Η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να επισπεύσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν αναμενόμενη.
Αυτό στο οποίο αιφνιδίασε ήταν ο χρόνος.
Ουδείς φανταζόταν ότι παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς οι βουλευτές, αντί να ασχολούνται με το ψήσιμο της γαλοπούλας και τη βρώση των μελομακάρονων, θα εκαλούντο να αποφασίσουν αν προτιμούν να εκλεγεί ΠτΔ ή να γίνουν εκλογές.
Οι περισσότεροι, μετά και την εμπλοκή των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, περίμεναν ότι οι ψηφοφορίες για την προεδρική εκλογή θα ξεκινούσαν μετά τα Θεοφάνια.
Ο λόγος που ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να προχωρήσει στην ασυνήθιστη άμα και πρωτοφανή για τα κοινοβουλευτικά χρονικά αυτή κίνηση ήταν...
όταν συνειδητοποίησε πως οι εταίροι-δανειστές μας ήταν όντως ανυποχώρητοι στις αξιώσεις τους και ουδόλως τους ενδιαφέρει αν συνομιλητής τους, για την επομένη του μνημονίου ημέρα, θα είναι αυτός ή ο Αλέξης Τσίπρας.
Θες από υπερβολική αισιοδοξία, θες από λάθος εκτίμηση των δεδομένων, θες από μεγάλη εμπιστοσύνη στις διαπραγματευτικές τους ικανότητες Σαμαράς, Βενιζέλος, οικονομικό επιτελείο και "Μάξιμοι" πίστευαν πως, έστω και την υστάτη στιγμή, η τρόϊκα θα υποχωρούσε και εντός του Δεκεμβρίου ενεστώτος έτους θα συμφωνούσε τουλάχιστον στην αξιολόγηση -μετά και το email με τα πρόσθετα μέτρα ύψους 980 εκατ. ευρώ που της απεστάλη- και θα υπεγράφετο η συμφωνία, πακέτο με την πιστοληπτική γραμμή.
Όταν συνειδητοποίησαν ότι ούτε αυτό δεν μπορούν να επιτύχουν η επίσπευση της προεδρικής εκλογής και των συνακόλουθων πολιτικών εξελίξεων ήταν μονόδρομος. Ταυτόχρονα, η απόφαση να ξεκινήσουν άμεσα οι ψηφοφορίες, συνιστά και πράξη πολιτικού ρεαλισμού αφού, δεδομένης της καθυστέρησης για την υπογραφή ή μη συμφωνίας, η χώρα θα ήταν στον αέρα.
Ουδείς θα ελάμβανε σοβαρά μια κυβέρνηση δεμένη χειροπόδαρα, και τα πάντα θα ήταν παγωμένα, μέχρι να ξεκαθαριστεί αν το γκουβέρνο θα συνέχιζε ως έχει ή θα άλλαζε χέρια. Ένα επιπλέον τρίμηνο πολιτικής αστάθειας όχι μόνον θα ήταν καταστροφικό για τη χώρα και την κυβέρνηση, αλλά και θα αδυνάτιζε έτι περαιτέρω τη θέση της έναντι της τρόικας στις σχετικές διαπραγματεύσεις. Και οπωσδήποτε θα έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση τον Σαμαρά -για να ζητήσει πολιτική στήριξη από τους ομολόγους του- στο Συμβούλιο Κορυφής της 18ης Δεκεμβρίου. Τώρα θα πάει όχι για να "τ' ακούσει", αλλά για να τους πει σε ποιούς δύσκολους ατραπούς εισέρχεται η Ελλάδα και πιθανώς η ευρωζώνη εάν δεν τον στηρίξουν.
Επιπροσθέτως, θα έφερνε τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) σε δυσμενή αν όχι δεινή, πολιτικά και εκλογικά, θέση έναντι των αντιπάλων τους. Χωρίς συμφωνία, χωρίς ήρεμο πολιτικό κλίμα, χωρίς εκλογικό διακύβευμα και με ψήφιση νέων επαχθών μέτρων όχι μόνον προεδρική πλειοψηφία δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν, αλλά θα κινδύνευαν να υποστούν και συντριπτική ήττα στις εκλογές, με το ΠΑΣΟΚ να κινδυνεύει ακόμη και να μην πιάσει το όριο (3%) κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε πως ένας επιπλέον λόγος επίσπευσης των εξελίξεων είναι και η διαπίστωση πως κάποιοι βουλευτές της συγκυβέρνησης, και πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ, φέρεται να είχαν διαμηνύσει πως δεν θα ψήφιζαν τα νέα μέτρα που απαιτούσε η τρόϊκα για να κλείσει η αξιολόγηση και το δημοσιονομικό κενό του 2015.
Το γεγονός αυτό φαίνεται πως το εκμεταλλεύθηκε ο Βενιζέλος και για έναν πρόσθετο λόγο: αφενός να μην προλάβει ο Παπανδρέου να δημιουργήσει καινούργιο κόμμα και αφετέρου η μετεξέλιξη της ΔΗΠΠΑΡ να μείνει μετέωρη, ώστε στις εκλογές να κατέβει όχι ένα νέο, πολιτικά και οργανωτικά δομημένο, σχήμα όπως διαφημίζεται (και το οποίο προκαλεί εσωτερικές αναταράξεις στη Χαριλάου Τρικούπη), αλλά ένα "μπάσταρδο" μέτωπο, του τύπου "ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις", προκειμένου και τους ΔΗΠΠΑΡίτες να μην χάσει, αλλά ούτε και τους παπανδρεϊκούς.
Με την πυροδότηση των ραγδαίων εξελίξεων ο Βενιζέλος, αλλά και ο Σαμαράς, θεωρούν πως, επιπροσθέτως, μπορούν να μπλοκάρουν, και μάλλον θα το καταφέρουν, τις διαδικασίες συγκρότησης των πολιτικών Κινήσεων που ετοιμάζουν οι Σπύρος Λυκούδης και Τάκης Μπαλτάκος. Τώρα ευελπιστούν, ο μεν πρώτος πως οι "Μεταρρυθμιστές" του Λυκούδη θα συμπορευθούν με το ΠΑΣΟΚ, ο δε δεύτερος ότι οι "Ρίζες" του Μπαλτάκου θα γονιμοποιηθούν στη Ν.Δ..
Πάντως, η έναρξη των ψηφοφοριών για τον ΠτΔ μέσα στις γιορτές φαίνεται να υπηρετεί και έναν ψυχολογικό σκοπό. Η δραματοποίηση της κατάστασης πιστεύεται πως θα επηρεάσει τους αμφιταλαντευόμενους βουλευτές και θα τους οδηγήσει να ψηφίσουν τελικά υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν ξέρω αν οι Σαμαράς και Βενιζέλος πιστεύουν στο πνεύμα των Χριστουγέννων, σίγουρα όμως από άποψη επικοινωνίας, οι εορταστικές ημέρες δεν προσφέρονται για μεγάλες πολιτικές οξύνσεις. Αν τελικά βρεθούν οι 180 βουλευτές η περίοδος των εορτών δεν είναι και η καλύτερη δυνατή για να ακουστούν με την ένταση που θα επιθυμούσε η αξιωματική αντιπολίτευση οι καταγγελίες της περί "εξωνημένων" και "αποστασίας".
Μπορούν να βρεθούν όμως οι 180;
Ο λόγος που ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να προχωρήσει στην ασυνήθιστη άμα και πρωτοφανή για τα κοινοβουλευτικά χρονικά αυτή κίνηση ήταν...
όταν συνειδητοποίησε πως οι εταίροι-δανειστές μας ήταν όντως ανυποχώρητοι στις αξιώσεις τους και ουδόλως τους ενδιαφέρει αν συνομιλητής τους, για την επομένη του μνημονίου ημέρα, θα είναι αυτός ή ο Αλέξης Τσίπρας.
Θες από υπερβολική αισιοδοξία, θες από λάθος εκτίμηση των δεδομένων, θες από μεγάλη εμπιστοσύνη στις διαπραγματευτικές τους ικανότητες Σαμαράς, Βενιζέλος, οικονομικό επιτελείο και "Μάξιμοι" πίστευαν πως, έστω και την υστάτη στιγμή, η τρόϊκα θα υποχωρούσε και εντός του Δεκεμβρίου ενεστώτος έτους θα συμφωνούσε τουλάχιστον στην αξιολόγηση -μετά και το email με τα πρόσθετα μέτρα ύψους 980 εκατ. ευρώ που της απεστάλη- και θα υπεγράφετο η συμφωνία, πακέτο με την πιστοληπτική γραμμή.
Όταν συνειδητοποίησαν ότι ούτε αυτό δεν μπορούν να επιτύχουν η επίσπευση της προεδρικής εκλογής και των συνακόλουθων πολιτικών εξελίξεων ήταν μονόδρομος. Ταυτόχρονα, η απόφαση να ξεκινήσουν άμεσα οι ψηφοφορίες, συνιστά και πράξη πολιτικού ρεαλισμού αφού, δεδομένης της καθυστέρησης για την υπογραφή ή μη συμφωνίας, η χώρα θα ήταν στον αέρα.
Ουδείς θα ελάμβανε σοβαρά μια κυβέρνηση δεμένη χειροπόδαρα, και τα πάντα θα ήταν παγωμένα, μέχρι να ξεκαθαριστεί αν το γκουβέρνο θα συνέχιζε ως έχει ή θα άλλαζε χέρια. Ένα επιπλέον τρίμηνο πολιτικής αστάθειας όχι μόνον θα ήταν καταστροφικό για τη χώρα και την κυβέρνηση, αλλά και θα αδυνάτιζε έτι περαιτέρω τη θέση της έναντι της τρόικας στις σχετικές διαπραγματεύσεις. Και οπωσδήποτε θα έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση τον Σαμαρά -για να ζητήσει πολιτική στήριξη από τους ομολόγους του- στο Συμβούλιο Κορυφής της 18ης Δεκεμβρίου. Τώρα θα πάει όχι για να "τ' ακούσει", αλλά για να τους πει σε ποιούς δύσκολους ατραπούς εισέρχεται η Ελλάδα και πιθανώς η ευρωζώνη εάν δεν τον στηρίξουν.
Επιπροσθέτως, θα έφερνε τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) σε δυσμενή αν όχι δεινή, πολιτικά και εκλογικά, θέση έναντι των αντιπάλων τους. Χωρίς συμφωνία, χωρίς ήρεμο πολιτικό κλίμα, χωρίς εκλογικό διακύβευμα και με ψήφιση νέων επαχθών μέτρων όχι μόνον προεδρική πλειοψηφία δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν, αλλά θα κινδύνευαν να υποστούν και συντριπτική ήττα στις εκλογές, με το ΠΑΣΟΚ να κινδυνεύει ακόμη και να μην πιάσει το όριο (3%) κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε πως ένας επιπλέον λόγος επίσπευσης των εξελίξεων είναι και η διαπίστωση πως κάποιοι βουλευτές της συγκυβέρνησης, και πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ, φέρεται να είχαν διαμηνύσει πως δεν θα ψήφιζαν τα νέα μέτρα που απαιτούσε η τρόϊκα για να κλείσει η αξιολόγηση και το δημοσιονομικό κενό του 2015.
Το γεγονός αυτό φαίνεται πως το εκμεταλλεύθηκε ο Βενιζέλος και για έναν πρόσθετο λόγο: αφενός να μην προλάβει ο Παπανδρέου να δημιουργήσει καινούργιο κόμμα και αφετέρου η μετεξέλιξη της ΔΗΠΠΑΡ να μείνει μετέωρη, ώστε στις εκλογές να κατέβει όχι ένα νέο, πολιτικά και οργανωτικά δομημένο, σχήμα όπως διαφημίζεται (και το οποίο προκαλεί εσωτερικές αναταράξεις στη Χαριλάου Τρικούπη), αλλά ένα "μπάσταρδο" μέτωπο, του τύπου "ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις", προκειμένου και τους ΔΗΠΠΑΡίτες να μην χάσει, αλλά ούτε και τους παπανδρεϊκούς.
Με την πυροδότηση των ραγδαίων εξελίξεων ο Βενιζέλος, αλλά και ο Σαμαράς, θεωρούν πως, επιπροσθέτως, μπορούν να μπλοκάρουν, και μάλλον θα το καταφέρουν, τις διαδικασίες συγκρότησης των πολιτικών Κινήσεων που ετοιμάζουν οι Σπύρος Λυκούδης και Τάκης Μπαλτάκος. Τώρα ευελπιστούν, ο μεν πρώτος πως οι "Μεταρρυθμιστές" του Λυκούδη θα συμπορευθούν με το ΠΑΣΟΚ, ο δε δεύτερος ότι οι "Ρίζες" του Μπαλτάκου θα γονιμοποιηθούν στη Ν.Δ..
Πάντως, η έναρξη των ψηφοφοριών για τον ΠτΔ μέσα στις γιορτές φαίνεται να υπηρετεί και έναν ψυχολογικό σκοπό. Η δραματοποίηση της κατάστασης πιστεύεται πως θα επηρεάσει τους αμφιταλαντευόμενους βουλευτές και θα τους οδηγήσει να ψηφίσουν τελικά υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν ξέρω αν οι Σαμαράς και Βενιζέλος πιστεύουν στο πνεύμα των Χριστουγέννων, σίγουρα όμως από άποψη επικοινωνίας, οι εορταστικές ημέρες δεν προσφέρονται για μεγάλες πολιτικές οξύνσεις. Αν τελικά βρεθούν οι 180 βουλευτές η περίοδος των εορτών δεν είναι και η καλύτερη δυνατή για να ακουστούν με την ένταση που θα επιθυμούσε η αξιωματική αντιπολίτευση οι καταγγελίες της περί "εξωνημένων" και "αποστασίας".
Μπορούν να βρεθούν όμως οι 180;
Δύσκολο. Αυτή τη στιγμή τα "ναι" (της συγκυβέρνησης) είναι 155, τα "όχι" (των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ, Χ.Α.) 121 και τα "ίσως" (των ανεξαρτήτων βουλευτών) 24. Ακόμη και οι 24 ανεξάρτητοι να ψηφίσουν προεδρική πλειοψηφία δεν σχηματίζεται. Με δεδομένο ότι τουλάχιστον οκτώ (8) από τους ανεξάρτητους (Βουδούρης, Τζάκρη, Παραστατίδης, Ανδρουλάκης, Τατσόπουλος, Μπόλαρης, Μακρή, Γιαταγάνα) έχουν ταχθεί υπέρ των εκλογών θα πρέπει να "αποστατήσουν" τουλάχιστον εννιά (9) από τα άλλα κόμματα. Διαρροές από ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Χ.Α. είναι δύσκολο να φανταστούμε πως θα υπάρξουν. Από τη ΔΗΜΑΡ θεωρείται ότι θα διαφοροποιηθεί η βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας Νίκη Φούντα. Απομένουν λοιπόν άλλοι οκτώ (8). Μπορούν αυτοί να βρεθούν από τους ΑΝΕΛ; Με βάση τις έως τώρα δηλώσεις είναι μάλλον απίθανο. Εάν αυτό συμβεί (και φύγουν οι 8 από τους 12) το κόμμα του Πάνου Καμμένου ουσιαστικά διαλύεται. Για να υπάρξει λοιπόν προεδρική πλειοψηφία θα πρέπει κάποιοι από τους 8 ανεξάρτητους βουλευτές να μεταβάλουν γνώμη, εκτός από τη Φούντα να υπάρξουν κι άλλες διαρροές από τη ΔΗΜΑΡ ή να έχουμε διαρροές και από τη Χρυσή Αυγή.
Η αριθμητική είναι δύσκολη. Από την άλλη δεν μπορεί να μην ληφθεί υπόψιν και η αισιοδοξία Σαμαρά ότι τελικά θα βρεθούν οι 180. Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να πετάει στα σύννεφα. Δεν μπορεί να μην έχει κάνει τους υπολογισμούς του. Ορισμένοι υποστηρίζουν πως εαν δεν υπήρχαν οι 180 ο Σαμαράς δεν θα προχωρούσε σε επίσπευση της προεδρικής εκλογής και τούτο επειδή σε διαφορετική περίπτωση είναι ωσάν να παραδίδει στον Τσίπρα (ο οποίος προηγείται επί μακρόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις και με διαφορά αυξανόμενη) τη διακυβέρνηση.
Απόδραση, μέσω εκλογών, αλά Καραμανλή το 2009, είναι δύσκολο να φανταστούμε για τον Αντ. Σαμαρά. Τουλάχιστον από άποψη ψυχοσύνθεσης.
Η παρτίδα του πόκερ που ξεκίνησε από χθες να παίζεται είναι σκληρή και για δυνατούς παίχτες. Και λογικό είναι τις εβδομάδες που θα μεσολαβήσουν μέχρι είτε να εκλεγεί ΠτΔ ο Σταύρος Δήμας είτε να γίνουν εκλογές θα υπάρξουν πολλά και σκληρά χτυπήματα, εγχώρια και από το εξωτερικό, καθώς και μπλόφες μέχρι και ρέστα.
Η αριθμητική είναι δύσκολη. Από την άλλη δεν μπορεί να μην ληφθεί υπόψιν και η αισιοδοξία Σαμαρά ότι τελικά θα βρεθούν οι 180. Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να πετάει στα σύννεφα. Δεν μπορεί να μην έχει κάνει τους υπολογισμούς του. Ορισμένοι υποστηρίζουν πως εαν δεν υπήρχαν οι 180 ο Σαμαράς δεν θα προχωρούσε σε επίσπευση της προεδρικής εκλογής και τούτο επειδή σε διαφορετική περίπτωση είναι ωσάν να παραδίδει στον Τσίπρα (ο οποίος προηγείται επί μακρόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις και με διαφορά αυξανόμενη) τη διακυβέρνηση.
Απόδραση, μέσω εκλογών, αλά Καραμανλή το 2009, είναι δύσκολο να φανταστούμε για τον Αντ. Σαμαρά. Τουλάχιστον από άποψη ψυχοσύνθεσης.
Η παρτίδα του πόκερ που ξεκίνησε από χθες να παίζεται είναι σκληρή και για δυνατούς παίχτες. Και λογικό είναι τις εβδομάδες που θα μεσολαβήσουν μέχρι είτε να εκλεγεί ΠτΔ ο Σταύρος Δήμας είτε να γίνουν εκλογές θα υπάρξουν πολλά και σκληρά χτυπήματα, εγχώρια και από το εξωτερικό, καθώς και μπλόφες μέχρι και ρέστα.
Το ποιος θα την κερδίσει θα το ξέρουμε είτε στις 29 Δεκεμβρίου είτε στις 25 Ιανουαρίου, ημέρα κρίσης των Ιμίων. Το σίγουρο είναι πως στο δίμηνο της παράτασης που μας έδωσε η τρόϊκα πρέπει να έχουμε κλείσει όλες τις εκκρεμότητες για Πρόεδρο, εκλογές, αξιολόγηση και συμφωνία για πιστοληπτική γραμμή.
Με το πιστόλι στον κρόταφο δεν ξέρω αν και πόσα μπορούμε να καταφέρουμε. Το μόνο βέβαιο είναι πως τα φετινά Χριστούγεννα δεν ξέρουμε τι θα τέξουν πολιτικά ούτε ποιός θα είναι ο τυχερός του 2015. Ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας; Όποιος και να κερδίσει πάντως την παρτίδα τον περιμένει ο "μποναμάς" της τρόικας...
Φελνίκος
Φελνίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου