Φαντάζει παρανοϊκό αλλά θυμηθείτε το.
Αν δεν μας πετάξουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως τους ασυνάρτητους της Ευρώπης, ο σύντροφος Λαφαζάνης θα υπογράψει πρώτος τις μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις.
Εάν αρνηθεί το 1.000.000 εργατών και υπαλλήλων (που θα μείνουν μετά τις νέες απολύσεις) θα δουλεύουν για να πληρώνει ο Λαφαζάνης το 1.000.000 κρατικών υπαλλήλων.
Μόνο έτσι ο σύντροφος Λαφαζάνης μπορεί να συνεχίσει γαντζωμένος (μετά μανίας) στην καρέκλα του υπουργού Ανασυγκρότησης να παριστάνει τον επικεφαλής της ανασυγκρότησης της οικονομίας...
Του πρώτου, στην ιστορία της Δύσης, οικονομικού υπουργού που απαγορεύει στον εαυτό του και στους πολιτικούς υφιστάμενούς του, στο ΠΑΠΕΝ, να δέχονται εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων επειδή, (όπως ο ίδιος πιστεύει) πρόκειται για ντόπια ολιγαρχία και πέμπτη φάλαγγα...
Όσοι είχαν (όπως και εγώ) την μαζοχιστική διάθεση να παρακολουθήσουν προχθές τα μεσάνυχτα στο MEGA την πρωτοφανή καθεστωτική συμπεριφορά του συντρόφου Λαφαζάνη προς εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων θα ένιωσαν απογοήτευση και φρίκη για την κατάντια της Ελλάδας.
Ο σύντροφος Λαφαζάνης απέφυγε τον διάλογο με εκπροσώπους της ιδιωτικής οικονομίας, που μετείχαν στην εκπομπή, "φακελώνοντάς" τους μάλιστα ως φερέφωνα κέντρων αντίδρασης... που (όπως ψιθύρισε στον παρουσιαστή) του την είχαν στημένη...
Τα ίδια υποφέρουν καθημερινά ομάδες επιχειρηματιών και εκπρόσωποι Οργανώσεων που επιδιώκουν διάλογο με τον σύντροφο Λαφαζάνη αλλά επιμόνως τον αρνείται.
Δέχεται μόνο κομματικό μονόλογο από το βήμα επιχειρηματικών εκδηλώσεων γιατί λέει ό,τι θέλει και κατεβαίνει από το βήμα αφού (εκ των πραγμάτων) δεν προβλέπεται διάλογος.
Επειδή, πολύ φοβάμαι, όμως ότι ο εγχώριος μπολσεβικισμός θα αρνηθεί την πραγματικότητα που παρουσιάζω (σχετικά με την αναγκαιότητα των ιδιωτικοποιήσεων) ως προοπτική απολύτως βεβαία ας την δούμε με νούμερα και αδιαμφισβήτητα δεδομένα συνδεδεμένα βέβαια με την διαπραγμάτευση και την επιδίωξη της συμφωνίας.
Το 2009, με την επίσημη παραδοχή της κρίσης από τον Γ. Παπανδρέου, το κράτος πλήρωνε μισθούς για 1.022.000 κρατικούς υπαλλήλους κάθε κατηγορίας. Από τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας μέχρι τα υπουργεία, τους ΟΤΑ και τις ΔΕΚΟ δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου.
Το 2014 ο αριθμός των ίδιων κρατικών υπαλλήλων ήταν σε επίπεδο λίγο πιο πάνω από τις 900.000. Από αυτούς 650.000 στην κεντρική διοίκηση, εκπαίδευση, στρατό, ασφάλεια, υπηρεσίες. Και 250.000 σε ΔΕΚΟ, Οργανισμούς, ΟΤΑ και Εταιρίες Δήμων.
Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι σε δύο απόπειρες απογραφής τους τουλάχιστον 500 κρατικοί Οργανισμοί και ΟΤΑ απέφυγαν να δώσουν σαφή στοιχεία με συνέπεια κανείς να μην ξέρει σήμερα πόσοι παραπάνω από τους 900.000 απασχολούνται στο κράτος.
Στον ιδιωτικό τομέα οι εργάτες, οι υπάλληλοι και οι μαγαζάτορες των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων φτάνουν το 1.680.000 άτομα χωρίς να υπολογίσουμε τα λουκέτα και τις μοιραίες απολύσεις που έρχονται και ήδη αποτελούν προβλέψεις γνωστές (με εκθέσεις από Επιμελητήρια και Οργανώσεις) και προς τον ίδιο τον κ. Τσίπρα.
Όλα αυτά γιατί τα capital controls που προκάλεσαν τα τερτίπια Βαρουφάκη και η ανευθυνότητα του κ. Τσίπρα να τα αποδεχθεί έφεραν τα νέα λουκέτα και τα σχέδια συρρικνώσεων των επιχειρήσεων με συνέπεια την διακοπή και της μισθοδοσίας στο 40-50% των εργαζομένων (κατά κύριο λόγο) σε μικρές επιχειρήσεις από 5-10 άτομα.
Ο λόγος είναι ότι οι επιχειρηματίες έχουν να πληρώσουν άμεσες φορολογικές υποχρεώσεις οι πόροι από τις οποίες κατευθύνονται κατά το 70% στην λειτουργία του κράτους γενικά.
Και τώρα στα δεδομένα της συμφωνίας είτε την πούμε συμφωνία είτε τρίτο μνημόνιο που θα φέρει ο κ. Τσίπρας έχοντας στο χέρι το δημοψήφισμα με το 61% του ΟΧΙ.
Η οποιαδήποτε συμφωνία θα περιέχει, μεταξύ των άλλων μνημονιακών μέτρων, και (κατά 100%) συγκεκριμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων με χρονοδιάγραμμα ως την κορυφαία μεταρρύθμιση.
Μια μεταρρύθμιση όμως που, πέρα του μνημονίου, καθίσταται αναγκαία στην Ελλάδα των κλειστών Τραπεζών και του παγώματος των μισθών 1.000.000 ιδιωτικών εργατών και υπαλλήλων.
Οπότε αν ο υπουργός Ανασυγκρότησης σύντροφος Λαφαζάνης δεν πουλήσει κράτος (κατά την γνώμη μου αρχίζοντας από τον τομέα ενέργειας) αποκλείεται να βρεθούν άλλα λεφτά για μισθούς κρατικών υπαλλήλων.
Τα άλλα λεφτά είναι μόνο φόροι και χαράτσια που για να εισπραχθούν θα πρέπει ή να απολυθούν οι τελευταίοι 1.000.000 εργάτες και υπάλληλοι ή να μην καταβληθούν οι φόροι. Διαφορετικά θα παγώσουν οι πληρωμές στον ιδιωτικό τομέα για να πληρώνονται (με τους φόρους) στον κρατικό. Φαύλος κύκλος δηλαδή που μόνο ο σύντροφος Λαφαζάνης θα λύσει αν υπογράψει τις ιδιωτικοποιήσεις. Εναλλακτική του λύση είναι να παραιτηθεί και να αναλάβει τον τομέα του συντρόφου Κατρούγκαλου. Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr
Μόνο έτσι ο σύντροφος Λαφαζάνης μπορεί να συνεχίσει γαντζωμένος (μετά μανίας) στην καρέκλα του υπουργού Ανασυγκρότησης να παριστάνει τον επικεφαλής της ανασυγκρότησης της οικονομίας...
Του πρώτου, στην ιστορία της Δύσης, οικονομικού υπουργού που απαγορεύει στον εαυτό του και στους πολιτικούς υφιστάμενούς του, στο ΠΑΠΕΝ, να δέχονται εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων επειδή, (όπως ο ίδιος πιστεύει) πρόκειται για ντόπια ολιγαρχία και πέμπτη φάλαγγα...
Όσοι είχαν (όπως και εγώ) την μαζοχιστική διάθεση να παρακολουθήσουν προχθές τα μεσάνυχτα στο MEGA την πρωτοφανή καθεστωτική συμπεριφορά του συντρόφου Λαφαζάνη προς εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων θα ένιωσαν απογοήτευση και φρίκη για την κατάντια της Ελλάδας.
Ο σύντροφος Λαφαζάνης απέφυγε τον διάλογο με εκπροσώπους της ιδιωτικής οικονομίας, που μετείχαν στην εκπομπή, "φακελώνοντάς" τους μάλιστα ως φερέφωνα κέντρων αντίδρασης... που (όπως ψιθύρισε στον παρουσιαστή) του την είχαν στημένη...
Τα ίδια υποφέρουν καθημερινά ομάδες επιχειρηματιών και εκπρόσωποι Οργανώσεων που επιδιώκουν διάλογο με τον σύντροφο Λαφαζάνη αλλά επιμόνως τον αρνείται.
Δέχεται μόνο κομματικό μονόλογο από το βήμα επιχειρηματικών εκδηλώσεων γιατί λέει ό,τι θέλει και κατεβαίνει από το βήμα αφού (εκ των πραγμάτων) δεν προβλέπεται διάλογος.
Επειδή, πολύ φοβάμαι, όμως ότι ο εγχώριος μπολσεβικισμός θα αρνηθεί την πραγματικότητα που παρουσιάζω (σχετικά με την αναγκαιότητα των ιδιωτικοποιήσεων) ως προοπτική απολύτως βεβαία ας την δούμε με νούμερα και αδιαμφισβήτητα δεδομένα συνδεδεμένα βέβαια με την διαπραγμάτευση και την επιδίωξη της συμφωνίας.
Το 2009, με την επίσημη παραδοχή της κρίσης από τον Γ. Παπανδρέου, το κράτος πλήρωνε μισθούς για 1.022.000 κρατικούς υπαλλήλους κάθε κατηγορίας. Από τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας μέχρι τα υπουργεία, τους ΟΤΑ και τις ΔΕΚΟ δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου.
Το 2014 ο αριθμός των ίδιων κρατικών υπαλλήλων ήταν σε επίπεδο λίγο πιο πάνω από τις 900.000. Από αυτούς 650.000 στην κεντρική διοίκηση, εκπαίδευση, στρατό, ασφάλεια, υπηρεσίες. Και 250.000 σε ΔΕΚΟ, Οργανισμούς, ΟΤΑ και Εταιρίες Δήμων.
Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι σε δύο απόπειρες απογραφής τους τουλάχιστον 500 κρατικοί Οργανισμοί και ΟΤΑ απέφυγαν να δώσουν σαφή στοιχεία με συνέπεια κανείς να μην ξέρει σήμερα πόσοι παραπάνω από τους 900.000 απασχολούνται στο κράτος.
Στον ιδιωτικό τομέα οι εργάτες, οι υπάλληλοι και οι μαγαζάτορες των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων φτάνουν το 1.680.000 άτομα χωρίς να υπολογίσουμε τα λουκέτα και τις μοιραίες απολύσεις που έρχονται και ήδη αποτελούν προβλέψεις γνωστές (με εκθέσεις από Επιμελητήρια και Οργανώσεις) και προς τον ίδιο τον κ. Τσίπρα.
Όλα αυτά γιατί τα capital controls που προκάλεσαν τα τερτίπια Βαρουφάκη και η ανευθυνότητα του κ. Τσίπρα να τα αποδεχθεί έφεραν τα νέα λουκέτα και τα σχέδια συρρικνώσεων των επιχειρήσεων με συνέπεια την διακοπή και της μισθοδοσίας στο 40-50% των εργαζομένων (κατά κύριο λόγο) σε μικρές επιχειρήσεις από 5-10 άτομα.
Ο λόγος είναι ότι οι επιχειρηματίες έχουν να πληρώσουν άμεσες φορολογικές υποχρεώσεις οι πόροι από τις οποίες κατευθύνονται κατά το 70% στην λειτουργία του κράτους γενικά.
Και τώρα στα δεδομένα της συμφωνίας είτε την πούμε συμφωνία είτε τρίτο μνημόνιο που θα φέρει ο κ. Τσίπρας έχοντας στο χέρι το δημοψήφισμα με το 61% του ΟΧΙ.
Η οποιαδήποτε συμφωνία θα περιέχει, μεταξύ των άλλων μνημονιακών μέτρων, και (κατά 100%) συγκεκριμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων με χρονοδιάγραμμα ως την κορυφαία μεταρρύθμιση.
Μια μεταρρύθμιση όμως που, πέρα του μνημονίου, καθίσταται αναγκαία στην Ελλάδα των κλειστών Τραπεζών και του παγώματος των μισθών 1.000.000 ιδιωτικών εργατών και υπαλλήλων.
Οπότε αν ο υπουργός Ανασυγκρότησης σύντροφος Λαφαζάνης δεν πουλήσει κράτος (κατά την γνώμη μου αρχίζοντας από τον τομέα ενέργειας) αποκλείεται να βρεθούν άλλα λεφτά για μισθούς κρατικών υπαλλήλων.
Τα άλλα λεφτά είναι μόνο φόροι και χαράτσια που για να εισπραχθούν θα πρέπει ή να απολυθούν οι τελευταίοι 1.000.000 εργάτες και υπάλληλοι ή να μην καταβληθούν οι φόροι. Διαφορετικά θα παγώσουν οι πληρωμές στον ιδιωτικό τομέα για να πληρώνονται (με τους φόρους) στον κρατικό. Φαύλος κύκλος δηλαδή που μόνο ο σύντροφος Λαφαζάνης θα λύσει αν υπογράψει τις ιδιωτικοποιήσεις. Εναλλακτική του λύση είναι να παραιτηθεί και να αναλάβει τον τομέα του συντρόφου Κατρούγκαλου. Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου