Ο Μιχάλης Ιγνατίου αποκαλύπτει ποιο ήταν το «σημείο μηδέν» για την ελληνική κρίση!

«Τρόικα: Ο δρόμος προς την καταστροφή» είναι ο τίτλος που επέλεξε ο Μιχάλης Ιγνατίου για το βιβλίο του. 

Στις 544 σελίδες ξετυλίγονται αγωνιώδεις προσπάθειες, ατυχείς πολιτικοί ελιγμοί, αδυναμία κατανόησης της φύσης και του μεγέθους του προβλήματος και εγωιστικές πράξεις πολιτικών που συνθέτουν ένα δράμα εξόχως απολαυστικό αν το βιβλίο άνηκε στο είδος του μυθιστορήματος. Δυστυχώς, δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο...

Ο Μιχάλης Ιγνατίου μιλάει στο PEOPLE και τον Γιώργο Πράτανο…

Πώς σου ήρθε η ιδέα να ξεκινήσεις την έρευνα για το βιβλίο και πόσο καιρό διήρκεσε;

Από την αρχή της κρίσης είχα πει ότι τούτη η ιστορία θα είναι μία συναρπαστική έρευνα και, όπως αποδείχτηκε, είχα δίκιο. Όμως, ήταν μία δύσκολη έρευνα, διότι, εκτός των άλλων δυσκολιών, δεν είχα ιδέα από οικονομικά, δεν γνώριζα πώς λειτουργεί το ΔΝΤ. Ήταν μία έρευνα με πολλές απογοητεύσεις και περισσή πίκρα, διότι, όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να καταλαβαίνω το μέγεθος της καταστροφής. Άλλαξα την τακτική των προηγούμενων ερευνών και εργάστηκα πολύ σε καθεστώς off the record, λέγοντας στον εαυτό μου πως είναι μεν ρίσκο, διότι ο καθένας μπορεί να φαντάζεται πράγματα, αλλά ήταν και η μόνη επιλογή. Στο τέλος αποδείχτηκε ότι το off the record δεν ήταν μόνο σωτήριο, αλλά βοήθησε στην αλληλοεμπιστοσύνη με τις πηγές. Στη συνέχεια βρήκα και έγγραφα και βγήκε ένα, κατά τη γνώμη μου, καλό βιβλίο. Βεβαίως, έχει σημασία ότι το βιβλίο στηρίχτηκε από τους πρωταγωνιστές, υπό την έννοια ότι σχεδόν όλοι είπαν την αλήθεια. Η έρευνα άρχισε αμέσως, δηλαδή με την ένταξη της Ελλάδας στο μηχανισμό Ε.Ε.-ΔΝΤ. Από το τέλος του 2012 άρχισα να βρίσκω και έγγραφα, οπότε και αφιέρωνα περισσότερο χρόνο. Ένα εμπόδιο που προέκυψε ήταν τα δικαστικά προβλήματα του Στρος Καν, αλλά είμαι χαρούμενος διότι βρήκε χρόνο να μου απαντήσει και να μου δώσει τα φώτα του. Το μυαλό αυτού του ανθρώπου «κοχλάζει», είναι έξυπνος με όλη τη σημασία της λέξης. Αν δεν είχε συλληφθεί, πιστεύω πως η τύχη της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Άρχισα να γράφω στο τέλος του 2014 και στις 9 Μαΐου του 2015, πέμπτη επέτειο του Μνημονίου, πήγαμε στο τυπογραφείο.

Από τον πρόλογό σου φαίνεται πως είναι πολλοί οι Έλληνες πολιτικοί που αρνήθηκαν να σου μιλήσουν. Γιατί πιστεύεις πως δεν ήθελαν να καταθέσουν τη δική τους αλήθεια;

Ο λόγος που δεν ήθελαν να μου μιλήσουν ήταν ότι έδωσα σε όλους να καταλάβουν ότι «ξέρω». Ήμουν έντιμος μαζί τους. Άρα δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτώ βλακώδεις δικαιολογίες. Από κάποια στιγμή και μετά τα λόγια τους ήταν περιττά. Με τον κύριο Παπανδρέου θα ήθελα να μιλήσω. Δεν δέχτηκε, με γεια του, με χαρά του. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να παραπονείται, διότι του έδωσα την ευκαιρία και την έχασε. Ήταν ο μοιραίος άνθρωπος τελικά. Είχε τη δύναμη να τινάξει την Ευρώπη στον αέρα και δεν το κατάλαβε ο δυστυχής. Δεν είχε ιδέα από οικονομικά και δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Αν άφηνε στους οικονομικούς του συνεργάτες το θέμα, θα είχαν βρει καλύτερη λύση.

Πόσο δύσκολη ήταν η έρευνα; Ποια ήταν τα εμπόδια που βρήκες μπροστά σου;

Οι δικές μου έρευνες είναι πάντα δύσκολες, διότι, βλέπεις, έχω το θράσος να αναζητώ απόρρητα έγγραφα, και μάλιστα «φρέσκα» έγγραφα, των προηγουμένων ετών, όχι έγγραφα 30 και 40 ετών. Μέχρι τώρα είμαι τυχερός. Δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος με την έρευνα για την οικονομία, διότι χάσαμε 4-5 σημαντικά έγγραφα. Δεν αλλάζει το νόημα ή το συμπέρασμα, αλλά θα ήθελα να τα έχω. Σε ό,τι αφορά τα έγγραφα του ΔΝΤ, που εμένα με συγκλόνισαν, ομολογώ ότι είχα σημαντική βοήθεια από γνώστες των παρασκηνίων. Είναι συγκινητικό ότι μου έδειξαν τόση εμπιστοσύνη. Τα εμπόδια είναι πάντα πολλά, μερικές φορές αξεπέραστα. Απαιτείται υπομονή και επιμονή και έχω. Τούτη τη φορά, σε αντίθεση ακόμα και με την έρευνα για τα Ίμια, ήταν δύσκολα, ήταν πολλές οι απογοητεύσεις. Σε κάποια στιγμή ηττηθήκαμε κατά κράτος, αλλά στο τέλος τα καταφέραμε.