Το παράθυρο ευκαιρίας του Τσίπρα

Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το άρθρο του Euroinsight/MNI που μιλά για τα ανορθόδοξα σχέδια που έχει η κ. Μέρκελ, ίσως και σε αντίθεση με τον Σόιμπλε, προκειμένου να αποφευχθεί ένα Grexit, ή ένα Graccident για λόγους οικονομικούς και κυρίως γεωπολιτικούς. Διότι μια αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα θα είχε ευρύτερες επιπτώσεις στη Βαλκανική (παλαιόθεν χαρακτηρισμένη «μπαρουταποθήκη» της Ευρώπης), αλλά και στο ΝΑΤΟ, σε μια περίοδο γενικότερης έντασης στην Ουκρανία, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή...

 Συνιστώ να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ.

Αυτό που έχει επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι οι «προϋποθέσεις» που τίθενται, σύμφωνα με τις πληροφορίες του αρθρογράφου. Η Αθήνα μπορεί να κερδίσει σημαντικές υποχωρήσεις των δανειστών, όπως χαμηλότερους στόχους για τα πλεονάσματα, μεγαλύτερα περιθώρια στο σχεδιασμό και την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, αλλά και σε αναδιάρθρωση του χρέους «εν ευθέτω χρόνω», αρκεί να σταματήσει να ανάγει συνεχώς τον εαυτό της σε «ιδεολογικό αντίπαλο»της γερμανικής θεώρησης για την περαιτέρω εξέλιξη της Ευρώπης.

Αναφέρεται δε χαρακτηριστικά ότι με αυτήν την προϋπόθεση όλα θα γίνονταν πιο εύκολα. Από την αύξηση του πλαφόν στα ελληνικά έντοκα, την πρώιμη εξόφληση μέρους των δόσεων, ακόμη και μια καθυστέρηση των πληρωμών προς το ΔΝΤ (γεγονός που έχει συμβεί ελάχιστες φορές παγκοσμίως) θα ήταν δυνατή!

Η τακτική του καρότου και του μαστιγίου είναι εμφανής. Όπως και το μήνυμα.

Ο μεγαλοϊδεατισμός του τύπου «θα αλλάξουμε την Ευρώπη» ως τακτική έχει πετύχει το βασικό της στόχο (να ενοχλήσει δηλαδή, διότι κατά τα λοιπά δεν έχει κανένα αποτέλεσμα) και μάλλον πρέπει σιωπηρώς να εγκαταλειφθεί υπέρ μιας περισσότερο «ελληνοκεντρικής» ρητορικής, που θα αναδεικνύει την τεράστια προσαρμογή που έχει κάνει η χώρα, με μεγάλες θυσίες - και θα ζητά ως αντάλλαγμα μια ευνοϊκότερη μεταχείριση.

Εάν ισχύουν όσα αναφέρονται στο ρεπορτάζ (και δεν έχω λόγους να το αμφισβητήσω) πρόκειται για ένα παράθυρο ευκαιρίας, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να εκμεταλλευτεί ο κ. Τσίπρας, εφόσον δεν φοβόταν τις αντιδράσεις της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Θα μπορούσε να κατεβάσει τους τόνους της ρητορικής, προκειμένου να πάρει μια σειρά πρακτικά ανταλλάγματα, τα οποία θα είχαν ουσιαστικό αντίκρισμα στην κοινωνία.

Δυστυχώς, αυτού του είδους ο πραγματισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση για την Αριστερά, η οποία συνηθίζει να χάνεται σε δογματισμούς και σε έντονους βερμπαλισμούς. Της είναι δύσκολο να αντιληφθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν προσδοκά μέγιστες πολιτικές ανατροπές στην Ευρώπη, αλλά καλύτερη διαβίωση.

Όπως και να 'χει, το μήνυμα από την πλευρά της Ευρώπης είναι σαφές. Η ελληνική ρητορική και ο μεγαλοϊδεατισμός της κυβέρνησης τους ενοχλεί και τους τρομάζει, πολύ περισσότερο από τις αναφορές για τις αποζημιώσεις από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν τους ενοχλεί να διευκολύνουν την Ελλάδα «ξεχειλώνοντας» κάποιους κανόνες, αρκεί την ίδια στιγμή η ίδια να δηλώνει την πίστη της στους κανόνες (που… ξεχειλώνουν) αντί να αμφισβητεί ανοικτά την κυρίαρχη πολιτική των ισχυρών της Ευρώπης.

Προσωπικά, διατηρώ την πεποίθηση ότι ο κ. Τσίπρας είναι πραγματιστής και θα ήθελε να περάσει από αυτό το παράθυρο ευκαιρίας που έχει μισανοίξει, με κάποιον πολιτικά αποδεκτό τρόπο.

Το ερώτημα είναι αν το κόμμα θα ήταν έτοιμο να τον ακολουθήσει.

Γιώργος Παπανικολάου

Euro2day