Το ψέμα απέχει από την αλήθεια όσο το επιτρέπει ο τρόπος που διατυπώνονται οι ερωτήσεις. Επιπλέον, η σημαντικότερη παράμετρος εξιχνίασης κάθε φόνου είναι τα κίνητρα του δολοφόνου ως προς το θύμα.Μου έφτασε χθες στο «κουτί αλληλογραφίας» η παρακάτω ανάρτηση κοινού φίλου στο φ/β.
«Κύριε Στούπα,
Μπορείτε να επιβεβαιώσετε ή να διαψεύσετε τα παρακάτω. Έχετε κάποια απάντηση στο επιχείρημα πως το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο;»
ΜΦΧ
Τάσος Γ.
Εκλογές έρχονται, ας κάνω καμιά ερώτηση σε υποψηφίους που ζητάνε την ψήφο μας. Σήμερα Σάββατο 10/1/15 το πρωί στο Mega, ο κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης, πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, ανέφερε ορισμένα στοιχεία, από τα οποία προκύπτουν τα εξής ερωτήματα. Παρακαλώ, στα πλαίσια του προεκλογικού διαλόγου να απαντήσετε στα ερωτήματα αυτά.
1) Αληθεύει ότι η Ελλάδα μέχρι το 2020, δηλ. στα επόμενα 5 χρόνια, θα πρέπει να πληρώσει σε τοκοχρεολύσια 90 δισ. ευρώ;
1) Αληθεύει ότι η Ελλάδα μέχρι το 2020, δηλ. στα επόμενα 5 χρόνια, θα πρέπει να πληρώσει σε τοκοχρεολύσια 90 δισ. ευρώ;
2) Αληθεύει ότι την δεκαετία 2021-2030 η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει σε τοκοχρεολύσια επιπλέον 201 δις. ευρώ;
3) Αληθεύει ότι μόνο φέτος, το 2015, η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει 22 δισ. ευρώ σε τοκοχρεολύσια, που θα αντιστοιχούν περίπου στο 27% του ΑΕΠ ;
4) Αληθεύει ότι για τα έτη 2016-2020, τα τοκοχρεολύσια που θα πρέπει να καταβάλει η Ελλάδα, θα ανέρχονται στο 16% του ΑΕΠ της;
5) Αληθεύει ότι για τη δεκαετία 2021-2030 τα ετήσια ποσοστά επί του ΑΕΠ για την πληρωμή τοκοχρεολυσίων, θα είναι ακόμα μεγαλύτερα σε εξωφρενικά επίπεδα;
6) Αληθεύει ότι μόνο το 2022 η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει για τοκοχρεολύσια 33 δισ. ευρώ;
7) Πιστεύετε ότι το χρέος της Ελλάδας είναι και θα παραμείνει βιώσιμο;
8) Πιστεύετε ότι με τέτοιου ύψους ετήσιες υποχρεώσεις, θα μπορέσει η Ελλάδα να περάσει από την ύφεση στην ανάπτυξη;»
Απάντηση:
Η αριθμητική του χρέους και το λόμπι της δραχμής...
Οι αριθμοί λένε την αλήθεια αρκεί να αναζητάς την αλήθεια και να μην έχεις σκοπό να την αποκρύψεις από τους άλλους προκειμένου να τους οδηγήσεις σε λάθος αποφάσεις.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν ακόμη και οι πρωτοετείς των οικονομικών σχολών είναι πως το κρατικό χρέος συνηθίζεται να μην πληρώνεται ποτέ αλλά να αναχρηματοδοτείται και να μειώνεται ή να αυξάνεται ανάλογα με τη δημοσιονομική πολιτική που ασκεί η εκάστοτε κυβέρνηση.
Το κλειδί της εξαπάτησης που επιχειρεί ο κ. Ρουμελιώτης βρίσκεται στην εσκεμμένη εμφάνιση των υποχρεώσεων της χώρας, ως ετήσιων ή ως άθροισμα πολλών ετών με το άθροισμα που υποδηλώνει ο όρος τοκοχρεολύσια. Ήτοι, το άθροισμα τόκων και χρεολυσίων (δηλαδή των δόσεων επιστροφής του κεφαλαίου...).
Κλειδί για τη βιωσιμότητα ενός κρατικού χρέους είναι τα επιτόκια δανεισμού.
Α)Μια χώρα με χρέος 300 δισ. ευρώ και επιτόκιο 2% χρειάζεται να καταβάλλει κάθε χρόνο 6 δισ. ευρώ σε τόκους. Τα ομόλογα που λήγουν (χρεολύσια) δεν χρειάζεται να τα πληρώνει τοις μετρητοίς αλλά να τα αντικαθιστάς με νέα ομόλογα ίδιου επιτοκίου. Έτσι το χρέος μένει σταθερό σε ονομαστικούς όρους αλλά μειώνεται με την αύξηση του ΑΕΠ ως ποσοστό του και διαβρώνεται από τον πληθωρισμό. Αυτή είναι η συνηθισμένη αντιμετώπιση του χρέους.
Β)Μια χώρα με χρέος 150 δισ. ευρώ και επιτόκιο 15% χρειάζεται να καταβάλλει το χρόνο σε τόκους περί τα 22,5 δισ. ευρώ.
Για μια χώρα σαν την Ελλάδα, με 50 δισ. ευρώ δημόσια έσοδα το χρόνο ποιο από τα δυο παραπάνω μοντέλα είναι βιώσιμο και είναι προς το συμφέρον του λαού της και της ανάπτυξης; Με το πρώτο θα χρειάζεται να εκταμιεύει περί τα 6 δισ. ευρώ το χρόνο και το δεύτερο περί τα 22 δισ. ευρώ.
Είναι η αριθμητική βλάκα που αποκαλύπτει τους απατεώνες κατά την παράφραση είναι η οικονομία βλάκα...
Το χρέος...
Το χρέος της Ελλάδας φτάνει τα 320 δισ. ευρώ και από αυτά το μεγαλύτερο μέρος το χρωστάμε στους εταίρους στην ΕΕ, ένα μέρος στην ΕΚΤ και ένα μέρος στο ΔΝΤ.
Αν κοιτάξει κάποιος τον κρατικό προϋπολογισμό θα διαπιστώσει πώς το χρόνο πληρώνουμε τόκους περί τα 6 δισ. ευρώ, άρα το μέσο επιτόκιο είναι κάτω από 2%.
Μέχρι σήμερα και άγνωστο μέχρι πότε, πληρώνουμε τόκους «θεωρητικά», γιατί όσο το πρωτογενές πλεόνασμα δεν θα ξεπεράσει τα 6 δισ. ευρώ δεν μπορούμε να πληρώσουμε τίποτα. Αυτό που γίνεται είναι πως οι εταίροι τα βγάζουν από τη μια τσέπη και τα εισπράττουν από την άλλη, επιτρέποντας στο ελληνικό κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις και να στέκεται όρθιο με τις τράπεζες ανοιχτές και τα σούπερ μάρκετ γεμάτα.
Η Ελλάδα είναι εκτός αγορών και αυτό σημαίνει πως μπορεί να δανείζεται μόνο από τους εταίρους με χαριστικά επιτόκια σαν αυτό που έχουμε. Χαριστικό είναι ένα επιτόκιο όταν κάποιος σε δανείζει με 2% και ο ίδιος δανείζεται με 4%. Η άρνηση αναγνώρισης αυτής της κατάστασης είναι αχαριστία και πολιτική αλητεία.
Είναι βιώσιμο...
Το ποιο χρέος είναι βιώσιμο και ποιο δεν είναι, είναι σχετικό. Αν η Ελλάδα εκτός από τις δυο παραπάνω είχε και τρίτη επιλογή να έχει χρέος 1 τρισ. ευρώ με μηδενικό επιτόκιο σε ποια περίπτωση θα είχαμε περισσότερο βιώσιμο χρέος στην β ή τη γ;
Ναι το ελληνικό χρέος χρειάζεται μια συμφωνία αναδιάρθρωσης. Μια συμφωνία δηλαδή ομογενοποίησης, επιμήκυνσης και ενδεχομένως μείωσης των επιτοκίων.
Με τον τρόπο αυτό οι τόκοι που πληρώνουμε κάθε χρόνο θα μειωθούν περαιτέρω και θα περισσεύουν περισσότερα χρήματα για ανάπτυξη (δημιουργία θέσεων εργασίας) και κοινωνικές δαπάνες (συντάξεις, υγεία κλπ) ή μείωση φόρων...
Οι εταίροι είχαν δεσμευτεί να προχωρήσουν στη συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους μόλις εμφανίζαμε πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά οι πολιτικές εξελίξεις το 2014 και οι πρόωρες εκλογές το 2015 τους έχουν οδηγήσει να καθυστερήσουν προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τη συμφωνία αυτή, σαν διαπραγματευτικό χαρτί για την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων αλλά και απέναντι στις αιτιάσεις των δημαγωγών που απαιτούν «κούρεμα» του χρέους. Με την αναδιάρθρωση οι τόκοι των ετών μετά το 2020 που αυξάνονται να εκλογικευτούν επίσης.
Οποιοδήποτε «κούρεμα» του χρέους χωρίς τη συναίνεση των πιστωτών θα είναι καταστροφικό για τη χώρα. Όπως αποδείξαμε παραπάνω, ακόμη και κατά 50% να κουρευτεί το χρέος, αν οι εταίροι μας βγάλουν από τα χαριστικά επιτόκια προστασίας θα πληρώνουμε περισσότερα απ’ ό,τι τώρα.
Επιπλέον οποιαδήποτε μονομερής ενέργεια έναντι των δανειστών θα αυξήσει τον κίνδυνο αποπομπής από το ευρώ. Αν η Ελλάδα πετύχει ένα «κούρεμα» του χρέους της τάξης του 70% προκειμένου να επιστρέψει στη δραχμή θα καταρρεύσει και θα καταστραφεί.
Με ένα «κούρεμα» της τάξης του 70% το χρέος από τα 320 δισ. ευρώ θα πέσει κοντά στα 100. Αν η υποτίμηση της δραχμής που είναι βέβαιη για κάποια χρόνια, είναι της τάξης του 50%, το χρέος θα διπλασιαστεί σε αξία. Αν μια δραχμή έχει επιτόκια της τάξης του 20% (όπως είχε επί υπουργίας του κ. Ρουμελιώτη) το κόστος εξυπηρέτησης θα είναι απαγορευτικό.
Όλα τα παραπάνω επιχειρήματα περί του ύψους των τοκοχρεολυσίων ανά έτος ή πενταετία έχουν σαν σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων για να οδηγήσουν όσους δεν καταλαβαίνουν σε λάθος αποφάσεις.
Ο μόνος δρόμος που υπάρχει για την Ελλάδα ως προς τη βιωσιμότητα του χρέους, την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας, είναι η πρόοδος των μεταρρυθμίσεων με στόχο την αναδιάρθρωση του χρέους όπως επιθυμούν και οι εταίροι με όρους ευνοϊκούς. Η αναδιάρθρωση θα πρέπει να προβλέπει πως η αποπληρωμή θα πρέπει να ξεκινήσει μετά από μια δεκαετία έτσι ώστε οι μεταρρυθμίσεις να έχουν μειώσει την ανεργία και να έχουν φέρει ανάπτυξη, για να μπορέσει η χώρα να μετακυλήσει το χρέος από τους ευρωπαίους φορολογούμενους στις αγορές με όρους που μας συμφέρουν, δηλ. χαμηλά επιτόκια.
Αν συμβεί αυτό οι τράπεζες θα μπορούν να δανειστούν και να δανείσουν με χαμηλά επιτόκια, να επαναφέρουν τις καταθέσεις που έχουν φύγει και να δανειστούν επίσης από τις διεθνείς αγορές.
Όλα τα άλλα σενάρια εκπορεύονται εκ του πονηρού, από μια ομάδα κεφαλαιούχων που έχει βγάλει τα κεφάλαια στο εξωτερικό και προσδοκά ένα «ατύχημα» που θα μας βγάλει από το ευρώ προκειμένου να αγοράσουν τη χώρα «κοψοχρονιά» και μακριά από τις δημοκρατικές ρυθμίσεις της ΕΕ να την μετατρέψουν σε κλεπτοκρατική μπανανία.
Οι αριθμοί λένε την αλήθεια αρκεί να αναζητάς την αλήθεια και να μην έχεις σκοπό να την αποκρύψεις από τους άλλους προκειμένου να τους οδηγήσεις σε λάθος αποφάσεις.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν ακόμη και οι πρωτοετείς των οικονομικών σχολών είναι πως το κρατικό χρέος συνηθίζεται να μην πληρώνεται ποτέ αλλά να αναχρηματοδοτείται και να μειώνεται ή να αυξάνεται ανάλογα με τη δημοσιονομική πολιτική που ασκεί η εκάστοτε κυβέρνηση.
Το κλειδί της εξαπάτησης που επιχειρεί ο κ. Ρουμελιώτης βρίσκεται στην εσκεμμένη εμφάνιση των υποχρεώσεων της χώρας, ως ετήσιων ή ως άθροισμα πολλών ετών με το άθροισμα που υποδηλώνει ο όρος τοκοχρεολύσια. Ήτοι, το άθροισμα τόκων και χρεολυσίων (δηλαδή των δόσεων επιστροφής του κεφαλαίου...).
Κλειδί για τη βιωσιμότητα ενός κρατικού χρέους είναι τα επιτόκια δανεισμού.
Α)Μια χώρα με χρέος 300 δισ. ευρώ και επιτόκιο 2% χρειάζεται να καταβάλλει κάθε χρόνο 6 δισ. ευρώ σε τόκους. Τα ομόλογα που λήγουν (χρεολύσια) δεν χρειάζεται να τα πληρώνει τοις μετρητοίς αλλά να τα αντικαθιστάς με νέα ομόλογα ίδιου επιτοκίου. Έτσι το χρέος μένει σταθερό σε ονομαστικούς όρους αλλά μειώνεται με την αύξηση του ΑΕΠ ως ποσοστό του και διαβρώνεται από τον πληθωρισμό. Αυτή είναι η συνηθισμένη αντιμετώπιση του χρέους.
Β)Μια χώρα με χρέος 150 δισ. ευρώ και επιτόκιο 15% χρειάζεται να καταβάλλει το χρόνο σε τόκους περί τα 22,5 δισ. ευρώ.
Για μια χώρα σαν την Ελλάδα, με 50 δισ. ευρώ δημόσια έσοδα το χρόνο ποιο από τα δυο παραπάνω μοντέλα είναι βιώσιμο και είναι προς το συμφέρον του λαού της και της ανάπτυξης; Με το πρώτο θα χρειάζεται να εκταμιεύει περί τα 6 δισ. ευρώ το χρόνο και το δεύτερο περί τα 22 δισ. ευρώ.
Είναι η αριθμητική βλάκα που αποκαλύπτει τους απατεώνες κατά την παράφραση είναι η οικονομία βλάκα...
Το χρέος...
Το χρέος της Ελλάδας φτάνει τα 320 δισ. ευρώ και από αυτά το μεγαλύτερο μέρος το χρωστάμε στους εταίρους στην ΕΕ, ένα μέρος στην ΕΚΤ και ένα μέρος στο ΔΝΤ.
Αν κοιτάξει κάποιος τον κρατικό προϋπολογισμό θα διαπιστώσει πώς το χρόνο πληρώνουμε τόκους περί τα 6 δισ. ευρώ, άρα το μέσο επιτόκιο είναι κάτω από 2%.
Μέχρι σήμερα και άγνωστο μέχρι πότε, πληρώνουμε τόκους «θεωρητικά», γιατί όσο το πρωτογενές πλεόνασμα δεν θα ξεπεράσει τα 6 δισ. ευρώ δεν μπορούμε να πληρώσουμε τίποτα. Αυτό που γίνεται είναι πως οι εταίροι τα βγάζουν από τη μια τσέπη και τα εισπράττουν από την άλλη, επιτρέποντας στο ελληνικό κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις και να στέκεται όρθιο με τις τράπεζες ανοιχτές και τα σούπερ μάρκετ γεμάτα.
Η Ελλάδα είναι εκτός αγορών και αυτό σημαίνει πως μπορεί να δανείζεται μόνο από τους εταίρους με χαριστικά επιτόκια σαν αυτό που έχουμε. Χαριστικό είναι ένα επιτόκιο όταν κάποιος σε δανείζει με 2% και ο ίδιος δανείζεται με 4%. Η άρνηση αναγνώρισης αυτής της κατάστασης είναι αχαριστία και πολιτική αλητεία.
Είναι βιώσιμο...
Το ποιο χρέος είναι βιώσιμο και ποιο δεν είναι, είναι σχετικό. Αν η Ελλάδα εκτός από τις δυο παραπάνω είχε και τρίτη επιλογή να έχει χρέος 1 τρισ. ευρώ με μηδενικό επιτόκιο σε ποια περίπτωση θα είχαμε περισσότερο βιώσιμο χρέος στην β ή τη γ;
Ναι το ελληνικό χρέος χρειάζεται μια συμφωνία αναδιάρθρωσης. Μια συμφωνία δηλαδή ομογενοποίησης, επιμήκυνσης και ενδεχομένως μείωσης των επιτοκίων.
Με τον τρόπο αυτό οι τόκοι που πληρώνουμε κάθε χρόνο θα μειωθούν περαιτέρω και θα περισσεύουν περισσότερα χρήματα για ανάπτυξη (δημιουργία θέσεων εργασίας) και κοινωνικές δαπάνες (συντάξεις, υγεία κλπ) ή μείωση φόρων...
Οι εταίροι είχαν δεσμευτεί να προχωρήσουν στη συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους μόλις εμφανίζαμε πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά οι πολιτικές εξελίξεις το 2014 και οι πρόωρες εκλογές το 2015 τους έχουν οδηγήσει να καθυστερήσουν προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τη συμφωνία αυτή, σαν διαπραγματευτικό χαρτί για την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων αλλά και απέναντι στις αιτιάσεις των δημαγωγών που απαιτούν «κούρεμα» του χρέους. Με την αναδιάρθρωση οι τόκοι των ετών μετά το 2020 που αυξάνονται να εκλογικευτούν επίσης.
Οποιοδήποτε «κούρεμα» του χρέους χωρίς τη συναίνεση των πιστωτών θα είναι καταστροφικό για τη χώρα. Όπως αποδείξαμε παραπάνω, ακόμη και κατά 50% να κουρευτεί το χρέος, αν οι εταίροι μας βγάλουν από τα χαριστικά επιτόκια προστασίας θα πληρώνουμε περισσότερα απ’ ό,τι τώρα.
Επιπλέον οποιαδήποτε μονομερής ενέργεια έναντι των δανειστών θα αυξήσει τον κίνδυνο αποπομπής από το ευρώ. Αν η Ελλάδα πετύχει ένα «κούρεμα» του χρέους της τάξης του 70% προκειμένου να επιστρέψει στη δραχμή θα καταρρεύσει και θα καταστραφεί.
Με ένα «κούρεμα» της τάξης του 70% το χρέος από τα 320 δισ. ευρώ θα πέσει κοντά στα 100. Αν η υποτίμηση της δραχμής που είναι βέβαιη για κάποια χρόνια, είναι της τάξης του 50%, το χρέος θα διπλασιαστεί σε αξία. Αν μια δραχμή έχει επιτόκια της τάξης του 20% (όπως είχε επί υπουργίας του κ. Ρουμελιώτη) το κόστος εξυπηρέτησης θα είναι απαγορευτικό.
Όλα τα παραπάνω επιχειρήματα περί του ύψους των τοκοχρεολυσίων ανά έτος ή πενταετία έχουν σαν σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων για να οδηγήσουν όσους δεν καταλαβαίνουν σε λάθος αποφάσεις.
Ο μόνος δρόμος που υπάρχει για την Ελλάδα ως προς τη βιωσιμότητα του χρέους, την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας, είναι η πρόοδος των μεταρρυθμίσεων με στόχο την αναδιάρθρωση του χρέους όπως επιθυμούν και οι εταίροι με όρους ευνοϊκούς. Η αναδιάρθρωση θα πρέπει να προβλέπει πως η αποπληρωμή θα πρέπει να ξεκινήσει μετά από μια δεκαετία έτσι ώστε οι μεταρρυθμίσεις να έχουν μειώσει την ανεργία και να έχουν φέρει ανάπτυξη, για να μπορέσει η χώρα να μετακυλήσει το χρέος από τους ευρωπαίους φορολογούμενους στις αγορές με όρους που μας συμφέρουν, δηλ. χαμηλά επιτόκια.
Αν συμβεί αυτό οι τράπεζες θα μπορούν να δανειστούν και να δανείσουν με χαμηλά επιτόκια, να επαναφέρουν τις καταθέσεις που έχουν φύγει και να δανειστούν επίσης από τις διεθνείς αγορές.
Όλα τα άλλα σενάρια εκπορεύονται εκ του πονηρού, από μια ομάδα κεφαλαιούχων που έχει βγάλει τα κεφάλαια στο εξωτερικό και προσδοκά ένα «ατύχημα» που θα μας βγάλει από το ευρώ προκειμένου να αγοράσουν τη χώρα «κοψοχρονιά» και μακριά από τις δημοκρατικές ρυθμίσεις της ΕΕ να την μετατρέψουν σε κλεπτοκρατική μπανανία.
Κώστας Στούπας
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου