Το επίμονο ερώτημα

H Κριστίν Λαγκάρντ και ο Μάριο Ντράγκι πήραν χθες τις αποστάσεις τους από το πλαίσιο της παράτασης του ελληνικού προγράμματος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλε η ελληνική κυβέρνηση, με τη βοήθεια της ΕΕ, να είναι σύμφωνη με εκείνα που της υποδείχθηκαν τις προηγούμενες μέρες. 

Τι λένε Λαγκάρντ και Ντράγκι; 

Ότι τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης δεν αρκούν, ούτε καν αποτελούν τον «πυρήνα» του παλιού μνημονίου, με βάση το οποίο εκταμιεύθηκαν στην Ελλάδα τεράστια κεφάλαια μετά το 2012. Και ο Σόιμπλε...
στο αίτημά του στο γερμανικό κοινοβούλιο -όπου σε 2,5 σελίδες μιλάει 14 φορές για «πρόγραμμα»- αναφέρεται σε παράταση του «δεύτερου προγράμματος μακροοικονομικής προσαρμογής», εκείνου δηλαδή που ψηφίσθηκε -δεν είναι τυχαίο- από την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου στις 27 Φεβρουαρίου του 2012.

Το χθεσινό περίγραμμα περιλαμβάνει περαιτέρω μετακίνηση από τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένα, αρκετά σημεία από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. 

Αλλά δεν απαντά στο κεντρικό ζήτημα. 

Χθες τελείωσαν τα λεφτά του κράτους και η κυβέρνηση ζητάει να βάλει χέρι στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν θα είναι η πρώτη, ούτε πιθανόν η τελευταία φορά. Αλλά τα τρία δισ. των αποθεματικών δεν φτάνουν για να πληρωθούν τα 10 δισ. των υποχρεώσεων του Μαρτίου, πολύ περισσότερο για να γίνουν έστω τα μικρά «δώρα» από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Το ερώτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ακόμα παραμένει: Πού θα βρείτε τα χρήματα;

Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί και ένα ερώτημα ακόμα: 

Εφόσον δεχθούμε ότι η μόνη βέβαιη πηγή είναι τα χρήματα του προγράμματος (7,5 δισ.), τα οποία η κυβέρνηση πρέπει να τα θέλει κολασμένα αλλιώς κινδυνεύει να μην μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, για να τα αποκτήσει πρέπει να φέρει νομοσχέδια στη Βουλή και να τα ψηφίσει. Πώς θα γίνει αυτό; 

Μαθαίνω ότι οι εταίροι -οι θεσμοί, όπως πρέπει να μάθουμε να τους λέμε- δεν θέλουν πλέον νομοσχέδια ενός (1) άρθρου, ούτε θα κρίνουν από την ψήφιση ενός νομοσχεδίου τη συμμόρφωση. 

Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πει ότι δεν θέλει κάτι τέτοιο και μερικά στελέχη του, όπως ο Δημήτρης Παπαδημούλης, έχουν υποσχεθεί ότι δεν θα επαναληφθεί η πρακτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. 

Αν γίνει αυτό, η χώρα θα έχει ένα μεγάλο κέρδος. Η εικόνα της Βουλής με τους «δικούς μας» και τους «άλλους» θα μείνει στο παρελθόν, καθώς η γραμμή «μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί» θα αποτελέσει πια έναν λιγότερο ανθεκτικό αστικό μύθο. 

Υπ' αυτήν την έννοια, θα δημιουργηθούν πολιτικές προϋποθέσεις πραγματικής συναίνεσης. 

Τάσος Τέλλογλου