Οι γεωπολιτικές πτυχές της κρίσης χρέους στην Ελλάδα, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας και ο ΓΑΠ

Μπορεί η Ελλάδα να λειτουργήσει ως ο δούρειος ίππος των ΗΠΑ και του υπερεθνικού κεφαλαίου στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη;

Του Σάββα Καλεντερίδη

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η Ε.Ε. αντιμετωπίζει μια πολύ σοβαρή κρίση χρέους που θέτει σε κίνδυνο τη συνοχή αλλά και τη συνέχειά της ως ιστορικό εγχείρημα και ότι η Ελλάδα, βοηθούντος του Γιώργου Παπανδρέου, τους Στρος Καν και όλων εκείνων των κέντρων που εκπροσωπούν οι ως άνω δυο… κύριοι, αποτέλεσε το πειραματόζωο, για να...
δημιουργηθούν οι κατάλληλοι μηχανισμοί και συνθήκες και στη συνέχεια να αντιμετωπιστεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο και επ' ωφελεία τους η κρίση χρέους της Ευρωζώνης.

Επίσης, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι η Ουάσιγκτον και ο αγγλωσαξωνικός παράγοντας επιχειρεί να επωφεληθεί από την όλη κατάσταση και να εκμεταλλευθεί τη διαδικασία αντιμετώπισης της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης, για να αποκτήσει τη δυνατότητα διαρκούς χειραγώγησης της Ε.Ε., με στρατηγικό στόχο από τη μια πλευρά να μην αποτελέσει η ενωμένη Ευρώπη έναν αυτόνομο γεωπολιτικό παίκτη στην παγκόσμια σκηνή και στην περιοχή και από την άλλη να έχει τη δυνατότητα να τη χρησιμοποιεί για την αναχαίτιση της Ρωσίας. Η στάση της Ε.Ε. και ο ρόλος που παίζει στην εμφάνιση και στην εξέλιξη της κρίσης στην Ουκρανία, αλλά και στην ακύρωση του αγωγού South Stream, αποτελούν στην ουσία απόδειξη των παραπάνω.

Αν δε προσπαθήσει κανείς να ψάξει και να βρει τι κρύβεται πίσω από την αρνητική στάση στο ευρώ και την άρνηση να ενταχθούν στην Ευρωζώνη κυρίως το Λονδίνο, αλλά και οι σκανδιναβικές χώρες -πλην Φινλανδίας, η οποία είναι μια άλλη περίπτωση, με ειδικές σχέσεις με τη Γερμανία-, είναι πολύ πιθανόν να εντοπίσει τηνεπιρροή της Ουάσιγκτον στις χώρες αυτές, με τις οποίες διατηρεί παραδοσιακά στρατηγικούς δεσμούς και σχέσεις.

Αν είναι σωστό το ως άνω σκεπτικό, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε τη σχέση που έχουν οι γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ουάσιγκτον αλλά και των υπερκρατικών κέντρων που ελέγχουν τη ροή του χρήματος και του χρέους των κρατών παγκοσμίως, από τη μια πλευρά στους τρόπους με τους οποίους εμφανίστηκε η κρίση στην Ελλάδα και κυρίως στις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν για να μπει η Ελλάδα στο μνημόνιο και στα όσα υπέγραψαν οι κυβερνήσεις των μνημονίων και από την άλλη πλευρά στο ρόλο που καλείται να παίξει η κυβέρνηση Τσίπρα από τούδε και στο εξής, εκούσα άκουσα, στους προαναφερθέντες γεωπολιτικούς σχεδιασμούς.

Και λέμε εκούσα άκουσα, γιατί και ο ταύρος, όταν μπαίνει σε υαλοπωλείο, δεν έχει συνείδηση του τι ακριβώς πράττει, πάντως σημασία έχει ότι τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά και... κλαίει ο υαλοπώλης μαγαζάτορας!!!

Όσο αφορά τις συνθήκες που μας οδήγησαν στο μνημόνιο, ο Αντώνης Σαμαράς έχασε μια ευκαιρία να βοηθήσει τη χώρα και να γραφτεί το όνομά του στην ιστορία. Γιατί αν γινόταν κάτι τέτοιο, αν αναζητούσε τους ενόχους και τους παρέπεμπε στη δικαιοσύνη, αυτό θα αποτελούσε απόδειξη ότι ο ίδιος θέλει να συνεχίσει να υπάρχει πολιτικά και ότι αυτή η χώρα θέλει να συνεχίσει να υπάρχει σχετικώς ελεύθερη και ανεξάρτητη. Και γι’ αυτό λέμε ότι αν ο Σαμαράς είχε το θάρρος να ερευνήσει το ρόλο του ΓΑΠ, του Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ και ορισμένων εκ των κηπουρών του σε όλη αυτή την υπόθεση των μνημονίων, θα γραφόταν στην Ιστορία.

Αντ’ αυτού, προτίμησε να πάρει δίπλα του και να είναι στο «κάδρο» σε κάθε δημόσια εμφάνισή του, ακριβώς πίσω του, σαν να ήταν κυριολεκτικώς η σκιά του, τον κ. Παπασταύρου, της λίστας Λαγκάρντ και ό,τι βρίσκεται πίσω της! Αν νόμισε ότι αυτό θα τον σώσει ή ότι με τέτοιες επιλογές θα τον γράψει η ιστορία, έκανε τραγικό λάθος, που είναι αμφίβολο αν είναι δυνατόν να διορθωθεί!

Όσον αφορά τις συνθήκες και τα όσα υπογράφηκαν με τα μνημόνια, ο κλήρος έπεσε στον Αλέξη να τα διαλευκάνει.

Φυσικά, όπως και ο προκάτοχός του, θα πέσουν πάνω του τα προβλήματα της ρευστότητας, των μισθών και των συντάξεων, αλλά και των λαϊκίστικων και δημαγωγικών υποσχέσεων που έδωσε προεκλογικά προς κάθε... πικραμένο, για να αρπάξει την καρέκλα της εξουσίας. Και όλη αυτή η κατάσταση, ίσως αποτελέσει γι' αυτόν ένα βολικό άλλοθι. 

Δηλαδή, όπως ο Σαμαράς μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έκανε την κάθαρση και ακολούθησε τον γνωστό δρόμο, γιατί από την μια τον πίεζαν οι ανάγκες της χώρας και η αναγκαιότητα να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και από την άλλη ήταν δέσμιος του ΠΑΣΟΚ και του Βενιζέλου αλλά και των κέντρων με τα οποία διατηρούσαν στενούς δεσμούς και διαύλους στενοί συνεργάτες του, έτσι και ο Τσίπρας θα επικαλείται την ανάγκη της διαπραγμάτευσης από μηδενική βάση με τους δανειστές και έτσι δεν άνοιξε μέτωπα στο εσωτερικό, επειδή χρειαζόταν και η εθνική ομοψυχία. Άλλωστε, βήμα προς βήμα κι αυτός πέφτει στην παγίδα και γίνεται δέσμιος σημαντικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία ως άτομα βαρύνονται με συμμετοχή σε τεράστια σκάνδαλα, ενώ σέρνουν πίσω τους και όλα τα άπλυτα αλλά και τις ευθύνες της συγκεκριμένης παράταξης, που υπερχρέωσε τη χώρα και δημιούργησε τα περισσότερα από τα προβλήματα που ταλανίζουν σήμερα την πατρίδα μας.

Αν όμως παρόλα αυτά επιχειρήσει να το κάνει, αν επιχειρήσει να διαλευκάνει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η χώρα οδηγήθηκε στα μνημόνια και να επιρρίψει ευθύνες σε εκείνους που έκαναν εγκλήματα -και οικονομικά- υπό το πρόσχημα των μνημονίων, αν επιχειρήσει με τον τρόπο αυτό να γραφτεί στην ιστορία, θα πρέπει να γνωρίζει ότι θα πρέπει να συγκρουστεί με υπέρτερες δυνάμεις και ο νοών νοείτω.

Επίσης, να υπογραμμίσουμε ότι αν προσπαθήσει να συγκρουστεί πραγματικά με τον γερμανικό παράγοντα, θα πρέπει ταυτόχρονα να έχει υπ’ όψιν του και τις γεωπολιτικές πτυχές που προαναφέραμε. Μήπως, δηλαδή, προσπαθώντας να υλοποιήσει τις λαϊκίστικες και δημαγωγικές προεκλογικές του δεσμεύσεις, για να ικανοποιήσει το… πόπολο, λειτουργήσει ως ταύρος στο υαλοπωλείο της Ευρωζώνης, παίζοντας το παιχνίδι των κέντρων που προαναφέραμε.

Ήδη τα τηλέφωνα από κορυφαίους υπουργούς της κυβέρνησης Τσίπρα σε πολιτικούς παράγοντες των ΗΠΑ, που αν θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα, μπορούν να της χορηγήσουν οι ίδιοι άτοκα δάνεια και όχι να ζητούν από άλλες χώρες να το κάνουν, και η τοποθέτηση σε νευραλγικές θέσεις της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού ατόμων που διατηρούν σχέσεις με το κατεστημένο των ΗΠΑ και ενέχονται σε πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα made in USA, δείχνουν ότι ο δρόμος που ακολουθούμε ίσως να μην είναι και πολύ ευρωπαϊκός!
Όσο για τα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς που συναπαρτίζουν το ΣΥΡΙΖΑ, αυτά έπαιξαν το ρόλο τους που άρχισε να γίνεται πρωταγωνιστικός το Δεκέμβρη του 2008, όταν κάηκε η Αθήνα,  και ολοκληρώθηκε με την κατάληψη της εξουσίας από τους υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν, των ανοικτών συνόρων και της πολυπολιτισμικής Ελλάδας. Τώρα καιρός είναι να λουφάξουν, μήπως τους ξαναχρειαστούν για έναν άλλον ρόλο στο μέλλον!

Δύσκολοι καιροί για… πρίγκηπες!!!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία"