Μαζεύτηκαν στον Βόλο οι εκπρόσωποι της ολιγαρχίας (γνωστοί και ως εκπρόσωποι της βιομηχανίας) που απασχολούν 300.000 άτομα και την έκαναν την προβοκάτσια τους...
Διαπίστωσαν, λέει, ότι η οικονομική αβεβαιότητα στραγγαλίζει τη ρευστότητα, επιβαρύνει το κόστος λειτουργίας, αυξάνει κατακόρυφα τον κίνδυνο επιβίωση τους, και αποτρέπει επενδύσεις και αύξηση της απασχόλησης...
Ε, και;
Θα κόψουμε επαναπροσλήψεις και καφέδες στους κρατικούς υπαλλήλους για να πάρει φθηνό ρεύμα η ολιγαρχία; Δεν τρελαθήκαμε...
Εμείς ως κυβερνήσεις της Ν.Δ –ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ τους Φωτόπουλους ακούμε, που λένε ότι αν η βιομηχανία δεν βγαίνει με τιμές ρεύματος κατά 30% ακριβότερες από αυτές της Ευρώπης να τα κλείσει τα εργοστάσια. Στην Ελλάδα τον πρώτο λόγο τον έχουν τα κρατικά μονοπώλια και αν τους αρέσει.Τυχαία νομίζουν οι, ολιγάρχες βιομήχανοι, ότι υπουργός Ανασυγκρότησης ανέλαβε ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης δηλώνοντας ότι πάνω απ όλα το κράτος και βλέπουμε;
Τυχαία έχουν ξεσηκωθεί οι αριστεροί του υπουργικού συμβουλίου για να σκίσουν συμφωνίες και να ακυρώσουν ιδιωτικοποιήσεις.
Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι τυχαίο. Ούτε ο κρατισμός ως ταυτότητα της ελληνική οικονομίας είναι τυχαίος.
Όλοι έβαλαν το χεράκι τους για να καταντήσει η Ελλάδα μια περιθωριακή ευρωπαϊκή χώρα που προσπαθεί να αποδείξει στοιχεία οικονομικού δυναμισμού αλλά την προδίδουν τα δανεικά...
Ας επιστρέψουμε όμως στην ουσία του θέματος και στους αποδέκτες της (πολύ ορθής και ταυτόχρονα πολύ κομψής και διπλωματικής) κίνησης του ΣΕΒ και των Περιφερειακών Βιομηχανικών Οργανώσεων.
Ποιοι λοιπόν μπορεί να είναι αποδέκτες των προτάσεων και των σχεδίων που ετοιμάζονται να υποβάλλουν οι εκπρόσωποι της βιομηχανίας μέσα σε ένα κλίμα εχθρικό για την ιδιωτική πρωτοβουλία;
Ποιος από την κυβέρνηση μπορεί να κάνει αποτελεσματικό διάλογο με τους βιομήχανους χωρίς να ξεσηκωθούν πτέρυγες και πλατφόρμες να τον καταγγείλουν ως υπηρέτη της ολιγαρχίας με τα θαλασσοδάνεια και την διαπλοκή;
Επειδή όμως και οι βιομήχανοι μιας ευρωπαϊκής χώρας έχουν δικαιώματα στην κοινωνία γιατί μετέχουν και προσφέρουν δεν θα φθάσουμε στον παραλογισμό του δεν δικαιούνται δια να ομιλούν...
Διαπιστώνουν λοιπόν οι ολιγάρχες της χώρας (γνωστοί και ως εκπρόσωποι των βιομηχανιών Αττικής, Πελοποννήσου, Βόλου, Θεσσαλίας, Βορ. Ελλάδας και Θράκης) και εργοδότες 300 χιλιάδων (ακόμη) εργαζομένων «ότι η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι αδιαπραγμάτευτη...».
Και επειδή (όπως πιστεύουν) «...η ελληνική βιομηχανία αποτελεί την ατμομηχανή των εξαγωγών, των δαπανών έρευνας και ανάπτυξης, της καινοτομίας, και των σταθερών θέσεων εργασίας στην ελληνική οικονομία, δεσμεύτηκαν (λένε) να ενώσουν τις δυνάμεις τους για τη στήριξη μιας βιομηχανικής πολιτικής που θα στοχεύει στην παραγωγή διεθνώς ανταγωνιστικών προϊόντων, με την αξιοποίηση υπαρχουσών και την προσέλκυση νέων επενδύσεων.»
Για να τα κάνουν δε πράξη όλα αυτά (προσθέτουν) επεξεργάσθηκαν και θα καταθέσουν άμεσα δέσμη 25 προτάσεων στα αρμόδια υπουργεία.
Έβαλαν όμως και τα πράγματα στην θέση τους δείχνοντας τα εμπόδια με τις επισημάνσεις που παρουσιάζουμε στον πρόλογο του σημειώματος.
Το πρώτο που πρέπει να παρατηρηθεί στην πρωτοβουλία των εκπρόσωπων της βιομηχανίας είναι ότι επιτέλους έπρεπε να φανούν και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Οι βιομηχανικές Οργανώσεις εκπροσωπούν τον μεγαλύτερο εργοδότη και τον ισχυρότερο εξαγωγέα της χώρας.
Και ως εκ τούτου έχουν τεράστιες ευθύνες εφόσον θέλουν να αποτελούν ενεργά κύτταρα της οικονομίας.
Οι ευθύνες τους αγγίζουν και τις κοινωνικές ανάγκες του τόπου, πράγμα που σημαίνει ότι οφείλουν να ακολουθούν σκληρή και αν χρειαστεί άκαμπτη στρατηγική και όχι πολιτική δημοσίων σχέσεων για να γίνονται αρεστοί σε πρόσωπα και κόμματα.
Για τον λόγο αυτό οι Οργανώσεις τους οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους για να δουν πως φθάσαμε στο σημείο του συνεχούς πολυετούς παραγκωνισμού της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Γιατί άφησαν να κυριαρχήσει η προπαγάνδα ότι η επιχειρηματική κοινότητα της χώρας είναι μίγμα κρατικοδίαιτων και ολιγαρχών.
Γιατί επέτρεψαν στον λαϊκισμό και την παρερμηνεία να παραγκωνίσουν την (αναμφισβήτητα αποτελεσματική) συμμετοχή της βιομηχανίας στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου όχι μόνο την περίοδο των παχιών αγελάδων παγκοσμίως, της 20ετίας 1953-1973, αλλά και στην δύσκολη δεκαετία του 1980-1990 εντός της ΕΟΚ και εκτός δασμολογικής προστασίας.
Η αυτοκριτική των βιομηχάνων είναι αναγκαία όπως αναγκαίο είναι να αλλάξουν και γλώσσα επικοινωνίας με τους πολιτικούς, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις, εγκαταλείποντας τα μικροπολιτικής σκοπιμότητας σώου... (ευτυχώς ολίγων) που αφήνουν όμως την στάμπα τους σε ολόκληρο το φάσμα της μεταποίησης.
Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου