Όλεθρος τα "ισοδύναμα" μέτρα!

Δυστυχώς η αλήθεια πονάει και ενοχλεί.

Αλλά η αλήθεια είναι πως πέντε χρόνια τώρα, την προσπάθεια της χώρας να βγει από την κρίση και των εταίρων να διαμορφώσουν ένα αξιόπιστο μοντέλο διάσωσης, την έχουν τινάξει στον αέρα τα περίφημα "ισοδύναμα" μέτρα.

Αυτή η... οδός διαφυγής όλων των κυβερνήσεων από το δυσάρεστο έργο να...
σπάσουν αυγά και να συγκρουσθούν με συντεχνίες, συνδικαλιστικά συμφέροντα, εκλογική πελατεία, καρτέλ. 

Πέντε χρόνια τώρα οι μεταρρυθμίσεις που θα έπρεπε να είχαν προωθηθεί, ανεξάρτητα από Μνημόνια, σκοντάφτουν στην άρνηση όλων των κυβερνήσεων, λιγότερο ή περισσότερο, να χτυπήσουν τον υδροκεφαλισμό του δημόσιου τομέα. Αλλά και τα συμφέροντα που λυμαίνονταν τον δημόσιο κορβανά.

Ποια ήταν λοιπόν η βολική λύση για να αποφευχθούν οι απαραίτητες ρήξεις; 

Ισοδύναμα μέτρα. Που στη συντριπτική πλειοψηφία μεταφράζονται σε φόρους επί φόρων, χαράτσια, έκτακτες εισφορές, έμμεση επιβάρυνση της κοινωνίας κλπ. Τα περίφημα ισοδύναμα τα οποία αναζητούσαν όλοι, από τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι τον Αντώνη Σαμαρά και σήμερα τον Αλέξη Τσίπρα, αποτελούν τον μεγαλύτερο εχθρό της ανάπτυξης και τον βασικό καταλύτη της συνεχούς βύθισαν της χώρας σε ύφεση.

Και αν πράγματι σε κάποια περίοδο της περιόδου Σαμαρά έγινε μία προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις, ωστόσο στο τέλος απέφυγε και ο ίδιος να... σπάσει αυγά, χάνοντας όχι μόνο την αξιοπιστία του, αλλά και κάθε δυνατότητα φυγής προς τα εμπρός. Μεταρρυθμίσεις που ψηφίζονταν στο γενικό τους πλαίσιο αλλά ποτέ δεν εφαρμόζονταν όταν ερχόταν η ώρα του... λογαριασμού.

Και τώρα η κατάσταση ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Να μην πειραχτούν οι επίορκοι του δημοσίου, να μην ενοχληθούν οι συνδικαλιστές, να μην περιοριστεί το κράτος, να μη γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, να μην πειραχτούν βιλαέτια στην Παιδεία, να εξαφανιστεί η ιδιωτική πρωτοβουλία στην Υγεία, να μην ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, να μην..., να μην..., να μην...

Και ποια η εύκολη λύση; Φόροι, φόροι, φόροι. Και μαζί με την φοροκαταιγίδα και πλασματικά έσοδα από ρυθμίσεις για τις οποίες ακόμη και πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής καταλαβαίνει ότι δεν μπορούν να έχουν ικανοποιητική εισπραξιμότητα. Και που αποτελούν ξεκάθαρα υφεσιακά μέτρα.

Όμως για την ολέθρια αυτή πολιτική των ισοδύναμων μέτρων δεν ευθύνονται μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις. Έχει μεγάλες ευθύνες η Τρόικα. Τεράστιες. Και καλά, μπορεί ιδιαίτερα στην Ευρώπη να μην υπήρχαν μηχανισμοί και εμπειρία αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων. Το ΔΝΤ όμως; Αλλα και στη συνέχεια οι εταίροι είχαν τη δυνατότητα να τερματίσουν αυτή την αστεία ιστορία με τα ισοδύναμα μέτρα και να απαιτήσουν μεταρρυθμίσεις. Αλλά δεν το έκαναν. Και αυτό αφήνει παράθυρα για πολλαπλές ερμηνείες, ακόμη και θεωρίες συνωμοσίας.

Όσο περίεργα και αν αυτό ακούγεται, αν από την αρχή είχε ξεκαθαριστεί από τους τελικά ελλιπέστατους γραφειοκράτες και χαρτογιακάδες των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, ότι δεν γίνονται δεκτά ισοδύναμα και δεν είχαν επιτρέψει παρέκκλιση από το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, ίσως σήμερα οι θυσίες που ούτως ή άλλως υποστήκαμε ως λαός να είχαν πιάσει τόπο. Όμως και αυτοί όπως και οι Έλληνες ηγέτες και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολιτικοί αποδείχτηκαν πολύ λίγοι...

Βεβαίως, επί της ουσίας, πλέον ο μόνος που λέει αυτή την ώρα τα πράγματα με το σωστό τους όνομα, για να προασπίσει βέβαια τα δικά του συμφέροντα, είναι το ΔΝΤ.

Τώρα, καθώς το μέλλον της χώρα κρέμεται πλέον σε μία κλωστή, φοβάμαι πως έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου ό,τι και αν αποφασιστεί η χώρα θα αντιμετωπίσει πολύ μεγάλες περιπέτειες. Γιατί δυστυχώς τις δύο άκρες της κλωστής και από τις δύο πλευρές, τις κρατούν ανίκανοι και ιδεοληπτικοί...Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr