Θυμάστε την ιστοριούλα με τον βοσκό και τον λύκο; Που φώναζε κάθε τόσο: Λύκος! Λύκος! και έτρεχαν οι χωρικοί για να σώσουν εκείνον και τα πρόβατά του;
Και έλεγε ψέματα και τους κορόιδευε συνεχώς;
Θυμάστε και την κατάληξη;
Όταν πράγματι ήρθε ο λύκος και φώναζε για βοήθεια κανένας δεν τον πίστευε. Και ο λύκος έφαγε και αυτόν και τα πρόβατα.
Έτσι και η ελληνική κυβέρνηση. Κάθε τόσο φωνάζει ότι...
θέλει να κλείσει τη συμφωνία. Μόνο που κάθε φορά δεν κάνει τίποτε απολύτως για να την κλείσει. Κοροϊδεύει η ελληνική πλευρά και ο χρόνος περνά και η χώρα βυθίζεται από το κακό στο χειρότερο.
Τώρα λένε πάλι ότι θέλουν να κλείσουν συμφωνία. Θα τους πιστέψουν; Άγνωστο. Και άντε και τους πιστεύουν οι ξένοι. Θα κάνουν οι δικοί μας τα βήματα που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί επιτυχώς η διαπραγμάτευση; Ή θα έχουμε ένα ακόμα de ja vu της ίδιας ιστορίας; Με την ελληνική κυβέρνηση να επιθυμεί να διανύσει μόνο η τρόικα την απόσταση που τους χωρίζει, χωρίς αυτοί να κάνουν κανένα ουσιαστικό βήμα; Βεβαίως, κάθε φορά που το ενδεχόμενο να κλείσει η συμφωνία πέφτει στο τραπέζι, η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας είναι και πιο αδύναμη.
Γιατί πολύ απλά, τα λεφτά τελειώνουν. Τα ταμεία του δημοσίου κοντεύουν να αδειάσουν εντελώς. Και το ομολόγησε ο κ. Τσίπρας όταν συναντήθηκε με την κ. Μέρκελ στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής. Ζήτησε λοιπόν απελπισμένα λεφτά ο Έλληνας πρωθυπουργός; Και αναρωτιέμαι τι να είπε στη Γερμανίδα καγκελάριο. Να κλάφτηκε; Να παρακάλεσε; Πόσο χαμηλά έχουμε πέσει ως χώρα; Ζήτησε να ρίξει η άλλη πλευρά νερό στο κρασί της για να κερδίσει χρόνο με την εσωκομματική του αντιπολίτευση;
Μα τα ίδια περίπου ζήτησε και την περασμένη φορά που την είδε στο Βερολίνο. Και ο χρόνος του δόθηκε. Δεν ξέρω πώς το ερμηνεύει αυτό ο άπειρος Έλληνας πρωθυπουργός, αλλά το γεγονός ότι η χώρα είναι ακόμα «ζωντανή» και δεν έχουν τραβήξει το χαλί οι εταίροι, είναι πράγματι μια πολιτική απόφαση. Γιατί σε επίπεδο τεχνοκρατικό δεν έχουν κάνει και τίποτε από εκείνα στα οποία συμφωνήσαμε πριν από δύο μήνες.
Όλοι όσοι προσπαθούν να βλέπουν τις εξελίξεις καθαρά και χωρίς συναισθηματικά ή ιδεοληπτικά γυαλιά, έχουν κρούσει κατ’ επανάληψη τον κώδωνα προς την κυβέρνηση, ότι με την τακτική που ακολουθεί, όταν θα επιτύχει κάποια στιγμή την συμφωνία, αυτή θα είναι πολύ χειρότερη από εκείνη που θα μπορούσε εξ αρχής να υπάρξει.
Προειδοποιήθηκε ο κ. Τσίπρας ότι θα συρθεί στον συμβιβασμό που όσο και αν προσπαθήσει να τον χαρακτηρίσει «έντιμο», δεν θα τα καταφέρει. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, ότι τώρα που έχει ήδη προηγηθεί το φιάσκο με τα... ρωσικά ρούβλια, καθώς και η αυστηρή γλώσσα των Αμερικανών, τώρα που ο κ. Τσίπρας πρέπει να έχει αρχίσει να καταλαβαίνει προς ποια μετωπική σύγκρουση τρέχει ολοταχώς, δεν θα κοροϊδέψουμε για μία ακόμη φορά. Δεν θα φωνάξουμε μόνο... Συμφωνία! Συμφωνία!, αλλά θα την κλείσουμε κιόλας.
θέλει να κλείσει τη συμφωνία. Μόνο που κάθε φορά δεν κάνει τίποτε απολύτως για να την κλείσει. Κοροϊδεύει η ελληνική πλευρά και ο χρόνος περνά και η χώρα βυθίζεται από το κακό στο χειρότερο.
Τώρα λένε πάλι ότι θέλουν να κλείσουν συμφωνία. Θα τους πιστέψουν; Άγνωστο. Και άντε και τους πιστεύουν οι ξένοι. Θα κάνουν οι δικοί μας τα βήματα που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί επιτυχώς η διαπραγμάτευση; Ή θα έχουμε ένα ακόμα de ja vu της ίδιας ιστορίας; Με την ελληνική κυβέρνηση να επιθυμεί να διανύσει μόνο η τρόικα την απόσταση που τους χωρίζει, χωρίς αυτοί να κάνουν κανένα ουσιαστικό βήμα; Βεβαίως, κάθε φορά που το ενδεχόμενο να κλείσει η συμφωνία πέφτει στο τραπέζι, η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας είναι και πιο αδύναμη.
Γιατί πολύ απλά, τα λεφτά τελειώνουν. Τα ταμεία του δημοσίου κοντεύουν να αδειάσουν εντελώς. Και το ομολόγησε ο κ. Τσίπρας όταν συναντήθηκε με την κ. Μέρκελ στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής. Ζήτησε λοιπόν απελπισμένα λεφτά ο Έλληνας πρωθυπουργός; Και αναρωτιέμαι τι να είπε στη Γερμανίδα καγκελάριο. Να κλάφτηκε; Να παρακάλεσε; Πόσο χαμηλά έχουμε πέσει ως χώρα; Ζήτησε να ρίξει η άλλη πλευρά νερό στο κρασί της για να κερδίσει χρόνο με την εσωκομματική του αντιπολίτευση;
Μα τα ίδια περίπου ζήτησε και την περασμένη φορά που την είδε στο Βερολίνο. Και ο χρόνος του δόθηκε. Δεν ξέρω πώς το ερμηνεύει αυτό ο άπειρος Έλληνας πρωθυπουργός, αλλά το γεγονός ότι η χώρα είναι ακόμα «ζωντανή» και δεν έχουν τραβήξει το χαλί οι εταίροι, είναι πράγματι μια πολιτική απόφαση. Γιατί σε επίπεδο τεχνοκρατικό δεν έχουν κάνει και τίποτε από εκείνα στα οποία συμφωνήσαμε πριν από δύο μήνες.
Όλοι όσοι προσπαθούν να βλέπουν τις εξελίξεις καθαρά και χωρίς συναισθηματικά ή ιδεοληπτικά γυαλιά, έχουν κρούσει κατ’ επανάληψη τον κώδωνα προς την κυβέρνηση, ότι με την τακτική που ακολουθεί, όταν θα επιτύχει κάποια στιγμή την συμφωνία, αυτή θα είναι πολύ χειρότερη από εκείνη που θα μπορούσε εξ αρχής να υπάρξει.
Προειδοποιήθηκε ο κ. Τσίπρας ότι θα συρθεί στον συμβιβασμό που όσο και αν προσπαθήσει να τον χαρακτηρίσει «έντιμο», δεν θα τα καταφέρει. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, ότι τώρα που έχει ήδη προηγηθεί το φιάσκο με τα... ρωσικά ρούβλια, καθώς και η αυστηρή γλώσσα των Αμερικανών, τώρα που ο κ. Τσίπρας πρέπει να έχει αρχίσει να καταλαβαίνει προς ποια μετωπική σύγκρουση τρέχει ολοταχώς, δεν θα κοροϊδέψουμε για μία ακόμη φορά. Δεν θα φωνάξουμε μόνο... Συμφωνία! Συμφωνία!, αλλά θα την κλείσουμε κιόλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου