Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Το δώρο της Σοφίας

Η χώρα μετεωρίζεται. 

Το ορθό είναι ότι καταρρέει, αλλά, ας όψεται ο κακός εννοούμενος πατριωτικός ορθολογισμός, δεν μπορώ να το πω. Η κυβέρνηση κρέμεται από μια κλωστή.

Οι δανειστές κερδίζουν το παιχνίδι. Απόλυτα και ολοκληρωτικά. Ούτε αυτό όμως μπορώ να το πω. 

Ας όψονται οι επιφυλάξεις που οφείλει να διατηρεί ένας δημοσιογράφος όταν κάτι εξελίσσεται και αφορά ένα ευαίσθητο θέμα, όπως η οικονομία.

Εν πάσι περιπτώσει, μην μείνουμε σ' αυτό. Ας πούμε μόνον πως τα πράγματα είναι άσχημα. Πολύ άσχημα. Και πιθανότατα θα γίνουν πολύ χειρότερα καθώς πάμε για...
παράταση, πιθανότατα εξάμηνη, του μνημονίου ώστε να περιλαμβάνεται και ο εκλογικός κύκλος σε περίπτωση μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή, και σίγουρα στενή εποπτεία με το ΔΝΤ σε ρόλο πρώτου βιολιού. Κλείνω εδώ την εισαγωγή για τα γινόμενα, αλλά και για τα επερχόμενα.

Δεν νομίζω πως έχει καμμία σημασία να σας πω πως ούτε συμφωνία, άμεσα, θα υπάρξει για την εκκρεμούσα αξιολόγηση του Προγράμματος ώστε να λάβουμε τα επτά δις των δόσεων του 2014. 
Ούτε συμφωνία, εντός του έτους, για την παράταση του μνημονίου και την θέσπιση πιστοληπτικής γραμμής προκειμένου να είναι η χώρα θωρακισμένη έναντι των αγορών στην περίπτωση που έβγαινε να δανειστεί από τις αγορές. Ούτε φυσικά συμφωνία για τη βιωσιμότητα ή την αναδιάρθρωση του χρέους, την οποίαν περιμένουμε σαν μάνα εξ ουρανού και την οποίαν ο πρωθυπουργός πίστευε ότι θα την έχει, το αργότερο, εντός του απελθόντος Νοεμβρίου και την οποίαν κύριος είδε πότε και αν θα την πάρουμε.

Και δεν έχει καμμία σημασία γιατί, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, είναι καλύτερα να συμφωνήσουμε πως η ζωή είναι αλλού. Έχει μαυρίσει η ψυχή μας με την πολιτική τάξη και τους χειρισμούς της προκειμένου να βγούμε από την κρίση. 
Πέντε χρόνια ακούμε, ακούμε, ακούμε και φθάνουμε στο σημείο να διαπιστώνουμε πως η εξίσωση, για την οποίαν τόσα μας έχουν πει και τόσα υπομένει ο δύσμοιρος τούτος λαός, ισοδυναμεί με μηδέν εις το πηλίκον.

Προτείνω λοιπόν ν' αφήσουμε, για λίγο έστω, τα πολιτικά στην άκρη. "Σκατά κι απόσκατα" είναι, όπως λέγαμε στο Αγρίνιο όταν ήμουν μικρός και παίζαμε τη γουρούνα, ένα είδος πρωτόγονου κρίκετ. Μακάρι να διαψευστώ και οι πολιτικοί μας ταγοί να μας κάνουν χριστουγεννιάτικο μποναμά τις συμφωνίες για την επόμενη, μετά το μνημόνιο και την εποπτεία της τρόϊκας, μέρα, αλλα δεν το βλέπω.

Να σας πω ότι το βλέπω, θα σας έλεγα ψέμματα. Και προσοχή: δεν λέω καλές συμφωνίες, λέω συμφωνίες. Ακόμη κι αν αυτές είναι σε βάρος της πατρίδας μας. Ούτε αυτές όμως δεν βλέπω, καθώς, μάλλον, ετοιμάζονται πολύ χειρότερες για να τις διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Κρίμα κι άδικο για τον Τσίπρα και τους συντρόφους του θα μου πείτε. Συμφωνώ, αλλά, δυστυχώς, η ζωή δεν είναι δίκαιη.

Όμως, σήμερα, δεν ήθελα να γράψω πολιτικά ούτε για τη ζωή° αν είναι δίκαιη ή άδικη. Άδικη, ούτως ή άλλως, είναι. Σήμερα ήθελα να γράψω για κάτι πιό απλό. Πολύ απλό. Ίσως και αδιάφορο για σας. Για μένα όμως σημαντικό. Χθες, μιά φίλη μου, η Σοφία, μου έφερε ένα δώρο. Για την αυριανή γιορτή μου. Που δεν είναι μόνον ονομαστική, αλλά και γενέθλιος. Δεν με λένε μόνον Νίκο, αλλά γεννήθηκα και του Αγίου Νικολάου. "Είσαι καλά" της είπα - όταν, εκεί που βρισκόμουν, ήρθε με αγκάλιασε, με φίλησε και μου έδωσε μιά σακούλα- "η γιορτή μου είναι σε δυό μέρες". "Ήθελα να προλάβω να είμαι η πρώτη που σου κάνει δώρο" μου απάντησε και συμπλήρωσε: "Και να σου κάνω ένα δώρο που να σου θυμίζει το παρελθόν σου".

Δεν έχει σημασία ποιά είναι η Σοφία, ούτε πόσο καλή και αγαπημένη φίλη είναι. Σημασία έχει το "ήθελα να είμαι η πρώτη" και το "να σου θυμίζει το παρελθόν σου". Το πρώτο δεν θέλω να το σχολιάσω. Δεν σας αφορά. Το κρατάω για μένα. Για μένα και για αυτή. Και για τον άντρα της. Το φίλο μου, τον αδελφό μου, το σύντροφο. Που ήταν παρών όταν μου έδινε το δώρο. Ένα δώρο κι απ' τους δύο. Ένα μήνυμα και μιά υπόμνηση αγάπης. Για τα παρελθόντα και τα μελλούμενα. Γι' αυτά που δεν θα ξεχάσουμε, αλλά και για όσα πρέπει να θυμηθούμε να κάνουμε. Ειδικά στους ταραγμένους και δύστροπους καιρούς που ζούμε. Και θα τα κάνουμε. Ακόμη κι αν δεν συμφωνούμε. Θα τα κάνουμε επειδή είμαστε φίλοι. Και η φιλία είναι πάνω και πέρα από συμφωνίες και διαφωνίες. Επειδή η φιλία είναι υπόθεση καρδιάς. Αλλά κι επειδή "πατρίδα είναι οι παιδικοί μας φίλοι" συν κάποιους άλλους, που τους διαλέγουμε. Σταματώ εδώ για να μην ξεφύγω. Και επανέρχομαι.

Έλεγα ότι το πρώτο, το "ήθελα να είμαι η πρώτη", δεν θέλω να το σχολιάσω -κι ας μακρηγόρησα. Αυτό όμως που θέλω να σχολιάσω είναι το: "να σου θυμίζει το παρελθόν σου". Δεν ξέρω αν η Σοφία μου το είπε ως προτροπή ή ως κριτική ή απλώς (επειδή το δώρο της όντως παρέπεμπε σε μέρες "ηρωικές και πένθιμες" του παρελθόντος μου) ήθελε να με πειράξει. Ότι κι αν είχε στο μυαλό της το σίγουρο είναι πως η απεικόνιση στο δώρο, παραπέμπει στην αναγκαιότητα της επανάστασης, στην αθωότητα της νεότητας, την αναζήτηση της ανθρωπιάς και τη βαρβαρότητα της εξουσίας.

Είναι έννοιες και πραγματικότητες από τις οποίες, εγώ και πολλοί από τη γενιά μου, έχουμε αποστατήσει. Και, τουλάχιστον ορισμένοι (πρέπει να) αισθανόμαστε ενοχές γι'αυτό. Είναι καρφιά που μπηγμένα στο μυαλό μας σκούριασαν την ψυχή μας. Είναι τύψεις για τη ζωή μας που την πήραμε λάθος κι αλλάξαμε ζωή. Είναι ληγμένα διαβατήρια για το ταξίδι που δεν μπορούμε πια να κάνουμε -κι ας το θέλαμε τόσο. Είναι οι παρεκτροπές που όχι μόνον δεν τις τολμήσαμε, αλλά, κι αυτό είναι το χειρότερο, προσπαθούμε να τις δικαιολογήσουμε κρυμμένοι στα καταφύγια του καθωσπρεπισμού και του συμβιβασμού. Είναι γι' αυτά που, αν θέλουμε να εξιλεωθούμε, οι ερχόμενοι πρέπει να μας γυρίσουν την πλάτη και να μας απορρίψουν.

Ενδεχομένως, διαβάζοντας αυτά η Σοφία να σκέφτεται πως μουρλάθηκα και τίποτε απ' όλα αυτά δεν είχε στο μυαλό της όταν διάλεγε το δώρο. Ενδεχομένως. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα, μετά τα "δημιουργικά, αισιόδοξα και δυναμικά" χρόνια πολλά, να γράψει στην ευχετήρια κάρτα: Ρώταγες συνεχώς για τη ζωή. Ώσπου σ' έθαψαν, ανήμερα τ' Αη Νικόλα, σε μια φυλακή. Μόνη σου διαθήκη η απορία. Αυτή που μας άφησες. Να αρνηθούμε, μας είπες, το φόβο και την υποταγή. Όταν όμως οι δήμιοι ουρλιάζουν κάποιος έπρεπε να σου πει: Σωπαίνουν, θησαυρέ μου, αυτοί που λέγονται άνθρωποι... Έτσι, τα χρόνια (μας) που έρχονται, ίσως να ήταν "και λίγο επαναστατικά". Είμαι σίγουρος ότι το σκέφτηκε, αλλά δεν ήθελε να το γράψει επειδή γνωρίζει πως ...στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε. Ή, τέλος πάντων, επειδή είναι ...λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που (της και) μ' αρέσουν.

Φελνίκος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου