Τελειώσαμε έτσι και αλλιώς...

Ακόμη και να οριστικοποιηθεί η αίσθηση (μόνο η αίσθηση) ότι περνάμε τον τωρινό κάβο, ο τρόπος που βαδίζουμε κάνει αναπόφευκτη την τραγωδία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ γκρέμισε σε 40 ημέρες ό,τι άφησε όρθιο η μεταπολίτευση στα 40 χρόνια διάλυσης της χώρας.

Επιστρέφουμε ολοταχώς στο 1981 του αναξιόπιστου και σπάταλου κράτους. 

Των χειραγωγημένων κομματικά εργατοπατέρων.

Της κλειστής κρατικής οικονομίας σε βάρος της ιδιωτικής. 

Και στα προνόμια του κομματικού στρατού... 

Ας ρίξουμε μια ματιά  σε ό,τι συντελείται το τελευταίο δίμηνο στην οικονομία μετά την κυβερνητική βούληση για παραπέρα κλείσιμο και έλεγχό της από το κράτος σε ποσοστό μεγαλύτερο του 80% και με την προοπτική αυτή (που αποκλείεται να διαψευσθεί) ας διαμορφώσουμε άποψη ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω μας. 

Μέσα στο επόμενο δίμηνο (ίσως και νωρίτερα) θα γίνει γνωστό το τελικό ναυάγιο στην συμφωνία ιδιωτικοποίησης της ΔΕΣΦΑ και για τον αγωγό TAP. 
Ακόμη και αν διαψευσθούν (σήμερα) οι εξελίξεις που προβλέπουμε για πλήρες ναυάγιο με τους Αζέρους απλώς θα μετατεθεί χρονικά το όλο θέμα. Η ρήξη είναι για πολλούς λόγους αναπόφευκτη. 
Το πρόγραμμα της μικρής ΔΕΗ ακόμη και αν επανέλθει ως κυβερνητική βούληση (λόγω πιέσεων από τις Βρυξέλλες) θεωρείται ως ιδέα αρχείου... όχι μόνο λόγω κυβερνητικής βούλησης αλλά επειδή αποσύρθηκε (έτσι και αλλιώς) και το τελευταίο χλιαρό... επενδυτικό ενδιαφέρον.
Το ίδιο συμβαίνει και για τον ΔΕΣΜΗΕ (λόγω μεταβολής επενδυτικών ενδιαφερόντων για την Ελλάδα) ανεξάρτητα από την αρνητική θέση Λαφαζάνη. 
Οι ενδιαφερόμενοι για το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης αεροδρομίων παγώνουν από μόνοι τους (πέρα από κάθε κυβερνητική βούληση) τις συζητήσεις για να αποφύγουν εμπλοκές που θα τους οδηγήσουν σε πλήρη εγκατάλειψη της ιδέας.  
Το ενδιαφέρον για την «ΤΡΑΙΝΟΣΕ» εγκαταλείπεται γιατί οι επενδυτές θεωρούν ότι δεν μπορούν να γίνουν συμφωνίες αν δεν διαμορφωθεί ελεύθερο ανταγωνιστικό περιβάλλον στην ελληνική οικονομία. 
Επενδυτές σε υποδομές της χώρας και σε συνεργασίες για συνδυασμένες εναλλακτικές ενεργειακές επενδύσεις παγώνουν τα σχέδιά τους, περιμένοντας να ολοκληρωθούν τα όρια δράσεως κρατικής και ιδιωτικής οικονομίας. 
Οι διεθνείς όμιλοι ερευνών για αποθέματα πετρελαίων και φυσικού αερίου θα κρατήσουν διακριτικές αποστάσεις από την Ελλάδα, περιμένοντας εγγυήσεις για τους όρους μακροπρόθεσμης συνεργασίας με την Ελλάδα. 
Πιθανός αντίλογος σε όλα αυτά να είναι ότι δεν ξεπουλάμε το κράτος και στο καλό να πάνε αυτοί που θέλουν να το αγοράσουν...

Αλλά αν από το επιχειρηματικό περιβάλλον αποκλείσουμε τέτοιας μορφής επενδύσεις πρέπει αναγκαστικά να ζητήσουμε κάλυψη των κενών από την κρατική πρωτοβουλία και την ιδιωτική επιχειρηματική αγορά που ακόμη βρίσκεται σε δράση. 
Έχοντας δε υπόψη ότι από την επενδυτική δραστηριότητα περιμένουν θέσεις εργασίας 1.500.000 άνεργοι από τους οποίους 700.000 περίπου είναι νέοι, γίνεται αντιληπτό πως μόνο τα μεγάλα κρατικά ενεργειακά και πετρελαϊκά συγκροτήματα μπορούν να κάνουν επενδύσεις απορρόφησης της ανεργίας. 
Αλλά οι κρατικές ΔΕΠΑ και η ΔΕΗ φεύγουν παντελώς από το παιχνίδι των επενδύσεων λόγω χρεών και αδυναμίας να ανταποκριθούν στις πιέσεις που θα δεχθούν από τον κ. Λαφαζάνη να μειώσουν το κόστος για να εξασφαλίσουν τις χαμηλότερες τιμές που επιδιώκει. 
Σωστές βεβαίως οι μειώσεις αλλά σε βάρος των επενδύσεων. 

Η κρατική ΛΑΡΚΟ θα συνεχίσει να φυτοζωεί μέσα στην κυβερνητική κρατικίστικη αντοχή αλλά ακόμη και οι σκέψεις για εξυγίανση παγώνουν ώστε να μην ανακινηθούν χρέη και υποχρεώσεις και προς το κράτος. 
Η κρατική ΤΡΑΙΝΟΣΕ έχει το βαρίδι των χρεών της προς το κράτος και τις ενισχύσεις που διεκδικεί η Κομισιόν. 
Τα ΕΛΠΕ, η ζάχαρη, ο ΟΛΠ και η ΕΥΔΑΠ και η κρατική αμυντική βιομηχανία δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να πρωταγωνιστήσουν σε επενδυτικά προγράμματα γιατί η συγκυρία δεν ευνοεί τους τομείς αυτούς. 

Και ερχόμαστε στον τομέα των ιδιωτικών επιχειρήσεων όπου κοντά στα νέα χρέη του 1 δισ. ευρώ που εμφανίσθηκαν μέσα στον Φεβρουάριο θα προστεθούν και άλλα τόσα στους επόμενους μήνες καθώς το πάγωμα της επιστροφής του ΦΠΑ σε όλες τις επιχειρήσεις (για να ανταποκριθεί η κυβέρνηση στις υποχρεώσεις του χρέους) και το νέο χαράτσι του 26% που ετοιμάζει το υπουργείο Οικονομικών για τις συναλλαγές με Βουλγαρία, Κύπρο και Ιρλανδία φρακάρει κάθε δράση που απαιτεί ρευστότητα. 

Το σημαντικότερο δε όλων είναι ότι εκτιμήσεις της επιχειρηματικής αγοράς για τα κόκκινα δάνεια που θα αναλάβει ο Ενδιάμεσος Φορέας θα δείξουν τελικά νούμερα (όπως έμαθα χθες) πάνω από 100 δισ. ευρώ (στον επιχειρηματικό κλάδο) ενώ άλλα τόσα θα προσφερθούν σε ιδιώτες κοράκια-επενδυτές σύμφωνα με συζητήσεις που είναι σε εξέλιξη. 

Θα καταφέρουν να αποτρέψουν την τραγωδία και να σώσουν την αριστερή Βαλκανική Ελλάδα τα σουβλατζίδικα και οι καφετέριες; 


Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr