Telegraph: Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη

«Ο νέος πρωθυπουργός θα πρέπει να χαρεί την «ηλιοφάνεια» όσο μπορεί, αφού αυτή είναι απίθανο να κρατήσει, αναφέρει το δημοσίευμα!

Την πιο θλιβερή αποτύπωση ενός παλαιού ρητού που λέει πως, ακόμη και στην απόγνωση η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, είδαμε την Κυριακή των εκλογών στην Ελλάδα, όταν εκστασιασμένοι Έλληνες ξεχύθηκαν στους δρόμους για να γιορτάσουν τη νίκη του μηχανόβιου, Μαρξιστή...

Αλέξη Τσίπρα.

Ο νέος πρωθυπουργός θα πρέπει να χαρεί την «ηλιοφάνεια» όσο μπορεί, αφού αυτή είναι απίθανο να κρατήσει, αναφέρει η Telegraph σε δημοσίευμά της με τίτλο «Μην πανηγυρίζετε –η Ελλάδα είναι ακόμη καταδικασμένη».

Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα, υπάρχουν τρεις μόνο πιθανές εκβάσεις από τη «σύγκρουση» που υπόσχεται ο Α. Τσίπρας με τη «μισητή» τρόικα. 

Η πρώτη θα είναι ο Τσίπρας να συμβιβαστεί και να μετριάσει τις απαιτήσεις του για ελάφρυνση του χρέους και απόσυρση των, επιβεβλημένων από την ΕΕ, διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. 

Μία άλλη πιθανή έκβαση θα είναι ο Τσίπρας να διατηρήσει το «έδαφος» του προκαλώντας χρεοκοπία και βάζοντας την Ελλάδα στο μονοπάτι της εξόδου από την Ευρωζώνη. 

Και ένα τρίτο σενάριο είναι το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες να «οπισθοχωρήσουν», να ενδώσουν στα αιτήματα του Τσίπρα και να συμφωνήσουν σε ένα ευρύ πρόγραμμα διαγραφής χρέους και στην άρση των «βάναυσων» πολιτικών λιτότητας που εφαρμόστηκαν την τελευταία πενταετία. Είναι περιττό να πούμε πως η τελευταία έκβαση είναι και η λιγότερο πιθανή, αναφέρει ο αρθρογράφος Jeremy Warner. Μάλιστα, είναι τόσο λίγο πιθανή, που ίσως θεωρείται χαμένος χρόνος.

Μπορεί κανείς να θαυμάσει τον Τσίπρα για το πείσμα του να τα βάλει με την ανώτατη διοίκηση της Ευρωζώνης, ωστόσο δύσκολα θα πρέπει να αμφιβάλλει για την τελική έκβαση. Όπως έχουν τα πράγματα, λέει η Telegraph, η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση δεν είναι σε θέση να του δώσει το αποτέλεσμα που απαιτεί –αφενός ένα σκληρό νόμισμα γερμανικού τύπου, αφετέρου την ελευθερία και δημοσιονομική ευελιξία ενός κυρίαρχου κράτους.

Τη στιγμή που η Ελλάδα «προσυπέγραψε» την ένταξή της στο ευρώ, παραιτήθηκε του δικαιώματός της για το τελευταίο. Οπότε η υπόσχεση που έφερε τον Τσίπρα στην εξουσία είναι τρόπον τινά ένα… ψέμα. Μπορεί ομολογουμένως να υπάρξει μικρό περιθώριο για ελιγμούς, σε μια κίνηση καλής θέλησης, αλλά σε ό,τι αφορά τη βασική πρόταση -μια περαιτέρω απομείωση έως και κατά το ήμισυ του ελληνικού χρέους των 317 δισ. ευρώ- οι πιθανότητες αποδοχής είναι σχεδόν μηδενικές. Ήδη, η λαϊκή οργή στη Γερμανία για το έδαφος που «παραχωρήθηκε» την τελευταία εβδομάδα με το «ΟΚ» στην ΕΚΤ να τυπώνει χρήμα έχει σκληρύνει τη στάση των Γερμανών απέναντι σε πρόσθετες παραχωρήσεις.

Ένα ερώτημα που δικαιολογεί αυτή την αδιαλλαξία είναι το εξής: Αν γίνει στην Ελλάδα, τότε γιατί να μην γίνει και στην Ιρλανδία ή την Πορτογαλία που απήλαυσαν πολύ μικρότερη ελάφρυνση χρέους ή ακόμη και στις πιο βαριά χρεωμένες Ισπανία και Ιταλία; Πού σταματάει; 

Αυτό που απαιτεί ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται από μεγάλο μέρος της Βόρειας Ευρώπης ως μια μορφή εκβιασμού: δώστε αυτό που θέλουμε, ειδάλλως θα ανατινάξουμε το ευρώ. Οι Έλληνες ακούν όλο και πιο συχνά την ίδια, ξεκάθαρη απάντηση: Δεν έχει σημασία που το κόστος ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους είναι «πενταροδεκάρες» μπροστά στο ύψος του «λογαριασμού» ενός Grexit, η απάντηση είναι «δειξτε το χειρότερό σας εαυτό».