Οι Ευρωπαίοι από την πρώτη στιγμή δεν ανησύχησαν τόσο για την «απειλή Τσίπρα» στο πλαίσιο των σχέσεών τους με την Ελλάδα, αλλά ως μία πιθανή σπίθα που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να ανάψει μεγαλύτερη φωτιά στη Νότια Ευρώπη και να οδηγήσει σε ανατροπή καθεστώτων με ηγεσίες και πολιτικές φιλικά διακείμενες προς την σημερινή άρχουσα τάξη της Ε.Ε..
Και ίσως γι΄ αυτό επεφύλαξαν και μία αρκετά συμπαγή και ως ένα βαθμό σκληρή στάση απέναντι σε μία νεοεκλεγμένη κυβέρνηση που...
θεωρούσε ότι θα μπορούσε να επιτύχει πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες χρηματοδότησης, στηριζόμενη απλά και μόνο στη δυναμική της εκλογής της και στα συγκρουσιακά διλήμματα.
Ποια λοιπόν ήταν η τακτική της Γερμανίας και των άλλων χωρών; Άφησε την ελληνική πλευρά να διαπιστώσει την αδυναμία της να ανταπεξέλθει σε διεθνείς και εσωτερικές υποχρεώσεις, τουλάχιστον όχι χωρίς να αναζητήσει νέα χρηματοδότηση ή χωρίς να οδηγηθεί εκτός Ευρωζώνης. Άφησε να χαθεί ένας κρίσιμος μήνας, να γίνει ασφυκτική η θηλειά της ρευστότητας και να βουλιάξει ακόμα περισσότερο η ελληνική οικονομία. Έτσι, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να κάνει βήματα προς την πλευρά των δανειστών, χωρίς αυτοί επί της ουσίας να κάνουν ούτε ένα ουσιαστικό βήμα προκειμένου να μειώσουν την απόσταση που τους χώριζε.
Απλά θωρακίσθηκαν στο μεταξύ για το ενδεχόμενο να τραβήξει το σχοινί στα άκρα η νέα ελληνική κυβέρνηση, μέσω του QE της ΕΚΤ και άλλων ενεργειών, από τις οποίες ωστόσο η Ελλάδα μέχρι στιγμής εξαιρείται. Και ανάγκασαν τον πρωθυπουργό να ζητήσει μέσω μίας μάλλον ταπεινωτικής επιστολής, την επιείκια της γερμανικής πλευράς, αποδεχόμενος εκείνο που αρνείται να παραδεχθεί όταν απευθύνεται στους Έλληνες πολίτες, ότι δηλαδή η ρευστότητα τελείωσε. Και έτσι κάπως φτάσαμε και στη συνάντηση των Βρυξελλών αλλά και στο χθεσινό ραντεβού Μέρκελ – Τσίπρα.
Η μέχρι στιγμής στάση του Έληνα πρωθυπουργού δεν δικαιώνει προφανώς τις επαναστατικές βλέψεις καθώς δεν επιβεβαιώνει τη δυνατότητά του να επαναπροσδιορίσει και να επανακατευθύνει τις τύχες της χώρας εντός του ευρώ. Έτσι υποκύπτει στη Realpolitik, που θα οδηγήσει προφανώς και σε ένα τρίτο Μνημόνιο, όπως και αν τελικά ονομαστεί, καθώς και σε ένα νέο δάνειο στο τέλος της τρέχουσας αξιολόγησης. Γεγονός που ασφαλώς δεν δείχνει και τόσο επαναστατικό.
Φαίνεται όμως ότι οι επιπολαιότητες του στυλ «αλλάζουμε την Ευρώπη» κλπ, χωρίς να υπάρχει όμως την ίδια στιγμή ολοκληρωμένο plan B γαι την περίπτωση που η Ευρώπη δεν θελήσει να αλλάξει (...) κάποια στιγμή σε φέρνουν προ των ευθυνών σου. Και οι ευθύνες είναι μεγάλες. Ιδιαίτερα όταν νομίζεις ότι μπορείς να πάρεις στην πλάτη σου ολόκληρη την Ευρώπη. Η αδυναμία της ελληνικής πλευράς να κερδίσει στην αντιπαράθεση με τους εταίρους, βλάπτει όμως σοβαρά τη δυναμική των εναλλακτικών κινημάτων στο Νότο και ψαλιδίζει σημαντικά τις προσδοκίες ότι μπορούν να φέρουν μία ριζοσπαστική αλλαγή.
Και η απογοήτευση αυτή, είναι μεταδοτική. Ενδεικτική λοιπόν ήταν η επίδοση των Podemos στις τοπικές εκλογές στην Ανδαλουσία, εκεί όπου ψηφίζει περίπου το 20% των ψηφοφόρων της Ισπανίας. Μία περιοχή με ανεργία πάνω από 33% και ειδικότερα στους νέους πάνω και από 60%! Κι όμως, παρά τις αισιόδοξες εκτιμήσεις, το κίνημα των Podemos μόλις που άγγιξε το 15%. Μπορεί να υπέστη ήττα ο Ραχόι, αλλά το κίνημα του Ιγγλέσιας δεν κατάφερε να κάνει τη μεγάλη ανατροπή και ήρθε τρίτο. Εκεί λοιπόν που ο Α. Τσίπρας εμφανιζόταν ως η αιχμή του δόραστος των ανανεωτικών κινημάτων, τώρα μάλλον δείχνει να αποτελεί βαρίδι...Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου