Θυμάστε εκείνους τους κομπογιαννίτικους πολιτικούς θαυμασμούς για τους μικρομεσαίους «...η βιοτεχνία και οι μικρομεσαίοι που αποτελούν την ραχοκοκαλιά της ελληνικής βιομηχανίας...». Λιποθυμούσαν από θαυμασμό... για τους μικρομεσαίους οι «σοσιαλιστές» ΠΑΣΟΚ και οι κρατιστές της Ν.Δ. όσο έτρωγαν... με άνεση την βιομηχανία. Αυτήν την «ραχοκοκαλιά» ξεκίνησαν να ξεκοκαλίζουν τώρα οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ .
Βέβαια όπως και τότε, το 1974-1981, κάτι ο...
υπερδανεισμός και κάτι τα αδύναμα για την ΕΟΚ «γυάλινα πόδια» της βιομηχανίας, έδιναν αφορμή στον ψευτοσοσιαλισμό να περιθωριοποιήσει την βιομηχανία έτσι και τώρα οι αριστεροί έχουν (λένε) πολλά ράμματα για την γούνα και των μικρομεσαίων.
Είναι αλήθεια βέβαια ότι και οι μικρομεσαίοι έχουν πολύ (πάρα πολύ θα πρόσθετα) λερωμένη και την δική τους φωλιά... Από την εποχή της Νομισματικής Επιτροπής και των επιδοτήσεων των εξαγωγών, των Τραπεζικών παραδείσων... και των φορολογικών και ασφαλιστικών «συναλλαγών» κάτω από το τραπέζι.
Και μαζί μ' αυτά τους «πρόδωσαν» και οι προκλητικές σπατάλες (των πολλών) σε σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα, σκάφη και άλλα πολλά...
Όμως είναι άλλο πράγμα η ποιότητα και η συμπεριφορά του επιχειρηματία και άλλο η συμπεριφορά του κράτους και των υποχρεώσεων του προς την ελεύθερη οικονομία και τους επιχειρηματίες της με τολμηρά και αναπτυξιακά κριτήρια χωρίς φόβους για τυχόν πολιτικό κόστος.
Η αποβιομηχάνιση της χώρας και η σχεδόν ανύπαρκτη ανταγωνιστικότητα της βιομηχανικής παραγωγής δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της βιομηχανίας με τα γυάλινα πόδια που κατηγορούσε η σοσιαλμανία Καραμανλή –Παπανδρέου.
Στην αποβιομηχάνιση οδήγησε και η χωρίς έλεγχο ελεύθερη παράδοση της βιομηχανίας στα χέρια των εργατοπατέρων, των κομμάτων και των κρατικών Τραπεζών που είχαν λόγους να τις ξεφορτωθούν.
Για αυτό και ο κομματικός στρατός με τους «συμμάχους» εργατοπατέρες διέλυσαν 43 βιομηχανίες, ναυπηγικές εγκαταστάσεις, αερομεταφορές, ενέργεια και 15 ιδιωτικές επενδύσεις που ήταν άλλες στα σχέδια και άλλες στα σκαριά.
Τελευταίο χαρτί της ελληνική βιομηχανίας σήμερα (για να περάσει και πάλι στο προσκήνιο της οικονομίας) είναι το ενεργειακό κόστος.
Και στην προϋπόθεση αυτή στηρίζονται και τα επενδυτικά προγράμματα κοντά στα 2 δισ. ευρώ που έχει στα χέρια του και ο πρωθυπουργός κ. Α. Τσίπρας.
Το τελευταίο χαρτί όμως της ελληνικής βιοτεχνίας και ευρύτερα του χώρου των μικρομεσαίων είναι η έλλειψη ρευστότητας για τις υποχρεώσεις τους αλλά και για να προμηθευθούν πρώτες ύλες για τις οποίες απαιτούνται (λόγω της κρίσης) μετρητά κάπου 5 δισ. ευρώ μέσα στον Μάιο - Ιούνιο.
Στην αιτία αυτή πρέπει να αναζητηθεί (όπως οι ίδιοι είπαν και έγραψαν στον πρωθυπουργό) η απάντηση για 60 λουκέτα που μπαίνουν καθημερινά και στα 8.500 λουκέτα που θα μπουν μέχρι το τέλος του καλοκαιριού συνολικά από τις αρχές του χρόνου.
Ο χορός αυτός των λουκέτων έχει τους λόγους του με πρωταγωνιστικό αυτόν της ρευστότητας.
Τα γραφτά που έφτασαν στον κ. Τσίπρα αναφέρουν (μεταξύ πολλών άλλων) ότι από τον Μάρτιο του 2014, λιγότερα κατά 639 εκατ. ευρώ, δόθηκαν από τις τράπεζες στην πραγματική οικονομία.
Και ότι στα 80-82 δισ. ευρώ σημερινών οφειλών (στα οποία τα επιχειρηματικά δάνεια πιάνουν τα 42 δισ. ευρώ) οι μικρομεσαίοι έχουν μερίδιο 23 δισ. ευρώ Από αυτά μάλιστα τα 10 δισ. ευρώ βρίσκονται στο κόκκινο, με ποσοστό καθυστέρησης αποπληρωμής στο 43%!!!
Εδώ ακριβώς είναι και το ζητούμενο για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, το οικονομικό του επιτελείο και τις Τράπεζες.
Ανεξάρτητα από την «επιχειρηματική ποιότητα» των μικρομεσαίων θέλουμε ή δεν θέλουμε κλάδο μικρομεσαίων επιχειρήσεων στον τόπο;
Είμαστε δηλαδή άλλη μια φορά μπροστά στον ίδιο «Γόρδιο Δεσμό» που βρέθηκε ο Καραμανλής το 1975 όταν του παρέδιδαν τα κλειδιά κολοσσιαία συγκροτήματα (Ναυπηγεία, διυλιστήρια, λιπάσματα, μεταλλεύματα, Ολυμπιακή) και ο Παπανδρέου το 1983 όταν η Εθνική (κυρίως) αλλά και η ΑΤΕ και η ΕΤΒΑ του έλεγαν «...Πρόεδρε τα κλειδιά τους ή τα κλειδιά μας».
Η λύση που επικράτησε τότε ήταν η κρατικοποίηση με λεφτά Τραπεζών και φορολογουμένων.
Το αποτέλεσμα το έχουμε ξαναγράψει. Αποβιομηχανοποιήθηκε η χώρα και οι Τράπεζες μαζί με τους φορολογούμενους πλήρωσαν 1 τρισ. δραχμές και 3 δισ. ευρώ.
Αυτό το έγκλημα ως «λύση» δεν μπορεί να επαναληφθεί όχι γιατί δεν προσφέρονται «εγκληματίες» πολιτικοί... Αλλά γιατί δεν θα υπάρξουν τέτοια λεφτά ούτε μετά το 2050.
Οι μικρομεσαίες όμως επιχειρήσεις ως κλάδος και ραχοκοκαλιά της μεταποίησης υπάρχουν .Έστω και κατά 120.000 λιγότερες από το 2008. Και ο σημερινός «Γόρδιος» είναι η ρευστότητα και οι συνεχείς επιβαρύνσεις στο κόστος τους. Θα τον λύσουμε για να διατηρήσουμε τον κλάδο ή θα συνεχίσουμε ξεκοκαλίζοντας και την ραχοκοκαλιά; Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr
υπερδανεισμός και κάτι τα αδύναμα για την ΕΟΚ «γυάλινα πόδια» της βιομηχανίας, έδιναν αφορμή στον ψευτοσοσιαλισμό να περιθωριοποιήσει την βιομηχανία έτσι και τώρα οι αριστεροί έχουν (λένε) πολλά ράμματα για την γούνα και των μικρομεσαίων.
Είναι αλήθεια βέβαια ότι και οι μικρομεσαίοι έχουν πολύ (πάρα πολύ θα πρόσθετα) λερωμένη και την δική τους φωλιά... Από την εποχή της Νομισματικής Επιτροπής και των επιδοτήσεων των εξαγωγών, των Τραπεζικών παραδείσων... και των φορολογικών και ασφαλιστικών «συναλλαγών» κάτω από το τραπέζι.
Και μαζί μ' αυτά τους «πρόδωσαν» και οι προκλητικές σπατάλες (των πολλών) σε σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα, σκάφη και άλλα πολλά...
Όμως είναι άλλο πράγμα η ποιότητα και η συμπεριφορά του επιχειρηματία και άλλο η συμπεριφορά του κράτους και των υποχρεώσεων του προς την ελεύθερη οικονομία και τους επιχειρηματίες της με τολμηρά και αναπτυξιακά κριτήρια χωρίς φόβους για τυχόν πολιτικό κόστος.
Η αποβιομηχάνιση της χώρας και η σχεδόν ανύπαρκτη ανταγωνιστικότητα της βιομηχανικής παραγωγής δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της βιομηχανίας με τα γυάλινα πόδια που κατηγορούσε η σοσιαλμανία Καραμανλή –Παπανδρέου.
Στην αποβιομηχάνιση οδήγησε και η χωρίς έλεγχο ελεύθερη παράδοση της βιομηχανίας στα χέρια των εργατοπατέρων, των κομμάτων και των κρατικών Τραπεζών που είχαν λόγους να τις ξεφορτωθούν.
Για αυτό και ο κομματικός στρατός με τους «συμμάχους» εργατοπατέρες διέλυσαν 43 βιομηχανίες, ναυπηγικές εγκαταστάσεις, αερομεταφορές, ενέργεια και 15 ιδιωτικές επενδύσεις που ήταν άλλες στα σχέδια και άλλες στα σκαριά.
Τελευταίο χαρτί της ελληνική βιομηχανίας σήμερα (για να περάσει και πάλι στο προσκήνιο της οικονομίας) είναι το ενεργειακό κόστος.
Και στην προϋπόθεση αυτή στηρίζονται και τα επενδυτικά προγράμματα κοντά στα 2 δισ. ευρώ που έχει στα χέρια του και ο πρωθυπουργός κ. Α. Τσίπρας.
Το τελευταίο χαρτί όμως της ελληνικής βιοτεχνίας και ευρύτερα του χώρου των μικρομεσαίων είναι η έλλειψη ρευστότητας για τις υποχρεώσεις τους αλλά και για να προμηθευθούν πρώτες ύλες για τις οποίες απαιτούνται (λόγω της κρίσης) μετρητά κάπου 5 δισ. ευρώ μέσα στον Μάιο - Ιούνιο.
Στην αιτία αυτή πρέπει να αναζητηθεί (όπως οι ίδιοι είπαν και έγραψαν στον πρωθυπουργό) η απάντηση για 60 λουκέτα που μπαίνουν καθημερινά και στα 8.500 λουκέτα που θα μπουν μέχρι το τέλος του καλοκαιριού συνολικά από τις αρχές του χρόνου.
Ο χορός αυτός των λουκέτων έχει τους λόγους του με πρωταγωνιστικό αυτόν της ρευστότητας.
Τα γραφτά που έφτασαν στον κ. Τσίπρα αναφέρουν (μεταξύ πολλών άλλων) ότι από τον Μάρτιο του 2014, λιγότερα κατά 639 εκατ. ευρώ, δόθηκαν από τις τράπεζες στην πραγματική οικονομία.
Και ότι στα 80-82 δισ. ευρώ σημερινών οφειλών (στα οποία τα επιχειρηματικά δάνεια πιάνουν τα 42 δισ. ευρώ) οι μικρομεσαίοι έχουν μερίδιο 23 δισ. ευρώ Από αυτά μάλιστα τα 10 δισ. ευρώ βρίσκονται στο κόκκινο, με ποσοστό καθυστέρησης αποπληρωμής στο 43%!!!
Εδώ ακριβώς είναι και το ζητούμενο για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, το οικονομικό του επιτελείο και τις Τράπεζες.
Ανεξάρτητα από την «επιχειρηματική ποιότητα» των μικρομεσαίων θέλουμε ή δεν θέλουμε κλάδο μικρομεσαίων επιχειρήσεων στον τόπο;
Είμαστε δηλαδή άλλη μια φορά μπροστά στον ίδιο «Γόρδιο Δεσμό» που βρέθηκε ο Καραμανλής το 1975 όταν του παρέδιδαν τα κλειδιά κολοσσιαία συγκροτήματα (Ναυπηγεία, διυλιστήρια, λιπάσματα, μεταλλεύματα, Ολυμπιακή) και ο Παπανδρέου το 1983 όταν η Εθνική (κυρίως) αλλά και η ΑΤΕ και η ΕΤΒΑ του έλεγαν «...Πρόεδρε τα κλειδιά τους ή τα κλειδιά μας».
Η λύση που επικράτησε τότε ήταν η κρατικοποίηση με λεφτά Τραπεζών και φορολογουμένων.
Το αποτέλεσμα το έχουμε ξαναγράψει. Αποβιομηχανοποιήθηκε η χώρα και οι Τράπεζες μαζί με τους φορολογούμενους πλήρωσαν 1 τρισ. δραχμές και 3 δισ. ευρώ.
Αυτό το έγκλημα ως «λύση» δεν μπορεί να επαναληφθεί όχι γιατί δεν προσφέρονται «εγκληματίες» πολιτικοί... Αλλά γιατί δεν θα υπάρξουν τέτοια λεφτά ούτε μετά το 2050.
Οι μικρομεσαίες όμως επιχειρήσεις ως κλάδος και ραχοκοκαλιά της μεταποίησης υπάρχουν .Έστω και κατά 120.000 λιγότερες από το 2008. Και ο σημερινός «Γόρδιος» είναι η ρευστότητα και οι συνεχείς επιβαρύνσεις στο κόστος τους. Θα τον λύσουμε για να διατηρήσουμε τον κλάδο ή θα συνεχίσουμε ξεκοκαλίζοντας και την ραχοκοκαλιά; Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου