Ποιοι και κυρίως γιατί φοβούνται τις εκλογές;

Θα εκλεγεί Πρόεδρος στην τρίτη ψηφοφορία;

Θα πάμε σε εκλογές;

Πρέπει να πάμε σε εκλογές;

Μήπως χρεοκοπήσουμε εάν πάμε σε εκλογές και κυβερνήσει ο Τσίπρας και η αλλοπρόσαλλη παρέα του;

«Ερωτήματα» και «μήπως», είναι αυτά που βασανίζουν την κοινή γνώμη το τελευταίο διάστημα.
Ας κάνουμε όμως μια αναδρομή στο κοντινό παρελθόν,...
(τον Μάιο του 2010 από το Καστελόριζο, τότε που ο Παπανδρέου ζήτησε να μας σώσει το ΔΝΤ) προσπαθώντας να βοηθήσουμε στην εξεύρεση απαντήσεων.
Νωρίς νωρίς, ένα χρόνο μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τον Οκτώβριο του 2010, ο Παπανδρέου βάζει το δίλημμα-απειλή «σωτηρία ή χρεοκοπία».
Στη συνέχεια όλοι μα όλοι οι νόμοι που ψηφίζονταν από την ελληνική Βουλή (Μεσοπρόθεσμα και Εφαρμοστικοί Νόμοι των μνημονίων), ψηφίζονταν με την απειλή «ή ψηφίζετε ή χρεοκοπούμε».
Και ψήφιζαν οι βουλευτές, αφού βέβαια για μέρες πριν, περιδιάβαιναν τα ΜΜΕ και εκτόξευαν τις δικές τους απειλές για δήθεν κόκκινες γραμμές, οι οποίες τις ημέρες των ψηφοφοριών ξεθώριαζαν εντελώς.
Και αφού ψήφιζαν, δεν χρεοκοπούσαμε.
Αυτό ήταν το μότο.
Στις 21 Ιουνίου 2011 όταν ο Παπανδρέου ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή, ο Σαμαράς απάντησε λέγοντας: «Το καλύτερο δημοψήφισμα είναι οι εκλογές. Συναίνεση στο λάθος, δεν δίνω! Συναίνεση για τη διόρθωση του λάθους, όση θέλετε».
Τότε δεν φοβόταν τις εκλογές, αντιπολίτευση γαρ.
Τώρα γιατί;
Το ίδιο περιβάλλον διλημμάτων-απειλών ζούμε.
Αρχές Νοεμβρίου του 2011, γράφει ο Παπαχρήστος στα ΝΕΑ άρθρο με τίτλο «Ή ψηφίζετε ή πάµε σε εκλογές και χρεωκοπούµε», επαναφέροντας για μια ακόμη φορά το γνωστό δίλλημα-απειλή.
Και πάλι το γνωστό δίλημμα-απειλή επανέρχεται τον Φεβρουάριο του 2012 από τον πρωθυπουργό πλέον Παπαδήμο , ο οποίος σε δήλωσή του, έχοντας δίπλα του τον Πάγκαλο και τον Βενιζέλο (!!!!!!!), αναφέρθηκε στην επερχόμενη χρεωκοπία εάν δεν ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση (οικονομικό πρόγραμμα το είχε βαφτίσει) και τα μέτρα που απέρρεαν από αυτήν.
Και φτάνουμε τον Μάιο του 2012, όπου το βασικό προεκλογικό σύνθημα του Τσίπρα ήταν «Μας απείλησαν με χρεωκοπία τόσες φορές χωρίς αυτό να συμβεί. Θα τους πιστέψεις ;»
Σύνθημα που, κακώς κατ’ εμέ, ξεχάστηκε από τον δημιουργό του, πολύ πολύ γρήγορα.
Μετά τις εκλογές εκείνες, έγινε μια συνεδρίαση στο Προεδρικό Μέγαρο υπό τον Κάρολο Παπούλια, με όλους τους αρχηγούς πλην του Μιχαλολιάκου, για εξεύρεση πιθανής συνεργασίας των κομμάτων.
Στη συνεδρίαση αυτή, ένας εκ των αρχηγών, ζήτησε διαχειριστικό έλεγχο του χρέους, προκειμένου να συμπράξει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Ακούστηκαν πολλά «Γάλλικα» στο αίτημα αυτό, που φυσικά απορρίφθηκε.
Το περίεργο είναι ότι ούτε ο Τσίπρας αλλά ούτε και η Παπαρήγα συμφώνησαν με το αίτημα.
Να σημειώσω εδώ, ότι τη μια και μοναδική φορά που οι Έλληνες πολίτες πίστεψαν πολιτικό, ήταν όταν ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε για χρέος 260 δισεκατομμύρια ευρώ.
Και όλα από τότε, γίνονται με δεδομένο ότι σαν κράτος χρωστούμε όλα αυτά τα δις, έχοντας όλοι μας αποδεχτεί το ύψος του χρέους ως πραγματικό γεγονός πέραν κάθε αμφισβήτησης.
Και πώς θα μπορούσε άλλωστε;
Ιστορικά, θυμίζω ότι την τελευταία δόση του δανείου που συνήψε η Ελλάδα με την Αγγλία, μετά το 1821, πληρώθηκε επί Ανδρέα Παπανδρέου το 1985, 165 χρόνια μετά (για να καταλάβετε πότε και εάν θα ξεπληρωθούν ποτέ τα σημερινά δάνεια).
Από τον Ιούνιο του 2012, το δίλημμα-απειλή ακούστηκε κάμποσες φορές προκειμένου να ψηφίζουν οι βουλευτές (θυμηθείτε πόσους έχει διαγράψει ο Σαμαράς επειδή δεν ψήφισαν κάποιο νόμο ή κάποιο άρθρο κάποιου νόμου), μέχρι που ο ίδιος ο Σαμαράς έβγαλε το δίλημμα-απειλή από την ατζέντα.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή καλύτερα Βενιζέλου-Σαμαρά (η σειρά των ονομάτων δεν είναι τυχαία), «έσωσε την χώρα από χρεωκοπία και η χώρα ξαναστέκεται στα πόδια της».
Φευ όμως.

Δεκέμβριος 2014.
Η πιθανή μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και η προκήρυξη πρόωρων εκλογών, επανέφερε το δίλημμα-απειλή:
« Ή εκλεγούμε Πρόεδρο και αποφεύγουμε τις εκλογές ή χρεοκοπούμε».
Δηλαδή εάν εκλεγεί Πρόεδρος και οι εκλογές γίνουν τον Ιούνιο του 2016 που εκπνέει η τετραετία, ποιοι πραγματικά πιστεύουν ότι θα έχει αλλάξει κάτι τότε;
Ή και τότε πάλι θα έχουμε τις ίδιες απειλές;
Ο Μητσοτάκης το 1993 μπορούσε Συνταγματικά να συνεχίσει να κυβερνά με 150 βουλευτές (ελέω Συμπιλίδη, για να μην ξεχνάμε), αλλά δεν το έκανε αφ’ ενός για να μην παρουσιαζόταν ανακόλουθος των λεγομένων του ότι «εάν έχει 150 βουλευτές θα πάει σε εκλογές» και αφ’ ετέρου διότι έβλεπε ότι είχε χάσει την αποδοχή των πολιτών.
Ο Καραμανλής τον Οκτώβριο του 2009 δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να ζητήσει τη λαϊκή ετυμηγορία.
Κατάλαβε ότι δεν απολάμβανε πλέον της αποδοχής του κόσμου και προσέφυγε στη βούλησή του.
Και ας μην ξεχνάμε τις επαναλαμβανόμενες απειλές του Παπανδρέου (μάλλον ξεχνάει γρήγορα ο Βενιζέλος τι έλεγε τότε) για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Οι αντιδράσεις και των δύο απέδειξαν ότι, ο Μητσοτάκης και ο Καραμανλής δεν είχαν πρόβλημα καρέκλας και εμμονή στον πρωθυπουργικό θώκο, ιδιαίτερα όταν η χώρα έχει πρόβλημα.
Πριν λίγες ημέρες ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μωραΐτης, μιλώντας σε πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης, μίλησε για δραπέτευση από την κυβέρνηση και ότι οι τυχοδιώκτες (ποιούς εννοούσε άραγε;;;;) παίζουν στα ζάρια την Ελλάδα.
Και αναρωτιέμαι κύριε Μωραΐτη,
Αποτελεί δραπέτευση η προσφυγή στις κάλπες και στη βούληση του κυρίαρχου λαού;
Αποτελεί δραπέτευση η δημοκρατική έκφραση των πολιτών μιας χώρας;
Ποιοι λοιπόν και κυρίως γιατί φοβούνται τις εκλογές;
Ποιοι λοιπόν και κυρίως γιατί φοβούνται τη βούληση του ελληνικού λαού;
Μήπως υποκρύπτεται κάτι άλλο κάτω από τον φόβο αυτό;
Και εάν ναι, τι είναι αυτό;
Τι πραγματικά μας κρύβουν;
Μήπως κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουν οι απειλές και τα διλήμματα;
Μήπως κάποια στιγμή θα πρέπει να αποδείξουμε στους εαυτούς μας, τι θα γίνει την επόμενη μέρα;
Ως πότε θα ζούμε υπό το καθεστώς φόβου και απειλών;
Το έργο έχει και άλλα επεισόδια.
Τίποτα πια δεν θα μας εκπλήξει.
Αρκεί να θυμηθούμε την επιστολή του Πειραιώς Σεραφείμ στις 21/08/2014 στον Αντώνη Σαμαρά για τον αντιρατσιστικό νόμο, στην οποίαν έγραφε:
«Κύριε Πρωθυπουργέ,πωλεῖτε σέ τιμή εὐκαιρίας τήν ψυχή Σας γιά μερικούς ἀκόμη μῆνες Πρωθυπουργίας».
Κλείνοντας, να θυμίσω τη ρήση του Ιούλιου Καίσαρα, όταν απάντησε στους επιτελείς του, οι οποίοι του έλεγαν ότι δεν έπρεπε να κυκλοφορεί γιατί απειλείτο η ζωή του:
«ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΑΡΑ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ»

ithesis.gr