Ο κύβος ερρίφθη.
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έκανε τη στροφή στον ρεαλισμό και πλέον όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στις επικείμενες διαπραγματεύσεις που θα γίνουν με τους εταίρους σε ορίζοντα τετραμήνου.
Με τη λίστα των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων που ήδη κατέθεσε, η κυβέρνηση κατέδειξε την βούλησή της να συνεχίσει τον δύσκολο δρόμο της δημοσιονομικής εξισορρόπησης με παράλληλη μέριμνα για στοχευμένες ενέσεις ανακούφισης της κοινωνίας από τις επιπτώσεις της κρίσης.
Το μεγάλο όμως στοίχημα της νέας κυβέρνησης, καλώς ή κακώς, δε είναι αυτό. Το πραγματικό στοίχημα είναι να...
καταρτίσει μια συνεκτική στρατηγική για την στροφή στην ανάπτυξη που θα της επιτρέψει να απεγκλωβιστεί από τον κυκεώνα των αέναων υφεσιακών μέτρων και των «διαχειριστικού χαρακτήρα» μεταρρυθμίσεων. Θέτοντας επί τάπητος όλα εκείνα τα ζητήματα που αποσιωπήθηκαν, παραμελήθηκαν, υποτιμήθηκαν ή τοποθετήθηκαν στο συρτάρι της λήθης από τις προηγούμενες κυβερνήσεις χάριν της μικροπολιτικής και εξαιτίας της έλλειψης μακρόπνοου σχεδιασμού.
Η ανάπτυξη, για αρχή, σε μια πεθαμένη πραγματική οικονομία, δεν έρχεται μόνο με μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας ούτε μόνο με τη δημιουργία ενός ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Τα μέτρα αυτά έχουν μακροπρόθεσμό προσανατολισμό και απόδοση για την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, εφόσον πρώτα η χώρα επιστρέψει σε σταθερά θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Σε βραχυχρόνιο ορίζοντα, δεδομένης της στασιμότητας και του αποπληθωρισμού, το μόνο που μπορεί να προκύψει είναι είτε επενδυτική άπνοια είτε, στην καλύτερη περίπτωση, προσέλκυση κερδοσκοπικών κεφαλαίων που επενδύουν στη χώρα αντί πινακίου φακής και με την πρώτη ευκαιρία αναχωρούν προς αναζήτηση άλλων επενδυτικών προορισμών.
Η απάντηση σε αυτό δεν είναι άλλη από τις δημόσιες επενδύσεις. Ασκώντας πίεση στους εταίρους μας να εξαιρέσουν από τους δημοσιονομικούς στόχους τις δημόσιες επενδύσεις, και αυξάνοντάς τες σε τομείς της οικονομίας που αποτελούν μοχλούς ανάπτυξης, το ΑΕΠ της χώρας αυτομάτως θα αυξηθεί, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μειωθεί ενώ χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας για τους Έλληνες πολίτες θα δημιουργηθούν.
Ως προς τις ιδιωτικοποιήσεις, το καίριο ζήτημα δεν είναι όπως αναφέρεται στη λίστα Βαρουφάκη η επαναθεώρησή τους με γνώμονα το ποιες έχουν ήδη ολοκληρωθεί και ποιες όχι, αλλά με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Μια ιδιωτικοποίηση με χαμηλό αντίτιμο που αφορά σε εξ’ολοκλήρου πώληση μετοχικού κεφαλαίου μιας κερδοφόρας κρατικής επιχείρησης όπως ο ΟΠΑΠ συνιστά υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας και ουδεμία σχέση έχει με την μακροχρόνια παραχώρηση πχ των περιφερειακών αεροδρομίων σε ιδιώτες που συνιστά πραγματική επένδυση με πολλαπλασιαστικά οφέλη. Η αποκρατικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να ανακοπεί, καθώς θα αναβαθμίσει τα υφιστάμενα «βαλκανικού τύπου» ελληνικά αεροδρόμια, θα δώσει ώθηση στο ελληνικό τουριστικό προϊόν επιστρέφοντας στο τέλος της παραχώρησης τα ίδια, άρτια, στο κράτος.
Ως προς το ακανθώδες πρόβλημα της ανεργίας, η χάραξη αυτοτελούς στρατηγικής για την τόνωση της απασχόλησης κρίνεται επιτακτική. Το ζητούμενο είναι η απασχόληση να γίνει αντιληπτή όχι μόνο ως πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα μιας σημαντικής επένδυσης ούτε μόνο ως σύμπτωμα της κρίσης που μπορεί να καταπολεμηθεί με αποσπασματικά μέτρα που ανακουφίζουν προσωρινά τους πολίτες όπως τα προσφάτως εξαγγελθέντα κουπόνια τροφίμων.
Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις σε αυτό το μέτωπο είχαν δυστυχώς ημερομηνία λήξης, με τους απασχολούμενους να επιστρέφουν μετά από κάποιο καιρό στην πρότερη κατάσταση της ανεργίας (πχ επιδοτούμενα προγράμματα κατάρτισης με επιταγές voucher 5μηνης διάρκειας).
Πολιτικές όπως επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών με αξιοποίηση πόρων του ΕΣΠΑ για όσο τα ποσοστά ανεργίας παραμένουν σε απαγορευτικά επίπεδα, γενναίες φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις που απασχολούν νέους εργαζομένους, ή απευθείας επιδότηση με πόρους του ΕΣΠΑ μικρομεσαίων επιχειρήσεων που προτίθενται να απασχολήσουν εργαζομένους με καθεστώς πλήρους και όχι μερικής, εκ περιτροπής ή ορισμένου χρόνου απασχόλησης, συνιστούν κατάλληλους άξονες μιας τέτοιας στρατηγικής.
Αναφορικά με την επίλυση των οικονομικών εκκρεμοτήτων των Ελλήνων πολιτών, το στοίχημα είναι να δημιουργηθεί μια ρύθμιση κοινωνικά δίκαιη και ταυτόχρονα προσοδοφόρα. Ενώ η εξαγγελθείσα ρύθμιση για τα κόκκινα δάνεια κινείται στη σωστή κατεύθυνση, η ρύθμιση με τις 100 δόσεις για τη διευθέτηση οφειλών προς το κράτος στερείται ευελιξίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αφήνει εκτός τους συνεπείς οφειλέτες και ως εκ τούτου τους εξωθεί στην φοροαποφυγή. Ταυτόχρονα, δεν εντάσσει σε αυτήν τους άνεργους πλέον και πτωχευμένους πρώην επιχειρηματίες που αδυνατούν να καλύψουν σήμερα τα προς το ζην και οι οποίοι στη καλύτερη περίπτωση διαθέτουν επαγγελματικά ακίνητα-φαντάσματα τα οποία είναι αδύνατο να πωληθούν και για τα οποία συνεχίζουν να επιβαρύνονται με φόρους ακίνητης περιουσίας.
Δεχόμενη η νέα κυβέρνηση την κατά περίπτωση παραχώρηση ακινήτων ως αντάλλαγμα για την εξόφληση μεγάλων οφειλών και η συνεπακόλουθη αξιοποίησή τους από το κράτος προς πάσα χρήση, μειώνοντας ταυτόχρονα δαπάνες για την ενοικίαση κτιρίων, είναι ένα μέτρο που κινείται στη σωστή κατεύθυνση.
Ως προς την απελευθέρωση της αγοράς και την προστασία του καταναλωτή, μιας και έγινε γνωστή η βούληση της νέας κυβέρνησης για συνέχιση της συνεργασίας με τον ΟΟΣΑ, το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να μην χαθούμε στις κατ΄ όνομα μεταρρυθμίσεις που θα μας υποδείξει ο οργανισμός, που σε πολλές περιπτώσεις, αγνοούν την ελληνική πραγματικότητα. Το ζητούμενο είναι να καταπολεμηθούν οι χρόνιες πληγές της χώρας που είναι αντίθετες προς το συμφέρον του καταναλωτή.
Από το να ασχολούμαστε για παράδειγμα με τη διάρκεια ζωής του γάλακτος για τη μείωση της τιμής του, που εν προκειμένω επιτρέπει τις αθρόες εισαγωγές ξένων γαλάτων από το εξωτερικό εκτροχιάζοντας το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, να δούμε την χρόνια παθογένεια της χώρας που δεν είναι άλλη από τα καρτελ.
Ξεκινώντας με το ξήλωμα των ανίκανων επί χρόνια διοικήσεων της αρμόδιας επιτροπής ανταγωνισμού που δεν κατόρθωσαν να επιτελέσουν αυτό το κοινωνικό, εν πολλοίς, στα χρόνια της κρίσης έργο και τοποθετώντας άτομα με όραμα και κυρίως βούληση για αλλαγή.
Φεύγοντας από την διεκπαιρεωτική λογική των προστίμων για όποιες επιχειρήσεις παραβιάζουν τη νομοθεσία περί ανταγωνισμού και επιβάλλοντας (και κυρίως εφαρμόζοντας) μέτρα-πραγματικά αντικίνητρα όπως πχ πάγωμα εμπορικής δραστηριότητας για τον παραβαίνοντα για ένα εξάμηνο ή άλλες βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών.
Αναφορικά με την καινοτομία, που αποτελεί πυλώνα ανάπτυξης καθώς συμβάλλει καθοριστικά στην δημιουργία μιας βιώσιμης παραγωγικής δομής, κανένας στρατηγικός σχεδιασμός δεν έγινε παρόλο που αποτελεί προτεραιότητα του ΣΕΣ (νέο ΕΣΠΑ 2014-2020) δεσμεύοντας ένα σημαντικό μέρος των κονδυλίων του προγράμματος «Επανεκκίνηση».
Το ζητούμενο δεν είναι να αποτελεί η καινοτομία ευσεβή πόθο της κυβέρνησης και απλό στόχο του ΣΕΣ αλλά να καταρτιστεί εμπεριστατωμένη στρατηγική για την προώθηση και ευόδωση της. Μια στρατηγική που θα βοηθήσει ουσιαστικά τις πρωτοπόρες ιδέες και τα καινοτόμα επιχειρηματικά βήματα παρέχοντας για παράδειγμα φορολογική ασυλία, μη υποχρέωση ασφαλιστικής κάλυψης για τους νεοφυείς επιχειρηματίες και μη υποχρεωτικότητα έδρας τα 3 πρώτα χρόνια επιχειρηματικής δραστηριότητας μέχρι και εφόσον επιτύχει το επιχειρηματικό τους εγχείρημα.
Παράλληλα απαραίτητη είναι και η δημιουργία ενός διαδικτυακού hub καινοτομίας που θα προσφέρει ευκαιρίες διασύνδεσης και συνεργασίας μεταξύ των μελών του δικτύου, περιλαμβάνοντας μεταξύ άλλων επιμελητήρια, επενδυτές και venture capitalists από το εξωτερικό, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, επαγγελματικές ενώσεις, πανεπιστήμια και κολέγια, ερευνητικά κέντρα κ.α.
Τέλος, μια υπηρεσία online δημοπράτησης για μια σειρά από υπηρεσίες που θα περιλαμβάνει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για τη σύσταση μιας εταιρείας (π.χ γραφειοκρατική και νομική εργασία, λογιστική υποστήριξη, δημιουργία ιστοσελίδας κοκ) θα ήταν ένα ακόμη σημαντικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση καθώς θα εισήγαγε έναν άτυπο ανταγωνισμό που θα ανάγκαζε τις εταιρίες παροχής υπηρεσιών να ρίξουν τις τιμές σημαντικά στηρίζοντας έτσι σημαντικά τις νέες επιχειρήσεις.
Όλα όσα περιέγραψα παραπάνω, αποτελούν ενδεικτικά και απτά παραδείγματα που θέτουν τη χώρα σε τροχιά εξυγίανσης και προοπτικής. Κοιτώντας πέρα από το δέντρο και το δάσος. Διυλίζοντας όχι τον κώνωπα, αλλά το μέλλον της χώρας. Προσθέτοντας στο κράμα ρεαλισμού και ιδεαλισμού την βιώσιμη προοπτική. Μόνο τότε η ελπίδα που άνθησε θα βρει πρόσφορο έδαφος για να ευδοκιμήσει.
Με τη λίστα των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων που ήδη κατέθεσε, η κυβέρνηση κατέδειξε την βούλησή της να συνεχίσει τον δύσκολο δρόμο της δημοσιονομικής εξισορρόπησης με παράλληλη μέριμνα για στοχευμένες ενέσεις ανακούφισης της κοινωνίας από τις επιπτώσεις της κρίσης.
Το μεγάλο όμως στοίχημα της νέας κυβέρνησης, καλώς ή κακώς, δε είναι αυτό. Το πραγματικό στοίχημα είναι να...
καταρτίσει μια συνεκτική στρατηγική για την στροφή στην ανάπτυξη που θα της επιτρέψει να απεγκλωβιστεί από τον κυκεώνα των αέναων υφεσιακών μέτρων και των «διαχειριστικού χαρακτήρα» μεταρρυθμίσεων. Θέτοντας επί τάπητος όλα εκείνα τα ζητήματα που αποσιωπήθηκαν, παραμελήθηκαν, υποτιμήθηκαν ή τοποθετήθηκαν στο συρτάρι της λήθης από τις προηγούμενες κυβερνήσεις χάριν της μικροπολιτικής και εξαιτίας της έλλειψης μακρόπνοου σχεδιασμού.
Η ανάπτυξη, για αρχή, σε μια πεθαμένη πραγματική οικονομία, δεν έρχεται μόνο με μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας ούτε μόνο με τη δημιουργία ενός ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Τα μέτρα αυτά έχουν μακροπρόθεσμό προσανατολισμό και απόδοση για την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, εφόσον πρώτα η χώρα επιστρέψει σε σταθερά θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Σε βραχυχρόνιο ορίζοντα, δεδομένης της στασιμότητας και του αποπληθωρισμού, το μόνο που μπορεί να προκύψει είναι είτε επενδυτική άπνοια είτε, στην καλύτερη περίπτωση, προσέλκυση κερδοσκοπικών κεφαλαίων που επενδύουν στη χώρα αντί πινακίου φακής και με την πρώτη ευκαιρία αναχωρούν προς αναζήτηση άλλων επενδυτικών προορισμών.
Η απάντηση σε αυτό δεν είναι άλλη από τις δημόσιες επενδύσεις. Ασκώντας πίεση στους εταίρους μας να εξαιρέσουν από τους δημοσιονομικούς στόχους τις δημόσιες επενδύσεις, και αυξάνοντάς τες σε τομείς της οικονομίας που αποτελούν μοχλούς ανάπτυξης, το ΑΕΠ της χώρας αυτομάτως θα αυξηθεί, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μειωθεί ενώ χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας για τους Έλληνες πολίτες θα δημιουργηθούν.
Ως προς τις ιδιωτικοποιήσεις, το καίριο ζήτημα δεν είναι όπως αναφέρεται στη λίστα Βαρουφάκη η επαναθεώρησή τους με γνώμονα το ποιες έχουν ήδη ολοκληρωθεί και ποιες όχι, αλλά με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Μια ιδιωτικοποίηση με χαμηλό αντίτιμο που αφορά σε εξ’ολοκλήρου πώληση μετοχικού κεφαλαίου μιας κερδοφόρας κρατικής επιχείρησης όπως ο ΟΠΑΠ συνιστά υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας και ουδεμία σχέση έχει με την μακροχρόνια παραχώρηση πχ των περιφερειακών αεροδρομίων σε ιδιώτες που συνιστά πραγματική επένδυση με πολλαπλασιαστικά οφέλη. Η αποκρατικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να ανακοπεί, καθώς θα αναβαθμίσει τα υφιστάμενα «βαλκανικού τύπου» ελληνικά αεροδρόμια, θα δώσει ώθηση στο ελληνικό τουριστικό προϊόν επιστρέφοντας στο τέλος της παραχώρησης τα ίδια, άρτια, στο κράτος.
Ως προς το ακανθώδες πρόβλημα της ανεργίας, η χάραξη αυτοτελούς στρατηγικής για την τόνωση της απασχόλησης κρίνεται επιτακτική. Το ζητούμενο είναι η απασχόληση να γίνει αντιληπτή όχι μόνο ως πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα μιας σημαντικής επένδυσης ούτε μόνο ως σύμπτωμα της κρίσης που μπορεί να καταπολεμηθεί με αποσπασματικά μέτρα που ανακουφίζουν προσωρινά τους πολίτες όπως τα προσφάτως εξαγγελθέντα κουπόνια τροφίμων.
Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις σε αυτό το μέτωπο είχαν δυστυχώς ημερομηνία λήξης, με τους απασχολούμενους να επιστρέφουν μετά από κάποιο καιρό στην πρότερη κατάσταση της ανεργίας (πχ επιδοτούμενα προγράμματα κατάρτισης με επιταγές voucher 5μηνης διάρκειας).
Πολιτικές όπως επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών με αξιοποίηση πόρων του ΕΣΠΑ για όσο τα ποσοστά ανεργίας παραμένουν σε απαγορευτικά επίπεδα, γενναίες φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις που απασχολούν νέους εργαζομένους, ή απευθείας επιδότηση με πόρους του ΕΣΠΑ μικρομεσαίων επιχειρήσεων που προτίθενται να απασχολήσουν εργαζομένους με καθεστώς πλήρους και όχι μερικής, εκ περιτροπής ή ορισμένου χρόνου απασχόλησης, συνιστούν κατάλληλους άξονες μιας τέτοιας στρατηγικής.
Αναφορικά με την επίλυση των οικονομικών εκκρεμοτήτων των Ελλήνων πολιτών, το στοίχημα είναι να δημιουργηθεί μια ρύθμιση κοινωνικά δίκαιη και ταυτόχρονα προσοδοφόρα. Ενώ η εξαγγελθείσα ρύθμιση για τα κόκκινα δάνεια κινείται στη σωστή κατεύθυνση, η ρύθμιση με τις 100 δόσεις για τη διευθέτηση οφειλών προς το κράτος στερείται ευελιξίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αφήνει εκτός τους συνεπείς οφειλέτες και ως εκ τούτου τους εξωθεί στην φοροαποφυγή. Ταυτόχρονα, δεν εντάσσει σε αυτήν τους άνεργους πλέον και πτωχευμένους πρώην επιχειρηματίες που αδυνατούν να καλύψουν σήμερα τα προς το ζην και οι οποίοι στη καλύτερη περίπτωση διαθέτουν επαγγελματικά ακίνητα-φαντάσματα τα οποία είναι αδύνατο να πωληθούν και για τα οποία συνεχίζουν να επιβαρύνονται με φόρους ακίνητης περιουσίας.
Δεχόμενη η νέα κυβέρνηση την κατά περίπτωση παραχώρηση ακινήτων ως αντάλλαγμα για την εξόφληση μεγάλων οφειλών και η συνεπακόλουθη αξιοποίησή τους από το κράτος προς πάσα χρήση, μειώνοντας ταυτόχρονα δαπάνες για την ενοικίαση κτιρίων, είναι ένα μέτρο που κινείται στη σωστή κατεύθυνση.
Ως προς την απελευθέρωση της αγοράς και την προστασία του καταναλωτή, μιας και έγινε γνωστή η βούληση της νέας κυβέρνησης για συνέχιση της συνεργασίας με τον ΟΟΣΑ, το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να μην χαθούμε στις κατ΄ όνομα μεταρρυθμίσεις που θα μας υποδείξει ο οργανισμός, που σε πολλές περιπτώσεις, αγνοούν την ελληνική πραγματικότητα. Το ζητούμενο είναι να καταπολεμηθούν οι χρόνιες πληγές της χώρας που είναι αντίθετες προς το συμφέρον του καταναλωτή.
Από το να ασχολούμαστε για παράδειγμα με τη διάρκεια ζωής του γάλακτος για τη μείωση της τιμής του, που εν προκειμένω επιτρέπει τις αθρόες εισαγωγές ξένων γαλάτων από το εξωτερικό εκτροχιάζοντας το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, να δούμε την χρόνια παθογένεια της χώρας που δεν είναι άλλη από τα καρτελ.
Ξεκινώντας με το ξήλωμα των ανίκανων επί χρόνια διοικήσεων της αρμόδιας επιτροπής ανταγωνισμού που δεν κατόρθωσαν να επιτελέσουν αυτό το κοινωνικό, εν πολλοίς, στα χρόνια της κρίσης έργο και τοποθετώντας άτομα με όραμα και κυρίως βούληση για αλλαγή.
Φεύγοντας από την διεκπαιρεωτική λογική των προστίμων για όποιες επιχειρήσεις παραβιάζουν τη νομοθεσία περί ανταγωνισμού και επιβάλλοντας (και κυρίως εφαρμόζοντας) μέτρα-πραγματικά αντικίνητρα όπως πχ πάγωμα εμπορικής δραστηριότητας για τον παραβαίνοντα για ένα εξάμηνο ή άλλες βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών.
Αναφορικά με την καινοτομία, που αποτελεί πυλώνα ανάπτυξης καθώς συμβάλλει καθοριστικά στην δημιουργία μιας βιώσιμης παραγωγικής δομής, κανένας στρατηγικός σχεδιασμός δεν έγινε παρόλο που αποτελεί προτεραιότητα του ΣΕΣ (νέο ΕΣΠΑ 2014-2020) δεσμεύοντας ένα σημαντικό μέρος των κονδυλίων του προγράμματος «Επανεκκίνηση».
Το ζητούμενο δεν είναι να αποτελεί η καινοτομία ευσεβή πόθο της κυβέρνησης και απλό στόχο του ΣΕΣ αλλά να καταρτιστεί εμπεριστατωμένη στρατηγική για την προώθηση και ευόδωση της. Μια στρατηγική που θα βοηθήσει ουσιαστικά τις πρωτοπόρες ιδέες και τα καινοτόμα επιχειρηματικά βήματα παρέχοντας για παράδειγμα φορολογική ασυλία, μη υποχρέωση ασφαλιστικής κάλυψης για τους νεοφυείς επιχειρηματίες και μη υποχρεωτικότητα έδρας τα 3 πρώτα χρόνια επιχειρηματικής δραστηριότητας μέχρι και εφόσον επιτύχει το επιχειρηματικό τους εγχείρημα.
Παράλληλα απαραίτητη είναι και η δημιουργία ενός διαδικτυακού hub καινοτομίας που θα προσφέρει ευκαιρίες διασύνδεσης και συνεργασίας μεταξύ των μελών του δικτύου, περιλαμβάνοντας μεταξύ άλλων επιμελητήρια, επενδυτές και venture capitalists από το εξωτερικό, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, επαγγελματικές ενώσεις, πανεπιστήμια και κολέγια, ερευνητικά κέντρα κ.α.
Τέλος, μια υπηρεσία online δημοπράτησης για μια σειρά από υπηρεσίες που θα περιλαμβάνει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για τη σύσταση μιας εταιρείας (π.χ γραφειοκρατική και νομική εργασία, λογιστική υποστήριξη, δημιουργία ιστοσελίδας κοκ) θα ήταν ένα ακόμη σημαντικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση καθώς θα εισήγαγε έναν άτυπο ανταγωνισμό που θα ανάγκαζε τις εταιρίες παροχής υπηρεσιών να ρίξουν τις τιμές σημαντικά στηρίζοντας έτσι σημαντικά τις νέες επιχειρήσεις.
Όλα όσα περιέγραψα παραπάνω, αποτελούν ενδεικτικά και απτά παραδείγματα που θέτουν τη χώρα σε τροχιά εξυγίανσης και προοπτικής. Κοιτώντας πέρα από το δέντρο και το δάσος. Διυλίζοντας όχι τον κώνωπα, αλλά το μέλλον της χώρας. Προσθέτοντας στο κράμα ρεαλισμού και ιδεαλισμού την βιώσιμη προοπτική. Μόνο τότε η ελπίδα που άνθησε θα βρει πρόσφορο έδαφος για να ευδοκιμήσει.
Έγραψε η Ηρώ Ράντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου