Είμαστε η Lehman Brothers της Ευρώπης

Προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία οι τελευταίες δηλώσεις του Μάριο Ντράγκι, του διοικητή της ΕΚΤ, περί θωράκισης της Ευρωζώνης μέσω του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης από μία μετάδοση της ελληνικής κρίσης. 

Αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρο ότι στην Ευρώπη ανησυχούν σφόδρα όχι τόσο για το μέλλον της ίδιας της Ελλάδας, αλλά για την τοξικότητα που η κρίση στη χώρα μπορεί να προκαλέσει στην Ευρωζώνη. 

Μας βλέπουν δηλαδή, περίπου σαν... Lehman Brothers της Ευρώπης και ας ελπίσουμε ότι η ιστορία η δική μας δεν θα έχει αντίστοιχο τέλος με εκείνη της αυθεντικής Lehman Brothers στις ΗΠΑ...

Ας δούμε λοιπόν τι δήλωσε ο κ. Ντράγκι κατά τη διάρκεια συνεδρίου στη Φρανκφούρτη:«Διαπιστώσαμε  περαιτέρω πτώση των αποδόσεων των ομολόγων της Πορτογαλίας και άλλων μέχρι σήμερα σε δυσμενή οικονομική θέση χωρών παρά την ανανέωση της ελληνικής κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι το πρόγραμμα αγοράς τίτλων χρέους μπορεί να θωρακίζει τις χώρες της ευρωζώνης απέναντι στη μετάδοση». Χρειάζονται περισσότερα λόγια για να γίνει κατανοητή η θέση του; Και ποιο είναι το πραγματικό άγχος του, που υπαγόρευσε σε μεγάλο βαθμό και την πολιτική του QE; 

Θυμίζουμε ότι τα QE στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν αρχικά από την FED ως ένα άμεσο μέτρο αντιμετώπισης της τοξικότητας που είχαν επιφέρει το τραπεζικό σύστημα -και όχι μόνο- της χώρας, τα απόνερα από την κατάρρευση της Lehman Brothers στο πλαίσιο της χρηματοπιστωτικής κρίσης των subprimes. Το ενδιαφέρον όμως σημείο, από το παρασκήνιο που συνόδευσε τη χρεοκοπία της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας, τότε στις επικίνδυνες μέρες του 2008 -και ελπίζουμε να μην το ζήσουμε ως ένα είδος de ja vu τρόμου-,  είναι ότι τη Lehman Brothers επέλεξαν να την αφήσουν να καταρρεύσει.

Ίσως κάποιοι θυμούνται ότι τα κρίσιμα 24ωρα πριν την πτώχευση της τράπεζας, είχαν προηγηθεί πολύ σκληρές διαπραγματεύσεις μεταξύ της αμερικανικής κυβέρνησης που εκπροσωπούταν δια του υπουργού Οικονομικών Χ. Πόλσον, του διοικητή της FED Μπεν Μπερνάνκι και των κορυφαίων τραπεζιτών της Wall Street. Όσα σενάρια και αν επεξεργάστηκαν για τη σωτηρία της Lehman Brothers, όλα οδηγούσαν στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι η σωτηρία θα ήταν πολύ πιο επώδυνη και ακριβή από την πτώχευση. Στο τραπέζι έπεσε φυσικά και το σενάριο της κρατικής ενίσχυσης, μεταξύ άλλων και αυτό της ενδεχόμενης πριμοδοτούμενης εξαγοράς, όμως η υποψήφια αγοράστρια Barclay’s ζητούσε πρόσθετες εξασφαλίσεις και τελικά αρνήθηκε. Έτσι έμεινε το σενάριο της πτώχευσης.

Θυμίζω επίσης ότι αντίστοιχα σχεδόν προβλήματα με την Lehman Brothers αντιμετώπιζε και η Merrill Lynch, για την οποία ωστόσο στην ίδια μαραθώνια σύσκεψη αποφασίστηκε ότι ήταν προτιμότερο να διασωθεί. Το αν η απόφαση που ελήφθη τότε ήταν ορθή, είναι ασφαλώς μία πολύ μεγάλη συζήτηση. Και φυσικά, η τοξικότητα διαχύθηκε με πολύ γοργό ρυθμό σε όλο τον κόσμο. Πυροδοτώντας ασφαλώς θεωρίες και ίντριγκες για τη σκοπιμότητα εξαγωγής της κρίσης με ταυτόχρονη χρήση των QE και των νομισματικών εργαλείων της FED γιa να προστατευτούν οι ίδιες οι ΗΠΑ.

Τι θα κάνουν σήμερα λοιπόν οι εταίροι και η EKT με τη χώρα που θεωρούν ως την Lehman Brothers της Ευρώπης; 

Θα την διασώσουν για μία ακόμη φορά, έστω και με επαχθείς όρους, ή θα τραβήξουν το χαλί, όπως έκαναν το 2008 η Αμερικανική κυβέρνηση και οι τραπεζίτες; 

Αναζητώντας σε νέα επόμενα QE την απόσβεση των όποιων ζημιών ή τριγμών προκληθούν; 

Ας ελπίσουμε ότι θα πρυτανεύσει η λογική και δεν θα εκτιμηθεί ότι ένα grexit είναι προτιμότερο από οποιαδήποτε άλλη «δαπανηρή» επιλογή. 

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

dimitris.papakonstantinou@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr