“Ο έρωτας είναι πολιτική”

Οι πρόσφατες δηλώσεις του για τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο σόκαρε τους θαυμαστές του. 

Ο αγαπημένος όμως και του ελληνικού κοινού Morrissey διατηρεί ηθικό ακμαίο, συνεχίζει την περιοδεία του και λίγο πριν τη συναυλία του στην Αθήνα μιλάει για τον έρωτα, την πολιτική, την καριέρα του και γιατί διασκεδάζει όταν έρχεται στην Ελλάδα...

Ο Morrissey ξέρει να ισορροπεί όσο λίγοι ανάµεσα στον τίτλο του σταρ και του αντι-στάρ ταυτόχρονα. Ο ιδιόρρυθµος ηγέτης των Smiths, µε τους ακόµη πιο ιδιόρρυθµους στίχους που πονοκεφάλιαζαν τους µουσικοκριτικούς οι οποίοι ήθελαν να τα αναλύουν και να τα επεξηγούν όλα, είναι πλέον 55 ετών και έχει προγραµµατίσει να έρθει στην Ελλάδα για µία ακόµη συναυλία, στις 5 Δεκεµβρίου, στο γήπεδο Tae Kwon Do στο Παλαιό Φάληρο.

Το ελληνικό κοινό µοιάζει να µην τον χορταίνει, τραγουδάει µαζί του όλα τα τραγούδια του, ουρλιάζει εκστασιασµένο κάθε φορά που βγάζει το πουκάµισό του κατά την προσφιλή του συνήθεια, τον αγαπάει από τότε που τραγουδούσε στους Smiths ως σήµερα που συνεχίζει τη σόλο καριέρα του.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του στην ισπανική εφημερίδα «El Mundo» σχετικά με τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο προκάλεσαν παγκόσμια συγκίνηση και ανησυχία. «Αν πεθάνω, θα πεθάνω. Κι αν δεν πεθάνω, δεν θα πεθάνω. Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι καλά. Ξέρω ότι σε κάποιες από τις πρόσφατες φωτογραφίες μου δεν μοιάζω υγιής, αλλά γι’ αυτό ευθύνεται η ασθένεια. Δεν με απασχολεί αυτό, θα ξεκουραστώ όταν πεθάνω» σχολίασε με τον διάσημο σαρκασμό του.

Εν όψει της πολυαναμενόμενης συναυλίας του στην Αθήνα ο Morrissey μίλησε στο BHmagazino και την Αστερόπη Λαζαρίδου για την αέναη αναζήτηση του νοήματος της ζωής που τώρα έχει γίνει πιο επιτακτική από ποτέ, για την επιδειξιμανία της βασιλικής οικογένειας της Αγγλίας, για όσα ξέχασε να συμπεριλάβει στην αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε πέρυσι και για την αδυναμία που έχει στο ελληνικό κοινό.

Αν και έχετε επισκεφθεί πολλές φορές τη χώρα µας, το ελληνικό κοινό αντέδρασε και πάλι στην είδηση ότι έρχεστε για συναυλία σαν να είναι η πρώτη φορά. Αισθάνεστε την αδυναµία που σας έχουν οι Ελληνες και πώς εξηγείτε αυτόν τον ισχυρό δεσµό ανάµεσα σε εσάς και στην Ελλάδα;
«Φροντίζω να µη µε βαριούνται οι Ελληνες. Ερχοµαι, δίνω τις συναυλίες µου και φεύγω. Δίνω λίγες συνεντεύξεις, δεν περιφέροµαι δεξιά κι αριστερά σαν κοσµικός σουπερστάρ, µόνο επί σκηνής µπορεί να µε δει κάποιος. Περιορίζω όσο µπορώ τις δραστηριότητές µου, γιατί ο κόσµος βαριέται πολύ εύκολα όταν βλέπει τη φάτσα σου ξανά και ξανά. Και, να σας πω την αλήθεια, δεν θέλω να µε βαρεθούν ποτέ οι Ελληνες. Μάλλον επειδή ούτε κι εγώ τους βαριέµαι».

Ποια είναι η ωραιότερη ανάµνηση που έχετε από συναυλία στην Ελλάδα;
«Πιστεύω ότι η καλύτερη συναυλία που έχω δώσει στην Ελλάδα ήταν η τελευταία, πριν από δύο χρόνια, στον Λυκαβηττό. Το κοινό ήταν απίστευτο, µου έδινε την αίσθηση ότι θα άντεχε να µε ακούει για άπειρες ώρες, όσο µπορούσα να αντέξω. Υπήρχε κόσµος κρεµασµένος στα κάγκελα και πολλοί ακόµη που κάλυπταν τα βραχάκια. Το ελληνικό κοινό σού δίνει την αίσθηση ότι είναι το πιο πιστό απ’ όλα. Μείναµε όλοι µε το στόµα ανοιχτό. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ µου κάτι τέτοιο. Βρίσκεται σίγουρα στην πρώτη πεντάδα των πιο ωραίων συναυλιών που έχω δώσει ποτέ στη ζωή µου».

Τι σας έκανε να αποφασίσετε να εκδώσετε την αυτοβιογραφία σας; Τελικά, το να µιλήσετε για τη ζωή σας ήταν πιο δύσκολο από ό,τι πιστεύατε; Οταν κυκλοφόρησε το βιβλίο, για ποιο πράγµα που συµπεριλάβατε µετανιώσατε και για ποιο που δεν συµπεριλάβατε;
«Δεν µετάνιωσα για τίποτα που µπήκε στο βιβλίο. Υπήρχαν όµως µερικά απίστευτα περιστατικά που ξέχασα να συµπεριλάβω. Για παράδειγµα, σε συναυλία των Smiths στο Μόντρεαλ κάποιος ξαφνικά πήδηξε στη σκηνή και µε σηµάδευε µε όπλο. Μετά πήδηξε στην αρένα και χάθηκε µέσα στον κόσµο. Αυτό ήταν σίγουρα µια πολύ δυνατή στιγµή που λυπήθηκα που έµεινε απ’ έξω. Η τηλεοπτική σταρ Πατ Φίνιξ µού είχε γράψει ένα πολύ προσωπικό γράµµα από το νεκροκρέβατό της. Είχα επίσης λάβει επιστολή από τον πρίγκιπα Κάρολο και τρεις προσκλήσεις για να παρευρεθώ στο παλάτι του Μπάκιγχαµ. Ακόµη, η χάρη µου είχε φτάσει ως το Βρετανικό Κοινοβούλιο, όταν το όνοµά µου συζητήθηκε εκεί επειδή είχα κριτικάρει – πολύ δικαιολογηµένα κατά την άποψή µου – τις τακτικές της Θάτσερ. Οπότε µάλλον έχω υλικό και για δεύτερο τόµο αυτοβιογραφίας, µε όλα εκείνα τα µικρά και µεγάλα γεγονότα της ζωής που αποκτούν σηµασία µόνο όταν τα αφηγείσαι σε κάποιον».

Όσο περνούν τα χρόνια, ποια τραγούδια σας είναι πιο κοντά σε εσάς: εκείνα που µιλούν για τον έρωτα ή εκείνα που µιλούν για πολιτική; «Για µένα είναι το ίδιο, δεν µπορώ να τα ξεχωρίσω. Με τη διαφορά ότι ο έρωτας είναι πολιτική, αλλά η πολιτική δεν είναι έρωτας».

Ποιο είναι το χειρότερο πράγµα που συνέβη στη βρετανική κοινωνία από το 1986, όταν κυκλοφόρησε το άλµπουµ των Smiths «The Queen Is Dead», και µετά;
«Μάλλον το γεγονός ότι η λεγόµενη βασιλική οικογένεια δεν περιορίστηκε στα ιδιαίτερα και πανάκριβα διαµερίσµατά της ώστε τουλάχιστον να µην προκαλεί αλλά ότι όλα τα µέλη προτίµησαν να γίνουν celebrities. Δεν περνάει ηµέρα που να µη φιγουράρουν σε εξώφυλλα περιοδικών και πρωτοσέλιδα εφηµερίδων χωρίς κανέναν απολύτως σοβαρό λόγο, λες και η Αγγλία δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει στον κόσµο, κανένα άλλο εξαγώγιµο προϊόν. Μας υπενθυµίζουν διαρκώς πόσο υπέροχοι και καταπληκτικοί είναι, ενώ στην πραγµατικότητα, όσο αψεγάδιαστα και αν είναι τα ρούχα τους, οι ραφές στη στηµένη συµπεριφορά τους φαίνονται και είναι πασιφανές ότι δεν είναι ούτε υπέροχοι ούτε καταπληκτικοί».

Από τότε που συστηθήκατε στο µουσικό στερέωµα οι κριτικοί έκαναν λόγο για έναν νέο τύπο ροκ σταρ, του ροκ σταρ «µε θέµατα». Πιστεύετε πως το γεγονός ότι δεν είχατε πρόβληµα να δείχνετε την κάποιες φορές ευάλωτη πλευρά σας µέσα από τη µουσική και τον τρόπο ζωής σας είναι τελικά εκείνο που σας έκανε τόσο αγαπητό στο κοινό σας εδώ και τόσα χρόνια;
«Αυτός είµαι, δεν έχω άλλη πλευρά να δείξω. Τα media δεν νιώθουν καλά µε εµένα, τα φέρνω σε δύσκολη θέση, ακριβώς επειδή οι απαντήσεις µου είναι εντελώς ανθρώπινες. Δεν συµβουλεύτηκα ποτέ κανέναν “σχετικά” µε το τι πρέπει να απαντάω στις συνεντεύξεις ή τι πρέπει να λέω στις συναυλίες ή, ακόµη, ποια κατεύθυνση πρέπει να πάρει η µουσική ή οι στίχοι µου. Και ίσως γι’ αυτό δεν ήµουν ποτέ ο αγαπηµένος των media. Προτιµούν τους τραγουδιστές που δεν έχουν τίποτα να πουν και αυτό ακόµη το τίποτα τους το υπαγορεύει ένας εξυπνάκιας µάνατζερ. Ο µόνος τρόπος να διακριθείς είναι αν είσαι δουλοπρεπής, στείρος και βλάκας. Αν µια δισκογραφική εταιρεία καταλάβει ότι έχεις προσωπικότητα, το θάρρος της γνώµης σου, και εποµένως δεν µπορεί να σε ελέγξει, θα πει ότι είσαι δύσκολος άνθρωπος και ότι δεν ξέρεις να συνεργάζεσαι. Εκείνο το οποίο στην πραγµατικότητα εννοούν είναι ότι “δυστυχώς δεν είναι βλάκας, δεν µπορούµε να τον έχουµε του χεριού µας”».

Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγµα που σας έχει συµβεί ποτέ κατά τη διάρκεια συναυλίας;
«Σε συναυλία στη Βραζιλία το κοινό µετέφερε πάνω από τα κεφάλια του µια τυφλή κοπέλα µέχρι που την έφερε ακριβώς µπροστά µου. Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ στη “Μακ Ντόνα”, στην Αµερική δηλαδή. Τη λέω έτσι επειδή µου θυµίζει τα Μακ Ντόναλντς φυσικά, µαζί µε ό,τι κακό φέρνουν οι ΗΠΑ».

Υπάρχει κάποιο τραγούδι σας που πλέον δεν νιώθετε άνετα να ερµηνεύετε live; Και αν κάποιος σάς ζητούσε να επιλέξετε το τραγούδι που σας προσδιορίζει περισσότερο από όλα, ποιο θα ήταν αυτό;
«Δύο από τα πιο αγαπηµένα µου τραγούδια είναι τα “Life Is a Pigsty” και “Smiler With Knife”. Νιώθω πλέον ότι το ρεπερτόριό µου είναι γεµάτο από τραγούδια που δεν µπορώ πια να ερµηνεύσω µπροστά σε κόσµο επειδή είµαι αισίως 55 χρόνων και µου φαίνεται ασύµβατο να πω κάτι που έγραψα όταν ήµουν στα 20, όταν ζούσα στο Μάντσεστερ, χαµένο κορµί και αυτοκτονικός. Για παράδειγµα, το “Handsome Devil” θα ακουγόταν παράταιρο αν προσπαθούσα να το τραγουδήσω σήµερα».

Πριν από λίγο καιρό αποφασίσατε να µιλήσετε δηµόσια για το σοβαρό πρόβληµα υγείας που αντιµετωπίζετε. Τι σας ώθησε να το κάνετε αυτό;
«Στην πραγµατικότητα δεν µίλησα πολύ για αυτό. Μίλησε όµως πολύς κόσµος όταν µαθεύτηκε, µε πολύ συγκινητικά και υποστηρικτικά λόγια, και αυτό µου έδωσε µεγάλη δύναµη. Από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου αναρωτιόµουν ποιο είναι το νόηµα της ζωής – γιατί ΠΡΕΠΕΙ να έχει κάποιο νόηµα, αλλιώς δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε η ζωή. Σε αυτή την κρίσιµη φάση της ζωής µου, λοιπόν, το νόηµα της ζωής µε απασχολεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και το ότι θα ήταν µεγάλη τραγική ειρωνεία για έναν αυτοκτονικό 20χρονο να φτάσει στα 55 και να πεθάνει από φυσικά αίτια. Οι συγκινητικές αντιδράσεις των θαυµαστών µου, λοιπόν, είναι για εµένα µια πρώτης τάξης οµαδική ψυχοθεραπεία. Νιώθω ότι και εκείνοι ταυτίστηκαν µε τη δική µου αποκάλυψη για τους δικούς τους, πολύ προσωπικούς λόγους. Μπορεί να συµβολίζω την µπερδεµένη εφηβεία τους ή να τους βοήθησε ένα τραγούδι µου σε µια κρίσιµη φάση της ζωής τους. Το µόνο σίγουρο είναι ότι τώρα τους έχω περισσότερη ανάγκη από κάθε άλλη φορά. Σαν το πιο δυνατό ανκόρ πριν από το τέλος µιας πολύ καλής συναυλίας».

Ποιο ήταν το µότο σας στην αρχή της καριέρας σας και ποιο είναι τώρα;
«Είναι ακριβώς το ίδιο: “Μπορούν να µε σκοτώσουν, αλλά δεν µπορούν να µε σταµατήσουν”».

*Morrissey, «World Peace Is None of Your Business Tour»: Γήπεδο Tae Kwon Do, στις 5 Δεκεμβρίου.

Πληροφορίες: www.detoxevents.gr και στο 210 9636 485.

Πηγή: tovima.gr

7imeres.gr/