Η Ελλάδα είθισται να ζει μέσα στη διχόνοια.
Από αρχαιοτάτων χρόνων.
Ειδικά στην περίοδο της απελευθέρωσης από τους Τούρκους, η διχόνοια χτύπησε κόκκινο, με αποτέλεσμα να «τρελαθεί» ακόμη και ο Λόρδος Βύρων.
Αργότερα είχαμε μια από τα ίδια μεταξύ Βενιζελικών και μη.
Ακόμη και στη περίοδο της γερμανικής κατοχής, περισσότερο μεταξύ τους πολεμούσανε οι διάφορες αντιστασιακές ομάδες παρά με τους κατακτητές.
Στην πιο πρόσφατη ιστορία μας, ο μεγάλος διαχωρισμός (διχασμός) ήταν κυρίως μεταξύ δεξιών και κομμουνιστών, που μάλιστα κατέληξε σε κανονικό εμφύλιο πόλεμο με εκατόμβες εκατέρωθεν…
Αργότερα, τα πράγματα ηρέμησαν κάπως, πλην όμως ο «διχασμός» συνέχισε, αυτή τη φορά μεταξύ δεξιών και κεντρώων, με αποτέλεσμα στο τέλος να μας κατσικωθεί μια στρατιωτική χούντα, και να χάσουμε ως χώρα επεισόδια (και την μισή Κύπρο), την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος προχωρούσε μπροστά πολιτικά, οικονομικά, και κοινωνικά (π.χ. κίνημα ειρήνης, παιδιά των λουλουδιών, κλπ).
Μετά την μεταπολίτευση, μια από τα ίδια και πάλι.
Αυτή τη φορά μεταξύ νεοδημοκρατών και πασόκων. Με τα αντίστοιχα γαλάζια και πράσινα καφενεία, και με την εναλλαγή στην εξουσία των δυο αυτών κομμάτων, που το καθένα προσπαθούσε να καρπωθεί όσα περισσότερα μπορούσε από την νομή της περιορισμένης ούτως ή άλλως πίτας του ελληνικού ΑΕΠ.
Μέχρι που άρχισαν να πέφτουν τα πακέτα της ΕΕ, τα δάνεια σε ευρώ, τα μεσογειακά προγράμματα, οι μαϊμού αγροτικές επιδοτήσεις, κ.ο.κ. και αίφνης οι Έλληνες, αν και ακόμη μπατίρηδες ουσιαστικά, την είδαν νεόπλουτοι, και με τον ανάλογο ζήλο την έπεσαν στα Κοχίμπας, στα Καγιέν, και στα ταξίδια το σαββατοκύριακο στο … Μπαλί.
Σε αυτή τη φάση, οι όποιες πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις αμβλύνθηκαν, οι παλιές έριδες μπήκαν στην άκρη, και όλοι μαζί την έπεσαν στον νέο μπουλκουμέ, αφού τόσο οι παραδοσιακοί δεξιοί όσο και οι όψιμοι σοσιαλιστές έβαλαν στην άκρη τα μαχαίρια και κοιτούσαν ποιος θα διασκεδάσει, κι ποιος θα φάει περισσότερο με τα δανεικά κι αγύριστα.
Ήταν η περίοδος του «γουάου, περνάμε υπέροχα», και που κυριάρχησαν οι εργολάβοι (και οι πολ. μηχανικοί), μαζί με τα σκυλάδικα, και που σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Porsche, η Ελλάδα εισήγαγε (αναλογικά) τα περισσότερα Καγιέν απ όλες τις χώρες του πλανήτη.
Ήταν η περίοδος που ακόμη και ο φίλος μου ο Μήτσος, που παλιά δεν ήξερε ούτε κατά που πέφτουν τα Γρεβενά, επισκέφτηκε ως μπρούκλης τουρίστας την … Κούβα, και έζησε από κοντά τον εκεί σοσιαλιστικό παράδεισο (σε ξενοδοχείο στο Βαραντέρο, επειδή, λέει, είχε και μηχανή Βαραντέρο).
Μέχρι που ήρθε η κρίση, και άρχισαν οι ανακατατάξεις, όχι μόνο οικονομικές αλλά κυρίως κοινωνικές. Τα κεφάλια μέσα δηλαδή… σε όλα τα επίπεδα.
Και όπως είχε πει και ο διανοητής Λεπά, «δεν πέφτει πια ούτε κοτσάνι»!
Διότι η αφραγκία, και οι φόροι, είθισται να πλήττουν εξίσου τόσο τους δεξιούς όσο και τους αριστερούς. Οπότε εκεί είναι που έγινε το μεγάλο πατατράκ.
Ξαφνικά, αναμπάμ μπαμπαντάμ δεξιοί γίνανε εχθροί της Ευρώπης των αφεντικών, και αγκαλιά με πούρους αριστερούς κατέβηκαν στις πλατείες αγανακτισμένοι και διαμαρτυρόμενοι για τα επαχθή χρέη.
Βρίζοντας την Αμερική, την ΕΕ, και κυρίως τη Γερμανία, και λοξοκοιτάζοντας προς τη Ρωσία του Πούτιν, την οποία οι ακροδεξιοί λατρεύουν πλέον εξίσου μαζί με τους παραδοσιακούς «κομμουνιστές» (για άλλους λόγους ο καθένας) με τους δεύτερους να αδιαφορούν για το αν εδώ και χρόνια την πάλαι ποτέ «χώρα φάρο» της ανθρωπότητας την κυβερνούν κανονικοί μαφιόζοι.
Η κοινωνία ανακατώθηκε για τα καλά, και τα παλιά διαχωριστικά όρια μεταξύ δεξιού και αριστερού αντικαταστάθηκαν από αυτά μεταξύ μνημονιακού και αντιμνημονιακού.
Με διάφορους «πολιτικούς» να αλλάζουν εν μία νυκτί στρατόπεδο, και με βουλευτές (μαϊντανούς) της ακροδεξιάς να καταλήγουν να εκπροσωπούν τελικά «ριζοσπαστικά» και δήθεν αριστερά κόμματα!!!!
Ήταν η εποχή που αν κάποιος (ακόμη και ηλίθιος) ήξερε να παίζει με τα ΜΜΕ, να σκαρφαλώνει σε κάγκελα, και να αμολάει αντιμνημονιακές παπαριές στα πάνελ… γινόταν λαϊκό είδωλο, και εξασφάλιζε βουλευτικό μισθό μέχρι τα βαθιά γεράματα, άσχετα με το πιο κόμμα θα τον φιλοξενούσε στα ψηφοδέλτια του. Τα γίδια που ψηφίζουν να είναι καλά, κι από κει πάν κι άλλοι…
Και έτσι φτάσαμε στα σημερινά… στη κατάντια δηλαδή στην οπόία μας έφερε ο πρώην καταληψίας Αλέξης και η τρελοπαρέα του, που υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες, με αποτέλεσμα ένας ολόκληρος λαός, βασικά ημιμαθής και πολιτικά ανώριμος, να του δώσει την εξουσία προκειμένου κάποιοι ανισόρροποι μέσα στο κόμμα του να ζήσουν μετά από μια ολόκληρη ζωή το όνειρο της εξουσίας, και να μας οδηγούν με κέφι και με μπρίο στην ολική καταστροφή.
Με προεξάρχουσα φιγούρα τη σημερινή ΠτΒ, για την οποία τι να σχολιάσει κανείς;
Ένα κλασικό παράδειγμα του τι ζούμε είναι και η σπιτονοικοκυρά μου η κυρά Σούλα, που κληρονόμησε 5όροφη πολυκατοικία, που δήλωνε χρόνια απολιτίκ, και που ενημερώνονταν βασικά από τα πρωινάδικα, και που στο τέλος ψήφισε Σύριζα με δύο χέρια για να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, και που σήμερα δυστυχώς περπατάει και παραμιλάει, με τη ρίζα στο άλλοτε προσεγμένο ντεκαπέ μαλλί της να έχει γίνει κάτασπρη, αφού που λεφτά για κομμωτήρια, όπως λέει.
Βέβαια μέσα στη θολούρα της ακόμη ελπίζει στην Βαλαβάνη, την άλλοτε πρωθιέρεια του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, που σήμερα μέχρι και τα παράβολα από τα προξενεία μας σήκωσε παρέα με τον Μάρδα, μπας και μαζέψει το κράτος κανένα φράγκο και πληρώσει τις συντάξεις.
Οι διαχωρισμοί λοιπόν σήμερα είναι μεταξύ των νοικοκυραίων ευρωπαϊστών, και των κατσαπλιάδων ιδεοληπτικών, που συνεπικουρούνται από τα μεγάλα και μικρά συμφέροντα, τους επιτήδειους μπατακτσήδες δηλαδή, που βγάλανε τα λεφτά τους έξω και που ονειρεύονται την αφρικανοποίησή μας προκειμένου αυτοί να είναι τα νέα τζάκια του μέλλοντος σε μια Ελλάδα συριΖάμπια.
Μια αντιπαράθεση δηλαδή μεταξύ του πολιτισμένου κόσμου της Δύσης, και του υπανάπτυκτου τρίτου κόσμου, που όμως στα μυαλά κάποιων ανισόρροπων εκπροσωπεί την ελευθερία από τον ζυγό της παγκόσμιας πλουτοκρατίας.
Το Ιράν δηλαδή, η Βόρειος Κορέα, η Βενεζουέλα, η Σομαλία, κλπ. αποτελούν γι αυτούς τις χώρες πρότυπο, που λένε όχι στους ιμπεριαλιστές (ακόμη έτσι σκέφτονται κάποιοι) και οι οποίες θα μας πάρουν στην αγκαλιά τους αν τυχόν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας μας σιχαθούν και μας δείξουν τελικά την πόρτα…
Το ότι η Ρωσία έχει σήμερα πολύ χαμηλότερο κατά κεφαλή εισόδημα ακόμη και από την χρεοκοπημένη Ελλάδα, ούτε καν το αναφέρουν όλοι αυτοί οι σκιτζίδες, που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Εκεί βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα, ένα δυο εικοσιτετράωρα πριν ο Αλέξης επιλέξει το μέλλον μας.
Πάντως, επειδή δεν τον κόβω για μεγάλα πράγματα, και επειδή είναι ακόμη πολύ νέος για να πάρει τον δρόμο της αυτοεξορίας (ή κάτι χειρότερο), πιστεύω πως τελικά θα πράξει συνετά, και θα υπογράψει μια συμφωνία (σίγουρα πολύ πιο σκληρή από αυτές των «σαμαροβενιζέλων») με αντάλλαγμα το μακροπρόθεσμο κούρεμα του χρέους μας, που ίσως να βολεύει κάπως τα δισέγγονά μας.
Αλλιώς, αν φοβηθεί το βαρύ χέρι και την παντόφλα της Περιστέρας, και το παίξει Τσε Παπάρα των Βαλκανίων, μαύρο φίδι που τον (και μας) έφαγε…
Ούτως ή άλλως εδώ που φτάσαμε τι είχαμε τι χάσαμε, ενώ για τον ίδιο τον Αλέξη παίζονται πολλά.
Εν ολίγοις, για αυτόν ότι και να κάνει είναι μια lose lose κατάσταση.
Είτε από τους δικούς του συντρόφους θα τη βρει, είτε από τον λαό που πίστεψε σ αυτόν, είτε από την σύζυγο που θα τον περιμένει με τον πλάστη στο χέρι…
Χώρια η Ζωζώ που καραδοκεί στη γωνία σαν πεινασμένο τσακάλι!
Η οποία μάλιστα θα παίζει ζουρνάδες και θα τον χορεύει στο ταψί κανονικά αν υπογράψει κανέναν νέο μνημόνιο. Μέχρι να την μαζέψουνε καμιά μέρα κι αυτήν οι αρμόδιοι, και την οδηγήσουν σε κανένα θάλαμο με λαστιχένιους τοίχους… για το καλό της (μας).
Ούτε ψύλλος στον κόρφο του!
Strange Attractor
ΥΓ- Το τελευταίο διήμερο ξεσάλωσαν οι συριζαίοι να κατηγορούν την πρόσφατη πολυπληθή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, με σύνθημα το ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ, ως διχαστική και ως … αντικυβερνητική!
Μα καλά, η κυβέρνηση δεν είναι υπέρ της Ευρώπης;
Και αν όχι, τότε γιατί μας το κρύβει τόσο καιρό;
Ειδικά στην περίοδο της απελευθέρωσης από τους Τούρκους, η διχόνοια χτύπησε κόκκινο, με αποτέλεσμα να «τρελαθεί» ακόμη και ο Λόρδος Βύρων.
Αργότερα είχαμε μια από τα ίδια μεταξύ Βενιζελικών και μη.
Ακόμη και στη περίοδο της γερμανικής κατοχής, περισσότερο μεταξύ τους πολεμούσανε οι διάφορες αντιστασιακές ομάδες παρά με τους κατακτητές.
Στην πιο πρόσφατη ιστορία μας, ο μεγάλος διαχωρισμός (διχασμός) ήταν κυρίως μεταξύ δεξιών και κομμουνιστών, που μάλιστα κατέληξε σε κανονικό εμφύλιο πόλεμο με εκατόμβες εκατέρωθεν…
Αργότερα, τα πράγματα ηρέμησαν κάπως, πλην όμως ο «διχασμός» συνέχισε, αυτή τη φορά μεταξύ δεξιών και κεντρώων, με αποτέλεσμα στο τέλος να μας κατσικωθεί μια στρατιωτική χούντα, και να χάσουμε ως χώρα επεισόδια (και την μισή Κύπρο), την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος προχωρούσε μπροστά πολιτικά, οικονομικά, και κοινωνικά (π.χ. κίνημα ειρήνης, παιδιά των λουλουδιών, κλπ).
Μετά την μεταπολίτευση, μια από τα ίδια και πάλι.
Αυτή τη φορά μεταξύ νεοδημοκρατών και πασόκων. Με τα αντίστοιχα γαλάζια και πράσινα καφενεία, και με την εναλλαγή στην εξουσία των δυο αυτών κομμάτων, που το καθένα προσπαθούσε να καρπωθεί όσα περισσότερα μπορούσε από την νομή της περιορισμένης ούτως ή άλλως πίτας του ελληνικού ΑΕΠ.
Μέχρι που άρχισαν να πέφτουν τα πακέτα της ΕΕ, τα δάνεια σε ευρώ, τα μεσογειακά προγράμματα, οι μαϊμού αγροτικές επιδοτήσεις, κ.ο.κ. και αίφνης οι Έλληνες, αν και ακόμη μπατίρηδες ουσιαστικά, την είδαν νεόπλουτοι, και με τον ανάλογο ζήλο την έπεσαν στα Κοχίμπας, στα Καγιέν, και στα ταξίδια το σαββατοκύριακο στο … Μπαλί.
Σε αυτή τη φάση, οι όποιες πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις αμβλύνθηκαν, οι παλιές έριδες μπήκαν στην άκρη, και όλοι μαζί την έπεσαν στον νέο μπουλκουμέ, αφού τόσο οι παραδοσιακοί δεξιοί όσο και οι όψιμοι σοσιαλιστές έβαλαν στην άκρη τα μαχαίρια και κοιτούσαν ποιος θα διασκεδάσει, κι ποιος θα φάει περισσότερο με τα δανεικά κι αγύριστα.
Ήταν η περίοδος του «γουάου, περνάμε υπέροχα», και που κυριάρχησαν οι εργολάβοι (και οι πολ. μηχανικοί), μαζί με τα σκυλάδικα, και που σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Porsche, η Ελλάδα εισήγαγε (αναλογικά) τα περισσότερα Καγιέν απ όλες τις χώρες του πλανήτη.
Ήταν η περίοδος που ακόμη και ο φίλος μου ο Μήτσος, που παλιά δεν ήξερε ούτε κατά που πέφτουν τα Γρεβενά, επισκέφτηκε ως μπρούκλης τουρίστας την … Κούβα, και έζησε από κοντά τον εκεί σοσιαλιστικό παράδεισο (σε ξενοδοχείο στο Βαραντέρο, επειδή, λέει, είχε και μηχανή Βαραντέρο).
Μέχρι που ήρθε η κρίση, και άρχισαν οι ανακατατάξεις, όχι μόνο οικονομικές αλλά κυρίως κοινωνικές. Τα κεφάλια μέσα δηλαδή… σε όλα τα επίπεδα.
Και όπως είχε πει και ο διανοητής Λεπά, «δεν πέφτει πια ούτε κοτσάνι»!
Διότι η αφραγκία, και οι φόροι, είθισται να πλήττουν εξίσου τόσο τους δεξιούς όσο και τους αριστερούς. Οπότε εκεί είναι που έγινε το μεγάλο πατατράκ.
Ξαφνικά, αναμπάμ μπαμπαντάμ δεξιοί γίνανε εχθροί της Ευρώπης των αφεντικών, και αγκαλιά με πούρους αριστερούς κατέβηκαν στις πλατείες αγανακτισμένοι και διαμαρτυρόμενοι για τα επαχθή χρέη.
Βρίζοντας την Αμερική, την ΕΕ, και κυρίως τη Γερμανία, και λοξοκοιτάζοντας προς τη Ρωσία του Πούτιν, την οποία οι ακροδεξιοί λατρεύουν πλέον εξίσου μαζί με τους παραδοσιακούς «κομμουνιστές» (για άλλους λόγους ο καθένας) με τους δεύτερους να αδιαφορούν για το αν εδώ και χρόνια την πάλαι ποτέ «χώρα φάρο» της ανθρωπότητας την κυβερνούν κανονικοί μαφιόζοι.
Η κοινωνία ανακατώθηκε για τα καλά, και τα παλιά διαχωριστικά όρια μεταξύ δεξιού και αριστερού αντικαταστάθηκαν από αυτά μεταξύ μνημονιακού και αντιμνημονιακού.
Με διάφορους «πολιτικούς» να αλλάζουν εν μία νυκτί στρατόπεδο, και με βουλευτές (μαϊντανούς) της ακροδεξιάς να καταλήγουν να εκπροσωπούν τελικά «ριζοσπαστικά» και δήθεν αριστερά κόμματα!!!!
Ήταν η εποχή που αν κάποιος (ακόμη και ηλίθιος) ήξερε να παίζει με τα ΜΜΕ, να σκαρφαλώνει σε κάγκελα, και να αμολάει αντιμνημονιακές παπαριές στα πάνελ… γινόταν λαϊκό είδωλο, και εξασφάλιζε βουλευτικό μισθό μέχρι τα βαθιά γεράματα, άσχετα με το πιο κόμμα θα τον φιλοξενούσε στα ψηφοδέλτια του. Τα γίδια που ψηφίζουν να είναι καλά, κι από κει πάν κι άλλοι…
Και έτσι φτάσαμε στα σημερινά… στη κατάντια δηλαδή στην οπόία μας έφερε ο πρώην καταληψίας Αλέξης και η τρελοπαρέα του, που υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες, με αποτέλεσμα ένας ολόκληρος λαός, βασικά ημιμαθής και πολιτικά ανώριμος, να του δώσει την εξουσία προκειμένου κάποιοι ανισόρροποι μέσα στο κόμμα του να ζήσουν μετά από μια ολόκληρη ζωή το όνειρο της εξουσίας, και να μας οδηγούν με κέφι και με μπρίο στην ολική καταστροφή.
Με προεξάρχουσα φιγούρα τη σημερινή ΠτΒ, για την οποία τι να σχολιάσει κανείς;
Ένα κλασικό παράδειγμα του τι ζούμε είναι και η σπιτονοικοκυρά μου η κυρά Σούλα, που κληρονόμησε 5όροφη πολυκατοικία, που δήλωνε χρόνια απολιτίκ, και που ενημερώνονταν βασικά από τα πρωινάδικα, και που στο τέλος ψήφισε Σύριζα με δύο χέρια για να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, και που σήμερα δυστυχώς περπατάει και παραμιλάει, με τη ρίζα στο άλλοτε προσεγμένο ντεκαπέ μαλλί της να έχει γίνει κάτασπρη, αφού που λεφτά για κομμωτήρια, όπως λέει.
Βέβαια μέσα στη θολούρα της ακόμη ελπίζει στην Βαλαβάνη, την άλλοτε πρωθιέρεια του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, που σήμερα μέχρι και τα παράβολα από τα προξενεία μας σήκωσε παρέα με τον Μάρδα, μπας και μαζέψει το κράτος κανένα φράγκο και πληρώσει τις συντάξεις.
Οι διαχωρισμοί λοιπόν σήμερα είναι μεταξύ των νοικοκυραίων ευρωπαϊστών, και των κατσαπλιάδων ιδεοληπτικών, που συνεπικουρούνται από τα μεγάλα και μικρά συμφέροντα, τους επιτήδειους μπατακτσήδες δηλαδή, που βγάλανε τα λεφτά τους έξω και που ονειρεύονται την αφρικανοποίησή μας προκειμένου αυτοί να είναι τα νέα τζάκια του μέλλοντος σε μια Ελλάδα συριΖάμπια.
Μια αντιπαράθεση δηλαδή μεταξύ του πολιτισμένου κόσμου της Δύσης, και του υπανάπτυκτου τρίτου κόσμου, που όμως στα μυαλά κάποιων ανισόρροπων εκπροσωπεί την ελευθερία από τον ζυγό της παγκόσμιας πλουτοκρατίας.
Το Ιράν δηλαδή, η Βόρειος Κορέα, η Βενεζουέλα, η Σομαλία, κλπ. αποτελούν γι αυτούς τις χώρες πρότυπο, που λένε όχι στους ιμπεριαλιστές (ακόμη έτσι σκέφτονται κάποιοι) και οι οποίες θα μας πάρουν στην αγκαλιά τους αν τυχόν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας μας σιχαθούν και μας δείξουν τελικά την πόρτα…
Το ότι η Ρωσία έχει σήμερα πολύ χαμηλότερο κατά κεφαλή εισόδημα ακόμη και από την χρεοκοπημένη Ελλάδα, ούτε καν το αναφέρουν όλοι αυτοί οι σκιτζίδες, που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
 |
| Το όραμα του Παλαβίτσα... |
Πάντως, επειδή δεν τον κόβω για μεγάλα πράγματα, και επειδή είναι ακόμη πολύ νέος για να πάρει τον δρόμο της αυτοεξορίας (ή κάτι χειρότερο), πιστεύω πως τελικά θα πράξει συνετά, και θα υπογράψει μια συμφωνία (σίγουρα πολύ πιο σκληρή από αυτές των «σαμαροβενιζέλων») με αντάλλαγμα το μακροπρόθεσμο κούρεμα του χρέους μας, που ίσως να βολεύει κάπως τα δισέγγονά μας.
Αλλιώς, αν φοβηθεί το βαρύ χέρι και την παντόφλα της Περιστέρας, και το παίξει Τσε Παπάρα των Βαλκανίων, μαύρο φίδι που τον (και μας) έφαγε…
Ούτως ή άλλως εδώ που φτάσαμε τι είχαμε τι χάσαμε, ενώ για τον ίδιο τον Αλέξη παίζονται πολλά.
Εν ολίγοις, για αυτόν ότι και να κάνει είναι μια lose lose κατάσταση.
Είτε από τους δικούς του συντρόφους θα τη βρει, είτε από τον λαό που πίστεψε σ αυτόν, είτε από την σύζυγο που θα τον περιμένει με τον πλάστη στο χέρι…
Χώρια η Ζωζώ που καραδοκεί στη γωνία σαν πεινασμένο τσακάλι!
Η οποία μάλιστα θα παίζει ζουρνάδες και θα τον χορεύει στο ταψί κανονικά αν υπογράψει κανέναν νέο μνημόνιο. Μέχρι να την μαζέψουνε καμιά μέρα κι αυτήν οι αρμόδιοι, και την οδηγήσουν σε κανένα θάλαμο με λαστιχένιους τοίχους… για το καλό της (μας).
Ούτε ψύλλος στον κόρφο του!
Strange Attractor
ΥΓ- Το τελευταίο διήμερο ξεσάλωσαν οι συριζαίοι να κατηγορούν την πρόσφατη πολυπληθή συγκέντρωση στο Σύνταγμα, με σύνθημα το ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ, ως διχαστική και ως … αντικυβερνητική!
Μα καλά, η κυβέρνηση δεν είναι υπέρ της Ευρώπης;
Και αν όχι, τότε γιατί μας το κρύβει τόσο καιρό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου