Ψευτομαγκιές και ραγιαδισμός

​Το "γκελ" που ακόμη κάνει ο Αλέξης Τσίπρας σε ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, παρά τα προφανή ψέμματα με τα οποία έχει συνδέσει τόσο την πορεία του προς την εξουσία, όσο και την διακυβέρνησή του, δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη αντιπάλου. 

Δυστυχώς συνδέεται με τα χειρότερα χαρακτηριστικά της ράτσας.

Ποιο είναι το μέχρι σήμερα πραγματικό προφίλ της διακυβέρνησης και της υποτιθέμενης σκληρής διαπραγμάτευσης; 

Αφού πρώτα παραστήσαμε τους μάγκες, σχεδόν καθυβρίζοντας και απαξιώνοντας τους πάντες, με λεονταρισμούς ακόμη και για διάλυση της Ευρωζώνης, αφού παραστήσαμε τους ζόρικους, απειλώντας με γεωπολιτικές ανατροπές, στο τέλος υποκύψαμε στα πάντα. Δώσαμε γη και ύδωρ. Και αποδεχτήκαμε συμφωνία πολύ χειρότερη και σκληρότερη από οποιαδήποτε άλλη υπογράφηκε ποτέ στα δύσκολα χρόνια των Μνημονίων.
Ποιο είναι το επαναλαμβανόμενο επικοινωνιακό μοτίβο σε σχέση με το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης; 

"Τουλάχιστον εμείς προσπαθήσαμε, τους φτάσαμε στο παρά ένα, τους ταρακουνήσαμε, τους κλονίσαμε". "Α, μπορεί μεν να πέσαμε, αλλά πέσαμε μαχόμενοι". "Και στο κάτω κάτω εμείς δεν έχουμε την πατρότητα του Μνημονίου. Δεν το υιοθετούμε". "Θα το εφαρμόσουμε αλλά δεν το πιστεύουμε". Αυτά δεν υποστηρίζει ο πρωθυπουργός και αυτά δεν παπαγαλίζουν τα κυβερνητικά στελέχη για να ρίξουν στάχτη στα μάτια;
Και πολύ περισσότερο, αυτά δεν είναι που καταπίνουν αμάσητα πολλοί συμπολίτες μας; 

Όλοι εκείνοι που δίνουν στον πρωθυπουργό πολύ μεγάλη απήχηση και αποδοχή; Γιατί ο Έλληνας έλκεται από εκείνους που πουλάνε πολιτική μαγκιά. Του τονώνει το ηθικό. Τον κάνει να αισθάνεται ότι έχει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Έστω και αν αυτό είναι επίπλαστο. Έστω και αν η μαγκιά είναι στην ουσία ψευτομαγκιά. Κάναμε την Ευρώπη να ασχολείται μαζί μας, λένε, και φτιάχνονται ψυχολογικά αρνούμενοι να δουν την ωμή πραγματικότητα.
Γιατί η αλήθεια είναι διαφορετική. 

Ένα τσούρμο από άπειρους και ανίκανους ιδεοληπτικούς, οι οποίοι καλά καλά δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους και δεν έχουν διοικήσει ούτε περίπτερο, προσπάθησαν στην αρχή να παραστήσουν τους επαναστάτες αλλά με άκομψο τρόπο, με ανεφάρμοστες προτάσεις και με πλήρη άγνοια της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, του τρόπου λειτουργίας της οικονομίας και των γεωπολιτικών ισορροπιών. 

Με απόψεις και ιδέες χαμένες κάπου στα αμφιθέατρα των φοιτητικών τους χρόνων και στα καφενεία όπου δαπάνησαν το μεγαλύτερο μέρος της νιότης τους.

Και όταν έπεσαν οι πρώτες σφαλιάρες, αντί να αναδιπλωθούν και να προσέλθουν στον ρεαλισμό, ώστε να αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα και με βιώσιμες πολιτικές και επιχειρήματα τους "αντιπάλους" της Τρόικας που έγινε "θεσμοί" και τώρα "τετραμερής", άρχισαν τα πολιτικά παιχνιδάκια και τα κομματικά τερτίπια για να διατηρήσουν την εξουσία στο εσωτερικό. Ενώ από την άλλη έπαιζαν... παίγνια και μικροκομπιναδούλες για να συντηρούν την διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Με στόχο την επιμήκυνση της διατήρησής τους στην εξουσία.

Στη συνέχεια εξευτέλισαν τις δημοκρατικές διαδικασίες με το δημοψήφισμα - μαϊμού και έριξαν την χώρα στον καιάδα των capital controls υπονομεύοντας την οικονομία και την επιχειρηματικότητα. Και όλα αυτά για να παραστήσουν τους μάγκες και τους ήρωες ότι τάχα αντιστέκονται... Ξέροντας ότι αυτό περνάει. Λέγοντας ψέμματα ανερυθρίαστα και κατά συρροή.

Και ήρθε η ώρα της συμφωνίας. Και οι ψευτομαγκιές εξελίχθηκαν στον απόλυτο ραγιαδισμό. 

Σφάξε με αγά μου να αγιάσω... 

Έσκυψαν το κεφάλι και αποδέχθηκαν ό,τι χειρότερο και πιο απεχθές μπορούσε να υπογραφεί. Ένα Μνημόνιο πολύ σκληρότερο από τα πρώτα. Και από πάνω μόνο ευχαριστώ δεν είπαν. Ξεχνώντας αμέσως αριστερές ιδεολογίες και ιδεοληψίες και την υποτιθέμενη αντίσταση και επανάσταση. Γιατί εκεί που είχαν φέρει οι ίδιοι τα πράγματα, δεν είχαν καμία επιλογή. Γιατί η εναλλακτική της συμφωνίας που τους προσφέρθηκε ήταν η άμεση απόλυτη καταστροφή.

Αυτή είναι η κυβέρνηση και αυτός είναι ο πρωθυπουργός. 

Αλλά αυτή είναι μόνο η άσχημη όψη της Ελλάδας. Γιατί υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Της προόδου και της δημιουργικότητας. Των έντιμων και σοβαρών και εργατικών ανθρώπων, των εξαιρετικών μυαλών που δυστυχώς φεύγουν στο εξωτερικό, των λαμπρών επιστημόνων που η χώρα τους διώχνει. Αλλά και των νέων που διψούν να ζήσουν και να δημιουργήσουν και βλέπουν τα όνειρά τους να "σκοτώνονται". Υπάρχουν σε αυτή την άλλη Ελλάδα ικανοί άνθρωποι να συμβάλουν στη διαχείριση της πολύ άσχημης κατάστασης και να αγωνιστούν για να γυρίσουν το κλίμα.

Και υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία αλλά και στην επιχειρηματικότητα να στηρίξουν την προσπάθεια αυτή. 

Μόνο που η προσπάθεια δεν μπορεί να γίνει με φθαρμένα συστατικά του χθες. Μετρήθηκαν και βρέθηκαν λειψοί. Εκείνοι μπορούν απλώς να στηρίξουν. Όχι πλέον να ηγηθούν. Ούτε με τους κομματικούς στρατούς. Χρειάζεται εμπλουτισμός της όποιας κυβέρνησης με έντιμο, έμπειρο, εργατικό και ευφυές DNA. Υπάρχουν οι άνθρωποι. 

Βούληση υπάρχει;
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr