Η απόλυτη θρασύτητα στο μεγαλείο της.
Ιδιώτες καπιταλιστές (αυτά πάνε μαζί…) απαιτούν να επενδύσουν στην Ελλάδα σε ηλεκτρισμό από βιομάζα, σε χρυσό από μεταλλεύματα, σε ξενοδοχεία πολυτελείας και σε λιμάνια - αεροδρόμια για σύνδεση με τα αισχρά καπιταλιστικά κέντρα της Ευρώπης... ενώ γνωρίζουν ότι η ελληνική οικονομία, ως κρατική, θα ανασυγκροτηθεί μόνο με στρατηγικές Λαφαζάνη, με σχέδια Λαπαβίτσα και με το «σκληρό νόμισμα» της δραχμής. Τσακίστε τους...
Παρουσίασε τόσο αποκαλυπτικά ο συνάδελφος κ. Χ. Φλουδόπουλος τα ρεζιλίκια μας και για την τύχη των επενδύσεων στην Θέρμη Θεσσαλονίκης που δεν χρειάζεται ούτε να επανέλθω ούτε να σχολιάσω τα γεγονότα.
Θίγω όμως το θέμα με αφορμή αυτά που θα ακολουθήσουν για να σταθώ σε κάποιες σκέψεις τώρα που ενώ ο Τσίπρας πασχίζει να ξεμπλοκάρει τα δανεικά, η Ελλάδα δεν ανακόπτει την ταχύτητα επιστροφής σε νέο κύκλο κρίσης και σε γκρεμό που ούτε θα καταλάβουμε το βάθος του.
Γιατί ούτε η ροή νέων δανεικών, ούτε η πιθανή συμφωνία του Ιουνίου, ούτε οι πιθανές πολιτικές εξελίξεις (ακόμη και θεαματικές) θα φέρουν λεφτά για να λύσει η οικονομία τα δικά της προβλήματα και τις παθογένειες που την βασανίζουν.
Σε τι άραγε θα αλλάξουν τα νέα δανεικά και το (βεβαιότατο) τρίτο μνημόνιο του Ιουνίου, την αριστερή Ελλάδα που δεν καταλαβαίνει ούτε από κρίση, ούτε από ανεργία, ούτε από οπισθοδρόμηση όταν αρκείται στο κουτόχορτο «...σκίσαμε τους δανειστές με τα πουκάμισα έξω...».
Το μόνο που καταλαβαίνει ο κατά πλειοψηφία αριστερισμός (στην Ελλάδα επικράτησε και ως επάγγελμα...) είναι ο διχασμός, το μπάχαλο, η διάλυση των πάντων, η ισοπέδωση και η άνεση να διώχνει, να βρίζει και να καταδικάζει την πρόοδο αν έχει προέλευση τον ιδιωτικό τομέα είτε ως παραγωγή είτε ως τεχνολογία.
Ποιος είναι σε θέση να το αρνηθεί αυτό σημειώνοντας όμως ότι και στην πενταετία της κρίσης, από το 2009 μέχρι και το 2015, τοπικές αρχές και κάτοικοι συγκεκριμένων περιοχών, «οικολόγοι» (κατά δήλωσή τους) οικοπεδοφάγοι και κομματικοί όλων των χρωμάτων έχουν πολεμήσει και έχουν διαλύσει οτιδήποτε λέγεται ιδιωτική επένδυση.
Θυμίζω (από αυτές που προκάλεσαν ιδιαίτερο θόρυβο) τις 5 μεγάλης εκτάσεως νέες και παλαιές τουριστικές επενδύσεις 1-2 δισ. ευρώ συνολικά, με προοπτική απασχόλησης άνω των 1.000 ατόμων σε ισάριθμες διακεκριμένες τουριστικές περιοχές της χώρας.
Επανέρχομαι στον εμφύλιο στις Σκουριές ως μοναδική επένδυση-επέκταση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που θα οδηγούσε σε αύξηση των 2.000 σημερινών θέσεων εργασίας. Εμφύλιος που αφορά και την υπάρχουσα εγκατάσταση.
Θυμίζω επίσης το λουκέτο στην ιστορική εγκατάσταση της Χαλυβουργίας Ελευσίνας για λόγους συντεχνιακούς και κομματικούς που δήθεν προέκυψαν από ασυνεννοησία με την επιχείρηση... Ας μην πω περισσότερα προς ώρας.
Στο λιμάνι του Πειραιά που οι εργατοπατέρες, για συντεχνιακά συμφέροντα τα οποία συμπτωματικά εξυπηρετούσαν κομματικές και άλλες επιδιώξεις, αντέδρασαν στην παραπέρα επέκταση των κινέζικων επενδύσεων και στα νέα επενδυτικά σχέδια διασύνδεσης του λιμανιού με τις υποδομές προς Ευρώπη.
Στην Βόρεια και Δυτική Ελλάδα που ενώ οι έρευνες υδρογονανθράκων ή τα σχέδια για δημιουργία εγκαταστάσεων διέλευσης αγωγών φυσικού αερίου είναι ακόμη στο στάδιο της ευχής... οι αντιδράσεις έχουν ήδη ξεκινήσει και οι πάντες βρίσκονται σε επιφυλακή για να γκρεμίσουν τις επενδύσεις.
Και από προχθές στην Θεσσαλονίκη όπου προβλέπονται αγώνες... και δικαστήρια για μια επένδυση σε μονάδα βιομάζας για παραγωγή ηλεκτρισμού που δεν διαφέρει από τις κατά χιλιάδες όμοιες στην Ευρώπη της ανοικτής οικονομίας.
Θα μπορούσαμε ίσως να ασπασθούμε την επιχειρηματολογία όσων αντιδρούν στις ιδιωτικές επενδύσεις ότι οι επενδυτές είναι απατεώνες. Ότι είναι καπιταλιστές που δεν λογαριάζουν την υγεία και την ποιοτική ζωή των κατοίκων. Ότι είναι κομπιναδόροι και βρωμερά λαμόγια του πλανήτη.
Διερωτώμαι όμως. Αυτό είναι δουλειά του τοπικού παράγοντα, των κομματικά ελεγχόμενων τοπικών ομάδων και των κλακαδόρων των συγκεντρώσεων για να το κρίνουν;
Και εάν αντίλογος στο ερώτημα είναι ότι οι αντιδράσεις βασίζονται σε πραγματικά στοιχεία και οι πολέμιοι των επενδύσεων στοχεύουν στην προστασία της χώρας... τότε γιατί (αντί να διώχνουμε τις επενδύσεις) δεν βάζουμε το κράτος να ξεδιαλύνει τους απατεώνες ιδιώτες ώστε να μην δίνει άδειες όπως έγινε στις Σκουριές ή πριν πολλά χρόνια στον Ασπρόπυργο με τις χαλυβουργίες.
Το οποιοδήποτε επιχείρημα συνοδεύει τις αντιδράσεις δεν αρκεί να δικαιολογήσει την συμπεριφορά μιας κοινωνίας με 30% ανεργία και με τάσης αύξησης λόγω απουσίας ιδιωτικών επενδύσεων...
Πώς λοιπόν να πεις άστοχο το συμπέρασμα ότι, συνειδητά, θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρώπη ως μοναδικό μουσειακό είδος ενός ξεχασμένου Σοβιέτ «κερδίζοντας» τα έσοδα από τα εισιτήρια... των τουριστών που μας επισκέπτονται για πλάκα.
Παρουσίασε τόσο αποκαλυπτικά ο συνάδελφος κ. Χ. Φλουδόπουλος τα ρεζιλίκια μας και για την τύχη των επενδύσεων στην Θέρμη Θεσσαλονίκης που δεν χρειάζεται ούτε να επανέλθω ούτε να σχολιάσω τα γεγονότα.
Θίγω όμως το θέμα με αφορμή αυτά που θα ακολουθήσουν για να σταθώ σε κάποιες σκέψεις τώρα που ενώ ο Τσίπρας πασχίζει να ξεμπλοκάρει τα δανεικά, η Ελλάδα δεν ανακόπτει την ταχύτητα επιστροφής σε νέο κύκλο κρίσης και σε γκρεμό που ούτε θα καταλάβουμε το βάθος του.
Γιατί ούτε η ροή νέων δανεικών, ούτε η πιθανή συμφωνία του Ιουνίου, ούτε οι πιθανές πολιτικές εξελίξεις (ακόμη και θεαματικές) θα φέρουν λεφτά για να λύσει η οικονομία τα δικά της προβλήματα και τις παθογένειες που την βασανίζουν.
Σε τι άραγε θα αλλάξουν τα νέα δανεικά και το (βεβαιότατο) τρίτο μνημόνιο του Ιουνίου, την αριστερή Ελλάδα που δεν καταλαβαίνει ούτε από κρίση, ούτε από ανεργία, ούτε από οπισθοδρόμηση όταν αρκείται στο κουτόχορτο «...σκίσαμε τους δανειστές με τα πουκάμισα έξω...».
Το μόνο που καταλαβαίνει ο κατά πλειοψηφία αριστερισμός (στην Ελλάδα επικράτησε και ως επάγγελμα...) είναι ο διχασμός, το μπάχαλο, η διάλυση των πάντων, η ισοπέδωση και η άνεση να διώχνει, να βρίζει και να καταδικάζει την πρόοδο αν έχει προέλευση τον ιδιωτικό τομέα είτε ως παραγωγή είτε ως τεχνολογία.
Ποιος είναι σε θέση να το αρνηθεί αυτό σημειώνοντας όμως ότι και στην πενταετία της κρίσης, από το 2009 μέχρι και το 2015, τοπικές αρχές και κάτοικοι συγκεκριμένων περιοχών, «οικολόγοι» (κατά δήλωσή τους) οικοπεδοφάγοι και κομματικοί όλων των χρωμάτων έχουν πολεμήσει και έχουν διαλύσει οτιδήποτε λέγεται ιδιωτική επένδυση.
Θυμίζω (από αυτές που προκάλεσαν ιδιαίτερο θόρυβο) τις 5 μεγάλης εκτάσεως νέες και παλαιές τουριστικές επενδύσεις 1-2 δισ. ευρώ συνολικά, με προοπτική απασχόλησης άνω των 1.000 ατόμων σε ισάριθμες διακεκριμένες τουριστικές περιοχές της χώρας.
Επανέρχομαι στον εμφύλιο στις Σκουριές ως μοναδική επένδυση-επέκταση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που θα οδηγούσε σε αύξηση των 2.000 σημερινών θέσεων εργασίας. Εμφύλιος που αφορά και την υπάρχουσα εγκατάσταση.
Θυμίζω επίσης το λουκέτο στην ιστορική εγκατάσταση της Χαλυβουργίας Ελευσίνας για λόγους συντεχνιακούς και κομματικούς που δήθεν προέκυψαν από ασυνεννοησία με την επιχείρηση... Ας μην πω περισσότερα προς ώρας.
Στο λιμάνι του Πειραιά που οι εργατοπατέρες, για συντεχνιακά συμφέροντα τα οποία συμπτωματικά εξυπηρετούσαν κομματικές και άλλες επιδιώξεις, αντέδρασαν στην παραπέρα επέκταση των κινέζικων επενδύσεων και στα νέα επενδυτικά σχέδια διασύνδεσης του λιμανιού με τις υποδομές προς Ευρώπη.
Στην Βόρεια και Δυτική Ελλάδα που ενώ οι έρευνες υδρογονανθράκων ή τα σχέδια για δημιουργία εγκαταστάσεων διέλευσης αγωγών φυσικού αερίου είναι ακόμη στο στάδιο της ευχής... οι αντιδράσεις έχουν ήδη ξεκινήσει και οι πάντες βρίσκονται σε επιφυλακή για να γκρεμίσουν τις επενδύσεις.
Και από προχθές στην Θεσσαλονίκη όπου προβλέπονται αγώνες... και δικαστήρια για μια επένδυση σε μονάδα βιομάζας για παραγωγή ηλεκτρισμού που δεν διαφέρει από τις κατά χιλιάδες όμοιες στην Ευρώπη της ανοικτής οικονομίας.
Θα μπορούσαμε ίσως να ασπασθούμε την επιχειρηματολογία όσων αντιδρούν στις ιδιωτικές επενδύσεις ότι οι επενδυτές είναι απατεώνες. Ότι είναι καπιταλιστές που δεν λογαριάζουν την υγεία και την ποιοτική ζωή των κατοίκων. Ότι είναι κομπιναδόροι και βρωμερά λαμόγια του πλανήτη.
Διερωτώμαι όμως. Αυτό είναι δουλειά του τοπικού παράγοντα, των κομματικά ελεγχόμενων τοπικών ομάδων και των κλακαδόρων των συγκεντρώσεων για να το κρίνουν;
Και εάν αντίλογος στο ερώτημα είναι ότι οι αντιδράσεις βασίζονται σε πραγματικά στοιχεία και οι πολέμιοι των επενδύσεων στοχεύουν στην προστασία της χώρας... τότε γιατί (αντί να διώχνουμε τις επενδύσεις) δεν βάζουμε το κράτος να ξεδιαλύνει τους απατεώνες ιδιώτες ώστε να μην δίνει άδειες όπως έγινε στις Σκουριές ή πριν πολλά χρόνια στον Ασπρόπυργο με τις χαλυβουργίες.
Το οποιοδήποτε επιχείρημα συνοδεύει τις αντιδράσεις δεν αρκεί να δικαιολογήσει την συμπεριφορά μιας κοινωνίας με 30% ανεργία και με τάσης αύξησης λόγω απουσίας ιδιωτικών επενδύσεων...
Πώς λοιπόν να πεις άστοχο το συμπέρασμα ότι, συνειδητά, θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρώπη ως μοναδικό μουσειακό είδος ενός ξεχασμένου Σοβιέτ «κερδίζοντας» τα έσοδα από τα εισιτήρια... των τουριστών που μας επισκέπτονται για πλάκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου