τον άνθρωπο που μαγειρεύει στην τουαλέτα και κάνει τις ανάγκες του στην κουζίνα.
Ενας ηλίθιος, δηλαδή, επικίνδυνος και για τον εαυτό του.
Ερώτημα: θα μπορούσε ποτέ ο Πάνος Καμμένος να προτείνει έναν επικίνδυνα ηλίθιο για μια θέση υφυπουργού; Αντιπαρέρχομαι ως απρεπεστάτη την κοροϊδευτική μνεία στην περίπτωση Χαϊκάλη και απαντώ: ποτέ και με τίποτα! Επομένως, αυτός που έγραψε τα εμετικά σχόλια εκφράζεται γνησίως μέσω αυτών των δημοσιεύσεων.
Τα αδρά χαρακτηριστικά της περίπτωσης, έκαναν την υπόθεση Δ. Καμμένου να τύχει μεγάλης δημοσιότητας στο εξωτερικό και ειδικά στη Γερμανία (με το γνωστό σύνδρομο εξιλέωσης...) όπου τα ΜΜΕ την προέβαλαν εκτενώς. Οσο για τη ζημία, τη χρεώνεται ο πρωθυπουργός: αυτός που σχημάτισε κυβέρνηση με κόμμα στο οποίο απαντώνται παρόμοια φρούτα.
Στον Π. Καμμένο αμφιβάλλω αν καταλογίζει κανείς ευθύνη ― έμαθαν πια, εκεί έξω, πρόσωπα και πράγματα στην Ελλάδα, ξέρουν τι θα πάρουν στα σοβαρά και τι όχι. Διεθνώς, η ευθύνη για τον αντισημιτισμό του Δ. Καμμένου χρεώνεται στον Τσίπρα.
Φυσικά, τον ίδιο λίγο τον νοιάζει ― έχει αποδείξει ως πρωθυπουργός και συνεχίζει να αποδεικνύει πόση ευκολία έχει με τα ψέματα.
Ούτε εκτίθεται στους εταίρους και συνομιλητές του περισσότερο από όσο έχει εκτεθεί έως τώρα, γιατί και αυτοί τον έμαθαν, όπως φάνηκε από τις συνθήκες που επέβαλαν στη διαπραγμάτευση στις 12 Ιουλίου.
Εκείνο που πλήττεται, όμως, είναι η αξιοπιστία της φωνής του και, ιδίως, όταν προσπαθεί να πείσει, είτε τους αριστερούς ψηφοφόρους στο εσωτερικό είτε τους φυσικούς συμμάχους του στο εξωτερικό, ότι δήθεν η επανάσταση για μια αριστερή Ευρώπη έχει ξεκινήσει.
Μικρό το κακό, θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Το πολύ πολύ να θυμώσουν κάποιοι θαμώνες στο «Φίλιον»...
Γιατί ομοφοβία;
Νομίζω ότι ευνοείται σκανδαλωδώς ο Δ. Καμμένος, όταν οι κατήγοροί του του προσάπτουν «ομοφοβία» και εξηγώ αμέσως γιατί.
Ψάχνουμε αθώες, ανώδυνες λέξεις για τα πράγματα και τις συμπεριφορές που καταδικάζουμε και καταλήγουμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις απερίσκεπτα.
Τόσο πολύ, ώστε η αντίληψή μας αιχμαλωτίζεται μέσα σε γλωσσικούς όρους που επιβάλλει η πολιτική ευπρέπεια και παύει να αναγνωρίζει την πραγματικότητα. Καταλήγουμε, όπως τώρα στην περίπτωση Δ. Καμμένου, ακόμη και να μην αναγνωρίζουμε το αποτρόπαιο όταν το βλέπουμε, επειδή το μυαλό μας έχει βολευτεί με ένα ανώδυνο passe-partout, π.χ., την ομοφοβία.
Ο φόβος για το διαφορετικό ―εν προκειμένω για την ομοφυλοφιλία, αλλά θα μπορούσε να ισχύει ακόμη και για τις γάτες ή τους σκύλους― είναι κάτι παράλογο, το οποίο όμως είναι κοινότατο, ανθρωπίνως κατανοητό και, εν τέλει, αθώο, εφόσον δεν συνδυάζεται με άλλες πιο ακραίες τάσεις.
Αν κάποιος φοβάται κάτι διαφορετικό, εφόσον μπορεί, το αποφεύγει. Αν δεν γίνεται να το αποφύγει, μαθαίνει να ελέγχει και ίσως να ξεπερνά τον φόβο του. Θέλω να πω με αυτό ότι, από τα ύψη της πρωτοπορίας, μπορεί να θεωρούμε κάπως μπανάλ ή καθυστερημένους όσους εκδηλώνουν ομοφοβία, αλλά δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για τίποτε τους ανθρώπους, εφόσον δεν κάνουν κάτι παράνομο.
Αντιθέτως, ο Δ. Καμμένος δεν γράφει στο Τουίτερ πόσο τρόμαξε ―πώς τον πήγε τρεις-επτά-εικοσιμία!― όταν είδε αυτά τα αλλόκοτα γυναικωτά πλάσματα του Athens Gay Pride να χορεύουν έξαλλα. Οχι, αυτός έγραψε για να διαμαρτυρηθεί και να εκφράσει αγανάκτηση, επειδή δεν βρέθηκε κάποιος (η Χρυσή Αυγή, συγκεκριμένα) να τους επιτεθεί και να τους διαλύσει.
Αυτό που έχει μέσα του ο εν λόγω κύριος για τους ομοφυλόφιλους εκφράζεται με βία, με τη διαφορά ότι, επειδή είναι παλικάρι και όχι κορόιδο, θέλει να την ασκήσει δι’ αντιπροσώπου.
Αυτό εγώ το λέω έχθρα, όχι φόβο· και το θεωρώ πολύ επικίνδυνο, γιατί είναι πολύ λιγότερο διαχειρίσιμο εν σχέσει με τον φόβο.
Αλλά εμείς προτιμάμε να σκεπτόμαστε με ετικέτες...


Στέφανος Κασιμάτης
Καθημερινή
orthografos