Η διγλωσσία, με τον νεοΜνημονιακό Βαρουφάκη και τον επαναστάτη Τσίπρα

Η διγλωσσία που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τη διαφορετική ρητορική εντός και εκτός Ελλάδας, μπορεί να λειτούργησε προεκλογικά και να επιτεύχθηκαν δύσκολες ισορροπίες, ωστόσο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα  μετεκλογικά. 

Τις τελευταίες ώρες ο μεν κ. Βαρουφάκης εμφανίστηκε πιο... Μνημονιακός ακόμη και από τους πλέον Μνημονιακούς, ενώ ο κ. Τσίπρας, στην κοινοβουλευτική ομάδα μόνο που δεν τραγούδησε το «παντιέρα ρόσα» ξιφουλκώντας κατά του Βερολίνου. 

Ποια λοιπόν είναι η πραγματική γλώσσα από τις δύο;

Ετοιμάζεται η νέα κυβέρνηση για έναν ιστορικό συμβιβασμό που ίσως κάποιοι να τον χαρακτηρίσουν και… κυβίστηση, όπως προκύπτει από τη μετεξέλιξη των δηλώσεων Βαρουφάκη από μέρα σε μέρα; 

Με αποκορύφωμα την κορυφαία δήλωση για το 67% των Μνημονιακών μέτρων στα οποία συμφωνεί. 

Σε αυτή την περίπτωση ο κ. Τσίπρας προφανώς κάνει επαναστατικό μασάζ στην κοινοβουλευτική του ομάδα με το βλέμμα στραμμένο στην Αριστερή Πτέρυγα, ικανοποιώντας και το θυμικό αρκετών από εκείνους που τον ψήφισαν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Γιατί υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο. Οι ελιγμοί του κ. Βαρουφάκη προ της σκληρής στάσης που τηρούν οι εταίροι, οι οποίοι πέρα από ορισμένα ενθαρρυντικά χτυπηματάκια στην πλάτη δεν έχουν προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό, να αφορούν τον ίδιο και την διπλωματική του απειρία. Αφού πρώτα πήγε μετωπικά προς τον τοίχο, θυμήθηκε να στρίψει την τελευταία στιγμή, γιατί...  όπως και να το κάνουμε υπάρχει και επόμενη ημέρα μετά το υπουργιλίκι. Και σε αυτό το ενδεχόμενο η αληθινή γλώσσα είναι αυτή που χρησιμοποίησε ο κ. Τσίπρας προς την κοινοβουλευτική του ομάδα. Σενάριο που οδηγεί σε ρήξεις και σε απρόβλεπτες καταστάσεις.

Τι από τα δύο λοιπόν ισχύει; Γιατί δεν θέλω να πιστέψω ότι ο καθένας κάνει ό,τι θέλει... Και αργά ή γρήγορα τα επικοινωνιακά τρικάκια δεν θα πείθουν κανέναν.  Πόσο έτοιμος είναι λοιπόν ο πρωθυπουργός να αναλάβει το όποιο πολιτικό κόστος από έναν συμβιβασμό προκειμένου να πάρει την παράταση, τεχνική ή όχι δεν έχει σημασία πώς θα ονομαστεί, προκειμένου να μην «κλείσει» η χώρα πριν το τέλος του μήνα; Ας ελπίσουμε ότι μετά τις επαφές του στο εξωτερικό θα έχει κατανοήσει ότι καλός ο Δονκιχωτισμός, αλλά στην ιστορία κερδίζουν σχεδόν πάντα οι ανεμόμυλοι…  Και μακάρι να πρυτανεύσουν ώριμες σκέψεις και να ληφθούν οι αποφάσεις που δεν θα οδηγήσουν την Ελλάδα στην απομόνωση.

Γιατί μπορεί πράγματι πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ (αλήθεια, δεν κάνει φάρσες η ιστορία;) να περιμένουν από τον Αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα λύσεις τύπου... από μηχανής Θεού. Όμως δεν πρέπει να λησμονούν ότι στους ευρύτερους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς η Ελλάδα δεν είναι στη σκακιέρα «αξιωματικός» αλλά «πιόνι». Και καλό θα είναι να αποφευχθεί η επικράτηση της επιλογής της ρήξης με την Ευρώπη. Γιατί ο διαφορετικός δρόμος μπορεί να αποδειχθεί πολύ μα πολύ σκληρός για τη χώρα.

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

dimitris.papakonstantinou@capital.gr 

Πηγή:www.capital.gr