Δυστυχώς, είτε συμφωνήσει να παραταθεί για μερικούς ακόμα μήνες το τρέχον πρόγραμμα, είτε όχι, το αποτέλεσμα στο τέλος θα είναι το ίδιο. Ο χρόνος θα αλλάξει μόνο.
Ο κ. Τσίπρας, είχε μία ιστορική ευκαιρία στα χέρια του και την πέταξε στα σκουπίδια.
Είχε την ευκαιρία να αξιοποιήσει την θέση ισχύος στην οποία βρέθηκε μετά τις εκλογές για να διεξάγει μία σοβαρή διαπραγμάτευση, με θέσεις, κοστολογημένο πρόγραμμα και ρεαλιστικές απαιτήσεις και υποχωρήσεις και εκείνος κινήθηκε από την πρώτη στιγμή σαν πρόεδρος δεκαπενταμελούς ή σαν αρχηγός φοιτητικής παράταξης...
Με κραυγές, συνθήματα, έλλειψη προγραμματισμού και εναλλακτικών προτάσεων, θεωρίες παιγνίων, χρονοτριβή, ψέμματα και υποτίμηση της "άλλης πλευράς".
Ο κ. Τσίπρας νόμισε ότι όταν θα βγει στο γήπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κερδίσει το ματς μόνο... με τις φανέλες. Ότι θα δουν τη νέα κυβέρνηση οι... κουτόφραγκοι και θα σκιαχτούν. Ότι θα οπισθοχωρήσουν αφήνοντας πίσω τους λάφυρα και χρυσές συμφωνίες. Όμως έκανε τραγικό λάθος. Λόγω απειρίας; Λόγω ιδεοληψίας; Γιατί παρασύρθηκε; Γιατί τον ξεγέλασαν; Για όποιο λόγο και αν συνέβη, το αποτέλεσμα του λάθους ήταν και είναι η συνεχής καταστροφή της χώρας.
Έχασε την ευκαιρία να αξιοποιήσει δημιουργικά και όχι καταστροφικά τη δυναμική της εκλογής του και τον αέρα του καινούργιου που έφερνε στην Ευρώπη. Αντί να συνθέσει, αποσύνθεσε. Αντί να επιδιώξει συναίνεση, επιδίωξε μετωπική σύγκρουση. Χωρίς να εξασφαλίσει συμμαχίες, χωρίς να γνωρίζει τις τακτικές, τις στρατηγικές και τις παραμέτρους μίας διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους σε τόσο κρίσιμες στιγμές. Εκτιμώντας ότι μόνο αυτός είναι επικεφαλής εκλεγμένης κυβέρνησης, ενώ οι άλλοι είναι... έωλοι...
Και έχει φτάσει τώρα σε ένα σημείο που ακόμη και αν ο ίδιος θέλει πράγματι να προχωρήσει στη σύναψη μιας συμφωνίας, έστω και με όρους δυσβάσταχτους σε σχέση με εκείνους που θα μπορούσε εξ αρχής να είχε επιτύχει, πολύ απλά δεν μπορεί. Και συμπεριφέρεται πλέον σαν άνθρωπος που έχει υποστεί κρίσεις πανικού. Απονενοημένα διαβήματα δεξιά και αριστερά χωρίς πλέον ουσία, σπασμωδικές διπλωματικές και πολιτικές κινήσεις, έλλειψη ψυχραιμίας.
Και μέσα από αυτή την παιδαριώδη πολιτικά και διπλωματικά ακροβασία, έχει καταφέρει να επιτύχει τη διεθνή απομόνωση της χώρας. Ακόμη και από τους παραδοσιακούς συμμάχους της. Ακόμη και από ευκαιριακούς συμμάχους που για δικούς τους λόγους υποστήριξαν τις ελληνικές θέσεις. Μείναμε... έθνος ανάδελφον, που έλεγε κάποτε και ο Σαρτζετάκης.
Και στην πορεία του προς την καταστροφή της χώρας έψαξε για όλες τις διαθέσιμες δικαιολογίες. Έφταιξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έφταιξε η διαπλοκή, έφταιξε ο Ντράγκι, έφταιξε ο Σόιμπλε, έφταιξε ο Ομπάμα, φταίει και η εσωκομματική αντιπολίτευση. Οι μόνοι που δεν φέρουν κατά τον κ. Τσίπρα καμία ευθύνη είναι ο ίδιος και η παρέα του στο Μαξίμου.
Προφανώς δεν έχει κατανοήσει ακόμη σε ποιο σημείο έχει φέρει τη χώρα. Και ποιες ιστορικές ευθύνες θα του αναλογούν και θα του αποδοθούν. Γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ότι ακόμη και αν πετύχει μία ολιγόμηνη συμφωνία χωρίς σημαντική χρηματοδότηση, ούτε η οικονομία θα επανεκκινήσει, ούτε οι καταθέσεις θα επιστρέψουν, ούτε το καταρρέον τραπεζικό σύστημα θα εξυγιανθεί. Και θα αναγκασθεί αργά ή γρήγορα από την άλλη πλευρά να επιβάλλει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που σήμερα προσπαθεί να μεταθέσει χρονικά. Γιατί πολύ απλά θα είναι πλέον αναπόφευκτο. Δεν θα βγαίνει ο λογαριασμός. Και τότε θα καταρρεύσει η κυβέρνησή του σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι επειδή επέβαλλαν πλήρη στάση πληρωμών στο εσωτερικό, επειδή φέσωσαν επιχειρήσεις και ιδιώτες, επειδή έγδαραν τη ρευστότητα των Ταμείων και των δημοσίων φορέων γαι να κερδίζουν χρόνο παραμονής στην εξουσία παριστάνοντας τους διαπραγματευόμενους, θα μπορέσουν να συνεχίσουν να λύνουν την ίδια εξίσωση και στο μέλλον. Μέγα λάθος...
Και πλέον πολύ φοβάμαι ότι δεν του απομένει του πρωθυπουργού κανένας έντιμος συμβιβασμός. Να περάσει συμφωνία δεν μπορεί, το να κερδίσει χρόνο απλά θα του μεταθέσει για λίγο αργότερα διογκούμενα μέρα με τη μέρα προβλήματα, προτάσεις για ανάπτυξη δεν υπάρχουν, από μηχανής Θεοί δεν προκύπτουν, το ταμείον είναι μείον. Οπότε του απομένει μόνο μία επιλογή. Η έντιμη αποχώρηση. Αλέξη... χάσαμε... όπως είχε (περίπου) πει κάποτε και ο Γεράσιμος Αρσένης...
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Ο κ. Τσίπρας νόμισε ότι όταν θα βγει στο γήπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κερδίσει το ματς μόνο... με τις φανέλες. Ότι θα δουν τη νέα κυβέρνηση οι... κουτόφραγκοι και θα σκιαχτούν. Ότι θα οπισθοχωρήσουν αφήνοντας πίσω τους λάφυρα και χρυσές συμφωνίες. Όμως έκανε τραγικό λάθος. Λόγω απειρίας; Λόγω ιδεοληψίας; Γιατί παρασύρθηκε; Γιατί τον ξεγέλασαν; Για όποιο λόγο και αν συνέβη, το αποτέλεσμα του λάθους ήταν και είναι η συνεχής καταστροφή της χώρας.
Έχασε την ευκαιρία να αξιοποιήσει δημιουργικά και όχι καταστροφικά τη δυναμική της εκλογής του και τον αέρα του καινούργιου που έφερνε στην Ευρώπη. Αντί να συνθέσει, αποσύνθεσε. Αντί να επιδιώξει συναίνεση, επιδίωξε μετωπική σύγκρουση. Χωρίς να εξασφαλίσει συμμαχίες, χωρίς να γνωρίζει τις τακτικές, τις στρατηγικές και τις παραμέτρους μίας διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους σε τόσο κρίσιμες στιγμές. Εκτιμώντας ότι μόνο αυτός είναι επικεφαλής εκλεγμένης κυβέρνησης, ενώ οι άλλοι είναι... έωλοι...
Και έχει φτάσει τώρα σε ένα σημείο που ακόμη και αν ο ίδιος θέλει πράγματι να προχωρήσει στη σύναψη μιας συμφωνίας, έστω και με όρους δυσβάσταχτους σε σχέση με εκείνους που θα μπορούσε εξ αρχής να είχε επιτύχει, πολύ απλά δεν μπορεί. Και συμπεριφέρεται πλέον σαν άνθρωπος που έχει υποστεί κρίσεις πανικού. Απονενοημένα διαβήματα δεξιά και αριστερά χωρίς πλέον ουσία, σπασμωδικές διπλωματικές και πολιτικές κινήσεις, έλλειψη ψυχραιμίας.
Και μέσα από αυτή την παιδαριώδη πολιτικά και διπλωματικά ακροβασία, έχει καταφέρει να επιτύχει τη διεθνή απομόνωση της χώρας. Ακόμη και από τους παραδοσιακούς συμμάχους της. Ακόμη και από ευκαιριακούς συμμάχους που για δικούς τους λόγους υποστήριξαν τις ελληνικές θέσεις. Μείναμε... έθνος ανάδελφον, που έλεγε κάποτε και ο Σαρτζετάκης.
Και στην πορεία του προς την καταστροφή της χώρας έψαξε για όλες τις διαθέσιμες δικαιολογίες. Έφταιξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έφταιξε η διαπλοκή, έφταιξε ο Ντράγκι, έφταιξε ο Σόιμπλε, έφταιξε ο Ομπάμα, φταίει και η εσωκομματική αντιπολίτευση. Οι μόνοι που δεν φέρουν κατά τον κ. Τσίπρα καμία ευθύνη είναι ο ίδιος και η παρέα του στο Μαξίμου.
Προφανώς δεν έχει κατανοήσει ακόμη σε ποιο σημείο έχει φέρει τη χώρα. Και ποιες ιστορικές ευθύνες θα του αναλογούν και θα του αποδοθούν. Γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ότι ακόμη και αν πετύχει μία ολιγόμηνη συμφωνία χωρίς σημαντική χρηματοδότηση, ούτε η οικονομία θα επανεκκινήσει, ούτε οι καταθέσεις θα επιστρέψουν, ούτε το καταρρέον τραπεζικό σύστημα θα εξυγιανθεί. Και θα αναγκασθεί αργά ή γρήγορα από την άλλη πλευρά να επιβάλλει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που σήμερα προσπαθεί να μεταθέσει χρονικά. Γιατί πολύ απλά θα είναι πλέον αναπόφευκτο. Δεν θα βγαίνει ο λογαριασμός. Και τότε θα καταρρεύσει η κυβέρνησή του σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι επειδή επέβαλλαν πλήρη στάση πληρωμών στο εσωτερικό, επειδή φέσωσαν επιχειρήσεις και ιδιώτες, επειδή έγδαραν τη ρευστότητα των Ταμείων και των δημοσίων φορέων γαι να κερδίζουν χρόνο παραμονής στην εξουσία παριστάνοντας τους διαπραγματευόμενους, θα μπορέσουν να συνεχίσουν να λύνουν την ίδια εξίσωση και στο μέλλον. Μέγα λάθος...
Και πλέον πολύ φοβάμαι ότι δεν του απομένει του πρωθυπουργού κανένας έντιμος συμβιβασμός. Να περάσει συμφωνία δεν μπορεί, το να κερδίσει χρόνο απλά θα του μεταθέσει για λίγο αργότερα διογκούμενα μέρα με τη μέρα προβλήματα, προτάσεις για ανάπτυξη δεν υπάρχουν, από μηχανής Θεοί δεν προκύπτουν, το ταμείον είναι μείον. Οπότε του απομένει μόνο μία επιλογή. Η έντιμη αποχώρηση. Αλέξη... χάσαμε... όπως είχε (περίπου) πει κάποτε και ο Γεράσιμος Αρσένης...
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου