Οι επόμενοι έξι μήνες του δράματος...

Οι επόμενοι έξι μήνες προβλέπεται να είναι ιδιαίτερα δύσκολοι για την Ελλάδα, καθώς θα επιχειρηθεί να τεθεί η σχέση της με την Ευρώπη σε νέα βάση. 

Στη διελκυστίνδα αυτή υπάρχουν δυο εκδοχές,

είτε να υποχωρήσει η Ευρώπη 

είτε να υποχωρήσει η νέα κυβέρνηση και να δεχτεί ένα νέο μνημόνιο, δημοσιονομικά ακόμη πιο σκληρό από το προηγούμενο λόγω και της «μαύρης τρύπας» που δημιούργησε η προεκλογική περίοδος. 

Εκτιμώ πως δεν θα γίνει ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο...

Κατά συνέπεια τους επόμενους μήνες θα βιώσουμε ως κοινωνία και οικονομία τις συνέπειες αυτής της σύγκρουσης. 
Το ζητούμενο κατά τη γνώμη μου είναι να μην προκύψει αποπομπή της χώρας από το ευρώ, οι πιθανότητες της οποίας αυξάνονται κατακόρυφα αυτήν την περίοδο.
Το να προβλέψει κάποιος αν θα παραμείνει ή όχι η Ελλάδα στο ευρώ μετά από μια τέτοια σύγκρουση, είναι σαν να θέλει να προβλέψει με ασφάλεια πως μετά από μια σύγκρουση αυτοκινήτου σε δέντρο με μεγάλη ταχύτητα, είναι βέβαιο πως ο οδηγός θα ανοίξει την πόρτα, θα βγει και θα περπατήσει και δεν θα τον πάρουν «τέσσερις»...

Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, και να θέλει η ηγεσία του, δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση, να κάνει δηλ. «κωλοτούμπα», γιατί έχει παγιδευτεί σε αυτήν τη θέση. 
Με αυτό το σύνθημα έχει εκτιναχθεί από το 4% στο 34%. 

Αν δεν συγκρουστεί με την Ευρώπη θα πρέπει να συγκρουστεί με αυτούς που το ψηφίζουν.

Το γιατί το εκλογικό σώμα βγάζει πρώτο, σύμφωνα με το μέσο όρο των δημοσκοπήσεων, ένα κόμμα που προκρίνει μια σύγκρουση με την Ευρώπη ενώ κατά 70% είναι υπέρ της πάσης θυσίας παραμονής στο ευρώ, είναι άλλη ιστορία και έχει να κάνει με την αυτοπαγίδευσή μας ως λαού σε μια αδιέξοδη κατάσταση. 

Η Ελλάδα χρεοκόπησε γιατί τα τελευταία τριάντα χρόνια διέλυσε τον παραγωγικό ιστό (Πιρέλι, Πίτσος, Νάμκο κ.ά.), κρατικοποίησε μεγάλες παραγωγικές μονάδες (Σκαλιστήρης, Μαδέμ Λάκκο, Πυρκαλ) οι οποίες λεηλατήθηκαν από «κομματόσκυλα» και χρεοκόπησαν. 
Από την άλλη πλευρά πολλαπλασίασε τον αριθμό των εργαζομένων στο δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο και τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. 

Αντί της σύγκρουσης με τις πραγματικές αιτίες της χρεοκοπίας ο ελληνικός λαός επιλέγει τη σύγκρουση με την Ευρώπη και αναζητά τα αίτια της χρεοκοπίας στο ευρώ, γιατί π.χ. η εξουσία της Αθήνας δεν έχει τη δυνατότητα της απεριόριστης εκτύπωσης χαρτονομισμάτων για την πρόκληση ανάπτυξης.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς περισπούδαστος οικονομολόγος για να ξέρει πως ο πλούτος δεν δημιουργείται με την εκτύπωση χαρτονομισμάτων αλλά με τη σκληρή εργασία. 

Πρόκειται λοιπόν  για μια  κατάσταση ομαδικής σύγχυσης και τύφλωσης.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μια πολύ καλή περιγραφή γι’ αυτήν την κατάσταση και την πιθανή κατάληξή της, μέσω της διαδικασίας της ύβρεως, της άτεως, της νεμέσεως και της τίσεως. 

Ύβρις, άτις, νέμεσις και τίσις...
Η διαδικασία αυτή που ξεκινά με την ύβριν και καταλήγει στην τίσιν αποτελεί δομικό λίθο της αντίληψης που είχαν οι Έλληνες για τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος και είναι αυτή που χαρακτηρίζει το πνεύμα του ελληνικού πολιτισμού. Είναι η κεντρική ιδέα της υπάρξεως και συνυπάρξεως κατά το ελληνικό πνεύμα.

Η ύβρις χαρακτηρίζει την αλαζονική και αυθάδικη συμπεριφορά κάποιου απέναντι σε θεούς και ανθρώπους.
Κατά τους αρχαίους ο Δίας έστελνε στον υβριστή την άτιν δηλ. τη σύγχυση του νου, κατάσταση η οποία οδηγούσε στη διάπραξη ενός νέου μεγάλου σφάλματος το οποίο προκαλούσε την νέμεση δηλ. την οργή και τιμωρία των θεών. 
Μοιραία  ακολουθούσε η τίσις δηλ. η συντριβή και καταστροφή του. 
Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010 γιατί το κράτος ξόδευε περισσότερα απ΄ όσα μπορούσε να συνεισφέρει η ιδιωτική οικονομία σαν φορολογικά έσοδα. Ύβρις

Αντί να διορθώσει αυτή την ανισορροπία συνέχισε να δίνει πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και μοιραία φτάσαμε να έχουμε 2,5 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και 3 εκατ. συνταξιούχους.

Αντί δηλαδή να μειώσει αυτή την αναλογία δημιουργώντας κίνητρα για τη διεύρυνση της ιδιωτικής οικονομίας, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο, ο ελληνικός, λαός επιλέγει κάποιον που υπόσχεται περισσότερες συντάξεις και κρατικοποιήσεις σε ό,τι έχει αφήσει σε λειτουργία  η σοσιαλιστική λαίλαπα των τελευταίων τριάντα ετών. Άτις

Μοιραία ακολουθεί η Νέμεσις και η Τίσις δηληδή η τιμωρία και η καταστροφή.

Βλέπε: Ύβρις, άτις, νέμεσις και τίσις...

Κώστας Στούπας
Πηγή:www.capital.gr