 |
| Μητρόπουλοι και Κατρούγκαλοι, τότε που ένιωθαν Κολοκοτρωναίοι... |
Με
ένα μέλλον που δεν το φαντάζομαι πολύ μακρινό, θα θυμόμαστε την 20ή Μαρτίου του
σωτηρίου έτους 2015 ως ιστορική, λόγω του αποτελέσματος της συνάντησης του
πρωθυπουργού της Ελλάδος Αλέξη Τσίπρα με το διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Το πλαίσιο αρχών, μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε η συμφωνία, κατέστησε και
επισήμως την κυβέρνηση Τσίπρα διάδοχο της κυβέρνησης Σαμαρά.
Οχι ότι δεν είχαμε κανονική, δημοκρατικά εκλεγμένη, κυβέρνηση ώς τώρα. Ομως, για...
να διακινδυνεύσω μια ιστορική αναλογία, ήταν όπως με τις χριστιανικές μοναρχίες του Μεσαίωνα επί ακμής της παπικής ισχύος: η διαδοχή στον θρόνο μπορεί να είχε την εσωτερική νομιμοποίηση, αλλά για τη διεθνή (τρόπος του λέγειν...) υπόστασή της είχε ανάγκη την έγκριση της Αγίας Εδρας.
Στις 20 του μηνός, λοιπόν, αυτή η έγκριση επιτέλους δόθηκε και ορίσθηκε το πλαίσιο λειτουργίας της κυβέρνησης: είναι επί της ουσίας το ίδιο με της κυβέρνησης Σαμαρά. Ωστόσο, με κάποιες διαφορές, που είναι όλες εις βάρος της κυβέρνησης Τσίπρα: την ασφυκτική στενότητα του χρόνου, την άγνοια και την απροθυμία των κυβερνώντων να λειτουργήσουν μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και, φυσικά, την έλλειψη ανθρώπων να σταθούν στο ύψος της σοβαρότητας των περιστάσεων. Ως προς το τελευταίο, αναλογισθείτε μόνο ότι την επεξεργασία των μεταρρυθμιστικών προτάσεων της ελληνικής κυβέρνησης, τυπικά τουλάχιστον, οφείλει να την κάνει ο άνθρωπος που έψαχνε, κατά ομολογία του, επί τρεις μέρες στα συρτάρια του υπουργικού γραφείου ένα κείμενο δημοσιευμένο επισήμως στο Διαδίκτυο...
Ταυτοχρόνως, η 20ή Μαρτίου είναι και η μέρα που άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση Τσίπρα, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της συνάντησης του πρωθυπουργού με τη Μέρκελ, χθες στο Βερολίνο. Διότι με την 20ή Μαρτίου γυρίσαμε πίσω στην 20ή Φεβρουαρίου, με μόνη διαφορά ότι το πλαίσιο αρχών (τέρμα τα λόγια και οι υποσχέσεις: δίνετε έργα, παίρνετε χρήματα) επικυρώθηκε σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, έστω και ατύπως, ενώ όλος ο ενδιάμεσος χρόνος του ενός μηνός χάθηκε - σημειωτέον, χάθηκε και θα λείψει από εμάς, όχι από εκείνους. Να επιστρέψω σε μια παλαιότερη μεταφορά, ταιριαστή με την πολιτική προέλευση των ανθρώπων για τους οποίους μιλάμε: πήγαν στον καθηγητή και, εκεί που οι προηγούμενοι παρακαλούσαν, αυτοί απαίτησαν να τους περάσει στο μάθημα· εκείνος αρνήθηκε και τότε αυτοί πήγαν στον διευθυντή και το διοικητικό συμβούλιο του σχολείου και επανέλαβαν (ηπιότερα, είναι αλήθεια) το ίδιο αίτημα και έλαβαν την ίδια απάντηση.
Η αντίστροφη μέτρηση αφορά την πρόσκρουση του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς (όχι της κυβέρνησής του, διότι οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται αλλού και δεν έχουν σκοπό να επιστρέψουν ποτέ πίσω...) με την πραγματικότητα. Συνεπώς, αφορά και τη βιωσιμότητα της κυβέρνησής του, ας μην ντρεπόμαστε να το πούμε. Εστω ότι καταρτίζει όπως όπως ένα πρόγραμμα και οι άλλοι το δέχονται· πείτε μου, σας παρακαλώ, πώς θα το περάσει από τη Βουλή του Μιχελογιαννάκη, της Ραχήλ Μακρή και, κυρίως, της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Η επιβεβαίωση της πρόσκρουσης, πάντως, συνέβη χθες και την είδαμε όλοι, νομίζω, στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, μετά το πρώτο μέρος της συνάντησής του με την καγκελάριο της Γερμανίας. Να επιχειρήσω πάλι έναν παραλληλισμό, κάπως πιο πεζό αυτή τη φορά. Πώς είναι κάποιες μέρες που τρέχεις ασταμάτητα και δεν σκέφτεσαι καν να πεταχτείς μισό λεπτό στην τουαλέτα, αλλά σε πιάνει ξαφνικά η ανάγκη στο τέλος της ημέρας καθώς ανεβαίνεις με το ασανσέρ στο διαμέρισμά σου; Κάπως έτσι έδειχνε το πρόσωπο του Ελληνα πρωθυπουργού χθες. Αγχωμένος, συνοφρυωμένος, με βεβιασμένο χαμόγελο-γκριμάτσα και, από ένα σημείο και έπειτα, ιδρωμένος, έδινε την εντύπωση ανθρώπου που πρέπει να αποσυρθεί επειγόντως στην «αίθουσα του θρόνου».
Όποιος ασχολείται έστω και περιστασιακά με την παρακολούθηση των πολιτικών εξελίξεων αναγνώρισε από τα χείλη του Τσίπρα μια γλώσσα γνώριμη: ακούσαμε για «το σωστό μείγμα πολιτικής», όπως και για τις «μεγάλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες και δεν έγιναν». (Εδώ, δεν γίνεται να μη θυμίσω ότι αυτά τα είπε ο πρωθυπουργός που εν τω μεταξύ καλύπτει τον Κατρούγκαλο...). Τον είδαμε, επίσης, να κάνει στροφή 180 μοιρών στο θέμα των επανορθώσεων: «Για μας έχει ηθική αξία, όχι υλική», είπε και, όλως τυχαίως, ήταν η στιγμή που εμφανώς εντάθηκε η εφίδρωση του προσώπου του. (Θα σκεπτόταν την έκρηξη του Γλέζου που θα ακολουθήσει, φαντάζομαι...). Εφθασε στο σημείο, δε, να εκθέσει τον υπουργό Δικαιοσύνης της κυβέρνησής του, όταν είπε ότι δεν υπάρχει στέλεχος της κυβέρνησης που θέτει ζήτημα κατάσχεσης κτιρίων του γερμανικού Δημοσίου στην Ελλάδα. (Υπό κανονικές συνθήκες, μετά από αυτό θα περίμενε κάποιος ότι ο κ. Παρασκευόπουλος θα υποβάλει την παραίτησή του σήμερα...). Εν ολίγοις, αυτό που είδαμε και ακούσαμε χθες από τον πρωθυπουργό μάλλον προς ΠΑΣΟΚ έφερνε.
Παρεμπιπτόντως, μέσα στη δικαιολογημένη σύγχυσή του και την προσπάθεια να είναι αβρός με τους Γερμανούς, πρόδωσε και την άγνοιά του βασικών ιστορικών γνώσεων. Είπε, συγκεκριμένα, ότι η βελτίωση στις ελληνογερμανικές σχέσεις είναι προς αμοιβαίο όφελος, επειδή «και οι δύο λαοί πλήρωσαν μεγάλο φόρο αίματος για να νικήσουν τον ολοκληρωτισμό». Πράγματι, αρκετές εκατοντάδες συνωμότες της 20ής Ιουλίου (ο ανθός της πρωσικής αριστοκρατίας και της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας) εκτελέστηκαν από τον Χίτλερ μετά την αποτυχημένη απόπειρα εναντίον του. Πολύ περισσότεροι, δε, ήσαν εκείνοι που διώχθηκαν. Ομως ο κύκλος των αντιστασιακών δεν ξεπερνούσε τις 5.000. Δεν το λες και «μεγάλο φόρο αίματος εναντίον του ολοκληρωτισμού». Εκτός αν εννοούσε την εισβολή στη Σοβιετική Ενωση, που είχε πράγματι μεγάλο φόρο αίματος για τη Γερμανία. Αλλά αυτό είναι μια άκρως παρεξηγήσιμη υπόθεση, στην οποία δεν θα βρει ούτε την υποστήριξη του Ντέιβιντ Ερβινγκ...
Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: μπορεί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) να μεταμορφωθεί σε ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο;
Οχι ότι δεν είχαμε κανονική, δημοκρατικά εκλεγμένη, κυβέρνηση ώς τώρα. Ομως, για...
να διακινδυνεύσω μια ιστορική αναλογία, ήταν όπως με τις χριστιανικές μοναρχίες του Μεσαίωνα επί ακμής της παπικής ισχύος: η διαδοχή στον θρόνο μπορεί να είχε την εσωτερική νομιμοποίηση, αλλά για τη διεθνή (τρόπος του λέγειν...) υπόστασή της είχε ανάγκη την έγκριση της Αγίας Εδρας.
Στις 20 του μηνός, λοιπόν, αυτή η έγκριση επιτέλους δόθηκε και ορίσθηκε το πλαίσιο λειτουργίας της κυβέρνησης: είναι επί της ουσίας το ίδιο με της κυβέρνησης Σαμαρά. Ωστόσο, με κάποιες διαφορές, που είναι όλες εις βάρος της κυβέρνησης Τσίπρα: την ασφυκτική στενότητα του χρόνου, την άγνοια και την απροθυμία των κυβερνώντων να λειτουργήσουν μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και, φυσικά, την έλλειψη ανθρώπων να σταθούν στο ύψος της σοβαρότητας των περιστάσεων. Ως προς το τελευταίο, αναλογισθείτε μόνο ότι την επεξεργασία των μεταρρυθμιστικών προτάσεων της ελληνικής κυβέρνησης, τυπικά τουλάχιστον, οφείλει να την κάνει ο άνθρωπος που έψαχνε, κατά ομολογία του, επί τρεις μέρες στα συρτάρια του υπουργικού γραφείου ένα κείμενο δημοσιευμένο επισήμως στο Διαδίκτυο...
Ταυτοχρόνως, η 20ή Μαρτίου είναι και η μέρα που άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση Τσίπρα, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της συνάντησης του πρωθυπουργού με τη Μέρκελ, χθες στο Βερολίνο. Διότι με την 20ή Μαρτίου γυρίσαμε πίσω στην 20ή Φεβρουαρίου, με μόνη διαφορά ότι το πλαίσιο αρχών (τέρμα τα λόγια και οι υποσχέσεις: δίνετε έργα, παίρνετε χρήματα) επικυρώθηκε σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, έστω και ατύπως, ενώ όλος ο ενδιάμεσος χρόνος του ενός μηνός χάθηκε - σημειωτέον, χάθηκε και θα λείψει από εμάς, όχι από εκείνους. Να επιστρέψω σε μια παλαιότερη μεταφορά, ταιριαστή με την πολιτική προέλευση των ανθρώπων για τους οποίους μιλάμε: πήγαν στον καθηγητή και, εκεί που οι προηγούμενοι παρακαλούσαν, αυτοί απαίτησαν να τους περάσει στο μάθημα· εκείνος αρνήθηκε και τότε αυτοί πήγαν στον διευθυντή και το διοικητικό συμβούλιο του σχολείου και επανέλαβαν (ηπιότερα, είναι αλήθεια) το ίδιο αίτημα και έλαβαν την ίδια απάντηση.
Η αντίστροφη μέτρηση αφορά την πρόσκρουση του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς (όχι της κυβέρνησής του, διότι οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται αλλού και δεν έχουν σκοπό να επιστρέψουν ποτέ πίσω...) με την πραγματικότητα. Συνεπώς, αφορά και τη βιωσιμότητα της κυβέρνησής του, ας μην ντρεπόμαστε να το πούμε. Εστω ότι καταρτίζει όπως όπως ένα πρόγραμμα και οι άλλοι το δέχονται· πείτε μου, σας παρακαλώ, πώς θα το περάσει από τη Βουλή του Μιχελογιαννάκη, της Ραχήλ Μακρή και, κυρίως, της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Η επιβεβαίωση της πρόσκρουσης, πάντως, συνέβη χθες και την είδαμε όλοι, νομίζω, στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, μετά το πρώτο μέρος της συνάντησής του με την καγκελάριο της Γερμανίας. Να επιχειρήσω πάλι έναν παραλληλισμό, κάπως πιο πεζό αυτή τη φορά. Πώς είναι κάποιες μέρες που τρέχεις ασταμάτητα και δεν σκέφτεσαι καν να πεταχτείς μισό λεπτό στην τουαλέτα, αλλά σε πιάνει ξαφνικά η ανάγκη στο τέλος της ημέρας καθώς ανεβαίνεις με το ασανσέρ στο διαμέρισμά σου; Κάπως έτσι έδειχνε το πρόσωπο του Ελληνα πρωθυπουργού χθες. Αγχωμένος, συνοφρυωμένος, με βεβιασμένο χαμόγελο-γκριμάτσα και, από ένα σημείο και έπειτα, ιδρωμένος, έδινε την εντύπωση ανθρώπου που πρέπει να αποσυρθεί επειγόντως στην «αίθουσα του θρόνου».
Όποιος ασχολείται έστω και περιστασιακά με την παρακολούθηση των πολιτικών εξελίξεων αναγνώρισε από τα χείλη του Τσίπρα μια γλώσσα γνώριμη: ακούσαμε για «το σωστό μείγμα πολιτικής», όπως και για τις «μεγάλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες και δεν έγιναν». (Εδώ, δεν γίνεται να μη θυμίσω ότι αυτά τα είπε ο πρωθυπουργός που εν τω μεταξύ καλύπτει τον Κατρούγκαλο...). Τον είδαμε, επίσης, να κάνει στροφή 180 μοιρών στο θέμα των επανορθώσεων: «Για μας έχει ηθική αξία, όχι υλική», είπε και, όλως τυχαίως, ήταν η στιγμή που εμφανώς εντάθηκε η εφίδρωση του προσώπου του. (Θα σκεπτόταν την έκρηξη του Γλέζου που θα ακολουθήσει, φαντάζομαι...). Εφθασε στο σημείο, δε, να εκθέσει τον υπουργό Δικαιοσύνης της κυβέρνησής του, όταν είπε ότι δεν υπάρχει στέλεχος της κυβέρνησης που θέτει ζήτημα κατάσχεσης κτιρίων του γερμανικού Δημοσίου στην Ελλάδα. (Υπό κανονικές συνθήκες, μετά από αυτό θα περίμενε κάποιος ότι ο κ. Παρασκευόπουλος θα υποβάλει την παραίτησή του σήμερα...). Εν ολίγοις, αυτό που είδαμε και ακούσαμε χθες από τον πρωθυπουργό μάλλον προς ΠΑΣΟΚ έφερνε.
Παρεμπιπτόντως, μέσα στη δικαιολογημένη σύγχυσή του και την προσπάθεια να είναι αβρός με τους Γερμανούς, πρόδωσε και την άγνοιά του βασικών ιστορικών γνώσεων. Είπε, συγκεκριμένα, ότι η βελτίωση στις ελληνογερμανικές σχέσεις είναι προς αμοιβαίο όφελος, επειδή «και οι δύο λαοί πλήρωσαν μεγάλο φόρο αίματος για να νικήσουν τον ολοκληρωτισμό». Πράγματι, αρκετές εκατοντάδες συνωμότες της 20ής Ιουλίου (ο ανθός της πρωσικής αριστοκρατίας και της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας) εκτελέστηκαν από τον Χίτλερ μετά την αποτυχημένη απόπειρα εναντίον του. Πολύ περισσότεροι, δε, ήσαν εκείνοι που διώχθηκαν. Ομως ο κύκλος των αντιστασιακών δεν ξεπερνούσε τις 5.000. Δεν το λες και «μεγάλο φόρο αίματος εναντίον του ολοκληρωτισμού». Εκτός αν εννοούσε την εισβολή στη Σοβιετική Ενωση, που είχε πράγματι μεγάλο φόρο αίματος για τη Γερμανία. Αλλά αυτό είναι μια άκρως παρεξηγήσιμη υπόθεση, στην οποία δεν θα βρει ούτε την υποστήριξη του Ντέιβιντ Ερβινγκ...
Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: μπορεί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) να μεταμορφωθεί σε ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο;
(Διότι αυτό είναι το ζητούμενο, ας μην κοροϊδευόμαστε).
Και
επειδή απάντηση δεν υπάρχει, ας ετοιμαζόμαστε ηθικά για πολιτικές
εξελίξεις.
Στέφανος Κασιμάτης
Καθημερινή
Καθημερινή
Σχόλιο:
Το ΠΑΣΟΚ ώς κυβέρνηση 30 χρόνια έχει παραχωρήσει ήδη το στελεχιακό δυναμικό να βοηθήσει το ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα καθημερινά ζητήματα μίζας, ρουσφετιού, διαπλεκόμενους κτλ.Αλλοίμονο αν τα προσκοπάκια του ΣΥΡΙΖΑ καλούνταν μόνα τους να κυβερνήσουν.
Μόνο βλακείες θα έκαναν χωρίς ώφελος για κανέναν.
Ας αφήσουν τη διακυβέρνηση στην έμπειρη ΠΑΣΟΚΑΡΙΑ και αυτοί ας ασχοληθούν με τα "ιδεολογικά", πώς να πέσει ο καπιταλισμός, την Ευρώπη του αύριο κτλ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου