Οι κλακαδόροι, και οι βαστάζοι του ΣΥΡΙΖΑ…

Να’ μαστε πάλι εδώ λοιπόν!
Ενώπιον της αβύσσου.

Με τον Αλέξη να απειλεί να μας σπρώξει, και αυτή τη φορά με πρόθυμους βαστάζους.

Αναφέρομαι στους βουλευτές που τυχόν θα καταψηφίσουν την επιλογή Δήμα, οπότε και θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου για τη χώρα, και ο δρόμος του ολέθρου για τη νέα γενιά.
Η οποία αν είχε μια ευκαιρία να βρει δουλειά, και να έχει κάποιο μέλλον σε μερικά χρόνια, με μια κυβέρνηση Σύριζα δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα παρά στο να ζήσει κι αυτή με τη σειρά της καταστάσεις που γνώρισαν μόνο οι σημερινοί παππούδες…
Προσωπικά αμφιβάλλω αν θα βρεθούν λεβέντες «ιδεολόγοι» βουλευτές που θα θυσιάσουν άλλους 18 μήνες «βουλευτιλίκι» και μισθούς, για να πετύχουν τι;
Να δουν τον Αλέξη πρωθυπουργό;
Σοβαρός λόγος για πολιτική και οικονομική αυτοχειρία… τι να σας πω;
Αν όμως πράγματι επιβεβαιωθεί το κακό σενάριο, και πάμε σε εκλογές, τότε η μπάλα θα είναι στα πόδια του σοφού λαού, και … όπου κάτσει η μπίλια.
Είπα και άλλη φορά: Αν μας πρέπει ο Αλέξης, τότε Αλέξης it is!
Και ποιοι είναι αυτοί οι συμπολίτες μας που θέλουν Αλέξη;
Και που πριμοδοτούν την «έφοδο στον ουρανό» που ετοιμάζει ο Πάντζας και τα συντρόφια του;
Είναι όντως πράκτορες του χάους;
Μπα… απλοί άνθρωποι είναι, σαν όλους τους υπόλοιπους, πλην όμως με κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Ποιοι είναι λοιπόν οι εν δυνάμει κλακαδόροι του Αλέξη;
Ποιοι θα τον ψηφίσουν;
Να το επαναλάβω και σε αυτό το άρθρο: Βασικά ένα μεγάλο μέρος των δημοσίων υπαλλήλων, που πιστεύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους διασφαλίσει το εργασιακό τους μέλλον, χωρίς όμως να αναρωτιούνται σε τι ακριβώς θα (αν) πληρώνονται.
Κάτι ακούγεται για μπάμιες.
Κοντά σε αυτούς, πολλοί είναι και από τα δυο, είναι όλοι οι ευκαιριακοί ντεμέκ σοσιαλιστές και κάποτε φανατικοί Πασόκοι, που όσο το Πασόκ ήταν εξουσία το υποστήριζαν μετά μανίας.
Μόλις όμως το κόμμα αυτό έχασε τη κουτάλα, απαξάπαντες αυτοί οι ανιδιοτελείς αγωνιστές της πλέριας δημοκρατίας έσπευσαν να πιάσουν θέση και τρούπωσαν στο μεταμοντέρνο Πασόκ του Σκουρλέτη, μπας και φάνε εκ νέου.
Αυτοί είναι που πήγαν τον ανυπόληπτο Σύριζα του 3% στο 30%.
Αυτούς θα πρέπει να φτύσουμε πρώτους, αν τυχόν και γίνει ποτέ το ατύχημα.
Είναι οι πιο σιχαμεροί ψηφοφόροι του Αλέξη.
Και βέβαια αυτοί θα είναι και οι πρώτοι που θα εγκαταλείψουν τον Αλέξη όταν θα ψάχνει για ελικόπτερο διαφυγής, άσχετα αν κάνουν πως τον «λατρεύουν» τώρα σαν την (κακέκτυπη) μετενσάρκωση του Ανδρέα.
Στη συνέχεια έχουμε τους διάφορους νεοέλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, που δεν είναι καθόλου λίγοι, που ζουν λάθρα, στο όνομα της αρπαχτής και της γρηγοράδας, οι οποίοι είναι πνιγμένοι στα χρέη, έχοντας ρίξει πιστόλι επί δικαίων και αδίκων, αγνοώντας τον όρο φόρος, εισφορά, τέλος, κλπ, και οι οποίοι πιστεύουν πως αν επιστρέψουμε στη δραχμή, και διαλυθούν τα πάντα, μέσα από το μπάχαλο που θα προκύψει, αυτοί θα βγουν και πάλι στον αφρό, άσπιλοι, και αμόλυντοι, και πάνω απ όλα ελεύθεροι από χρέη.
Έτοιμοι να μας ξαναπιστολιάσουν όλους.
Μια άλλη κατηγορία είναι τα διάφορα λαμόγια, επιχειρηματίες και μη, που φρόντισαν να βγάλουν τα λεφτά τους έξω, και περιμένουν τώρα να καταρρεύσει η χώρα, με τη βοήθεια του Τσίπρα, ώστε να επανέλθουν ως «επενδυτές», και να τα αγοράσουν όλα μπιτ παρά.
Ήδη βλέπουμε τις πρώτες κυβιστήσεις ζάπλουτων σιτεμένων κορασίδων, που μυρίζονται νέα ευκαιρία για προβολή, και κυρίως για μεγέθυνση του πλούτου τους (και της ματαιοδοξίας τους).
Παράλληλα έχουμε τους διάφορους νεανίες, μπαχαλάκηδες ή μη, που λόγω ηλικίας, λόγω αυθορμητισμού, λόγω έλλειψης υποχρεώσεων, θέλουν να γίνει η Ελλάδα γης Μαδιάμ, έτσι… για την πλάκα τους.
Αυτοί είτε πλακώνονται για τον ΜΠΑΟΚ, είτε για τον Ρωμανό, ένα και το αυτό.
Χάος θέλουν, και ο μόνος που μπορεί να τους το εξασφαλίσει είναι ο Σύριζα.
Που ανάθεμά με κι αν ξέρουν τι εκπροσωπεί πολιτικά, οικονομικά, και ιδεολογικά.
Όλους τους παραπάνω έρχονται να συμπληρώσουν και οι πάμπολλοι δυστυχισμένοι άνεργοι, απολυμένοι, και άλλοι, που πλέον (λόγω κρίσης) δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, και οι οποίοι αφενός ελπίζουν πως ο Σύριζα θα τους βοηθήσει, αφετέρου θέλουν να τιμωρήσουν και να εκδικηθούν το όλο σύστημα, που τους εξαθλίωσε.
Για αυτούς ισχύει το «αφού πνίγομαι εγώ, ας πνιγεί κι ο διπλανός μου… τι άλλο έχω να χάσω»;

Με τη ψήφο τους στον Αλέξη «τιμωρούν» όμως το μέλλον των παιδιών τους. Βέβαια, τέτοιες ώρες τέτοια λόγια.
Όταν ο άλλος πεινάει παύει η λογική.
Και τέλος, υπάρχουν οι κλασικοί εκ πεποιθήσεως αριστεροί, που ίσως και να είναι οι μόνοι από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που να γνωρίζουν τι εστί κομμουνισμός, πλην όμως για λόγους ιδεολογίας, ιστορικής άγνοιας, οικογενειακής παράδοσης, ή πνευματικής ανεπάρκειας, συνεχίζουν να πιστεύουν σε αυτόν.
Ελπίζοντας πως ο Στρατούλης και οι άλλοι «Κομισάριοι», θα κουνήσουν το μαγικό ραβδί, και ξαφνικά θα λάμψει ο ήλιος του σοσιαλισμού πάνω από την Ελλάδα, και κανένας άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται ποτέ ξανά άλλον άνθρωπο.
Όπως αυτό που συμβαίνει στη Βόρεια Κορέα φερ’ ειπείν.
Για τη Βενεζουέλα δεν λέω, αφού εκεί ακόμη ψάχνουν για χαρτί υγείας μπας και μπορέσουν επιτέλους να σκουπιστούν μετά από το φαγοπότι που απόλαυσαν επί Τσάβεζ.
Μέχρι και η Δούρου έχει πάψει προ πολλού να αναφέρει τη συγκεκριμένη χώρα, που μέχρι πρότινος αποτελούσε τον φάρο του Σύριζα.
Οι πούροι λοιπόν αριστεροί, οι γνήσιοι Συριζαίοι, ίσως είναι οι μόνοι συνειδητοποιημένοι, που όμως δεν είναι παραπάνω από το κλασικό 3-4%, που εκπροσωπούσε ανέκαθεν ο Σύριζα στη κοινωνία, και άρα η χώρα δεν κινδυνεύει από αυτούς.
Κοντός ψαλμός Αλληλούια λοιπόν…


Strange Attractor