Οι σύγχρονοι... Σπάρτακοι

Οι μεροκαματιάρηδες δουλεύουν, οι καλοζωϊσμένοι επαναστατούν

Κάποτε οι επαναστάσεις ξεκινούσαν από κάτω.

Από τον φτωχό λαό, από εργάτες που τους εκμεταλλεύονταν απάνθρωπα, από ανθρώπους που τους καταδίκαζαν  κάποιοι προνομιούχοι,φεουδάρχες ή πλουτοκράτες στο να μην έχουν στον ήλιο μοίρα. 

Σήμερα οι σύγχρονοι... Σπάρτακοι έχουν πάρει τις αποφάσεις τους μπροστά στο τζάκι, πίνοντας ίσως κονιάκ πέντε αστέρων ή καπνίζοντας κανένα τσιγαριλίκι. Αντιθέτως οι μεροκαματιάρηδες των άλλοτε...

υποβαθμισμένων περιοχών συνεχίζουν να προσφέρουν στην κοινωνία και στην οικογένειά τους, με την εργασία τους, προσπαθώντας κάθε μέρα για μία καλύτερη ζωή, μέσω της δουλειάς τους και όχι αμπελοφιλοσοφώντας για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι για όλα φταίει το κράτος και η «κακούργα κενωνία».

Οι σύγχρονοι επαναστάτες έχουν μεγαλώσει σε γυάλα εύπορου ιχθυοτροφείου. Δεν έχουν ιδρώσει για μεροκάματο από το οποίο το μισό θα πάει σε ενίσχυση της οικογένειας επειδή η μάνα ξενοδουλεύει. Αντίθετα από τις μάνες των σύγχρονων επαναστατών που επιδίδονται στην μπιρίμπα και σε κοσμικότητες. Στα καλά σχολεία που έχουν βγάλει, δεν πήραν μόνο γνώσεις, αλλά διεύρυναν και τον κοινωνικό τους κύκλο, διότι οι σύγχρονοι γιάπηδες χρειάζονται πρωτίστως γνωριμίες. Και όταν τελιεώσουν το σχολειό, Μωραϊτόπαιδα ή Κολλεγιόπαιδα, αν δεν πάνε στο εξωτερικό, ένα είναι βέβαιο. Ότι δεν θα δουλέψουν ματσακόνι ούτε σε κανένα γιαπί ή σε γιάρδα του Περάματος, εκεί που μία μέρα έχεις δουλειά και δέκα είσαι στην ανεργία. Είναι παιδιά με το πιάνο τους, το τσέλλο τους και τα γαλλικά τους. Στην κυριολεξία. Γι΄αυτό και δεν έχουν τη μαγκιά του εργάτη, που θα «πλακωθεί» μόνος του. Πηγαίνουν ανά δεκάδες για να εκφράσουν την «αγανάκτησή» τους για τις κοινωνικές αδικίες, τις οποίες πάντως οι ίδιοι, ως φοιτήσαντες σε ιδιωτικά σχολεία δεν τις έχουν γνωρίσει.

Όμως οι επαναστάσεις δεν γίνονται με εκ του ασφαλούς εναντιωμένους σε ένα σύστημα χωρίς να έχουν γνωρίσει τηναδικία του. Ούτε με ιδεολογικές σαπουνόφουσκες σε κουλτουριάρικα καφέ πιστεύοντας ότι δια της αεργίας τους θα σώσουν τον κόσμο. Ούτε με μερικές βιτρίνες κάτω, σε καταστήματα ανθρώπων που βιοπαλαίβουν. Οι επαναστάσεις γίνονται με τη συμμετοχή μεσαίων και μικρομεσαίων που αγωνίζονται «μεροδούλι μεροφάϊ» και δεν βλέπουν προοπτική, ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και έχουν λόγο να αισθάνονται αδικημένοι και, βεβαίως όχι επειδή θα τους τηγανίζουν το κεφάλι με υψιπετείς αλλά κούφιες κουβέντες, είτε επίδοξοι τρομοκράτες είτε άτομα που αποφεύγουν να δείξουν το πρόσωπό τους. Καμμιά άλλωστεπραγματική επανάσταση δεν έγινε, είτε στα μουλωχτά, είτε με κρυμμένα πρόσωπα.

Του Νίκου Σίμου