Νόμιζε ότι όλα τα είχε υπολογίσει πολύ ωραία ο μπαρμπα-Φώτης ο Κουβέλης ― καλή του ώρα όπου βρίσκεται, ο δόλιος, ο μαύρος, ο καψερός...
Είχε όμως ξεχάσει εκείνο που δεν θα έπρεπε ποτέ –μα, ποτέ στη ζωή του– να έχει ξεχάσει: πώς φέρθηκε ο Αλέξης Τσίπρας στον Μέντορά του, τον αλησμόνητο κυρ Αλέκο Αλαβάνο, τον οποίο συνέθλιψε διά παντός, αφού βέβαια τον χρησιμοποίησε πρώτα για να βολευτεί ο ίδιος στον θώκο του αρχηγού…
Η πατροκτονία ήταν τότε απαραίτητη, για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα που αιωρείτο στο εσωτερικό του κόμματος: αν ο Τσίπρας είναι ανδρείκελο του Αλαβάνου ή κάτι περισσότερο.
Τελικά, ήταν κάτι περισσότερο, όπως αποδείχθηκε.
Οχι όμως ηγέτης με τέτοιο φυσικό κύρος και ισχύ ώστε να μπορεί να λύσει τις πολιτικές αντιφάσεις της συνύπαρξης Τσιπριστών/Νεοπασόκων με Λαφαζανιστές/Νεομπολσεβίκους.
Μία σχέση διαρκούς διαπραγμάτευσης με τους Λαφαζανιστές είναι αυτή που χειρίζεται ο Τσίπρας και, ακριβώς για τον λόγο αυτόν, του είναι χρήσιμο να ταπεινώσει τον μπαρμπα-Φώτη και τους φουκαράδες του.
Ο δημόσιος, τελετουργικός εξευτελισμός της ΔΗΜΑΡ, καθώς τα στελέχη της αγωνιούν μπροστά στην κλειστή πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), δείχνει τον Τσίπρα σαν ηγέτη, που όταν χρειάζεται μπορεί να γίνεται σκληρός.
Συγχρόνως, με τη στάση αυτή καλύπτει το πραγματικό, το ουσιώδες ζήτημα με το οποίο θα έπρεπε να αναμετρηθεί η όποια ηγετική ικανότητα του Τσίπρα, δηλαδή την επικίνδυνη ισορροπία με την ακροαριστερή πτέρυγα του κόμματός του.
Στα μάτια των εύπιστων τουλάχιστον (και από τοιούτους ποτέ δεν είχαμε έλλειψη στην ωραιότερη χώρα του κόσμου...), κάπως έτσι δείχνει το μαρτύριο του μπαρμπα- Φώτη και των φουκαράδων του, που εκτυλίσσεται στην κοινή θέα.
Αλλωστε, τι αξία έχουν πια ως προσωπικότητες ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και ό,τι απέμεινε από τη διάλυσή της προσκολλημένο γύρω από τα πατζάκια του;
Ο ίδιος (και ζητώ συγγνώμη από τον Καβάφη για την παράφραση...) «εξευτελίσθη πλήρως, μια πολιτική ροπή του λίαν σιχαμένη και περιφρονημένη (έμφυτη μολοντούτο) υπήρξεν η αιτία». Και, προφανώς, στον ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν και χωρίς τις ψήφους μιας χούφτας ανθρώπων και του στενού οικογενειακού κύκλου του καθένα τους.
Ως παράδειγμα προς αποφυγήν, ο μπαρμπα-Φώτης και οι φουκαράδες του είναι περισσότερο χρήσιμοι στον Τσίπρα, παρά ως συνεργάτες ή «σύντροφοι» όπως το λένε στο λανγκάζ το δικό τους.
Στο τέλος, να μου το θυμηθείτε, η θανάτωσή τους (νοουμένη μεταφορικώς) θα είναι μια πράξη ελέους.
Αν στέκονται όσα υποστηρίζω παραπάνω, τότε οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να ξέρει καλά τον Μακιαβέλι του.
Οχι, προς Θεού, ότι έχει διαβάσει τον περίφημο «Ηγεμόνα»! (Μπορεί να τον θεωρώ επικίνδυνο πολιτικά τον Αλέξη, αλλά δεν τον έχω και για τέτοιο άνθρωπο ― που διαβάζει...).
Φαίνεται όμως ότι κατά κάποιο τρόπο, ενστικτωδώς ίσως ή μέσα από την παρατήρηση και την πείρα, την ουσία του Μακιαβέλι την έχει συλλάβει...
Δίκην επικηδείου…
Μέσα στη μίζερη αθλιότητα του τέλους της ΔΗΜΑΡ, ο βουλευτής, καθηγητής κ.λπ. Τζόνης Πανούσης, που δεν πρέπει να συγχέεται επ’ ουδενί με τον Τζίμη Πανούση, πρότεινε κάτι που μοιάζει να είναι η κατά το δυνατόν καλύτερη λύση, ώστε η ΔΗΜΑΡ να ξεψυχήσει με κάποια σχετική αξιοπρέπεια.
Πρότεινε, συγκεκριμένα, να μην κατεβούν στις εκλογές και να υποστηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ).
Εδώ που τα λέμε, έτσι όπως «τα έκανε ρόιδο» ο μπαρμπα- Φώτης, δεν τους μένει τίποτε καλύτερο να κάνουν.
Ομως, τι με νοιάζει εμένα και ασχολούμαι με τη ΔΗΜΑΡ που ψυχορραγεί; Αναγνωρίζω ότι, επί της ουσίας, δεν με νοιάζει καθόλου.
Ομως η πρόταση του Πανούση μου δίνει την αφορμή να θυμίσω έναν στίχο του μεγάλου κυνικού του 20ού αιώνα, Φίλιπ Λάρκιν, από ένα ποίημα για το λιωμένο κουφάρι ενός λαγού, που πέθανε πιασμένος στο δόκανο: «μπορεί να σκέφθηκες ότι τα πράγματα θα φτιάξουν ξανά, αν μείνεις τελείως ακίνητος και περιμένεις». Φουκαρά λαγέ... Φουκαρά Πανούση...
Στέφανος Κασιμάτης
Καθημερινή
orthografos
Είχε όμως ξεχάσει εκείνο που δεν θα έπρεπε ποτέ –μα, ποτέ στη ζωή του– να έχει ξεχάσει: πώς φέρθηκε ο Αλέξης Τσίπρας στον Μέντορά του, τον αλησμόνητο κυρ Αλέκο Αλαβάνο, τον οποίο συνέθλιψε διά παντός, αφού βέβαια τον χρησιμοποίησε πρώτα για να βολευτεί ο ίδιος στον θώκο του αρχηγού…
Η πατροκτονία ήταν τότε απαραίτητη, για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα που αιωρείτο στο εσωτερικό του κόμματος: αν ο Τσίπρας είναι ανδρείκελο του Αλαβάνου ή κάτι περισσότερο.
Τελικά, ήταν κάτι περισσότερο, όπως αποδείχθηκε.
Οχι όμως ηγέτης με τέτοιο φυσικό κύρος και ισχύ ώστε να μπορεί να λύσει τις πολιτικές αντιφάσεις της συνύπαρξης Τσιπριστών/Νεοπασόκων με Λαφαζανιστές/Νεομπολσεβίκους.
Μία σχέση διαρκούς διαπραγμάτευσης με τους Λαφαζανιστές είναι αυτή που χειρίζεται ο Τσίπρας και, ακριβώς για τον λόγο αυτόν, του είναι χρήσιμο να ταπεινώσει τον μπαρμπα-Φώτη και τους φουκαράδες του.
Ο δημόσιος, τελετουργικός εξευτελισμός της ΔΗΜΑΡ, καθώς τα στελέχη της αγωνιούν μπροστά στην κλειστή πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), δείχνει τον Τσίπρα σαν ηγέτη, που όταν χρειάζεται μπορεί να γίνεται σκληρός.
Συγχρόνως, με τη στάση αυτή καλύπτει το πραγματικό, το ουσιώδες ζήτημα με το οποίο θα έπρεπε να αναμετρηθεί η όποια ηγετική ικανότητα του Τσίπρα, δηλαδή την επικίνδυνη ισορροπία με την ακροαριστερή πτέρυγα του κόμματός του.
Στα μάτια των εύπιστων τουλάχιστον (και από τοιούτους ποτέ δεν είχαμε έλλειψη στην ωραιότερη χώρα του κόσμου...), κάπως έτσι δείχνει το μαρτύριο του μπαρμπα- Φώτη και των φουκαράδων του, που εκτυλίσσεται στην κοινή θέα.
Αλλωστε, τι αξία έχουν πια ως προσωπικότητες ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και ό,τι απέμεινε από τη διάλυσή της προσκολλημένο γύρω από τα πατζάκια του;
Ο ίδιος (και ζητώ συγγνώμη από τον Καβάφη για την παράφραση...) «εξευτελίσθη πλήρως, μια πολιτική ροπή του λίαν σιχαμένη και περιφρονημένη (έμφυτη μολοντούτο) υπήρξεν η αιτία». Και, προφανώς, στον ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν και χωρίς τις ψήφους μιας χούφτας ανθρώπων και του στενού οικογενειακού κύκλου του καθένα τους.
Ως παράδειγμα προς αποφυγήν, ο μπαρμπα-Φώτης και οι φουκαράδες του είναι περισσότερο χρήσιμοι στον Τσίπρα, παρά ως συνεργάτες ή «σύντροφοι» όπως το λένε στο λανγκάζ το δικό τους.
Στο τέλος, να μου το θυμηθείτε, η θανάτωσή τους (νοουμένη μεταφορικώς) θα είναι μια πράξη ελέους.
Αν στέκονται όσα υποστηρίζω παραπάνω, τότε οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να ξέρει καλά τον Μακιαβέλι του.
Οχι, προς Θεού, ότι έχει διαβάσει τον περίφημο «Ηγεμόνα»! (Μπορεί να τον θεωρώ επικίνδυνο πολιτικά τον Αλέξη, αλλά δεν τον έχω και για τέτοιο άνθρωπο ― που διαβάζει...).
Φαίνεται όμως ότι κατά κάποιο τρόπο, ενστικτωδώς ίσως ή μέσα από την παρατήρηση και την πείρα, την ουσία του Μακιαβέλι την έχει συλλάβει...
Δίκην επικηδείου…
Μέσα στη μίζερη αθλιότητα του τέλους της ΔΗΜΑΡ, ο βουλευτής, καθηγητής κ.λπ. Τζόνης Πανούσης, που δεν πρέπει να συγχέεται επ’ ουδενί με τον Τζίμη Πανούση, πρότεινε κάτι που μοιάζει να είναι η κατά το δυνατόν καλύτερη λύση, ώστε η ΔΗΜΑΡ να ξεψυχήσει με κάποια σχετική αξιοπρέπεια.
Πρότεινε, συγκεκριμένα, να μην κατεβούν στις εκλογές και να υποστηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ).
Εδώ που τα λέμε, έτσι όπως «τα έκανε ρόιδο» ο μπαρμπα- Φώτης, δεν τους μένει τίποτε καλύτερο να κάνουν.
Ομως, τι με νοιάζει εμένα και ασχολούμαι με τη ΔΗΜΑΡ που ψυχορραγεί; Αναγνωρίζω ότι, επί της ουσίας, δεν με νοιάζει καθόλου.
Ομως η πρόταση του Πανούση μου δίνει την αφορμή να θυμίσω έναν στίχο του μεγάλου κυνικού του 20ού αιώνα, Φίλιπ Λάρκιν, από ένα ποίημα για το λιωμένο κουφάρι ενός λαγού, που πέθανε πιασμένος στο δόκανο: «μπορεί να σκέφθηκες ότι τα πράγματα θα φτιάξουν ξανά, αν μείνεις τελείως ακίνητος και περιμένεις». Φουκαρά λαγέ... Φουκαρά Πανούση...
Στέφανος Κασιμάτης
Καθημερινή
orthografos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου