Υπάρχει ποτέ περίπτωση ένας κατηγορούμενος για το σκάνδαλο Κοσκωτά, όχι μόνο να μην καθίσει στο σκαμνί του Ειδικού Δικαστηρίου, να επανέλθει στον… αφρό μετά από 20 χρόνια και να είναι η επιλογή για τη θέση του πρόεδρου στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας με αριστερή κυβέρνηση;
Η απάντηση στο ρεπορτάζ που ακολουθεί…
Κι όμως, εάν λέγεσαι Παναγιώτης Ρουμελιώτης, όλα μπορείς να τα καταφέρεις, εκμεταλλευόμενος την υψηλή προστασία μίας εκ των σημαντικότερων πολιτικών οικογενειών της χώρας, αυτή των Παπανδρέου, που τώρα με περισσή άνεση… εγκατέλειψε, για να βγάλει αριστερό φλας, αν κι έχει συνηθίσει ως τεχνοκράτης πορεία με δεξιόστροφες στροφές.
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, λοιπόν, πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ με εντολή Γ. Παπανδρέου το 2010 και υλοποίηση Γιώργου Παπακωνσταντίνου, αφού φρόντισε να βγάλει την ουρά του απ’ έξω σχετικά με τις ευθύνες που του αναλογούν, κατάφερε να εισέλθει στην ομάδα Δραγασάκη και με τις ευλογίες του ισχυρού αντιπροέδρου της κυβέρνησης και πραγματικού «τσάρου» της ελληνικής οικονομίας να ετοιμάζεται για νέο θώκο. Αυτόν του προέδρου του ΤΧΣ. Και παρ’ ότι ο νόμος αναφέρει ρητά ότι για να αναλάβει κάποιος αυτή τη θέση πρέπει να μην έχει εμπλοκή με χρηματοπιστωτικό ίδρυμα τουλάχιστον για έξι μήνες. Κι όμως, μόλις τον Φεβρουάριο παραιτήθηκε από τη θέση του αντιπροέδρου της Τραπέζης Πειραιώς. Απλά, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, θα γίνει ειδική νομοθετική ρύθμιση για να «βολευτεί» στο ΤΧΣ ο Ρουμελιώτης.
Ο σημερινός μας ήρωας δεν είναι νέος. Αντίθετα, είναι στα πράγματα που λέει και ο λαός μας από το 1978, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ετοιμαζόταν για την επικράτηση στις επόμενες εκλογές και τον είχε δίπλα του ως οικονομικό σύμβουλο. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, διετέλεσε γενικός γραμματέας του υπουργείου Συντονισμού (Οκτώβριος με Δεκέμβριο του 1981), υφυπουργός στο ίδιο υπουργείο (1981-1982), υφυπουργός Οικονομικών (1982-1983) και υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας (1984-1987).
Το πρώτο εξάμηνο του 1989, κι ενώ είχαμε εισέλθει στην τελική ευθεία των εκλογών του Ιουνίου, και όλοι γνωρίζαμε ότι το ΠΑΣΟΚ διάγει τους τελευταίους μήνες του στην εξουσία, ο Ρουμελιώτης δέχθηκε άλλο ένα δώρο με ευχαρίστηση, καθώς συμπεριλήφθηκε στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος για τις ευρωεκλογές που έγιναν ταυτόχρονα με τις εθνικές εκλογές. Ένα μήνα μετά την εκλογή του στις 18 Ιουλίου 1989, η Βουλή τον παρέπεμψε (με 170 ψήφους) για δίκη στο Ειδικό Δικαστήριο που δίκασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, με την κατηγορία της παράβασης του νόμου περί ευθύνης υπουργών (για την ιδιότητά του ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας). Τελικά ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους τέσσερις παραπεμφθέντες (Ανδρέα Παπανδρέου, Μένιο Κουτσόγιωργα, Δημήτρη Τσοβόλα και Γιώργο Πέτσο), δεν δικάστηκε, καθώς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν ήρε την ασυλία του, κάτι που ήταν απαραίτητο ώστε να τεθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Έτσι, μέχρι το 1994, ο Ρουμελιώτης έχοντας την ασφάλεια του ευρωβουλευτή γλίτωσε από οποιαδήποτε περιπέτεια. Μέχρι που το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου τον επέλεξε για εκπρόσωπο της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Έτσι ο Ρουμελιώτης όχι μόνο μετείχε όλων των διαδικασιών και των διαπραγματεύσεων, αλλά μετά την αλλαγή του φρόντισε να αποσείσει τις όποιες ευθύνες τού αναλογούν γράφοντας βιβλίο και κάνοντας δηλώσεις, προσφέροντας ως βορά στα άγρια θηρία τον άνθρωπο που τον επέλεξε. Τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην πρόταση του Ντομινίκ Στρος Καν να επιδιωχθεί αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Στο βιβλίο αναφέρονται λεπτομέρειες και για την επιχειρηματολογία του Στρος Καν και για την επιμονή του σε αυτήν την πρόταση, αλλά και για την απόρριψή της από ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, που είχαν στόχο την παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας και την προστασία των συμφερόντων των τραπεζών τους.
Ακόμη, περιγράφεται η ενημέρωση που είχε κάνει ο ίδιος στον Παπανδρέου και τον Γ. Παπακωνσταντίνου, στον πρώτο τηλεφωνικώς στις 13 Μαΐου του 2010 (και σε e-mail που παρατίθεται στο βιβλίο) και στον δεύτερο, στις 11 Ιουνίου του 2011. Στις 23 Ιουλίου ενημέρωσε και διά ζώσης τον κ. Παπανδρέου για τη θέση του Στρος Καν για αναδιάρθρωση, αλλά ο τότε πρωθυπουργός, επικαλούμενος την αδυναμία εξαναγκασμού των εταίρων σε μια τέτοια επιλογή, απάντησε ότι θα σύστηνε επιτροπή για να εξετάσει το θέμα.
Όπως αναφέρει, η επιλογή που έγινε τελικά, αποδείχθηκε τραγική για την Ελλάδα, σε αντίθεση με τα οφέλη που αποκόμισαν οι ξένες τράπεζες, παραθέτοντας και τα σχετικά στοιχεία.
Κι όμως, εάν λέγεσαι Παναγιώτης Ρουμελιώτης, όλα μπορείς να τα καταφέρεις, εκμεταλλευόμενος την υψηλή προστασία μίας εκ των σημαντικότερων πολιτικών οικογενειών της χώρας, αυτή των Παπανδρέου, που τώρα με περισσή άνεση… εγκατέλειψε, για να βγάλει αριστερό φλας, αν κι έχει συνηθίσει ως τεχνοκράτης πορεία με δεξιόστροφες στροφές.
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, λοιπόν, πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ με εντολή Γ. Παπανδρέου το 2010 και υλοποίηση Γιώργου Παπακωνσταντίνου, αφού φρόντισε να βγάλει την ουρά του απ’ έξω σχετικά με τις ευθύνες που του αναλογούν, κατάφερε να εισέλθει στην ομάδα Δραγασάκη και με τις ευλογίες του ισχυρού αντιπροέδρου της κυβέρνησης και πραγματικού «τσάρου» της ελληνικής οικονομίας να ετοιμάζεται για νέο θώκο. Αυτόν του προέδρου του ΤΧΣ. Και παρ’ ότι ο νόμος αναφέρει ρητά ότι για να αναλάβει κάποιος αυτή τη θέση πρέπει να μην έχει εμπλοκή με χρηματοπιστωτικό ίδρυμα τουλάχιστον για έξι μήνες. Κι όμως, μόλις τον Φεβρουάριο παραιτήθηκε από τη θέση του αντιπροέδρου της Τραπέζης Πειραιώς. Απλά, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, θα γίνει ειδική νομοθετική ρύθμιση για να «βολευτεί» στο ΤΧΣ ο Ρουμελιώτης.
Ο σημερινός μας ήρωας δεν είναι νέος. Αντίθετα, είναι στα πράγματα που λέει και ο λαός μας από το 1978, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ετοιμαζόταν για την επικράτηση στις επόμενες εκλογές και τον είχε δίπλα του ως οικονομικό σύμβουλο. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, διετέλεσε γενικός γραμματέας του υπουργείου Συντονισμού (Οκτώβριος με Δεκέμβριο του 1981), υφυπουργός στο ίδιο υπουργείο (1981-1982), υφυπουργός Οικονομικών (1982-1983) και υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας (1984-1987).
Η πρώτη υπουργοποίηση
Στις 5 Φεβρουαρίου 1987 έγινε για πρώτη φορά υπουργός τοποθετούμενος στη θέση του υπουργού Εμπορίου, ενώ στο τέλος του ίδιου χρόνου (27 Νοεμβρίου 1987) και μέχρι το πέρας της κυβερνητικής θητείας (2 Ιουλίου 1989), διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Στην πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι το κόμμα είχε μεγάλες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, ποτέ ο ίδιος δεν μπήκε στον κόπο της εκλογικής μάχης. Αντίθετα, έχοντας τη στήριξη του βαθέως ΠΑΣΟΚ και φυσικά του αρχηγού ήταν πάντα παρών στα υπουργικά συμβούλια του Ανδρέα, όσους ανασχηματισμούς κι αναδομήσεις κι εάν έκανε ο Παπανδρέου. Και ήταν πολλές οι αλλαγές προσώπων.Το πρώτο εξάμηνο του 1989, κι ενώ είχαμε εισέλθει στην τελική ευθεία των εκλογών του Ιουνίου, και όλοι γνωρίζαμε ότι το ΠΑΣΟΚ διάγει τους τελευταίους μήνες του στην εξουσία, ο Ρουμελιώτης δέχθηκε άλλο ένα δώρο με ευχαρίστηση, καθώς συμπεριλήφθηκε στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος για τις ευρωεκλογές που έγιναν ταυτόχρονα με τις εθνικές εκλογές. Ένα μήνα μετά την εκλογή του στις 18 Ιουλίου 1989, η Βουλή τον παρέπεμψε (με 170 ψήφους) για δίκη στο Ειδικό Δικαστήριο που δίκασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, με την κατηγορία της παράβασης του νόμου περί ευθύνης υπουργών (για την ιδιότητά του ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας). Τελικά ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους τέσσερις παραπεμφθέντες (Ανδρέα Παπανδρέου, Μένιο Κουτσόγιωργα, Δημήτρη Τσοβόλα και Γιώργο Πέτσο), δεν δικάστηκε, καθώς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν ήρε την ασυλία του, κάτι που ήταν απαραίτητο ώστε να τεθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Έτσι, μέχρι το 1994, ο Ρουμελιώτης έχοντας την ασφάλεια του ευρωβουλευτή γλίτωσε από οποιαδήποτε περιπέτεια. Μέχρι που το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου τον επέλεξε για εκπρόσωπο της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Έτσι ο Ρουμελιώτης όχι μόνο μετείχε όλων των διαδικασιών και των διαπραγματεύσεων, αλλά μετά την αλλαγή του φρόντισε να αποσείσει τις όποιες ευθύνες τού αναλογούν γράφοντας βιβλίο και κάνοντας δηλώσεις, προσφέροντας ως βορά στα άγρια θηρία τον άνθρωπο που τον επέλεξε. Τον Γιώργο Παπανδρέου.
Το βιβλίο
Στο βιβλίο 383 σελίδων ο Ρουμελιώτης περιγράφει το παρασκήνιο, που οδήγησε την Ελλάδα στην αγκαλιά του ΔΝΤ, με τίτλο «Το άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο ΔΝΤ – Πώς και γιατί φτάσαμε στο Μνημόνιο». Εκεί περιγράφει αναλυτικά τη λειτουργία του μηχανισμού του ΔΝΤ και των μηχανισμών που αποφάσισαν την εμπλοκή στην υπόθεση του ελληνικού χρέους, τον τιμωρητικό και εκδικητικό ρόλο που διαδραμάτισαν «εταίροι» όπως οι Γερμανοί και οι Φιλανδοί, και ανοίγει μεγάλη συζήτηση για τις ευθύνες τής τότε πολιτικής ηγεσίας της χώρας, του Γ. Παπανδρέου και του Γ. Παπακωνσταντίνου, που χειρίστηκαν την κρίση χρέους.Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην πρόταση του Ντομινίκ Στρος Καν να επιδιωχθεί αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Στο βιβλίο αναφέρονται λεπτομέρειες και για την επιχειρηματολογία του Στρος Καν και για την επιμονή του σε αυτήν την πρόταση, αλλά και για την απόρριψή της από ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, που είχαν στόχο την παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας και την προστασία των συμφερόντων των τραπεζών τους.
Ακόμη, περιγράφεται η ενημέρωση που είχε κάνει ο ίδιος στον Παπανδρέου και τον Γ. Παπακωνσταντίνου, στον πρώτο τηλεφωνικώς στις 13 Μαΐου του 2010 (και σε e-mail που παρατίθεται στο βιβλίο) και στον δεύτερο, στις 11 Ιουνίου του 2011. Στις 23 Ιουλίου ενημέρωσε και διά ζώσης τον κ. Παπανδρέου για τη θέση του Στρος Καν για αναδιάρθρωση, αλλά ο τότε πρωθυπουργός, επικαλούμενος την αδυναμία εξαναγκασμού των εταίρων σε μια τέτοια επιλογή, απάντησε ότι θα σύστηνε επιτροπή για να εξετάσει το θέμα.
Όπως αναφέρει, η επιλογή που έγινε τελικά, αποδείχθηκε τραγική για την Ελλάδα, σε αντίθεση με τα οφέλη που αποκόμισαν οι ξένες τράπεζες, παραθέτοντας και τα σχετικά στοιχεία.
Ο κ. Ρουμελιώτης εκφράζει την εκτίμηση ότι δεν έγινε καμία προσπάθεια από την Αθήνα, να εκμεταλλευτεί την προτίμηση του ισχυρού τότε άνδρα του ΔΝΤ για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Όσον αφορά στους όρους, με τους οποίους διεξήχθη η διαπραγμάτευση και η σύναψη των δύο δανειακών συμβάσεων, η άποψη του κ. Ρουμελιώτη κρύβεται πίσω από τους στίχους τού Κ.Π. Καβάφη, με τους οποίους ξεκινά του βιβλίο του… «Εν μεγάλη Ελληνική αποικία 200 π.Χ.».
Η απάντηση στο βιβλίο από το ΔΝΤ ήταν ότι «ο Π. Ρουμελιώτης ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ δεν διαφοροποιήθηκε ή εξέφρασε αντίρρηση για τις πολιτικές που προβλέπονται στο δημοσιονομικό πρόγραμμα για την Ελλάδα. Ο τότε εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ στήριξε από την αρχή και με ενεργό τρόπο στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με τις ελληνικές αρχές τις πολιτικές στο πεδίο της δημοσιονομικής προσαρμογής που εισηγήθηκε το ΔΝΤ και δεσμεύτηκε να εφαρμόσει η Ελλάδα, τόσο κατά τη διάρκεια του πρώτου, όσο και δεύτερου προγράμματος».
Οι δηλώσεις και το βιβλίο του Ρουμελιώτη έδωσαν το έναυσμα στον πρώην οικονομικό εισαγγελέα Γρηγόρη Πεπόνη να προχωρήσει σε προκαταρκτική εξέταση.
Η απάντηση στο βιβλίο από το ΔΝΤ ήταν ότι «ο Π. Ρουμελιώτης ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ δεν διαφοροποιήθηκε ή εξέφρασε αντίρρηση για τις πολιτικές που προβλέπονται στο δημοσιονομικό πρόγραμμα για την Ελλάδα. Ο τότε εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ στήριξε από την αρχή και με ενεργό τρόπο στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με τις ελληνικές αρχές τις πολιτικές στο πεδίο της δημοσιονομικής προσαρμογής που εισηγήθηκε το ΔΝΤ και δεσμεύτηκε να εφαρμόσει η Ελλάδα, τόσο κατά τη διάρκεια του πρώτου, όσο και δεύτερου προγράμματος».
Το αριστερό φλας
Όπως γίνεται αντιληπτό, ο Ρουμελιώτης είχε λάβει την απόφαση να κάνει την αριστερή στροφή και να μιλήσει για τη διαγραφή χρέους και φυσικά να ανοίξει επαφή με τον Δραγασάκη. Έτσι, τονίζει με δηλώσεις του δεξιά και αριστερά, ότι «το πρώτο λάθος ήταν το Φεβρουάριο του 2010 που έπρεπε να ζητήσουμε την αναδιάρθρωση του χρέους, δεν τη ζητήσαμε με τον φόβο ότι η Γερμανία θα μας πετάξει έξω από την Ευρωζώνη, τότε που δεν υπήρχαν μηχανισμοί προστασίας της Ευρωζώνης. Βλέπετε ότι μόνο με μια δήλωση της Μέρκελ για δήθεν θέμα Grexit πώς συμπεριφέρθηκαν οι αγορές και πώς τα μάζεψε η κα Μέρκελ και τα πήρε πίσω στη συνέχεια».Οι δηλώσεις και το βιβλίο του Ρουμελιώτη έδωσαν το έναυσμα στον πρώην οικονομικό εισαγγελέα Γρηγόρη Πεπόνη να προχωρήσει σε προκαταρκτική εξέταση.
Εκεί ο Ρουμελιώτης στην κατάθεσή του μεταξύ άλλων αναφέρει: «Την αναδιάρθωση του χρέους είχε θέσει προς συζήτηση από την πρώτη στιγμή η τότε ελληνική κυβέρνηση, αλλά την απέρριπταν η Ε.Ε. και η ΕΚΤ». Αναφέρει ότι στην πρώτη συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΔΝΤ, πριν από την έγκριση του πρώτου Μνημονίου και την εκταμίευση της πρώτης δόσης, μέλη του ΔΝΤ εξέφρασαν ανησυχίες για τη βιωσιμότητα του χρέους.
«Στις ανησυχίες αυτές, οι εμπειρογνώμονες μας πληροφόρησαν ότι η αναδιάρθρωση αποκλείστηκε από τις ίδιες τις ελληνικές αρχές». Υποστηρίζει ότι τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου γνώριζαν ότι ο στόχος της τριετούς προσαρμογής που απαιτούσε η Ε.Ε. ήταν αισιόδοξος και ότι δύσκολα η Ελλάδα θα έβγαινε από την ύφεση χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους. Μετέφερε τις απόψεις τού Στρος Καν περί αναδιάρθρωσης το συντομότερο δυνατό, αίτημα που θα έπρεπε να το ζητήσει η ίδια η κυβέρνηση, σε Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, στον Πέτρο Χριστοδούλου, πρώην επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, ενώ το θέμα συζήτησε και με τους Γερ. Αρσένη, Λούκα Κατσέλη και Βάσω Παπανδρέου. Αρνείται ότι οι δηλώσεις του στους «New York Times» έβλαψαν τα εθνικά συμφέροντα: «Τι θα έπρεπε να πούμε για εκείνους που παρομοίαζαν την ελληνική οικονομία με τον Τιτανικό που βουλιάζει και εκείνους που δήλωναν στους ξένους ομολόγους τους ότι κυβερνούν μια διεφθαρμένη χώρα;»
Αναφερόμενος ευθέως στον Γ. Παπανδρέου, λέει: «Δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε τις προβληματικές όψεις του πρώτου Μνημονίου. Δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι δήθεν εγώ γνώριζα πράγματα τα οποία εκείνος δεν γνώριζε και ότι του τα απέκρυψα. Συμμετείχε σε όλες τις συναντήσεις κορυφής, ενημερωνόταν από συμβούλους διεθνούς περιωπής, είχε απευθείας επαφές με τον γενικό διευθυντή του ΔΝΤ και γνώρισε και από πρώτο χέρι τις ανησυχίες τους».
Αναφερόμενος ευθέως στον Γ. Παπανδρέου, λέει: «Δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε τις προβληματικές όψεις του πρώτου Μνημονίου. Δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι δήθεν εγώ γνώριζα πράγματα τα οποία εκείνος δεν γνώριζε και ότι του τα απέκρυψα. Συμμετείχε σε όλες τις συναντήσεις κορυφής, ενημερωνόταν από συμβούλους διεθνούς περιωπής, είχε απευθείας επαφές με τον γενικό διευθυντή του ΔΝΤ και γνώρισε και από πρώτο χέρι τις ανησυχίες τους».
Οι περιπέτειες της Τήνου
Στο μεταξύ, κι ενώ ο Ρουμελιώτης ετοιμάζεται για το ΤΧΣ, ανακαλύψαμε ένα δημοσίευμα της «Αυγής» σχετικά με τις δραστηριότητες του Ιδρύματος της Παναγίας της Τήνου. Μεταξύ άλλων, στο δημοσίευμα που είχε στόχο την αποδόμηση του μητροπολίτη Δωρόθεου, ανέφερε:
«Ο Δωρόθεος νομιμοποιούσε επί χρόνια τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη, παλιό υπουργό του Ανδρέα, έναν ψυχρό τεχνοκράτη του ΔΝΤ, άλλοτε έμπιστο του Γιωργάκη και άλλοτε μπιστικό του Βενιζέλου, στην προεδρία ενός ιδρύματος τόσο κρίσιμου για τη μελέτη και την προβολή του τηνιακού πολιτισμού. Ο Ρουμελιώτης, μόλις ανέλαβε πρόεδρος, απομάκρυνε τον έντιμο αλλά όχι υποτακτικό Αλέκο Φλωράκη, βαθύ γνώστη του τηνιακού πολιτισμού, από τη διεύθυνση του ιδρύματος και έκτοτε πολιτεύτηκε με οδηγό τα κομματικά ρουσφέτια και τη lifestyle ιδιοτέλεια. Ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Συνασπισμός, αλλά και αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν βομβαρδίσει τη Βουλή με ανάλογες επερωτήσεις, στου κουφού πάντα την πόρτα. Το ζήτημα είναι απλό. Όσο περισσότερο φως χυθεί, όσο μεγαλύτερη διαφάνεια ισχύσει στα πεπραγμένα της διοίκησης του ιδρύματος, τόσο το καλύτερο και για τους πιστούς και για τη δημοκρατία.
»Μια αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει πρωτίστως να αποδώσει τη διοίκηση ανάλογων ιδρυμάτων στην ευρεία λαϊκή βάση και το κοινοτικό πνεύμα που προβλέπουν οι ιδρυτικοί τους κανόνες, μακριά από τις σκοτεινές υπερεξουσίες κάποιων Ρασπούτιν ρασοφόρων. Όλα τα παραπάνω είναι θέματα πολιτισμού και τίποτε λιγότερο. Όπως θέμα πολιτισμού είναι το ότι ο υπουργός Πολιτισμού διορίζει τα άλογα ή τους ημιόνους του ως διευθυντές μουσείων χωρίς να προκηρύσσει τις ανάλογες θέσεις, λες και είναι ο Καλιγούλας της αυτοκρατορικής Ρώμης. Ή να παίζει τα επικοινωνιακά του ρέστα στην Αμφίπολη γελοιοποιώντας μια διαδικασία καθ’ όλα σοβαρή, την ανασκαφική, και από την άλλη να διαλύει την Αρχαιολογική Υπηρεσία ανακατεύοντας και συγχωνεύοντας αντιλειτουργικά τις εφορίες της ή να έχει κυριακάτικα κλειστές τις κεντρικές αίθουσες των πιο μεγάλων μουσείων της χώρας.
»Αυτή η κυβέρνηση συνιστά το άκρον άωτον της υποκρισίας, επειδή υπάρχει άπειρη απόσταση ανάμεσα στους θεατρικούς της λόγους και τις απροσδιόριστες πράξεις της. Θέματα που οφείλει ο ΣΥΡΙΖΑ να επανεξετάσει την επαύριον της εκλογής του. Επειδή ο πολιτισμός είναι μεν χαρίεις και αρέσκεται να παίζει, αλλά δεν επιτρέπεται να παίζει κανείς με αυτόν».
»Μια αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει πρωτίστως να αποδώσει τη διοίκηση ανάλογων ιδρυμάτων στην ευρεία λαϊκή βάση και το κοινοτικό πνεύμα που προβλέπουν οι ιδρυτικοί τους κανόνες, μακριά από τις σκοτεινές υπερεξουσίες κάποιων Ρασπούτιν ρασοφόρων. Όλα τα παραπάνω είναι θέματα πολιτισμού και τίποτε λιγότερο. Όπως θέμα πολιτισμού είναι το ότι ο υπουργός Πολιτισμού διορίζει τα άλογα ή τους ημιόνους του ως διευθυντές μουσείων χωρίς να προκηρύσσει τις ανάλογες θέσεις, λες και είναι ο Καλιγούλας της αυτοκρατορικής Ρώμης. Ή να παίζει τα επικοινωνιακά του ρέστα στην Αμφίπολη γελοιοποιώντας μια διαδικασία καθ’ όλα σοβαρή, την ανασκαφική, και από την άλλη να διαλύει την Αρχαιολογική Υπηρεσία ανακατεύοντας και συγχωνεύοντας αντιλειτουργικά τις εφορίες της ή να έχει κυριακάτικα κλειστές τις κεντρικές αίθουσες των πιο μεγάλων μουσείων της χώρας.
»Αυτή η κυβέρνηση συνιστά το άκρον άωτον της υποκρισίας, επειδή υπάρχει άπειρη απόσταση ανάμεσα στους θεατρικούς της λόγους και τις απροσδιόριστες πράξεις της. Θέματα που οφείλει ο ΣΥΡΙΖΑ να επανεξετάσει την επαύριον της εκλογής του. Επειδή ο πολιτισμός είναι μεν χαρίεις και αρέσκεται να παίζει, αλλά δεν επιτρέπεται να παίζει κανείς με αυτόν».
Όλα αυτά λίγους μήνες πριν. Τώρα ο Ρουμελιώτης ετοιμάζεται για το ΤΧΣ και οι σύντροφοι της Κουμουνδούρου σιωπούν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου